สตรีผู้นี้..เหนื่อยเกินไปแล้ว의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

ประตูพระราชวังอันสูงตระหง่านเบื้องหน้า ทาด้วยสีแดงเข้มลวดลายมังกรทองที่แสดงถึงความยิ่งใหญ่และอำนาจของราชวงศ์ ทหารยามในชุดเกราะยืนเรียงรายสองข้างด้วยท่าทางเคร่งขรึมรถม้าเคลื่อนตัวผ่านประตูพระราชวัง มาหยุดอยู่บริเวณสำหรับจอดรถม้า ฉินเฉินอวี้ก้าวลงจากรถเป็นคนแรก ก่อนจะยื่นมือออกไปให้อวี้หลิงหรง นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจับมือเขาเบา ๆ แล้วก้าวลงมาทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปตามทางเดินที่ปูด้วยหินเหล่านางกำนัลและขันทีที่พบเจอระหว่างทางต่างโค้งคำนับด้วยท่าทีสำรวม บรรยากาศภายในพระราชวังนั้นเต็มไปด้วยความสงบเงียบ..พระตำหนักเฉียนชิง ซึ่งเป็นที่ประทับขององค์ฮ่องเต้ ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเช้า เมื่อเข้าไปภายใน บรรยากาศกลับดูเย็นยะเยือก ผนังหินประดับด้วยภาพวาดมังกรพ่นเมฆและอักษรมงคล โต๊ะไม้จันทน์ตัวใหญ่กลางตำหนักประดับด้วยของมีค่าที่ทำจากหยกและทององค์ฮ่องเต้ประทับอยู่บนบัลลังก์ ดวงเนตรที่เฉียบคมทอดมองลงมาทั้งสอง เหมือนจะประเมินและจับตามองทุกการเคลื่อนไหว องค์ฮองเฮาประทับอยู่ด้านข้างด้วยท่วงท่าสง่างาม แม้รอยยิ้มบาง ๆ จะปรากฏบนพระพักตร์ แต่ความเย็นชาที่ซ่อนอยู่ในดวงเนตรนั้นยากที่จะมอง

ชีวิตของอวี้หลิงหรงในตำหนักเทียนเหิงขององค์ชายหกนั้นไม่ง่ายนัก หลังจากวันที่เข้าวังพร้อมกับฉินเฉินอวี้ เขาก็ไม่เคยโผล่หน้ามาที่เรือนของนางอีกเลย แต่เรื่องนั้นหาใช่เรื่องใหญ่สำหรับอวี้หลิงหรง เขาจะมาหรือไม่มานั้นนางหาได้สนใจ"พระชายาเพคะ ฮึก.. พระชายา.." เสียงร้องไห้ของจื่อรั่วดังขึ้นจากทางหน้าประตู อวี้หลิงหรงจึงลุกขึ้นจากตั่งไม้และเดินไปหาด้วยความเป็นห่วง"เด็กน้อย..มีอะไรหรือเจ้าร้องไห้ทำไมกัน" ขณะที่เปิดประตูออกไปอวี้หลิงหรงก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจใบหน้าของจื่อรั่วเต็มไปด้วยคราบน้ำตารอยแดงและรอยขีดข่วน มุมปากของนางมีคราบเลือดไหลซึมออกมา อีกทั้งเสื้อผ้ายังเปรอะเปื้อนไปและเต็มไปด้วยเศษฝุ่นเศษดินหัวใจของอวี้หลิงหรงคล้ายถูกบีบรัด นางกำแขนเสื้อของตนเองแน่นเพราะความโกรธ จื่อรั่วนางเป็นเด็กสาวใสซื่อและบริสุทธิ์ อีกทั้งยังเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่จริงใจกับนาง เด็กที่น่ารักเช่นนั้นควรโดนกระทำเช่นนี้หรือไร!อวี้หลิงหรงพยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอาไว้ นางประคองร่างของจื่อรั่วเข้ามาภายในเรือน ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับคราบเลือดและคราบน้ำตาออกจากใบหน้าของนาง"เกิดเรื่องอะไรขึ้น" น้ำเสียงของนางนั้นราบเ

เพียงพริบตาเดียว ไอสังหารเย็นเยียบก็แผ่ซ่านไปทั่วห้องครัว กลิ่นอายของความตึงเครียดทำให้ทุกคนหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง ร่างของอันจิ่นเยว่ ถูกเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างแรงจนเกิดเสียงกระแทกก้องไปทั้งห้อง ก่อนที่อวี้หลิงหรงจะก้าวขึ้นคร่อมกลางลำตัวของนางมือข้างหนึ่งของพระชายายกมีดเล่มคมขึ้นสูง ก่อนจะพุ่งลงมาอย่างไร้ความลังเล ปลายมีดคมกริบพุ่งตรงไปที่ลำคอของอันจิ่นเยว่ทว่าด้วยสัญชาตญาณเอาตัวรอด นางยกมือขึ้นป้องกันได้ทัน คมมีดจึงบาดลึกเข้ากลางฝ่ามือแทน เลือดสดไหลพุ่งกระจายเปื้อนพื้น ท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด"กรี๊ดด ไม่! ได้โปรด…!" เสียงของอันจิ่นเยว่สั่นสะท้าน น้ำตาไหลพรั่งพรูจนเปียกชุ่มสองแก้ม ร่างกายของนางบิดเกร็งขณะพยายามผลักมือของอวี้หลิงหรงออก แต่เรี่ยวแรงของนางอ่อนล้าจนทำได้เพียงยื้อเวลาไว้ฝ่ามือที่พยายามต้านทานเต็มไปด้วยบาดแผลลึกจนเส้นเอ็นที่นิ้วฉีกขาด เสียงหวีดร้องที่แสนเจ็บปวดนั้นทำให้บ่าวไพร่บางคนถึงกับทรุดตัวลง บางคนอาเจียนออกมาเพราะทนกลิ่นคาวเลือดที่ลอยฟุ้งไปทั่วไม่ไหว"หยุดเดี๋ยวนี้!" เสียงทรงอำนาจดังขึ้นก้องห้อง ดึงทุกคนออกจากความตระหนก ฉินเฉินอวี้ก้าวเข้ามาด้วยส

อวี้หลิงหรงอยู่แต่บริเวณเรือนของตนมาราวหนึ่งเดือนแล้ว แผลที่หลังของนางในตอนนี้ก็หายดีแล้วเช่นกัน โชคดีที่ยาที่ฉินเฉินอวี้ให้คนยกมาให้ทุกวันนั้นเป็นยาชั้นดี ทำให้แผ่นหลังของนางนั้นไร้ซึ่งรอยแผลเป็นและกลับมาเรียบเนียนเช่นเดิมหลังจากที่นางเกือบพลั้งมือสังหารอันจิ่นเยว่ อาหารและสำรับก็ถูกส่งมาที่เรือนเร้นเมฆาอย่างตรงเวลาทุกวัน และแน่นอนว่ามันเป็นอาหารอย่างดีอวี้หลิงหรงไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองที่ฉินเฉินอวี้สั่งลงโทษตน เพราะถึงอย่างไรนางก็รู้ดีว่าตนนั้นทำเกินกว่าเหตุไปจริง ๆ นางจึงไม่คิดโผล่หน้าออกไปสร้างความลำบากใจให้กับผู้ใด และเลือกที่จะอยู่แต่บริเวณเรือนของตัวเอง จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาหนึ่งเดือน"พระชายาเพคะ แม่นมจางมาขอเข้าเฝ้าเพคะ" จื่อรั่วเดินกลับเข้ามาแจ้งให้นายของตนทราบด้วยสีหน้าที่แสดงความวิตกกังวล แม่นมจาง หรือที่รู้จักกันในชื่อจางอัน นางเป็นแม่นมผู้ดูแลองค์ชายหกมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย และด้วยความที่นางมีความใกล้ชิดกับพระองค์ นางจึงเป็นบุคคลที่ได้รับการยกย่องและเคารพจากคนในตำหนักอวี้หลิงหรงพยักหน้าเบา ๆ พร้อมกล่าว "ให้นางเข้ามาเถิด"แม่นมจางก้าวเข้ามา นางเป็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างผอม

ลมเย็นพัดผ่านศาลา เสียงใบไม้พลิ้วไหวยามต้องลม บึงน้ำเบื้องหน้าสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ กลิ่นหอมละมุนของดอกเหมยยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ อวี้หลิงหรงยังคงนั่งอย่างสงบ มือเรียวบางยกถ้วยชาแนบริมฝีปาก จิบน้ำชารสเลิศที่ยังคงอุ่น ก่อนจะวางลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบากระนั้น บรรยากาศอันสงบกลับถูกรบกวนด้วยเสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่ ฝีเท้านั้นมั่นคงและเจือด้วยความจงใจ เมื่อเงาของบุคคลนั้นทอดผ่านทางเดินหินในสวน อวี้หลิงหรงก็รู้ได้ในทันทีว่าใครคือผู้มาเยือนอวี้ซูเม่ยก้าวเข้ามาพร้อมกับสาวใช้คนสนิทของนาง ในอาภรณ์เนื้อดีสีชมพูลายดอกเหมย แต่งแต้มใบหน้าด้วยเครื่องประทินโฉมให้ดูอ่อนหวาน ทว่าดวงตาที่ฉายแววหยามเหยียดของนางกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง"นึกว่าใครกัน ที่แท้..ก็พระชายาแคว้นฉินผู้สูงส่งนี่เอง"เสียงของอวี้ซูเม่ยเจือด้วยความเย้ยหยัน นางเดินทอดน่องเข้ามา ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มดูแคลน พลางจงใจมองพี่สาวต่างมารดาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอวี้หลิงหรงที่กำลังจิบชาอยู่ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา เสียงของนางเรียบเรื่อยและไร้ซึ่งความหวั่นไหว"เจ้าต้องการจะพูดอะไรกันแน่?"อวี้ซูเม่ยหัวเราะเบา ๆ