อวี้หลิงหรงขึ้นรถม้าพร้อมกับจื่อรั่ว มุ่งหน้ากลับตำหนักเทียนเหิง แม้การเดินทางจะเงียบงัน แต่แววตาของนางยังคงสง่างามดุจเช่นเคย เมื่อถึงเรือน นางสั่งให้นางกำนัลและบ่าวไพร่ทั้งหมดออกไป เหลือเพียงจื่อรั่วบ่าวคนสนิทที่ยังอยู่คอยรินชาให้อวี้หลิงหรงจ้องมองถ้วยน้ำชาที่วางอยู่ตรงหน้า ภาพสะท้อนตัวเองในน้ำชาดูพร่ามัว รอยยิ้มบางปรากฏบนมุมปาก แต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงด้วยความเย้ยหยัน "อย่างน้อย..ความรู้สึกนี่ก็เป็นสิ่งยืนยันว่าข้ายังเป็นมนุษย์" เสียงพึมพำของบางเบาขณะเดียวกัน ฉินเฉินอวี้ยังคงอยู่ในกระโจมใหญ่ท่ามกลางเสียงเฉลิมฉลอง แต่จิตใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น ดวงตาคมจับจ้องไปยังพู่ดาบสีดำที่ห้อยอยู่บนฝักดาบ ความทรงจำบางอย่างผุดขึ้นมาราวกับสายหมอกเขานึกถึงตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นในถ้ำและพบว่าอวี้หลิงหรงกำลังหลับอยู่ในอ้อมแขนของตน แม้ตอนนั้นเขาจะรู้สึกตกใจ แต่ทว่ากลับมิได้รู้สึกรังเกียจนางเลยแม้แต่น้อยทว่า คำพูดของนางในวันนั้นยังคงก้องอยู่ในหัว"ท่านคิดว่าข้าอยากทำหรือ? ข้าเองก็ทำเพราะมันจำเป็น" นางบอกเช่นนั้น ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝืนใจคำพูดนั้นทำให้เขาไม่พอใจ ราวกับว่านางรังเกียจเขาเสีย
최신 업데이트 : 2025-11-06
