บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นสะใภ้แสนชังยุค80 : บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 10 และอีก2วันต่อมา หมอทั้งปอดและหมอกระดูกที่ดูแลเป็นเจ้าของไข้ก็อนุญาตให้ เหรินซินนั้นกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้เพราะปอดนั้นเลือดหยุดสนิทสามารถเอาสายระบายเลือดออกได้แล้วรอก็เพียงกระดูกติดดีจึงค่อยกลับมาตัดเฝือกออกซึ่งน่าจะไม่ต่ำกว่าอีก2ถึง3เดือนเป็นแน่ ทำให้อย่างไรเหรินซินก็ต้องไปพักกับสามีตามกฎหมายอยู่ดีเนื่องจากสภาพร่างกายที่ต้องมีคนคอยดูแลไปอีกยาวนาน"นี่คือบ้านของพวกเรา"เพียงแค่รถคันหรูหราเลี้ยวตีวงเข้าไปจอดยังด้านหน้าคฤหาสน์หรูหราแล้วจ้าวลู่เฉินบอกแก่เธอว่าคือ'บ้านของพวกเรา'ทำเอาเหรินซินถึงกับยิ้มแห้ง ส่งไปให้สามีตีตราทันทีถึงในอดีตภพชาติเก่าบ้านของเธอก็นับว่าฐานะไม่ธรรมดานักแต่บ้านช่องนั้นกลับไม่ใหญ่โตโอ่อ่าเช่นนี้ ยิ่งมีคนมายืนเรียงแถวรอต้อนรับตั้งแต่หน้าประตูรั้วนับได้คงเกินร้อยเหรินซินถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เพราะคิดไม่ถึงไม่สิ เธอไม่เคยคิดว่าตนเองจะต้องมาเจออะไรแบบนี้จริง ๆ เจอบ้านหลังโตที่สมควรเรียกได้ว่าคฤหาสน์มากกว่าจะเป็นแค่‘บ้าน’กับคนรับใช้ที่ดูอย่างไรก็ไม่ใช่เพียงแค่คนรับใช้ธรรมดาอีกร่วมร้อยชีวิตเช่นนี้อีกด้วยเธอไม่รู้ว่าตนเองจะพูดอะไรออกมาแล้วขณะนี้"พี่ลู่เฉิ

บทที่ 12จ้าวป๋อเหวินตวาดกึกก้อง ข่มขู่เด็กสาวที่สภาพชวนเห็นใจในสายตาคนอื่นหากแต่สายตาของทั้งสองสามีภรรยาสกุลจ้าวกลับมองเห็นว่าช่างสาสมแล้วเพราะอีกฝ่ายก็ทำให้บุตรชายของพวกตนเองมีสภาพย่ำแย่ไม่ต่างจากนี้เท่าใดนักโดยไม่คิดเลยว่า หญิงสาวคนนี้ไร้ความผิดอันใดแม้แต่น้อย ที่ก่อปัญหาล้วนเป็นจ้าวป๋อจิ้งทั้งสิ้น!"หากฉันไปจริง ๆ พวกคุณจะไม่ทำร้ายใครในบ้านหลังนี้อีกใช่ไหมคะ"เหรินซินต่อรองเพราะใจของเธอนั้นก็ไม่ได้คิดจะอยู่ที่นี่และคิดจะหย่ากับจ้าวลู่เฉินเมื่อตนเองหายดีอยู่แล้วจึงกล้าจะพูดเช่นนี้ออกไป"อย่ามาต่อรอง เธอไม่มีสิทธิ์!""นั่นสิคนแบบแกเอาสิทธิ์อะไรมาต่อรองไม่สำนึกกะลาหัว!"จ้าวป๋อเหวินตวาดสวนออกไป ส่วนหลินม่านเถียนนั้นก็ช่วยผสมโรงไปด้วยอีกคน เห็นแล้วสองคนนี้เหมาะสมกันราวกับผีเน่ากับโลงผุเสียจริง"แล้วท่านนายพลกับคุณนายสามเล่าค่ะมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายฉัน ทำร้ายคนในบ้านของฉันแบบนี้" เหรินซินเองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมถูกรังแกอยู่ฝ่ายเดียวเช่นสะใภ้ในอุดมคติของใครร้ายมาเธอก็โต้ตอบคืนกลับไปให้ยิ่งกว่าถึงสภาพร่างกายของเธอจะไม่อำนวยเช่นไรก็ตาม"ดูสิคะ นังเด็กเปรตนี่มันปากดีจริง ๆ สงสัยต้องตบสั่งสอนอีกส

บทที่ 14จากที่ตั้งใจจะนั่งรอกงเหยียน จ้าวลู่เฉินจึงเปลี่ยนใจกลับไปที่ห้องของตนเองดีกว่าเพราะหากอยู่ต่อคงได้เจอกับบิดาซึ่งคาดว่าคราวนี้เรื่องคงไม่จบง่ายดังเมื่อครู่เป็นแน่"…""…"แต่พอเปิดประตูเข้ามาภายในห้องก็แล้วมองสบตากันกับหญิงสาวที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงกลับต่างคนต่างรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแปลก ๆ บรรยากาศอึดอัดขึ้นมาทันใดเหมียว~ราวกับเสียงระฆังดังมาช่วยชีวิตเมื่อเจ้าฟาโรห์เห็นนายทาสคนใหม่กลับเข้ามาภายในห้องมันจึงพุ่งตรงเข้าไปออดอ้อนคลอเคลียพันแข้งพันขาของจ้าวลู่เฉินพร้อมกับส่งเสียงร้องทักทาย"ว่าไงหรือ?"ชายหนุ่มจึงใช้โอกาสนี้ทรุดลงไปนั่งเล่นกับเจ้าแมวส้มตัวกลมแสนฉลาดแก้ไขสถานการณ์อึดอัดขัดเขินระหว่างเขากับภรรยาที่ต้องยอมรับว่าเขาและเธอยังแปลกหน้าต่อกันจริง ๆ พอต้องมาพูดเรื่องส่วนตัวขนาดนี้จะมองหน้ากันไม่สนิทจึงไม่แปลก"ท่าทางแบบนี้คงหิวค่ะ""อย่างนั้นหรือ? แกหิวใช่ไหม"เหมียว~ฟาโรห์ยิ่งถูไถหัวของมันกับมือของจ้าวลู่เฉินเร่งจังหวะให้เร็วและหนักแน่นขึ้นส่งสัญญาณว่ามันหิวจริง ๆ ชายหนุ่มเห็นดังก็หัวเราะกับความเฉลียวฉลาดของเจ้าเหมียวตัวนี้ออกมาทันที"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะพี่ลู่เฉิน

บทที่ 16และผ่านไปไม่ถึง2สัปดาห์ตามกำหนดเดิมจ้าวลู่เฉินก็ตัดสินใจรีบออกมาจากเรือนใหญ่ ไม่รอให้ลุงเหอกลับมาด้วยซ้ำ เพราะรุ่งขึ้นอีก3วันต่อมาเขาตรวจดูความเรียบร้อยของเรือนหลังเล็กแล้วว่ามันสมบูรณ์ดีชายหนุ่มก็ให้กงเหยียนกับเฉียงเว่ยและจางจงควบคุมคนของหงส์เพลิงมาช่วยกันขนย้ายข้าวของทั้งของเขากับเหรินซินและเจ้าแมวอ้วนฟาโรห์เข้ามาอยู่ที่เรือนหลังเล็กทันที"ว่าไงเจ้าอ้วนสำรวจใหญ่เชียว"กงเหยียนอดจะพูดจาทักทายคู่อาฆาตของตนเองเล็กน้อยเสียมิได้ ซึ่งเจ้าฟาโรห์นั้นก็ยั่วยุขึ้นเสียด้วย เพราะมันพองขนข่มขู่กงเหยียนไม่พอเมื่ออีกฝ่ายเหลือมันก็พุ่งเข้าไปข่วนขากางเกงของคุณเลขาจนชายหนุ่มอุทานเสียงดังลั่นออกมา"พอแล้วกงเหยียนนายหยุดรังแกฟาโรห์เสียทีเถอะ!"กงเหยียนเพิ่งกระจ่างถึงคำว่า'ลำเอียง'อย่างถ่องแท้ก็วันนี้นี่เองแต่ก็ทำได้แค่นึก เพราะหากเขาพูดออกไปก็คาดว่าคุณชายรองของตนเองก็คงไม่ฟังอยู่ดี"พี่ลู่เฉินอย่าตามใจเขาเกินไปค่ะเดี๋ยวจะยิ่งเสียนิสัย คุณเลขากงเหยียนเขาก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น"เหรินซินให้รู้สึกหมั่นไส้ทั้งคนทั้งแมวเหลือเกิน เธอเลี้ยงมันมาครึ่งปีนิสัยไม่คล้ายพอเจอจ้าวลู่เฉินไม่ถึง2เดือนเจ้าฟาโรห์ม

บทที่ 18ซึ่งเหตุการณ์ดังกล่าวนั้นอยู่ในสายตาของจ้าวลู่คังกับจ้าวลู่เฉินทั้งสิ้น สองพี่น้องจึงมองสบตากันอย่างเข้าใจความหมายดังนั้นเมื่อจบมื้อเช้าทุกคนแยกย้ายกันไปแล้วแต่จ้าวลู่คังนั้นกลับยังไม่เร่งรีบออกไปทำงานของเขาเช่นทุกวัน"เมิ่งจีคุยกับฉันสักครู่สิ"จ้าวลู่คังดักรอภรรยาตามกฎหมายของตนเองอยู่ที่หน้าห้องอาหาร ทำเอาซูเมิ่งจีต้องหยุดชะงักและมองหน้าของชายหนุ่มด้วยสายตากังขาเนื่องจากปกติแล้วแต่งงานมา4ปีนี่อาจเป็นครั้งแรกที่สามีของเธอมาดักรอเช่นนี้"พี่ลู่คังมีอะไรกับฉันหรือคะ?"ซูเมิ่งจีทำหน้าเบื่อหน่ายไม่ปิดบัง ตอนที่เธออยากได้เขามันก็ตื่นเต้นอยู่หรอกแต่4ปีที่ผ่านมาเขามันเย็นชาเกินไปเธอมาคิดเสียใจก็สายเสียแล้ว"ตามฉันมา"จ้าวลู่คังเองก็ใช่ว่าอยากพูดจากับผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่นักหรอก หากไม่มีเหตุผลจำเป็นและคราวนี้ดูเหมือนซูเมิ่งจีนั้นกำลังจะสร้างปัญหาไม่ใช่แค่กับเขาคนเดียวแต่เธออาจจะสร้างปัญหาให้มารดากับน้องชายและน้องสะใภ้เขาจำเป็นต้องฝืนใจคุยกับอีกฝ่ายเสียตั้งแต่ตอนนี้"ทำเป็นมีลับลมคมในน่าเบื่อ!"ซูเมิ่งจีบ่นให้กับแผ่นหลังของสามี ก่อนที่เธอจะนึกไปถึงครั้งแรกที่ตนเองพบหน้ากันกับผู้ชาย