All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นสะใภ้แสนชังยุค80 : Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!กลางดึกที่หน้าห้องนอนใหญ่ปีกขวาของคฤหาสน์สกุลจ้าวตั้งอยู่ทำเลทองของเมืองหนานจิ้ง มีร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มวัย32ปีดูท่าทางรีบร้อนแต่เขากลับเคาะประตูด้วยกิริยาระมัดระวังขัดแย้งกับสีหน้าของตนเองอย่างยิ่ง"คุณชายรองครับผมกงเหยียนเองครับ"ภายในห้องหลังจากเสียงเคาะและเสียงเรียกคนบนเตียงมีร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มวัยฉกรรจ์นอนคว่ำหน้าลงไปกับหมอนค่อยๆ ขยับตัวด้วยท่าทางเกียจคร้านแต่ยังไม่ยอมลืมตา อาจเพราะชายหนุ่มที่อดหลับอดนอนมาถึงสองวันสองคืน และเขาเพิ่งจะหลับไปได้แค่ชั่วโมงเศษเท่านั้นชายหนุ่มจึงมีสภาพราวกับคนที่พร้อมจะหลับไปตลอดเวลาเช่นนี้"เข้ามา"นอนนิ่งอยู่อีกครู่เพื่อนเรียบเรียงสติขับไล่ความมึนงงหลังตื่นนอนออกไปแล้วชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องจึงเอ่ยอนุญาตออกไป เท่านั้นเองชายหนุ่มเจ้าของนามกงเหยียนซึ่งเป็นเลขาคนสนิทของคุณชายรอง'จ้าว'จึงเปิดประตู แล้วรีบก้าวเข้ามายืนอยู่หน้าเตียงที่มีร่างของเจ้านายหนุ่มที่นอนเปลือยช่วงหน้าอกเผยแผ่นหลังกว้างที่เป็นรอยสักรูปหงส์เพลิงสีทองตัดด้วยสีแดงงดงามสยายปีกอยู่บนหัวไหล่แกร่งด้านขวาอย่างชัดเจนแม้แสงไฟในห้องจะถูกเปิดขึ้นแค่สลัวเท่านั้น

บทที่ 3เหรินซินวิ่งสับเท้าเต็มกำลังคาดไม่ถึงว่าพอเลี้ยวพ้นหัวโค้งมาได้ตนเองก็ต้องเผชิญหน้าเข้ากับขบวนรถยนต์หรูหราหลายคันเข้าอย่างจัง ถึงรถคันหน้าจะเบรกแล้วก็ยังชนร่างเล็กจนกระเด็นตกลงไปในทุ่งนายังดีว่าเป็นทุ่งนามีน้ำและดินโคลนเพราะเพิ่งเข้าสู่ฤดูเพาะปลูกของเมืองหนานจิ้งที่พอจะรองรับร่างของเธอเอาไว้ได้อยู่บ้าง แต่หญิงสาวก็ยังบาดเจ็บสาหัสอยู่ดี แรงกระแทกนั้นรุนแรงมากจนเธอปลิวพอตกลงพื้นเลยทำเอาเหรินซินนั้นจุกแน่นและมึนงงไปหมดไม่อาจขยับได้แม้แต่ปลายนิ้วเธอนอนจมขี้โคลนแน่นิ่งไปเลยครู่หนึ่ง ต่อให้ภายในใจของหญิงสาวนั้นคิดอยากลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีต่อไปแค่ไหนก็เกรงว่าจะทำไม่ได้อีกต่อไปเสียแล้ว"…!"คนตัวเล็กนอนกลอกตามองท้องฟ้าไปมาครู่เดียวใครจะคิดว่าเจ้าฟาโรห์แมวอ้วนนั้นจะกระโดดตามเธอลงมาด้วยเพราะปกติแมวจะไม่ชอบน้ำและเธอเลี้ยงแมวส้มตัวนี้มากับมือถึง6เดือนจะไม่รู้ได้อย่างไรว่ามันไม่ใช่แค่ไม่ชอบน้ำแต่ถึงขั้นเกลียดเลยทีเดียว พอเห็นมันกระโดดตามติดลงมาเหรินซินจึงยิ่งกว่าแปลกใจเจ้าฟาโรห์นั้นมันตรงเข้ามาดม ๆ ตามใบหน้าของเธอเวลาที่ทะเลาะตบตีกันมาถึง6เดือนใครจะคิดว่าความผูกพันระหว่างคนกับแมวจะมีมากถึงขนา

บทที่ 5เมื่อจ้าวลู่เจินมาถึงโรงพยาบาลเหรินซินที่ถูกปลุกจากยาสลบก่อนออกจากห้องผ่าตัดก็หลับไปอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดที่หมอสั่งฉีดให้ ดังนั้นภาพที่จ้าวลู่เฉินกลับมาพบจึงเป็นร่างที่บอบบางหลับสนิทอยู่บนเตียงคนป่วยกับสายระบายเลือดออกจากปอดและขาที่ถูกผ่าตัดและใส่เฝือกเรียบร้อยแล้วเท่านั้น"เป็นยังไงบ้าง"ชายหนุ่มสอบถามเอากับกงเหยียนที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงคนป่วย หลังจากที่หญิงสาวหลับไปแล้วด้วยฤทธิ์ของยาระงับปวด"คุณเหรินซินรู้สึกตัวดีครับตอนออกจากห้องผ่าตัดตอนที่ย้ายมาลงเตียง แต่เพราะคุณหมอเพิ่งสั่งยาแก้ปวดให้เธอจึงหลับไปเพราะเหมือนเธอจะปวดแผลมากจนเพ้อเลยครับ"กงเหยียนลุกขึ้นรายงานผู้เป็นนายด้วยท่าทางจริงจังเช่นเดิม ฟังอาการจากปากของเลขาคนสนิทแล้วจ้าวลู่เฉินก็ยิ่งเจ็บปวดที่ตนเองปล่อยให้อีกฝ่ายต้องมาพบเจอกับเรื่องร้ายแรงถึงขนาดนี้ ยิ่งเขามองดูร่างบอบบางที่หลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ยิ่งปวดใจ เพราะเธอก็ตัวเล็กเท่านี้แต่ต้องต่อสู้กับบาดแผลสาหัสมันเกินไปจริง ๆ"นายกลับไปพักเถอะ แล้วอย่าลืมเร่งคนของเราจับตัวป๋อจิ้งมาให้ฉันเร็วที่สุดด้วยนะฉันอยากจะกระทืบมันให้เร็วที่สุด!""ครับคุณชายรอง"กงเห

บทที่ 7"ไปเรียกคุณชายใหญ่มาพบฉันที่ห้องน้ำชา"หลังจากหลินม่านเถียนกลับไปยังเรือนพักส่วนตัวที่ท่านนายพลจ้าวนั้นสร้างให้กับอนุภรรยาคนละหลังแยกจากคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้เพื่อตัดความวุ่นวายไปแล้วเธอก็สั่งสาวใช้คนสนิทให้ไปเรียกบุตรชายที่อยู่ในฝั่งของเขาและภรรยาทันที เพราะภายในใจก็ร้อนรนไปด้วยความกังวลกลัวว่าหากจ้าวลู่เฉินนั้นลงมือกับจ้าวป๋อจิ้งซึ่งเป็นลูกรักของสามีหนักไปแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่เอาได้แต่จะอย่างไรเธอก็จะปกป้องเขาด้วยชีวิตแน่นอน!ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!ไม่นานเสียงเคาะประตูห้องพักผ่อนของนายหญิงใหญ่แห่งคฤหาสน์สกุลจ้าวก็ดังขึ้น หญิงสูงวัยกดมุมปากยิ้มอ่อนโยนออกมาก่อนจะเอ่ยปากอนุญาตให้บุตรชายของตนเองเข้ามาได้"เข้ามาเถอะอาคัง ปิดประตูด้วย"เพราะเรื่องนี้สำคัญแม้แต่สะใภ้เช่นซูเมิ่งจีเองเธอก็ไม่ต้องการให้รับรู้ ส่วนจ้าวลู่คังเองก็พอจะทราบความหมายจากสายตาของมารดาเขาจึงปิดประตูอย่างไม่บ่อยนักที่ห้องนี้จะถูกประตูเช่นในวันนี้ ทำให้ซูเมิ่งจีนั้นพยายามจะมาแอบฟัง แต่กลับถูกสาวใช้คนสนิทของคุณนายใหญ่เช่นหม่าเจินจูมาขัดขวางเอาไว้เสียก่อน ทำให้เธอไม่พอใจอย่างยิ่ง"คุณแม่มีเรื่องสำคัญหรือครับ?"พอชายหนุ

บทที่ 9 หลังจากจ้าวลู่เฉินจากไปราว1ชั่วโมงเหรินซินก็ตื่นขึ้นมาคนแรกที่หญิงสาวพบหน้าเป็นหญิงสาวนามว่าเหอหลิวมี่ที่แนะนำตนเองว่าต่อจากนี้อีกฝ่ายจะเป็นสาวใช้คนสนิทคอยดูแลเธอที่เมืองหนานจิ้งแห่งนี้ตลอดไป สาวใช้คนนี้อายุมากกว่าหญิงสาวอยู่2ปีทำให้ไม่ลำบากใจเท่าใดนักที่อีกฝ่ายคอยดูแลใกล้ชิด"อาซ้อรองไม่ต้องกังวลไปนะคะ คุณชายรองมีงานด่วนต้องไปที่จิ้งไห่คงอีกราว5ถึง7วันก็คงจะกลับมาแล้วค่ะ รับรองกลับมาทันรับอาซ้อรองกลับคฤหาสน์ใหม่แน่นอน"แทนที่ทราบว่าสามีตีตราของตนไม่อยู่เหรินซินจะรู้สึกไม่ดีตรงกันข้ามหญิงสาวถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่หญิงสาวฟื้นคืนสติเต็ม100%หลังออกมาจากห้องผ่าตัดเลยทีเดียวนั่นก็เพราะเธอรู้สึกแปลกหน้าอีกอีกฝ่ายมากนั่นเอง"อาซ้อรองยิ้มอะไรหรือคะ?"พอคนเราสบายย่อมยิ้มออกมาเต็มหน้าเหรินซินเองก็ใช่จะยกเว้นทำให้เหอหลิวมี่อดจะสงสัยที่อยู่ดี ๆ อาซ้อรองที่บัดนี้ทุกคนที่เป็นคนสนิทของจ้าวลู่เฉินนั้นได้ถูกกำชับว่าให้เรียกเหรินซินว่า'อาซ้อรอง'แม้ว่าคนบนเตียงที่เผลอยิ้มหวานออกมานั้นจะมีอายุน้อยกว่าตนเองอยู่2ปีก็ตามถามขึ้นด้วยความกังขาทำเอาคนป่วยรู้สึกตัวเลยคิดคำตอ