Semua Bab FORBIDDEN TO MY MOTHER'S EX-HUSHBAND: Bab 11 - Bab 20

Akmang pipindutin na ni Demon Villamor ang doorbell ng malaking bahay nang biglang may nagsalita sa likuran niya. “Excuse me… sino ka?” malamig ngunit magalang na tanong ng isang lalaking tinig. Parang natigilan ang mundo ni Demon. Nanlaki ang mata niya at nabitin sa ere ang daliri niyang dapat sana’y tatama sa doorbell. “Ito na ba? Siya na ba ang ipinalit ni Elina sa akin?” bulong niya sa isip, naramdaman ang paninikip ng dibdib na pilit na niyang pinapasan sa loob ng maraming taon. Marahang, halos ayaw pa niyang gawin, humarap siya sa may-ari ng boses. Pagharap niya, tumigil ang tibok ng puso niya—hindi dahil sa selos o galit, kundi dahil sa gulat. “Bro…?” usal ng lalaki bago ngumiti nang malapad. “Seryoso, ikaw ba talaga ’yan, Bro Demon?!” Si Leonardo Torrez—ang malayong kaibigang minsan niyang nakasama sa hirap at saya. Ang taong hindi niya inakalang makikita sa ganitong lugar, sa ganitong sitwasyon… at may ganitong papel sa buhay na tinalikuran na sana niya. Masaya at

“Saan ba tayo pupunta, Sir?” tanong ni Elicia habang nakadikit halos sa bintana, sinusundan ng mata ang sunod-sunod na malalaking hotel na nadaraanan nila. “Bakit puro hotel ang nadaanan natin? Akala ko ba… death anniversary ng asawa mo ngayon? Dapat nasa memorial park tayo, hindi ba?”Hindi siya sinagot ni Demon. Sa halip, isang mapait at madilim na tawa ang lumabas mula sa kanya—maiksi, malamig, at nakakapagpatayo ng balahibo.“Memorial park?” ulit niya, parang insulto ang salita.“Magsasaya ako, Elicia. Dahil ang totoo… hindi pa siya patay.”Napalingon si Elicia nang mabilis.“What?!”Lumalim ang titig ni Demon. “Hindi ko sinabi na literal siyang patay.”“Niluluko niyo ba ako, Mr. CEO?!” halos pasigaw si Elicia. “Ibalik niyo na ako sa bahay! Baka hinihintay na ako ni Mama at Papa—”“Uhm…” putol ni Demon, hindi tumitingin, pero ramdam niya agad ang otoridad na parang bakal.“Araw na itinuring ko nang patay ang asawa ko. Ngayong araw siya nawala sa buhay ko. Hindi dahil namatay… kund

Bago pa man kumatok si Elicia, biglang bumukas nang bahagya ang pinto ng banyo. Usok at init ang unang lumabas—kasunod ang isang kamay ni Demon, basa pa sa tubig, nakaabot sa direksyon niya. “Give it to me, Elicia.” Hindi iyon pakiusap. Hindi iyon simpleng utos. Iyon ay para bang pag-angkin—parang matagal na siyang pag-aari ni Demon at ngayon ay inuutosan lang siyang gumanap sa papel na iyon. Nilapit ni Elicia ang kamay, nanginginig… at nang muling magtagpo ang mga daliri nila, parang may kakaibang kuryente na dumaloy sa balat niya. Hinila ni Demon nang bahagya ang underwear—pero hindi niya binitiwan ang kamay ng dalaga. “Alam mo bang mas delikado kapag sumusunod kang ganyan?” bulong niya, mababa at nakakatakot na may kasama pang pagngiti. “Mas lalo kitang gugustuhin. Mas lalo akong hindi bibitaw.” “Sir… please,” bulong ni Elicia, hindi niya alam kung anong nire-request niya—kung pagtigil o paglapit. Bahagyang humawak si Demon sa pulso niya, hindi masakit, pero sapat par

Hindi pa man humihiwalay si Elicia sa labi ni Demon, agad siyang sinagot nito nang mas malalim—hindi marahas, pero punô ng pag-angkin. Parang bawat segundo ng halik ay isang sumpa na ipinipilit ni Demon sa balat niya. Unti-unting binitawan ni Demon ang pader, at ang dalawang kamay niya ay dumulas sa bewang ni Elicia, mahigpit, tiyak, parang sinusukat ang bawat paghinga nito. “Elicia…” bulong niyang mababa, halos desperado. “’Wag mo ’kong hahalikan nang ganito kung kaya mo pang umatras. Kasi hindi na kita bibitawan pagkatapos nito.” Hindi sumagot si Elicia. Imbes, napahawak siya sa balikat ni Demon, nanginginig ang mga daliri niya. Hindi dahil sa lamig—kundi dahil ramdam niya kung gaano katigas ang panginginig sa katawan ni Demon, parang pinipigilan nitong umapaw. Doon tuluyang nawala ang kontrol ni Demon. Bigla niyang binuhat si Elicia—isang kamay sa ilalim ng hita, isang braso sa likod nito—na para bang wala itong bigat. Napasinghap si Elicia, napahawak sa leeg niya, at mas lal

Sa Hotel 20981Tahimik ang buong palapag ng hotel, pero sa loob ng Room 20981, may presensiyang mas mabigat kaysa sa katahimikang bumabalot sa paligid. Ang ilaw mula sa lampshade ay mahina, halos parang ayaw ding sumaksi sa nangyari. Sa gitna ng kama, payapang natutulog si Elicia. Malalim ang kanyang paghinga, ang dibdib niya ay marahang tumataas at bumababa, para bang wala siyang iniindang kahit ano. Pagod siya—hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa lahat ng ibinigay niyang tiwala, lakas at emosyon kay Demon kanina. At sa isang sulok, nakaupo ang lalaking iyon. Si Demon. Kilalang-kilala sa malamig na ngiti, sa mga matang walang bahid ng awa, at sa presensiyang kayang manipis-pisin kahit pinaka-matapang na kaluluwa. Nakadi-kwatro siya sa upuan, ang isang kamay ay nakasabit sa likod ng sandalan, habang nakalawit sa mga daliri ang sigarilyong unti-unting nauupos. Ang kabilang kamay niya ay nakahawak sa isang baso ng mamahaling alak na parang tubig lang sa kanya. Walang emosyon sa mukh