FORBIDDEN TO MY MOTHER'S EX-HUSHBAND のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

“Elicia! Wake up!” sabay yugyog sa akin ni Inay habang nakasandal pa ako sa unan. “Inay naman…” reklamo ko, nakapikit pa rin. “Five minutes pa po…” “Five minutes ka diyan, eh alas otso na!” singhal niya. “Wala ka bang trabaho ngayon?” “Meron po…” sagot kong paungol, “kaso parang gusto kong lumiban. Mas gusto kong yakapin ‘tong unan kaysa mga deadline sa opisina.” “Lumiban? Aba, anak, gusto mo yatang magutom tayo?” sarkastikong sabi ni Inay habang nakapamewang. “Baka nakakalimutan mong may kuryente tayong babayaran!” “Eh kasi naman, Nay,” tumihaya ako at tinakpan ang mukha ng kumot. “Nakakapagod na maging empleyado ng fashion industry na ‘yan. Lalo na ‘yung boss namin—akala mo kung sino kung makautos.” “Boss n’yo?” biglang nagliwanagang mukha ni Inay. “Ay naku, tumawag si Fiona kanina! Darating daw ‘yung boss n’yo ngayon! Kaya bawal ang absent!” Bigla akong napabangon. “Ano?! Darating si Mr. De Vera?!” “Oo!” tumawa si Inay. “’Yan daw ‘yung guwapong mayaman na parang art

“No,” sagot ni Demon nang may kapangyarihan at pahiwatig ng proteksyon. “Elicia, sa akin ka. Ako ang bahala sa iyo. Sa mundo ko, ako ang nagdidikta… at ako rin ang nagtatakda ng tamang hakbang.” Ang tinig niyang malalim at kontrolado ay umalingawngaw sa buong lobby ng Fashion Industry. Tahimik ang lahat, tila natigilan sa bawat salitang binitawan ng kanilang CEO. Ngunit sa di kalayuan, isang pamilyar na mukha ang napatigil sa paglalakad—ang ina ni Elicia. Napaatras siya, hawak ang dibdib, parang nilamig. Hindi niya inasahan ang lalaking makikita niya roon. Siya ‘yon… ang tanging nasambit ng isip niya. Ang lalaking iniwan niya noon. Ang lalaking minahal niya nang buong puso. At ngayon, ang lalaking pinakikitunguhan ng anak niya—si Mr. Demon Villamor, ang CEO ng Fashion Industry, ang dating asawa niyang akala niya’y tuluyan nang nawala sa buhay nila. “Si—si Demon?” mahinang bulong niya, halos hindi marinig. “Si Demon ang CEO ng Fashion Industry?!” Napatakip siya sa bibig. “Nagkat

Sa lobby, naroon pa rin si Mrs. Elina Torrez, ang Mama ni Elicia. Nanginginig ang kamay niya habang hawak ang isang bag na may baong pagkain ng anak. Sa bawat sandali, ramdam niya ang bigat sa dibdib—ang takot na makita siya ni Demon, ang lalaking dati niyang minahal at ngayo’y CEO sa kompanyang pinagtratrabahuhan ng anak niya. Kailangan ko nang umalis. Hindi ako pwedeng makita ni Demon. Hindi niya ako pwedeng makilala… lalo na’t dito nagtratrabaho ang anak ko. Baka isipin niyang… “Ma…” tumawag si Elicia, tumatakbo papunta sa kanya. “Bakit nanjan pa rin kayo? Sana pumasok na kayo sa lobby para doon niyo na ako hinintay, Mama,” nakangiting sabi ni Elicia, na halatang excited sa pagpasok ng ina. Hindi na makapagsalita si Mrs. Elina. “Hindi na ako magtatagal, anak. Aalis na ako… baka biglang umuwi ang ama mo at hanapin niya ako,” sagot niya, halatang nagmamadali at may kaba. “Ah… nga pala, Mama, parang kilala kayo ni Mr. Villamor…” sambit ni Elicia, hindi maitago ang pagkamangh

Pagdating ni Elicia sa bahay, mabigat pa rin ang dibdib niya. Parang paulit-ulit sa isip niya ang mga salitang binitawan ni Mr. Demon — “Ikaw ay akin.” Pagpasok niya, tahimik ang buong bahay. Nandoon ang inay niya, nakaupo sa lumang sofa, tulala. “Inay?” mahinang tawag ni Elicia habang papalapit, pinilit na ngumiti kahit ramdam ang bigat sa dibdib. “Ayos lang po ba kayo?” Napatingin ang ina, maputla at tila pagod. “Elicia… nandito ka na pala,” wika nito, bakas ang pag-aalala sa tinig. “Kumusta ka naman sa opisina, anak? Okay ka lang ba ro’n? Hindi ka ba pinapahirapan ng CEO n’yo?” Sandaling natahimik si Elicia. Sa loob-loob niya, biglang sumagi ang malamig ngunit mapang-akit na tinig ni Mr. Demon — “Akin ka lang.” Parang umikot ang mundo niya sa isang iglap, at kahit anong pilit niyang kalimutan, ramdam pa rin niya ang titig ng lalaki, ang boses nitong bumabalik sa isip niya tuwing pipikit siya. “Hindi naman po, Inay,” sagot niya sa wakas, pilit na magaan ang tono. “Okay na okay

Ngumiti si Demon, malamig at mapanganib. “Simula ngayon, Ms. Torrez,” bulong niya, halos dumikit sa tainga ng dalaga, “ako na ang magiging dahilan ng bawat tibok ng puso mo.” Napalunok si Elicia, ramdam ang init na kumakalat sa pisngi. Huminga siya nang malalim, pilit kinokontrol ang kaba at pagkagulat, habang hindi maiwasang titigan si Demon bago siya tuluyang lumayo. Ang bawat hakbang niya ay tila mabigat, at ang puso niya’y mabilis na kumukurot sa kakaibang damdamin—halo ng takot, pagkailang, at… hindi niya matanggap na paghanga. Tumahimik si Demon sa sandaling marinig ang mahina niyang tawag—“Mr. Villamor”—bago niya tuluyang iniwan ang dalaga, iniwan sa alon ng kaba at halong kuryente na naiwan sa paligid. Huminto siya, mabagal, hindi agad lumingon. Sa tinig pa lang, alam niyang siya iyon—ang boses na kumakapit na kanina pa sa isip niya. “Salamat po… sa pagsalo,” mahina at halatang kinakabahan ang sagot ni Elicia. Dahan-dahang lumingon si Demon. Nakayuko si Elicia, may paw