บททั้งหมดของ นายหัวร้ายพ่ายรัก: บทที่ 1 - บทที่ 6

นายหัวหิรัญ เขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของนายหัวสิบทิศเจ้าของบ่อเลี้ยงกุ้งและฟาร์มหอยมุกที่หมู่เกาะรังนก เกาะส่วนตัวที่เป็นทรัพย์มรดกตกทอดมารุ่นสู่รุ่นตั้งแต่รุ่นคุณปู่ ชายหนุ่มในวัย 45 เคยผ่านการแต่งงานมาแล้วหนึ่งครั้ง ซึ่งในขณะนั้นหิรัญมีอายุได้ 25 ปี ส่วนนรี หญิงสาวผู้โชคดีแต่อายุสั้น เธอแต่งงานกับนายหัวหิรัญในวัย 23 ชายหนุ่มหญิงสาวแต่งงานอยู่กินกันได้เพียงไม่นาน นรีก็ต้องลาจากด้วยอุบัติเหตุทางน้ำ จากเหตุการณ์ครั้งนั้น หิรัญได้แต่โทษตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเหลือหญิงสาวอันเป็นที่รักของตนได้เลย เขาได้แต่ยืนมองเธอจมหายไปในทะเลต่อหน้าต่อตา เย็นวันนั้นนายหัวหิรัญพาเมียรักไปดูฟาร์มหอยมุกด้วยกัน แต่ตอนขากลับเกิดมีพายุฝนฟ้ากระหน่ำรุนแรงทำให้ท้องทะเลปั่นป่วนมีเกลียวคลื่นขนาดยักษ์ซัดเข้ามายังลำเรือขนาดกลางของนายหัวหิรัญครั้งแล้วครั้งเล่าจนโคลงเคลงไปหมด นรีพลัดตกลงไปในทะเล เกลียวคลื่นหมุนวนดูดกลืนร่างกายของเธอจมหายไปยังก้นบึ้งในพริบตา หิรัญพยายามตามหาเมื่อพายุฝนฟ้าสงบลงแต่ก็ไม่พบศพของเธอเลย ไม่รู้ว่าเกลียวคลื่นจะดูดกลืนและซัดจนร่างกายของเธอลอยไปติดอยู่แห่งหนใด หรืออาจจะกลายเป็นอาหารของฉลามเพชฌฆา

นายหัวสิบทิศเดินมาที่โต๊ะอาหารแต่กลับว่างเปล่า ไม่มีใครนั่งอยู่ตรงนั้น มีเพียงอาหารหลายอย่างที่วางเรียงกันอยู่บนโต๊ะกินข้าว และสาวใช้ที่ยืนรอตักข้าวให้เจ้านาย"ชะเอม..เธอขึ้นไปตามคุณหนูให้ลงมาทานข้าว ป่านนี้แกคงตื่นแล้วล่ะ""ได้ค่ะนายหัว""แล้วนี่ไอ้หินไปไหน ได้เวลากินข้าวแล้วยังไม่มา""หนูไม่ทราบค่ะ" สาวใช้รูปร่างสันทัดตอบกลับนายใหญ่ของบ้านด้วยถ้อยคำฉะฉาน"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเลยไปดูคุณหินที่ห้องด้วยนะว่าอยู่หรือเปล่า บางทีเขาอาจจะนอนพัก""ได้ค่ะนายหัว"สาวใช้ตอบรับยังไม่ทันจะก้าวไปจากห้องรับประทานอาหารเสียงฝีเท้าหนักๆ ของหิรัญก็ดังขึ้นพร้อมเสียงทัก"ผมมาแล้วครับ แล้วนี่คุณหนูขี้วีนยังไม่ลงมาอีกเหรอครับ""ยัง..นี่พ่อกำลังจะให้ชะเอมขึ้นไปตามให้ลงมาทานอาหารพร้อมกัน ป่านนี้หนูยิ้มคงตื่นแล้วกระมัง""ครับ"นายหัวสิบทิศและนายหัวหิรัญนั่งรอยุวดาให้ลงมาทานอาหารพร้อมกัน ไม่อยากเสียมารยาททานก่อน สักพักชะเอมสาวใช้ก็เดินกลับมาบอกกับเจ้านายทั้งสองว่ายุวดาจะไม่ลงมา แต่จะให้ยกอาหารขึ้นไปให้เธอทานข้างบนหิรัญกัดกรามจนเป็นสันนูนด้วยความไม่พอใจ นึกว่าตัวเองใหญ่โตมาจากไหน ถึงได้ไม่ลงมาทานอาหารต้องให้คนยก

หิรัญลากตัวหญิงสาวลงมาแบบถูลู่ถูกัง ยุวดาทำหน้างอง้ำ สะบัดข้อมือบางที่ถูกกอบกำไว้ด้วยมือแข็งแกร่ง"นี่คุณปล่อยแขนฉันนะ ฉันเจ็บรู้บ้างสิคะ"หิรัญไม่ฟังยังคงลากแขนของเธอต่อไป "ชะเอม..เดี๋ยวเธอขึ้นไปยกกระเป๋าของคุณยิ้มแล้วตามฉันไปที่รถนะ""ค่ะคุณหิน"หิรัญสั่งแม่บ้านเสร็จก็หันไปพูดกับคนเป็นพ่อต่อ"คุณพ่อครับ..ผมกลับเกาะก่อนนะครับ ถ้าพัสดุมาส่งคุณพ่อไม่ต้องรับปล่อยให้พัสดุตีกลับไปเลย""ได้" นายหัวสิบทิศรับคำลูกชาย "แกอย่าทำอะไรน้องรุนแรงนะ น้องยังเด็กมาก""ครับ"เขาตอบแค่นั้น จับกระชับข้อมือบางลากมายังรถกระบะแล้วยัดตัวเธอเข้าไป ชะเอมยกกระเป๋าเดินทางของยุวดามาให้ เขาก็จับยัดมันเข้าไปในรถดังโครม"นี่! เบาๆ หน่อยสิคุณ ทำแบบนี้กระเป๋าฉันก็พังหมดกันพอดี""ผมไม่สน พังก็ซื้อใหม่"หญิงสาวหันขวับไปทางด้านซ้ายจ้องมองใบหน้าคมคร้ามแล้วแหวใส่"คุณรู้รึเปล่าว่ากระเป๋าใบนี้ราคาเท่าไหร่""เท่าไหร่""หึ! ฉันก็ลืมไปคนบ้านนอกอย่างคุณคงอ่านยี่ห้อไม่ออกสินะ" หญิงสาวกรอกตาเบะปากอย่างน