เมียหรือทาส

ยุวดานั่งเงียบไปตลอดทาง เธอไม่กล้าสู้หน้าสามีหมาดๆ อย่างหิรัญ เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในรถเมื่อครู่นั้น ใช่ว่านายหัวหิรัญจะขืนใจเธอเสียเมื่อไหร่ เขาหลอกล่อเธอจนยินยอมพร้อมใจไปกับเขาต่างหาก แล้วเธอก็ดันตอบสนองบทรักสุดเร่าร้อนของนายหัวหิรัญเสียด้วยสิ คิดแล้วมันน่าอับอายสิ้นดี

"นี่หนูยิ้มหลับหรือยัง"

นี่เป็นครั้งแรกที่นายหัวหิรัญเรียกเธอแบบนั้น ปกติเขาจะเรียกเธอว่ายุวดา

"ยังไม่หลับค่ะ" เธออ้อมแอ้มพูดออกมาแต่ไม่ยอมหันหน้ามาทางหิรัญ

"อีกเดี๋ยวเราจะต้องนั่งเรือไปที่เกาะกัน คุณเมาเรือหรือเปล่า"

"เปล่า" เธอตอบมาแค่นั้นยังคงหันหน้าไปทางหน้าต่าง หล่อนไม่อยากให้นายหัวหิรัญเห็นแก้มแดงๆ ที่กำลังสุกปลั่ง เพราะเผลอนึกถึงภาพเหตุการณ์สุดวาบหวามเมื่อครู่

"ไม่เมาเรือก็ดี เพราะผมไม่ได้เตรียมยามา"

หิรัญจอดรถกระบะแล้วลงมาขนกระเป๋าสัมภาระขึ้นเรือทั้งหมดด้วยตัวเอง ทันทีที่เรือออกจากฝั่งไปสักระยะ คนที่นั่งหน้าตูมอยู่ข้างๆ คนขับ ก็มีอาการโงนเงน หล่อนรู้สึกเวียนหัว อยากจะอาเจียน จนในที่สุดก็สำรอกออกมา

"ไหนบอกว่าไม่เมาเรือไง นี่มันอาการเมาเรือชัดๆ" นายหัวหิรัญคำรามลั่น รีบหาน้ำหาท่าส่งให้ถึงมือยุวดา

 "กลั้วปากซะ แล้วหลับตาไม่ต้องมองไปที่คลื่นในทะเล อีกเดี๋ยวคุณจะรู้สึกดีขึ้น หายใจเข้าลึกๆ....อย่างนั้น"

ยุวดาทำตามคำสั่งของหิรัญอย่างว่าง่าย เธอหลับตาลงไม่มองอะไรอีกต่อไป จนผล็อยหลับไปในที่สุด หิรัญช้อนอุ้มคนตัวเล็กที่กำลังหลับสนิทลงมาบนเกาะ เขาไม่อยากปลุกให้หล่อนต้องตื่น คนมีอาการเมาเรือเมาคลื่นต้องหลับเยอะๆ ตื่นมาจะได้รู้สึกสบาย เธอคงอ่อนเพลียไม่น้อยเพราะอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง

"ยัยตัวยุ่ง"

ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ เขาอุ้มร่างหญิงสาวไปพักบนแพหลังเกาะ แทนที่จะพักในบ้านพักที่ริมหาด เพราะบริเวณนี้คนงานจะไม่พลุกพล่าน มีความเป็นส่วนตัวมากกว่า เขาจึงเลือกพาเธอมาพักที่นี่

ยุวดายังคงหลับสนิท เธอน่าจะมีไข้นิดๆ เพราะหน้าผากเธอร้อน หิรัญวางเธอลงบนเบาะนอนก่อนจะถอดชุดเธอออกจนเนื้อตัวเปลือยเปล่า ใช่ว่าเขาจะทำอะไร แค่จะเช็ดตัวลดไข้ให้เธอเท่านั้น

คนตัวโตพยายามควบคุมอารมณ์หวามไหวที่กำลังก่อตัวขึ้นมาอย่างหนัก หลังจากที่ได้สัมผัสและเห็นเรือนร่างทุกส่วนสัดของภรรยา ลมหายใจก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ร่างกายนี้เป็นของเขา ทุกส่วนของเธอเป็นของเขา

ใบหน้าหิรัญร้อนผ่าวเป็นระลอกที่สอง ตอนนี้หล่อนยังคงนอนหลับไหลเพราะพิษไข้ บราเซียตัวสวยถูกถอดทิ้งไปทางตะขอหน้า ทรวงอกนุ่มหยุ่นกระเพื่อมขึ้นลงช้าๆ ตามแรงหายใจ  เธอสวย เธอช่างงดงามยิ่งนัก

 ผิวขาวเนียนสะอาดในยามต้องแสงจันทราช่างน่าหลงใหล หนุ่มใหญ่ลมหายใจสะดุด เมื่อก้มมองดอกบัวตูมที่เคลื่อนไหวขึ้นลงช้าๆ เม็ดบัวอวบใหญ่สีชมพูหวานนั่นก็น่า..ดูดดื่มเป็นที่สุด เขาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วผ่อนออกช้าๆ พยายามไม่มองของสวยงามเบื้องหน้าให้ไฟราคะถูกกระตุ้นขึ้น ความหื่นมันไม่เข้าใครออกใคร ชายหนุ่มสะกดกลั้นความอยากเอาไว้ แล้วเช็ดตัวให้เธอช้าๆ เขาพยายามทำมันช้าๆ นุ่มนวลแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ลมหายใจหนุ่มใหญ่ติดๆ ขัดๆ เป็นระยะ 

คนตัวโตผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ เมื่อเขาเช็ดตัวให้เธอสำเร็จ เพราะกว่าจะเสร็จ เขาก็ถอนหายใจไปหลายรอบ

หนุ่มใหญ่พยายามหักห้ามใจไม่ให้หักหาญน้ำใจหล่อนเป็นครั้งที่สอง ทั้งที่ลูกชายผงกหัวไม่ยอมนอนอยู่ตอนนี้ เล่นเอาเจ้าของร่างหนาต้องรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนั้นทันที เมื่อแต่งตัวให้เธอเรียบร้อย เจ้าของร่างแน่งน้อยยังคงหลับไม่ยอมตื่น ขืนเขาอยู่ตรงนี้อีกต่อไป  เขาต้องแพ้ใจตัวเองเป็นแน่ ก็แหม..หล่อนออกจะหวานหอมไปทั้งเนื้อทั้งตัวอย่างนี้ ใครจะไปอดใจไหว ยิ่งตอนนี้อารมณ์กำหนัดกำลังก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆ ยุวดาสวยจนเขาอยากฉกฉวยโอกาสลักลับเธอเสียจริง

หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้าปีต้องพาตัวเองออกไปนอกห้อง เพื่อสงบอารมณ์ของตัวเองให้นิ่งพอ ก่อนจะเข้ามานอนลงบนที่นอนใกล้ๆ ยุวดา แรงยวบของเบาะทำให้เธอลืมตาขึ้นมาช้าๆ จากการหลับไหล

"นี่คุณกำลังทำอะไร"

ตื่นมาเธอก็แหวใส่คนตัวโต

"โง่หรือเปล่าคุณ..ก็นอนไง คุณเห็นผมกำลังล้างจานอยู่หรือไง"

อ๊าย!!! 

"ไอ้บ้า! ฉันถามดีๆ นะ"

"ผมไม่ได้บ้า คุณนั่นแหละบ้า! ห๊าววววว...ง่วงละ นอนดีกว่า ขี้เกียจเถียงกับคนบ้า ยาไม่รู้จักกิน"

เพี๊ยะ!!

"นี่แหน่คุณหิน ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ"

เธอตีไปที่แขนแข็งแกร่งกำยำ คนถูกตีถึงกับนิ่วหน้า ชักสีหน้าใส่ยุวดา ยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเองป้อยๆ

"นี่คุณตีผมทำไมเนี่ย"

"ก็ลุกขึ้นมาคุยกันดีๆ สิ"

"ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ"

"แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ"

หิรัญฉุน "เอ๊ะ! คุณนี่มันยังไง อยากโดนปล้ำใช่มั้ย..ได้!"

อ๊าย!!!!

"ไม่นะ! ไอ้หนวดบ้า!" 

ยุวดากรีดร้องออกมาเสียงดัง

"เรียกผัวดีๆ สิคะ" หิรัญกระชากเธอมาโอบกอดเอาไว้ทันที "หนูต้องเรียกพี่ว่าอะไร? เรียกใหม่ให้ชื่นใจหน่อยสิคะ"

"ไม่" เธอเชิ่ดใส่ รีบหันหน้าไปทางอื่น

"เด็กดื้อต้องโดนอะไร" หิรัญก้มหน้าลงมาเรื่อยๆ จนปลายจมูกโด่งเกือบจะชิดติดกัน

"อย่านะ!"

หล่อนพูดยังไม่ทันจบคำ ร่างทั้งร่างก็ถูกกดทับไว้ทันที 

"นี่!..คุณหิน อย่าทับฉันไว้แบบนี้ ตัวคุณใหญ่อย่างกับยักษ์ ฉันหนักรู้มั้ยฮ๊ะ!"

"ทีตอนทับบนรถไม่เห็นหนัก แถมตอบรับเสียด้วย นี่คนสวย อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า มามีความสุขกันดีกว่า"

"ไอ้หนวดบ้า!..อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ" ยุวดาอยากจะเอาเล็บข่วนหน้าเขายิ่งนัก แต่ติดตรงที่ทำไม่ได้ "ถ้าคุณทำอะไรฉัน..ฉันจะร้องให้คนช่วย"

"ร้องให้คนช่วย!" ชายหนุ่มทวนคำ "คุณลืมไปหรือเปล่าว่าผมคือนายหัวหิรัญเป็นเจ้าของเกาะนี้ คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ก็คนของผมทั้งนั้น ต่อให้คุณแหกปากร้องทั้งวันก็ไม่มีใครมาช่วยคุณหรอก เหนื่อยเปล่าน่ายาหยี"

แก้มเนียนขาวเริ่มซับสีระเรื่อขึ้นมาทันที หล่อนก็ลืมไปว่าหิรัญเป็นใคร

"ว่าไงจะนอนดีๆ มั้ย หรือว่าจะให้ผมปล้ำคุณก่อน"

"นะ..นอน..นอนก็ได้"

หญิงสาวรีบนอนตะแคงหันหน้าไปด้านซ้ายเพราะหิรัญอยู่ด้านขวา เมื่อเห็นหล่อนหมดฤทธิ์นายหัวหิรัญถึงกับผุดรอยยิ้มออกมาหน้าบานเป็นจานดาวเทียม (ได้แกล้งหนูยิ้มอย่างนี้มันก็สนุกดีเหมือนกันนะ ) เขาคิดในใจ ปล่อยให้ความเงียบแห่งราตรีกาลเข้าครอบงำสักพักใหญ่ๆ จึงผล็อยหลับไปในที่สุด