03 แพทย์หนุ่มผู้บริหาร 1

เขาวางสายก่อนจะนิ่งคิดอะไรบางอย่าง ก่อนหน้านี้ย่าของมิลินเข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อยครั้ง เขาเคยคิดว่าเธออาจจะกลับมาหาย่าบ้าง แต่ก็ไร้วี่แวว 

แต่เมื่อวานก่อนที่ย่าของเธอช็อกจนหมดสติไป เขาเลยเลือกที่จะบอกกับคามิลไปว่าย่าอาการค่อนข้างหนัก หรืออาจจะเป็นเธอที่กลับมาจริง ๆ

ไม่ช้าเขาต้องรู้แน่ว่าเป็นเธอใช่หรือไม่ 

ตลอดเวลาใช่ว่าเขาจะไม่ตามหาเธอ แต่คงเป็นเพราะพี่ชายของเธอที่ทำให้เขาทำอะไรยากไปหมด แม้ว่าคลาสจะหายตัวไป แต่เขาก็ไม่เคยทำอะไรพลาดไปแม้แต่อย่างเดียว

มิลินหายไปอยู่ที่ไหน เส้นทางการเงินของเธอหรือแม้แต่ที่อยู่ คลาสก็ซ่อนมันทุกอย่าง ที่ไม่เคยถามคามิลเลยเพราะเขาเองก็รู้สึกว่าเพื่อนคงลำบากใจไม่น้อย

เหตุผลที่เธอทิ้งเขาไปเหรอ เขาไม่รู้ เพราะคืนนั้นเธอกับเขาก็ยังอยู่ด้วยกัน ก่อนอีกวันเธอจะหายไปซึ่งเป็นวันที่เขาต้องแต่งงานพอดี

แต่เขาเองก็เลือกที่จะยกเลิกงานแต่ง และจะไม่มีวันแต่งงานกับใครแน่ นอกจากเธอ 

จนมาถึงทุกวันนี้เขาก็ยังเลือกที่จะอยู่คนเดียวมากกว่ามีใคร ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกร้อนอกร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก

แม้ที่ผ่านมาไม่เคยเอ่ยถามเพื่อน แต่ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ถามสักหน่อยเพื่อนก็คงไม่ใจร้ายกับเขา จากนั้นเขาก็ตัดสินใจโทรหาเพื่อนรักของตัวเองทันที  "ไอ้มิล"

(หืม มีอะไร)

"ลินกลับมาเหรอ" ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยตอบเขาด้วยความแปลกใจ

(รู้ได้ไง)

"ไม่รู้ แต่เมื่อกี้บังเอิญเห็นเมียไอ้ไคล์กับผู้หญิงคล้าย ๆ ลิน" เขาเดาเอาล้วน ๆ ว่าคนที่อยู่กับนาเดียอาจจะเป็นมิลิน

หลายปีมานี่เขาไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องอะไรอีก จนมาถึงวันนี้ ยิ่งคามิลอึกอักไม่ยอมตอบ เขาก็ยิ่งมั่นใจว่ามันต้องใช่แน่ 

(อืม)

...

แพทย์หนุ่มวางสายจากเพื่อนสนิทก่อนจะเดินกลับเข้าไปในสนามบินอีกครั้ง ใบหน้าอันหล่อเหลาประดับไปด้วยคิ้วหนาที่ขมวดเข้าหากันอย่างคิดไม่ตก 

หลังจากที่ตั้งใจบอกกับเพื่อนว่าเขาอยากเจอมิลิน แต่คำที่เพื่อนบอกเขาก็มีเหตุผล เขาเจอเธอแล้วได้อะไร เพราะต่อให้เธอเจอเขา ตอนนี้ก็ใช่ว่ามิลินจะยอมฟังสิ่งที่เขาพูดสักหน่อย

ห้าปีเป็นเวลาที่ยาวนานมากสำหรับเขา เขารอเธอกลับมาทุกวัน และเมื่อวันนี้ที่จะได้เจอเธออีกครั้ง เขาเองก็ไม่อยากจะพลาดอะไรไปอีก

แต่พอคิดถึงคำที่เพื่อนพูดเขาก็คิดไม่ตก ตลอดเวลาเขาไม่เคยชัดเจนในความสัมพันธ์กับเธอเลย จนถึงตอนนี้แม้เขาจะไม่แต่งงานกับมะปราง แต่เธอก็ยังไม่ได้เลิกวุ่นวายกับเขา

ร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าเกจด้วยความคิดที่มากมาย ก่อนจะมีอีกหลายสายตาที่กำลังจ้องมองดูเขา

"วันนี้หมอคิมดูแปลกไปนะคะ หมอแพรวว่าไหมคะ" เสียงเพื่อนแพทย์ที่กำลังจะเดินทางไปสัมมนาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าผู้บริหารหนุ่มมีท่าทางที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด 

แพทย์สาวที่ทำงานกับเขามานานก็สังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนเช่นกัน

แพรวนภามองดูแพทย์หนุ่มที่กำลังยืนมือล้วงกระเป๋า ใบหน้าที่ดูดีและหล่อเหลาราวกับเทพบุตรลงมาจุติ ทำให้เธอรู้สึกหลงรักเขาตั้งแต่แรกพบ

เธอมองดูเขาด้วยความชื่นชม บนใบหน้าหล่อคมเข้มมีแว่นสายตาทำให้เขาดูเป็นคนที่อ่อนโยนและอบอุ่น บวกจมูกโด่งที่รับกับริมฝีปากหยักสวยจนได้รูป 

ใคร ๆ ต่างก็บอกว่าแพทย์หนุ่มผู้บริหารโรงพยาบาลหล่อมาก หล่อจนคนไข้อยากป่วยกันทั้งบ้านทั้งเมือง แต่นอกจากความหล่อที่เขามี นั่นคือความใจดีและไม่เคยถือตัวกับใครเลยสักคน

แม้จะเป็นผู้บริหารก็ไม่เคยวางตัวโอ้อวด ยิ่งกับคนไข้แล้วเขาดูแลเสมือนเป็นญาติพี่น้องของตัวเอง เขาออกนโยบายของโรงพยาบาลมากมาย ไม่ใช่แค่หวังเงินทอง แต่การรักษาของคนไข้ก็ต้องได้ผลมากที่สุด

จนทุกวันนี้โรงพยาบาลของเขาจึงติดอยู่ในอันดับต้น ๆ ของประเทศ ไม่ว่าจะเครื่องมือทางการแพทย์ บุคลากร หรือแม้แต่การให้บริการ เขาก็ดูแลทุกอย่างเป็นอย่างดี

"แล้วหมอแพรวกับหมอคิม คบกันอยู่ใช่ไหมคะ เห็นตัวติดกันตลอด" 

"เออไม่ใช่นะคะ เราเป็นเพื่อนกันค่ะ" แม้เธอจะอยากเป็นมากกว่านั้น แต่ระหว่างเธอกับเขาก็ไม่เคยพูดเรื่องแบบนี้ต่อกัน ส่วนมากเขามักจะเก็บตัวอยู่คนเดียวเสียมากกว่า

"หืม เพื่อนกันจริงเหรอคะ"

"ใช่ค่ะ"

"แต่นอกจากหมอแพรวแล้ว ก็ไม่เห็นว่าหมอคิมจะสนิทกับใครเลยนะคะ" แพรวนภายิ้มให้เพื่อน ๆ ที่เป็นกลุ่มแพทย์ด้วยกัน 

"หมอเขามีคู่หมั้นอยู่แล้วค่ะ" เธอรู้ว่าคู่หมั้นของแพทย์หนุ่มเป็นใคร และรู้ด้วยว่าเขาไม่ค่อยชอบคู่หมั้นสักเท่าไหร่ แม้จะล้มงานแต่งไป แต่เธอก็ยังเห็นว่าคู่หมั้นเก่าของเขายังคงวนเวียนมาหาเขาอยู่บ่อยครั้ง

"แต่ได้ยินว่าหมอเขาไม่ยอมแต่งงานด้วยนี่คะ ไม่ใช่ว่าเลิกกันแล้วเหรอ"

"ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" จากนั้นคนอื่น ๆ ก็พากันเดินเข้าไปด้านในเพราะใกล้ถึงเวลาแล้ว แพรวนภาจึงเดินเข้าไปหาคนที่ยืนนิ่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

"ได้เวลาแล้วนะคะ"

"ครับ" คิมหันต์หันไปยิ้มให้แพทย์สาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แม้ในใจอยากจะกลับไปหามิลิน แต่ทว่าหน้าที่ของเขาก็สำคัญเช่นกัน

เรื่องของมิลินเขาไม่ปล่อยผ่านไปแน่ แต่คงต้องใช้เวลา การสัมมนาก็ไม่ได้นานกินเวลาเป็นเดือนสักหน่อย แค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น

รอมาได้ตั้งห้าปี แค่อีกหนึ่งอาทิตย์ทำไมจะรอไม่ได้ อีกอย่างถ้าเขาไม่อยู่ เธอก็คงมีเวลาอยู่กับย่ามากขึ้น ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะจัดการธุระของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะกลับมาจัดการคนที่นี่ต่อ