05 มีอะไรอยากบอก

(นายครับ ไม่มีชื่อของคุณมิลินครับ) 

เสียงเลขาของเขาเอ่ยรายงาน แน่นอนว่าที่ผ่านมาเป็นเช่นนั้น ตลอดเวลาที่เขาไม่เคยตามหาตัวมิลินเจอเลยเป็นเพราะพี่ชายของเธอ

คลาส เวลต์ มีอำนาจล้นมือ หากไม่ใช่ว่าคามิลที่เป็นคนบอกกับเขาเอง วันนี้ก็คงจะไม่รู้

"กล้องวงจรปิดล่ะ"

(สืบมาให้แล้วครับ คุณมิลินเดินทางมาจากฝรั่งเศสครับ) ฝรั่งเศสงั้นเหรอ ที่ผ่านมามิลินอยู่ที่นี่มาตลอดสินะ

"ส่งคนตามห่าง ๆ ห้ามให้รู้ตัว คนของเฮียคลาสอยู่ทุกที่ อย่าพลาดเด็ดขาด"

(ครับนาย) สายถูกตัดไปก่อนที่เขาจะหย่อนโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า แล้วเดินเข้าไปหาคนที่ยืนรออยู่ไม่ไกล

"หมอมีอะไรจะพูดนะครับ"

"เราไปทานข้าวกันก่อนดีไหมคะ จะได้หาที่คุยกันด้วย" แพทย์สาวเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อถามความเห็นจากแพทย์หนุ่มอีกครั้ง  

คิมหันต์พยักหน้าให้เล็กน้อย ดูจากเวลาตอนนี้ใกล้ค่ำแล้ว อีกอย่างทั้งเขากับเธอก็ใช้เวลาเดินเล่นกันมาสักพักหนึ่งแล้ว 

นอกจากแพรวนภาจะทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลของเขาแล้ว เขากับเธอก็ทำงานเป็นเหมือนเพื่อนคู่หูกันมาตลอด อาจเป็นเพราะคุยกันแล้วเข้าใจ เขาจึงชอบที่จะทำงานกับเธอ

แพทย์หนุ่มไม่ได้สนิทกับใครมากนัก กับแพทย์คนอื่นก็พูดคุยตามปกติ แต่กับแพทย์สาวเขาสามารถคุยกับเธอได้เหมือนเพื่อนที่คุยกัน มากกว่าเป็นเจ้านายกับลูกน้อง

"เอาสิครับ หมออยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ"

"อะไรก็ได้ค่ะ หมอก็รู้ว่าแพรวไม่ได้เรื่องมาก" แพทย์สาวยิ้มให้เขาอย่างรู้สึกดี เขาเป็นคนที่ใจดีกับทุกคนมาก หรืออาจเพราะเขาเป็นแบบนี้เธอเลยแอบรักเขามาตลอด 

นานหลายปีที่เธอย้ายมาทำงานกับเขาที่นี่ เขาดีกับเธอไม่เคยเปลี่ยนไป แต่ถ้าถามว่าเขารู้สึกกับเธอแบบไหน เธอเองก็ไม่สามารถตอบได้จริง ๆ

แพทย์หนุ่มยิ้มบาง ๆ เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนเรื่องมาก เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าเขาจะบอกอะไร เธอก็เห็นดีเห็นงาม เออออไปกับเขาเสียทุกอย่าง 

"ครับ งั้นเราไปฝั่งโน้นกันดีไหมครับ ร้านอาหารน่าจะเยอะกว่าแถวนี้" คิมหันต์เอ่ยบอกคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง เพราะมองดูแถวนี้แล้วไม่ค่อยมีร้านอาหารมากนัก 

"ได้เลยค่ะ" 

"เอ่อใช่ วันนั้นแพรวเห็นว่ามะปรางมาหาหมอด้วย ตกลงหมอกับมะปรางยังไม่ได้เลิกกันใช่ไหมคะ" ที่จริงเธอก็พอรู้ ว่าเขาไม่ได้อยากแต่งงานกับมะปรางสักเท่าไร แต่คงเป็นเพราะแม่ที่บังคับเขาเสียมากกว่า

"ทำไมเหรอครับ"

"ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะหมอ แต่ว่าวันนั้นแพรวเห็นมะปรางไปกับผู้ชายคนหนึ่งค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นใคร เออพวกเขาดูสนิทกันมาก แพรวก็เลยคิดว่าน่าจะบอกให้หมอรู้" 

"เป็นธรรมดาของเขาอยู่แล้วครับ หมออย่าไปสนใจเลย" เขาเอ่ยบอกกับแพทย์สาว เรื่องของเขากับมะปรางมันจบไปนานมากแล้ว

ตอนนี้สำหรับมะปรางแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาทั้งนั้น แต่สำหรับมะปรางเขาไม่รู้

"ค่ะ งั้นเราไปกันเลยไหมคะ"

"ครับ"

ว่าแล้วทั้งสองก็เดินไปคุยกันเรื่องทั่วไป มีพูดคุยเรื่องการสัมมนาวันพรุ่งนี้บ้าง ก่อนจะหยุดยืนอยู่ด้านข้างถนนเพื่อรอสัญญาณไฟจราจร 

แต่ทว่าในตอนที่เขากำลังยืนรอสัญญาณไฟ สายตาคมดันเหลือบไปมองดูด้านข้าง ที่ตอนนี้มีเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งยืนอยู่ คล้ายกับว่ากำลังจะข้ามถนนเหมือนกับเขา

คิมหันต์หันไปมองดูรอบตัวเด็กคนนั้น แต่ในตอนนี้มีแค่เขากับหมอแพรวและเด็กตัวเล็กคนนั้นที่กำลังจะข้ามถนนเท่านั้น แล้วพ่อแม่หรือผู้ปกครองเด็กหายไปไหน ทำไมปล่อยลูกหลานออกมาเองแบบนี้ 

อายุอานามน่าจะไม่มาก สักสี่ห้าขวบเห็นจะได้ ซึ่งสำหรับเด็กตัวแค่นี้มันอันตรายมากกับการข้ามถนนคนเดียว

"หมอมองหาอะไรหรือเปล่าคะ" เสียงของแพรวนภาทำให้เด็กที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หันมามองทั้งสองคนทันที แต่ทว่าคิมหันต์ไม่ได้สนใจฟังสิ่งที่แพทย์สาวพูด

เขาหันไปมองดูเด็กน้อยคนนั้นด้วยความรู้สึกแปลกใจ 

เด็กคนนี้ไม่เหมือนคนแถวนี้เลย แม้ว่าผิวจะขาว แต่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มก็มักจะพบได้ไม่มากนัก อีกอย่างผมสีดำขลับก็สามารถบ่งบอกได้ถึงสัญชาติเช่นกัน

"หมอคิมคะ"

"อ้อ ไม่มีอะไรครับ ผมแค่..."

"แม็กซ์เวล!"