7ข่าวลือ

วันนี้ผมบอกให้ไทม์มารับเพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นที่โรงเรียน

ย้อนกลับไปช่วงแรกที่ผมเข้าเรียนผมปิดแมสและสวมแว่นเป็นปกติ วันแรกทุกคนไม่เอะใจอะไรก็เข้าใจว่าผมไม่สบายและชวนผมคุยปกติพอนานวันเข้าหลายคนเริ่มเอะใจว่าทำไมผมไม่ยอมถอดแมสและสำคัญคือไม่ยอมไปกินข้าวด้วย เสียงซุบซิบนินทาต่างๆเริ่มหนาหูมากขึ้นๆว่าผมเป็นไอ่คนมืดมน อมทุกข์ หยิ่งหรือแม้กระทั่งบางคนถึงกับบอกว่าผมอัปลักษณ์ ในห้องเลยแบ่งออกเป็น2ฝ่ายคือเชื่อและไม่เชื่อ คนที่ไม่เชื่อก็พยายามจะเข้ามาเพื่อตีซี้แต่ผมเองที่ปิดกลั้นจนสุดท้ายเลยหาข้ออ้างว่าตัวเองเป็นวัณโรค วันต่อมาเสียงซุบซิบนินมาไม่ได้มีแค่ในห้องแต่กระจายไปทั่วโรงเรียน ทุกคนเลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ กันต์ม.6ห้อง3 ผมเลยมีฉายาไอ่กันต์วัณโรคตั้งแต่นั้นมา ผมรู้สึกแย่ในวันแรกแต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่เจอมาถือว่าจิ๊บๆดีเสียอีกที่ไม่มีใครอยากเห็นหน้าตาไม่น่ามองนี้ เผลอๆถ้าถอดแมสออกอาจจะโดนหนักกว่าเดิมเหมือนที่ผ่านมาก็ได้ผมเลยคิดว่าดีแล้วที่เป็นแบบนั้น

เพราะงั้นผมถึงกลัวว่าวันนี้ไทม์จะโดนอะไรที่  เหมือนๆกันแล้วต้องรู้สึกแย่หรือเปล่า

บรื้นน บรื้นนน บิ๊กไบค์คันใหญ่ขับซิ่งมาแต่ไกลก่อนจะมาจอดตรงหน้า

พอมาถึงก็พยักหน้าเท่ๆให้ขึ้นรถ นี่ก็เลยไม่รอช้าสวมหมวกซ้อนท้ายอย่างว่าง่าย

ก่อนออกมาก็ไม่ลืมฝากเจ้าตูบไว้กับป้าพรรณเขาเป็นเจ้าของบ้านเช่าแถมยังรักหมาอีกต่างหากทีนี้เลยง่ายหน่อย เจ้าตูบช่วงนี้ไปอยู่กับป้าพรรณก่อนนะลูก

.

.

.

ก้าวเข้าสู่รั้วโรงเรียนก็เจอสายตาจากจากสาวๆใกล้ไกลทั่วทุกมุมจ้องตาเป็นมันเลยแถมเสียงซุบซิบยังไม่เหมือนซุบซิบเพราะมันดังจนก้องเข้ามาในหู

"คนนั้นไงๆที่เขาลือกันอ่ะ"

"ไหนๆ"

"ที่หล่อๆเดินกับพี่กันต์วัณโรคน่ะ" แม่งงอยากตบปากเด็กมันจังงวุ้ยย

"โหห สเปค เสร็จกูแน่" 

"เห้ย!! ไปไหน"

สาวน้อยใจเด็ดเดินมาอย่างกล้าหาญ พี่ขอคารวะเลยใจน้องมันแน่มาก

"พี่ไทม์ใช่ไหมคะ" เอาแล้วน้องมันของจริง ผมมองหน้าไทม์ที่กำลังจ้องสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่กำลังเดินมาตรงหน้าคิดว่าคงเป็นน้องใหม่ม.4ที่พึ่งเข้ามาเรียน

"..." ไทม์ไม่ตอบแต่ก้มหน้ามองทั้งยังเลิกคิ้วสงสัยว่าน้องคนนี้เป็นใคร ผมนี่ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆแทนเลย

"หนูชอบพี่ค่ะเป็นแฟนกันไหมคะ" ใจน้องมันได้เว้ยเห้ยสู้ๆยัยหนู ผมแอบลุ้นตามว่าไทม์จะพูดว่าไงรู้สึกตื่นเต้นแทนเพื่อนยังไงไม่รู้เพราะผมเองก็ไม่เคยโดนสารภาพมาก่อน เคยแต่บอกชอบและถูกมองด้วยสายตาเย็นชาอย่างไร้เยื่อใยกลับมา

"ไม่อ่ะ" แพร้ง!! เสียงหน้าแตก ไทม์ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย โอ้วววคนหล่อมันเป็นอย่างงี้นี่เองขนาดมีสาวน้อยน่ารักมาสารภาพตรงหน้าก็ยังไม่สนใจ

ไทม์จับมือผมแล้วเดินไปปล่อยให้สาวน้อยอึ้งอยู่ตรงที่เดิม เพื่อนของเธอเดินมาปลอบใจผมเห็นอย่างนั้นเลยชูมือสองนิ้วสู้ๆเป็นกำลังใจให้ คนเรามันมีก้าวแรกเสมอแม่หนูใจเด็ด

และนั่นก็เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของวันเพราะวันนี้ตลอดทั้งวันไม่ว่าจะไปไหนก็เจอแต่คนมาขอเบอร์มาจีบไม่เว้นแม้แต้กับผู้ชายด้วยกันเองแต่ดูเหมือนไทม์จะไม่ได้สนใจแถมยังทำหน้าลำคานตลอดเวลาผมเลยคิดไปถึงสมัยม.ต้นที่ชอบนที หรือนทีก็จะลำคานแบบนี้แต่ต่างกันตรงที่ว่าหนุ่มๆสาวๆที่มาจีบไทม์ดันสวยหล่อกันหมดน่ะสิถึงโดนปฏิเสธไปก็คงมีคนปลอบใจไม่เหมือนกับผมที่โดนสายตารังเกียจ...ช่างมันเถอะมันผ่านมาแล้ว

"วันนี้กินไรดี" ผมเอ่ยปากถามขณะที่ไทม์กำลังหยิบขวดน้ำออกจากตู้ในร้านค้า

"ฉันอะไรก็ได้ นายล่ะอยากกินไร"

"จะกินแซนวิชแฮมไข่กับนม"

"ไม่เบื่อเหรอ"

"ก็เบื่อนะ แต่ไม่อยากกินข้าวโรงอาหาร"

จู่ๆไทม์ก็ฉุกคิดขึ้นมาถึงสาเหตุที่กันต์ต้องปิดใบหน้าของตัวเองไว้ตลอดว่ามันคืออะไรแต่ก็ยังไม่กล้าพอที่จะถามออกไป

"วันนี้นายกินข้าวคนเดียวได้ไหม" เพราะวันนี้ที่ประจำของผมน่าจะไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่

จากที่คิดว่าไทม์น่าจะรู้สึกแย่กับข่าวลือแต่ดูเขาเข้มแข็งมากกว่าผมเสียอีกที่สำคัญยังดูไม่สนใจไรอีกด้วยเป็นประเภทโนสนโนแคร์ของจริง

"แล้วนายจะไปกินที่ไหน" เขาเอ่ยถาม

"ว่าจะไปกินที่ห้องน่ะ ช่วงนั้นไม่น่าจะมีใครอยู่"

"ฉันไปด้วย กินโรงอาหารมันน่าลำคาน"

"อ่ะ เอางั้นเหรอ"

ผมหยิบแซนวิชแฮมไข่กับนมจืดเหมือนอย่างเช่นทุกวันมา ส่วนของไทม์เป็นเบอร์เกอร์หมู4ชิ้นกับน้ำเปล่า กินเก่งมากใจพี่แกช่วงเย็นคงไม่ยัดอะไรลงไปได้แล้วมั้ง

พอเดินมาถึงในห้องก็ไม่มีใครอยู่จริงๆด้วยทางโล่งสบายส่วนใหญ่พักเที่ยงพวกผู้ชายจะไปเล่นบาสไม่งั้นก็บอล สมัยม.ต้นถึงผมจะอ้วนแต่เล่นบาสเก่งมากนะส่วนเพื่อนผู้หญิงก็คงไปนั่งเมาท์ที่ไหนสักแห่งหรือไม่ก็อ่านหนังสือกันอยู่ห้องสมุด

"หันหลังให้หน่อย" ผมเดินเข้าไปในห้องก่อนจะหลบมุมอยู่หลังห้องเลือกมุมที่อยู่ใกล้ชั้นหนังสือฯเพราะเวลามีคนมาจะได้มองไม่เห็นผม 

ไทม์เดินมานั่งข้างๆแล้วยอมหันหลังให้แต่โดยดีเขาไม่ได้เซ้าซี้ถึงเหตุผลหรืออะไรทั้งนั้นมันเลยทำให้ผมรู้สึกสบายใจ

ผมพิงแผ่นหลังกว้างๆของไทม์ เราหันหลังชนกันก่อนจะเริ่มแกะกินมื้อเที่ยงของวันนี้

"หน้ามีทองคำติดหรือไง ยุ่งยากจริงๆ" เขาบ่นอุบอิบแต่ก็หันหลังให้โดยที่ไม่หันมามอง

"ง่ำๆๆ ทำไมถึงไม่รับรักใครเลยล่ะ" ผมถามขณะที่กำลังเขี้ยวแซนวิชในปาก

"ก็ไม่ได้ชอบใคร" 

"ถามหน่อยสิถ้าเกิดมีผู้ชายที่อ้วนแล้วก็ขี้เหร่มาสารภาพกับนาย นายจะทำไงเหรอ"

"ก็ปฏิเสธไป"

"เพราะเขาขี้เหร่เหรอ"

"ไม่ได้มองตรงนั้นนะที่ปฏิเสธเพราะแค่ยังไม่ชอบใคร"

"ขี้เหร่ก็ไม่รังเกียจเหรอ?"

"ไม่นะ สิทของเขา"

"สวยก็ไม่เอา หล่อก็ไม่ชอบ ขี้เหร่ก็ปฏิเสธอีก แล้วนายชอบคนแบบไหนอ่ะ"

"ก็ไม่แบบไหน แค่ไม่มองตรงนั้นถ้าชอบก็จะจีบเอง"

"อ๋ออ งี้เองแล้วถ้าชอบคนขี้เหร่ก็จะจีบเหรอ"

"ก็บอกว่าไม่ได้ดูตรงนั้นไง!!" เริ่มขึ้นเสียง

"อือ เข้าใจแล้ว" จู่ๆผมก็คิดขึ้นมาว่าถ้าผมจะเปิดเผยใบหน้านี้ให้เห็น เป็นไทม์คงจะไม่เป็นไร

"ไทม์ แล้วถ้าฉันหน้าตาดูไม่ได้เลยแย่มากล่ะยังอยากเป็นเพื่อนกันอยู่ไหม"

"เกี่ยวไร นายเป็นเพื่อนฉันจะหน้าเป็นยังไงก็เรื่องของนาย"

"ไทม์ หันหน้ามาหน่อยสิ" ผมคิดว่าถ้ามีคนได้เห็นใบหน้านี้แม้เพียงสักคนก็ยังดี อยากมีเพื่อนที่สามารถเปิดอกคุยกัน ไปเที่ยว กินข้าวดูหนังใช้ชีวิตแบบปกติเหมือนคนอื่นบ้าง

เขาหันมาจ้องมองผม ผมหลับตาหยิบแว่นออกจากใบหน้า

ภายใต้กรอบแว่นตาเผยให้เห็นดวงตาแมวกลมโตขนตางอลเรียงสวยไทม์มองดูสายตานั่นอย่างตั้งใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรรู้แค่ว่ามันสวยน่ามอง

"นายน่าจะใส่คอนแทคเลนส์แทนแว่น ตานายสวยมาก" เขาพูดมันด้วยความจริงใจ

"จริงเหรอ" ผมตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินคำชมแต่ก็แอบยิ้มจนแก้มปริภายใต้แมสดำที่สวมทับอยู่ไม่เคยมีใครชมมาก่อนเลยก็เลยแอบเขิลอยู่หน่อยนึง หน่อยเดียวจริงจริ๊งงง"พรุ่งนี้จะใส่คอนแทคมานะ"

เอาล่ะอย่างน้อยไทม์บอกว่าตาสวย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าสวยแบบไหนเพราะตลอด4ปีผมไม่เคยส่องกระจกแล้วก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องในช่วงซัมเมอร์ทุกเทอม

ปิดเทอมที่ทุกคนไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนกันแต่ผมพาเจ้าตูบไปวิ่งเล่นช่วงเย็นแทน

"เห้ยมึง!! ได้ข่าวเปล่าว่าไทม์ห้องเราเยดุมาก" เเจน!!! เสียงแจนและเสียงเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆในขณะที่ผมกำลังจับสายคล้องหูเตรียมจะเปิดแมสและไทม์ที่กำลังตั้งใจมองแต่ก็ต้องหยุดไว้ก่อน

ผมใส่แว่นตากลับคืนที่เดิมก่อนจะชวนไทม์ไปนั่งโต๊ะเรียนประจำที่(เรียกสั้นๆว่านั่งที่)แต่ไทม์ชักผมกลับคืนทั้งยังทำปากชูๆให้ผมเงียบๆ...เพื่อออ!!!

"นายจะทำไร" ผมกระซิบกระซาบ

"ชู่ววว" นิ้วชี้แตะที่บ้านตัวเองเป็นสัญญาณให้ผมเงียบๆ

"ข่าวลือมันจะจริงป่าววะ" เสียงกี้กำลังใกล้เข้ามาด้วย

"เห็นลือกันว่าไทม์โครตเด็ด ง่ายด้วยนะ" พิงค์พูดเสริมพร้อมทั้งก้าวเข้ามาในห้อง

"แต่ที่กูเห็นไม่น่าใช่นะ เห็นไม่สนใจใครเลยหรือว่าเก๊ก?" กี้พูดขึ้น

"ถ้าอยากรู้มึงลองชวนไปที่ห้องดู" แจมเสริม

"เห้ยมึง เอาจริงดิ" กี้ทำเสียงตกใจแบบไม่ทันคิดว่าเพื่อนตัวเองจะเป็นขนาดนี้

"แค่แกล้งๆป่ะ ลองดูแต่ถ้าได้จริงกูไปเอง" ประโยคแรกทำกี้โล่งใจ แต่ประโยคหลังทำให้กี้รู้ว่าเพื่อนตัวเองเริ่มร่าน

"สัส กูไปด้วย" พิงค์พูดเสริมผมได้แต่คิดว่าโหห สาวๆห้องนี้แม่งสุด 

ผมถึงได้รู้ว่าข่าวลือมันกระจายแบบใส่สีใส่ไข่เตลิดเปิดโปงไปหมดแล้ว ให้ตายสิ