10 คืนนั้นจนวันนี้

คืนนั้น....

ภายในรถตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าฉุนๆ กับคนเมาสองคนที่เมาจนขาดสติ จำได้ขึ้นใจว่าเป็นช่วงเวลาที่บัดซบที่สุดในชีวิต อกหักไม่พอยังต้องมาเจอกับไอ้คนที่เกลียดขี้หน้าอีก 

แต่เราต่างเคว้ง... 

และเมื่อคนเคว้งมาเจอกันด้วยอาการเมาจนขาดสตินั้น แรงดึงดูดทางอารมณ์ก็ก่อตัวขึ้น กลิ่นเหล้าฉุนๆลอยอยู่ในอากาศ สมองมึนๆเบลอๆกับใจเหงาๆมอมเมาเราสองคน โจนั่งฝั่งคนขับ ส่วนผมนั่งอีกฝั่ง

คุยอ้อแอ้อะไรกันอยู่สักพักหนึ่งซึ่งก็จำไม่ค่อยได้ รู้แค่ว่าสายตาคมคู่นั้นหวานเยิ้มจนลืมความเกลียดชังไปชั่วขณะ เราโถมตัวเข้าหากันโดยไม่ได้นัดหมาย และสัมผัสรสชาติในปากของกันและกัน ให้เรียวลิ้นนุ่มชื้นตวัดกันในโพรงปากร้อนระอุ อย่างดูดดื่ม 

สัมผัสความขมฝาดของน้ำเมา

กระทั่งมือใหญ่ของเขาเข้ามาสัมผัสช่วงท้องและปลดกระดุมเสื้ออย่างช่ำชองโดยที่ไม่มองและยังไม่ถอนจูบออกด้วยซ้ำ

จนท่อนบนผมเปลือยเปล่า โชว์เรือนร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเรียงสวย มือนั้นยื่นมาลูบไล้ก่อนถอนจูบออกพร้อมกับเอ่ยพูดเสียงกระเส่า"ต้องงี้ดิวะ"

สัมผัสหยาบของฝ่ามือนั้นทำให้ร่างกายผมร้อนวูบวาบ กระตุ้นอารมณ์ให้ลุกโชน แก่นกายที่แน่นิ่งเริ่มขยายอยู่ภายใต้กางเกงสแล็คดำยาวของตัวเอง

ดวงตาเยิ้มๆและลมหายใจติดขัดรวมถึงใบหน้าคมแดงระเรื่อของเขาทำให้ผมคลั่งไคล้ และกระโจนเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว

"คนแรกเลยนะที่ตัวหนักขนาดนี้" เขาพูดขณะที่ผมขึ้นไปนั่งทับบนหน้าตักและโน้มหน้าไปใกล้จนใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงคืบ สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่กำลังเป่ารดของกัน

"ครั้งแรกของกูเหมือนกัน" ไม่รู้ทำไมสายตาคมคายนั้นถึงได้ดึงดูดให้ผมโน้มเข้าไปบดเบียดจูบอย่างห้ามไม่ได้ 

เราสอดลิ้นประสาทกันอย่างดูดดื่มเร่าร้อนเกิดเสียงเฉะแฉะเหมือนคนอดอยาก เอียงใบหน้าไปมาให้ได้องศาที่ถนัด ปลายจมูกโด่งๆถูแก้มนิ่มของเขาไปมาและเมื่อพอใจก็ถอนจูบออกแล้วหอบหายใจกอบโกยเอาอากาศเข้าปอด

"ว่ากันว่ารูหลังของผู้ชายเวลาโดนสอดใส่มันจะรู้สึกดีมาก" เขาเอ่ยพูดเสียงกระเส่าพร้อมดวงตาหวานเยิ้ม

"งั้นมาลองกัน วันนี้ก็ขอโทษด้วยแล้วกันที่ทำของมึงสกปรก" 

"ไม่เลย กูเต็มใจ"

เรารู้ความหมายของคำพูดนั้น สิ้นเสียงมือหยาบกร้านก็สอดเข้ามาในกางเกงสแล็คแล้วบีบเค้นก้นผมอย่างเมามัน ก่อนจะถอนมือออกแล้วมาปลดกระดุมรูดซิปข้างหน้าลงอย่างช่ำชองโดยไม่มองด้วยซ้ำ

"ลุกขึ้นหน่อย" 

ผมจับเบาะยกสะโพกขึ้นตามที่บอกก่อนถูกดึงกางเกงลงอย่างรวดเร็วทั้งตัวนอกและตัวใน เผยให้เห็นแก่นกายลำใหญ่และก้นกลม

"ค่อยๆนั่งลงมา" น้ำเสียงเขาดูจริงจัง

ถอดกางเกงตัวเองออกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ผมตกใจเมื่อเห็นแก่นกายลำใหญ่สีคล้ำของอีกฝ่ายชูชันขึ้นมาอย่างแข็งขันมองเห็นเส้นเลือดปูดโปนชัดเจน ไม่รู้เลยว่ารูแคบของตัวเองจะสามารถกลืนกินได้ทั้งหมดไหม แต่ว่าผมก็เลือกที่จะจับแก้มก้นแยกออกแล้วค่อยๆนั่งลงช้าๆ ไม่อาจหักห้ามใจกับความอยากรู้อยากลองของตัวเอง ให้เอ็นอุ่นๆนั้นเสียดแทงเข้ามาในร่องช้าๆ

สัมผัสแรกที่ได้รับคือความเจ็บปวด แต่ยังคงหลับหูหลับตาสอดมันเข้ามาเรื่อยๆจนสุดลำ รู้สึกจุกและคับแน่นจนขยับไม่ได้ โดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรต่อจากนี้ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าคมขมวดคิ้ว หลับตาพลางกัดริมฝีปากตัวเองด้วยสีหน้าที่ยากเกินจะอธิบาย ไม่ได้เจ็บปวดไม่ได้ตึงเครียด แต่เป็นการขมวดคิ้วเหมือนคนกำลังอดกลั้นเพราะรู้สึกดีเกินไปต่างหาก

ไม่นานก็รู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆไหลเข้ามาในร่องลึกพร้อมๆกับเปลือกตาของคนตรงหน้าที่ค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆก่อนสบถคำหยาบ "แม่งเอ๊ย!!"

อย่าบอกนะว่า...

"เสร็จแล้วเหรอ?" ผมถามเพราะสงสัย และดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริงๆเพราะเขาหลบตา หน้าแดงจนถึงหู

ไม่ทันได้ขยับเลยด้วยซ้ำมั้ง ไม่ทันได้รู้ได้ลองเลยว่าความรู้สึกดีที่เขาบอกมันเป็นยังไง สัมผัสได้แค่ความเจ็บปวด อึดอัดและคับแน่น ความรู้สึกนี้ทำให้สติผมกลับมา จากนั้นก็เริ่มขยับสะโพกขึ้นช้าๆ 

ถอนแก่นกายลำใหญ่ออก ของเหลวภายในก็ไหลตามออกมาด้วย เป็นน้ำขาวขุ่นกลิ่นคาวที่รู้กันดีในหมู่ชาย เห็นแล้วใบหน้าผมก็เห่อร้อนขึ้นมา

ทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ย!! 

รีบดึงกางเกงขึ้นแล้วออกมาจากรถทั้งอย่างนั้น จำได้แค่ว่าเหตุการณ์ในตอนนั้นมันทำให้ผมเกิดความรู้สึกแปลกๆ เพราะถึงจะเจ็บจุกแน่นแต่มีอยู่แวบหนึ่งที่ผมรู้สึกซาบซ่า

.

.

.

.

กลับมาปัจจุบัน...

โจริญยังคงนั่งอิงเบาะหลังอย่างเหม่อลอย ไม่แปลกใจเท่าไหร่ ก็วันนี้เห็นมันโดนพ่อตบไม่พอยังโดนสาวตบอีก 

"เจ็บมากเลยดิมึง สันดารเหี้ยก็งี้แหละอดทนหน่อยอีกไม่นานก็หาย" ผมตบบ่าปลอบใจ ทั้งสมน้ำหน้าทั้งสงสาร 

เจ้าตัวเริ่มมีสติหันมามองผมนิ่ง

"ขอบคุณที่ทำให้วันที่เศร้า หดหู่ลงนะไอ้ที"

รอยฟกช้ำบนหน้าเริ่มเห็นชัดขึ้น จู่ๆก็รู้สึกเห็นใจและนึกสงสัยขึ้นมาว่าทำไมเขาถึงโดนกระทำแบบนั้น นึกๆแล้วก็อยากถาม แต่พอคิดอีกทีก็ไม่ใช่กงการอะไรของตัวเองเลยเงียบปากไว้ดีกว่า

กระทั่งเจ้าตัวเป็นฝ่ายเล่าเอง

จะเรียกว่าเล่าสู่กันฟังก็ยังไงอยู่ เพราะท่าทางการพูดนั้นล่องลอยเหมือนบ่นพึมพำเสียมากกว่า 

"ผิดมากเหรอที่คนเราจะเหงาเลยอยากหาที่ระบายโดยไม่คิดจริงจังกับใคร ทั้งๆที่ตกลงกันก่อนแล้วแท้ๆว่าแค่คืนเดียว แต่ทำไมต้องโดนตบด้วยวะ...กูผิดขนาดนั้นเลยเหรอไอ้ที"

บ่นเสร็จก็หันมามองหน้าผมด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

ที่บ่นคงหมายถึงเรื่องโดนสาดน้ำเมื่อกี้แน่ๆ  

พอลองปะติดปะต่อเรื่องเหตุการณ์ที่เห็นที่บ้านและเหตุการณ์เมื่อครู่เข้าด้วยกันผมเข้าใจว่า...

เขาเป็นคนรวยที่ครอบครัวไม่สมบูรณ์แบบ ไม่ลงรอยกับพ่อตัวเอง ไม่มีเพื่อนคบ ด้วยนิสัยอย่างนี้คงไม่มีแฟน สั้นๆที่มันเหงาเพราะขาดความรักเลยทำตัวเหี้ยเพื่อเรียกร้องความสนใจ

"ขนาดนั้นมาซบไหล่กูเลยมั้ยล่ะ" ผมพูดประชดแกมหยอก

พ้นประโยคไม่ถึงสามวิไม่คิดว่าเขาจะเอนหัวมาซบไหล่ผมจริงๆแถมยังพึมพำ"เหงาว่ะ"

ไม่รู้เพราะอะไรเสียงหงอยๆกับหน้าเศร้าๆถึงทำให้ผมคิดถึงสัมผัสในคืนนั้นขึ้นมา และพลั้งปากโดยไม่รู้ตัว "ถ้าเหงาขนาดนั้นกูเป็นให้ก็ได้"

เราต่างหันมาสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย

"คู่นอนน่ะ"