บททั้งหมดของ ไฟริมธาร : บทที่ 1 - บทที่ 10

“ไม่นะ ไม่!”เสียงห้าวตะโกนออกมาดังลั่น พร้อมกับร่างหนาแกร่งที่สะดุ้งลุกพรวดขึ้นสุดตัว มือของเขายังคงไขว่คว้าไปในอากาศ เหมือนจะเกาะเกี่ยวไขว่คว้าหาสิ่งที่หลุดลอยไปจากมือ ฝันร้ายของเขาเกิดขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่มันหายไปมานานหลายปีชายหนุ่มหอบฮัก หัวใจของเขาเต้นถี่ระรัวราวกับไปวิ่งออกกำลังมา กันต์ระวีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อทำให้การหายใจเป็นปรกติ เหงื่อของเขาผุดขึ้นทั่วใบหน้าคมสัน ร่างสูงลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินดุ่มตรงไปยังห้องน้ำ เขาเปิดน้ำที่อ่างล้างหน้าก่อนจะวักน้ำสาดใส่ใบหน้าคมคาย เหมือนจะให้น้ำให้สติและความสดชื่นคืนมาแก่ร่างกายกันต์ระวีเงยใบหน้าที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำ มองดูเงาสะท้อนของตนเองในกระจกเงา มันสะท้อนภาพชายหนุ่มใบหน้าเรียวยาว ผิวขาวจัด คิ้วเข้ม นัยน์ตาสีนิลยาวรี บอกเชื้อชาติของเขาได้ชัดเจน จมูกโด่งสวย ริมฝีปากบางได้รูป ตอนนี้มีไรเคราขึ้นเขียวครึ้ม ทำให้ใบหน้านั้นดูคมเข้มมากขึ้นชายหนุ่มลูบไล้ใบหน้าของตนเอง มองพินิจถึงเครื่องหน้าแต่ละชิ้น ก่อนจะรำลึกถึงผู้ให้กำเนิดทั้งสอง นัยน์ตาสีนิลของเขาคล้ายบิดา รวมถึงจมูกโด่งได้รูปสวย ริมฝีปากบางและรูปหน้าของเขาได้มาจากมารดา เป็นส่วนผ

รถยนต์ตู้คันใหญ่แล่นเข้ามาในบริเวณบ้าน ดิลกธรรมชัย ในเวลาเกือบค่อนดึก ร่างสูงที่ก้าวลงมาหลังจากที่มีคนเปิดประตูให้เรียบร้อยแล้ว เขาเดินดุ่มเข้าไปในตัวบ้านที่ตอนนี้เงียบสงัด ราวกับว่าทั้งบ้านกำลังตกอยู่ในห้วงนิทรารมย์ณัฐมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเกือบห้าทุ่มก่อนจะถอนใจ วันนี้เขาค่อนข้างจะล้ามาก เพราะเดินทางไปไกลในหมู่บ้านที่ค่อนข้างจะกันดาร แต่ที่นั่นก็มีสิ่งที่เขาต้องการ ถ้าเขาอยากจะเติบโตต่อไปในกาลข้างหน้า แม้ว่าอีกสองปีจะถึงเวลาเลือกตั้ง แต่เขาก็อยากจะให้คนรู้จักให้ทั่วๆ และถึงเวลานั้นแล้ว เขาก็แทบจะนอนรอชัยชนะได้เลยชายวัยกลางคนที่ยังคงมีสุขภาพและรูปร่างที่แข็งแกร่ง สมบูรณ์ และหล่อเหลา เดินก้าวขึ้นไปยังตัวบ้าน เป็นไปตามคาดที่ทุกคนในบ้านคงจะหลับสนิทแล้ว รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากน้อยๆ เมื่อนึกถึงหญิงสาวสวยสะพรั่งที่อยู่ในฐานะบุตรสาว คงจะไม่ดีถ้าจะไปปลุกเธอขึ้นมาตอนนี้แม้จะอยากเห็นหน้าเพียงใดก็ตาม เมื่อคิดถึงเพชรน้ำบุษคราวใด ณัฐก็ให้นึกปวดหัวนัก ที่รีบร้อนรับเธอเป็นลูกบุญธรรม เพียงเพราะอยากจะไถ่บาปที่ทำไว้กับใครบางคน แต่แล้วเมื่อเห็นหน้าหวานๆ ของเด็กสาวอายุ 16 ปีเข้า ความคิดที่จะส่งเสี

วรัทยามองร่างเล็กบางของหญิงสาวที่มีฐานะเป็นลูกสาวเจ้าของบ้านด้วยสายตาจับผิด เมื่ออีกฝ่ายกลับมาถึงบ้านเกือบทุ่ม ซึ่งค่อนข้างจะผิดเวลา เธอค่อนว่าลอยๆ เมื่อเพชรน้ำบุษเดินผ่านเธอเพื่อตรงเข้าไปในห้องครัว“เดี๋ยวนี้เหลวไหลใหญ่แล้วนะ เห็นลุงณัฐไม่อยู่หรือไง ถึงได้นึกจะทำอะไรก็ทำ”“พี่แยม บุษซื้อเสื้อยืดมาฝากด้วยน่ะค่ะ”เพชรน้ำบุษแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่าย บางทีการที่คนเรานิ่ง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมเสมอไป แต่บางทีก็แค่ไม่อยากจะให้เรื่องราวบานปลายไปก็เท่านั้น“ขอบใจนะ”ตอนแรกพอได้ยินว่าของฝาก วรัทยาก็มีสีหน้าดีขึ้นนิดหนึ่ง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นถุงลายการ์ตูนธรรมดาๆ ไม่ใช่ถุงช้อปปิ้งบอกโลโก้ของห้างสรรพสินค้าดังๆ เธอก็ทำหน้าเบ้ทันที แล้วใช้นิ้วคีบปากถุงเหมือนไม่เต็มใจจะรับเท่าไหร่นัก“แล้วนี่ไปที่ไหนมาล่ะ หอบข้าวของมาเต็มไปหมดเลย”“ไปเดินเล่นที่ตลาดนัดคนเมืองมาน่ะค่ะ แล้วก็เลยไปบ้านยายหนูนา ไปทำอะไรทานกัน บุษเอากลับมาฝากที่บ้านด้วย พายบูลเบอรี่ ถ้าพี่แยมสนใจก็ไปทานด้วยกันได้นะคะ”“อืม...พี่จะไปทำเอกสารให้กับลุงณัฐก่อน ไว้ยังไงเดี๋ยวจะตามไป วันจันทร์นี้พี่ต้องไปประชุ

“กินมากๆ นะบุษ น้ำเงี้ยวร้านนี้อร่อยสุดๆ ว่ากันว่าที่สุดในเชียงใหม่แล้วเลยนะ เราอุตสาห์พาแหกด่านบอดีการ์ดหน้าตายของเธอออกมากินนะเนี่ย”คำพูดนั้นทำให้เพชรน้ำบุษถึงกับหัวเราะกิ๊ก ดูทีแล้วลัลนาจะไม่ชอบหน้าไอยราเอามากๆ แต่อย่าว่าแต่ไอยราเลย บอดีการ์ดคนไหนๆ ของเธอ ลัลนาก็ไม่เคยชอบเลยสักคน“ไปว่าพี่ช้าง พี่ช้างน่ะใจดีที่สุดแล้วนะ ไม่ค่อยพูดมากด้วย ถ้าเป็นคนอื่นเราคงได้มากินข้าวกับหนูนาสองต่อสองแบบนี้หรอก ต้องมานั่งคุม ทำหน้าเข้มอยู่ด้วยแล้ว ชอบหรือไงแบบนั้นน่ะ”ลัลนาเบ้ปาก พลางบ่นพึมพำ อย่างนึกหงุดหงิดแทนเพื่อนสนิท“พ่อของบุษ ก็จะห่วงอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ทำยังกับว่าบุษจะโดนลอบทำร้ายอย่างนั้นแหละ ถึงต้องให้คนตามมาเฝ้าตลอดแบบนี้”“เค้าเรียกคนดูแล ไม่ใช่คนเฝ้าหรอกน่า”เพชรน้ำบุษแก้ เธอเองก็ไม่ค่อยชอบการกระทำแบบนี้ของบิดาสักเท่าไหร่ แต่จะทำอย่างไรได้กันเล่า ในเมื่อท่านบอกว่าจะไม่สบายใจถ้าเกิดเพชรน้ำบุษไปไหนมาไหนคนเดียว เหตุผลที่ท่านยกมาอ้างเธอก็เข้าใจดีนัก ณัฐเป็นคนมีอิทธิพล จึงมีทั้งคนที่ชอบและเกลียด ยิ่งฝั่งตรงกันข้าม ที่อยากจะยกตัวเองให้มาแทนที่เขา ก็พร้อมจะทำได้ทุกอย่าง เพื่อให้ณัฐหมดอำนาจวาส

ลัทธพลคว้ากล่องอุปกรณ์สำหรับการปฐมพยาบาลเบื้องต้น อีกมือถือกระเป๋าคู่ใจ แล้วหันรีหันขวางมองไปรอบๆ ท่าทางเขาลุกลี้ลุกลนนัก จนน้องสาวที่มาช่วยดูแลร้านในตอนเย็นถึงกับกอดอก พลางส่ายหน้าช้าๆ กับท่าทางของพี่ชาย เสียงใสเอ่ยลอยๆ ขึ้น เมื่อเห็นว่าลัทธพลกำลังยืนบ่นทบทวนถึงเครื่องมือเครื่องไม้ในการรักษาอยู่ไปมา“ลืมอะไรเหรอพี่ไนซ์”“กล่องเครื่องมือ สงสัยพี่จะลืมกล่องเครื่องมือ อ้อ...ยาด้วย ยาสลบ บางทีอาจจะต้องวางยา เครื่องมือจะพอไหมนะ เคลื่อนย้ายมาที่นี่ก็กลัวจะเป็นอันตราย ต้องไปดูก่อนเสียด้วย”“ที่ถือไว้ไม่ใช่หรือยังไงกัน กล่องเครื่องมือน่ะพี่ไนซ์”“เอ่อ...จริงสิ พี่คงจะตกใจไปหน่อย ถ้าคนไข้เป็นตัวอื่น พี่จะไม่กลัวเลย แต่นี่เป็นเจ้าปีโป้ มันถูกรถชนอาการหนักมากเลย ป้าจิตกำลังสติแตก ไม่กล้าขับรถมาที่นี่”“พี่ไนซ์ก็กำลังสติแตกเหมือนกันน่ะแหละ แล้วนี่พี่โยยังไม่มารับอีกหรือไงกัน”เธอชะเง้อมองไปนอกคลีนิก ซึ่งไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มร่างผอมโปร่ง ผิวขาวละเมียดแบบที่ผู้หญิงยังอาย เครื่องหน้าสวยเกินชายก็โผล่มาราวกับนัด ลัทธพลแทบจะกระโดดกอดคอเพื่อนสนิทเมื่อเห็นเขามาได้รวดเร็วทันใจมาก หลังจากที่โทรศัพท์ไปขอควา