7

“นายท่านไยมอบพลังให้นาง บรรพบุรุษในอดีตเพียงตบแต่งพอเป็นพิธีการ ไม่มีผู้ใดมอบพลังให้ภรรยาแม้กระทั่งราชาองค์ก่อน...”

“ใครคัดค้านข้า เป็นเรื่องของพวกเจ้า ข้าไม่สนใจ ตอนนี้ข้าต้องการอาภรณ์ตัดใหม่ทั้งหมดให้ภรรยา ของปักษาเดิมให้นำไปเก็บในห้องอื่น”

“ขอรับ ข้าจะรีบจัดการตามสั่ง”

ฮุ่ยเฟินมิได้โต้แย้งเหตุผลกับองครักษ์คนสนิทให้ยืดเยื้อมากความ ไม่ออกคำสั่งด้วยว่าห้ามมิให้ใครกล่าวค้านเรื่องภรรยาของเขาอีก ใครจะพูดก็พูดไป จะต่อหน้าลับหลังเขาอย่างไร เขาไม่เก็บมาครุ่นคิดใส่ใจ

ต่างฝ่ายหันไปพบสตรีในอาภรณ์ขาวสะอาดทำลับ ๆ ล่อ ๆ หลังกำแพงจวนถัดจากระเบียงทางเดิน ลักลอบฟังพวกเขาเจรจากัน ฮุ่ยเฟินหันไปเอ่ยกับองครักษ์ในเกราะสีนิล เหน็บกระบี่คาดเอวแต่งกายเต็มยศ

“ข้าไม่อยากให้มีพิธีรีตองมากมาย เจ้าไปบอกตงหยาง ส่งข่าวให้ผู้อาวุโสทราบก็แล้วกัน”

“ขอรับนายท่าน”

เฟยฟาหายลับไปในเวหา ขณะกลุ่มไอปีศาจยังปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณเมื่อเขากลับไปพบนาง จือจือหลุบมองร่างสูงสง่าด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“เจ้ายังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์เสียใหม่ ข้ายินดีทำให้เจ้าเหมือนที่ข้าเคยทำ...”

“ข้าอาบน้ำเองได้เจ้าค่ะ!” นางพลันกลับไปเป็นปักษาเช่นเดิม หลังเกาะกำแพงมาสักพัก นางไม่รู้ว่าควรปฏิบัติตนอย่างไรต่อสามี เดิมทีนางมีนิสัยเอียงอาย ในเทวโลกต่างรู้จักนางดีว่าไม่มีผู้ใดได้พบนางในร่างสตรีบ่อยนัก

ปักษาขาวสะอาดโผปีกบิน เหยียบยืนบนอาภรณ์สีนิลปักทอด้วยด้ายทองสง่างาม ฮุ่ยฟินยกท่อนแขนขึ้นให้นางได้พักพิงขาเล็ก ๆ ปากเจื้อยแจ้วกล่าว

“เหตุใดท่านจึงเลือกข้าเป็นภรรยา ไม่คิดบ้างหรือว่าข้าอาจมีสามีแล้ว?”

“ข้าเลือกเจ้าเพราะข้าพึงใจ หากเจ้ามีสามี ข้าก็ตามไปฆ่าสามีเจ้า เพียงเท่านี้เจ้าก็จะไม่มีสามีอีกต่อไป เป็นเรื่องยากตรงไหน” รอยยิ้มน่ากลัวปรากฏขึ้น ฮุ่ยเฟินกำลังจะเดินกลับห้องพักเพื่อหยิบของติดมือไปตลาดด้วย เขาก้มหน้าลงถามนางอย่างใจเย็น “เจ้ามีสามีแล้วหรือ?”

“ข้ายังไม่ได้แต่งงาน”

“นั่นสิ... เห็นจะจริงอย่างเจ้าว่า เจ้ายังมิได้แต่งงาน ราชาผู้โง่เขลาอย่างข้าไม่เคยเข้าใจความหมายของพิธีแต่งงาน หากเจ้าไม่เอ่ยมันขึ้นมา...”

ฮุ่ยเฟินไม่ชอบทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ นับตั้งแต่จบสิ้นการรับตำแหน่งราชาผู้ครองเมืองฟู่จากบิดาผู้ล่วงลับ ไม่เคยมีการจัดงานใด ๆ ซึ่งจำต้องต้องเกณฑ์กำลังพลมาโดยพร่ำเพร่อ

เมื่อสบมองนัยน์ตาสีมรกตสงสัย เขาตระหนักได้ว่างานแต่งงานคืออะไร...

-------------

ทั่วทั้งเมืองฟู่และเมืองใกล้เคียงค่ำคืนนี้ประดับด้วยโคมสีชาด การละเล่นของเหล่าจิ้งจอก ตลาดร้านค้าโรงเตี๊ยมบรรยากาศคึกคัก กระทั่งในตรอกเล็ก ๆ เหล่าปีศาจเมามายสุรา ตบโต๊ะ ส่งเสียงหัวเราะดัง บนท้องนภาแต่งแต้มด้วยสีสันของดอกไม้ไฟ เมื่อเริ่มการเฉลิมฉลองมงคลวิวาห์ของท่านผู้นำ

ในชุดเจ้าสาวสง่างามปักทอด้วยลวดลายของปักษาและหงส์ซึ่งเป็นสัตว์สัญลักษณ์ของการคู่เคียงตราบจนแก่เฒ่า ชายอาภรณ์ลากยาวจรดพื้นเรือนไม้เป็นเงามัน ทั้งปิ่นทองบนเกล้าผม หยกสีนิล พัดปิดหน้า ท่านผู้นำควบคุมงานฝีมือเหล่านี้ให้ออกมางดงามด้วยตนเอง เพียงหนึ่งราตรีก็พร้อมสำหรับงานวิวาห์ จากนั้นจึงส่งสารประกาศผ่านเวหา กระจายข่าวไปทุกแห่งหนในแดนปีศาจว่าเขาจะแต่งงานกับธิดาปักษา ส่งสารทางน้ำไปสู่เทวโลกและท่านย่า แจ้งข่าวว่าเขาแต่งงานกับเทพธิดานามว่า ‘จือจือ’ นางได้เป็นภรรยาของเขาแล้ว ขอให้เหล่าเทพแสดงความยินดี

แน่นอนว่าผู้ยินดีกับทั้งสองเรียกได้ว่ามีน้อยนิด สำหรับเมืองปีศาจก็แทบจะไม่มี ท่ามกลางเสียงคัดค้านของผู้อาวุโส ญาติพี่น้องในแดนปีศาจ ทั้งสตรีที่ให้คัดเลือกมาย่อมป่าวประกาศตนว่าเหมาะสมคู่ควรเป็นราชินี พวกเขาล้วนเกลียดชังเทพ ให้เรียกว่าหากนางมิได้อยู่ภายใต้การปกป้องของราชาจิ้งจอก อาจเกิดศึกปะทะกัน พังพินาศไปทั้งภพภูมิ

นัยน์ตาสีชาดนับสิบคู่เต็มไปด้วยความริษยา ไอสังหารครอบคลุมไปทั่วบริเวณ เมื่อพวกนางมิใช่สตรีเหนียมอายเหมือนธิดาเทพ ขณะที่จือจือไม่โปรดปรานการจับกระบี่ นางเป็นปักษาเก็บตัวในเรือนริมน้ำอันเงียบเชียบของนางมาโดยตลอด นางจึงเลือกที่จะอยู่ข้างหลังหางสีนิลทั้งเก้าที่พลิ้วไหวใต้จันทราสีชาด ซึ่งคงไม่มีผู้ใดส่งเสียงเอะอะโวยวายนาน พวกเขาทั้งหลายจำต้องยอมรับราชินีจิ้งจอก

ฮุ่ยเฟินไม่รอให้พิธีสิ้นสุดลง คว้าร่างเจ้าสาวอันตรธานไปในกลุ่มเมฆาสีนิล

“น่ารำคาญนัก ใคร ๆ ต่างก็ขัดใจข้า” ทั้งน้ำเสียงและใบหน้าเข้มขรึม แลเห็นว่าเจ้านครจิ้งจอกกำลังหัวเสีย ซึ่งเขาคงจัดการกับเรื่องนี้ในภายหลัง

“เกิดพวกเขาก่อกบฏ ท่านจะไม่เดือดร้อนหรือ? ท่านเป็นราชาปีศาจในเมืองนี้”

“ข้าไม่รับฟังเหตุผล ข้าจะทำ ข้าก็ทำ ใครก่อกบฏ มีโทษสถานเดียว ไม่ละเว้นไม่ปรานี”

จากนั้นราชาจิ้งจอกก็เงียบขรึมไป จือจือก้มหน้าลงมองพื้นดินสีเข้ม ก่อนจะส่ายหน้ามองไปโดยรอบบริเวณไม่ไกลจากบ่อโคลนพิษ ถัดไปเป็นป่าทึบทะมึน บรรยากาศวังเวงในเมืองปีศาจเป็นเรื่องคุ้นชินกับนางผู้อพยพมาได้สักระยะ

“เจ้าคิดอะไรอยู่? จือจือ เจ้ากำลังไม่พอใจข้า หรือเป็นเพราะว่าพวกเขาพูดจาล่วงเกินเจ้า...”