6

ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงการกระทำเหนือความคาดหมายของราชาฮุ่ยเฟิน เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยสำแดงอิทธิฤทธิ์ใด ด้วยความเป็นผู้นำสุขุมเยือกเย็น ใช้สติไตร่ตรองก่อนกระทำเสมอ เขาเองก็มิได้ชื่นชอบการนองเลือดเช่นปีศาจตนอื่น ส่วนใหญ่แล้วมักใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง

ขนาดองครักษ์คนสนิทยังเข้าใจผิดคิดไปว่านายท่านเกรี้ยวโกรธเป็นอย่างมากเมื่อถูกนางปักษาหลอกลวง เลยจะสังหารนางเสีย กลับกลายเป็นตรงกันข้าม

เฟยฟาตงหยางเข้ามาประท้วงถามนายท่านเสียอีก ไยไว้ชีวิตนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า มิหนำซ้ำยังนำยาจากเมืองเทพมารักษานางอีก

ยิ่งเมื่อพบนางเป็นสตรีใบหน้างดงาม เขาแทบไม่ละวางไปจากนาง ร่องรอยเล็บคมที่ฝังลงในเนื้อปักษาเป็นเครื่องยืนยันว่านางคือเจ้าปักษาที่เขาเก็บมาจากโคลนพิษ ระหว่างที่นางยังไม่ฟื้นคืนสติ เขานำยาสมานบาดแผลมาเยียวยาให้ผิวขาวเนียนละเอียดกลับมางดงามดังเดิม

รุ่งอรุณนี้ทั่วทั้งดินแดนจิ้งจอก ท้องนภาปกคลุมด้วยไอหมอกสีนิล ใต้จันทราสีชาดทอประกายอร่ามงาม ไม่ปรากฏแสงตะวันแม้เป็นช่วงเวลากลางวัน

“ท่านราชาจิ้งจอก ไว้ชีวิตข้าด้วย ข้ามิได้ตั้งใจหลอกลวงท่าน...” ในน้ำเสียงแหบพร่า นางพร่ำเพ้อละเมอหาเจ้าของจวนบนฟูกขาวสะอาด กว่าที่เขาจะกลับเข้าห้องมาพบนาง

บุรุษร่างกำยำในอาภรณ์สีนิลสง่าปรากฏตัวขึ้นพร้อมไอปีศาจ กระทั่งบนพื้นเรือนไม้ ไม่สามารถมองเห็นรองเท้ากำมะหยี่ ขณะใบหน้าขึงขังดุดันเฝ้ามองนางฟื้นคืนสติ หลังจากที่นางหลับใหลไปถึงสามราตรี

“ธิดาปักษาผู้กล้าหาญ พึ่งเกรงกลัวความตายขึ้นมางั้นหรือ?”

ฮุ่ยเฟินเย้ยหยันนางด้วยยาสมานบาดแผล ผ่านฝ่ามือที่โปรยลงบนผิวขาวผ่องงาม บัดนี้เหลือเพียงรอยแดงจาง ๆ นัยน์ตาสีชาดทอประกายจรัสใต้แสงจากเปลวเทียนวูบไหว หลุบมองรอยเขี้ยวเป็นรูกลมบนบ่ามน อาภรณ์สีขาวที่เปรอะเปื้อนโลหิตได้รับการผลัดเปลี่ยนด้วยมือของเขาเอง

“ข้าเป็นผู้ช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ ชีวิตเจ้าเป็นของข้า เมื่อข้าอยากได้เจ้าเป็นภรรยา เจ้าย่อมจะต้องเป็นภรรยาข้า เว้นเสียแต่ว่าเจ้าปรารถนาความตาย”

“ข้าเป็นเพียงธิดาปักษาจากดินแดนสิ้นสลาย หาใช่ธิดาผู้ยิ่งใหญ่ไม่ ข้าไม่คู่ควรกับท่านแม้แต่น้อย”

“เช่นนั้นเจ้ามีบ้านให้กลับหรือ?”

ใบหน้าสลดเศร้าส่ายไปมา “ไม่มี... เจ้าค่ะ นายท่าน”

“เจ้าพูดกับข้า ไม่จำเป็นต้องถือยศศักดิ์ เจ้าเรียกข้าสามีหรือฮุ่ยเฟิน”

“สามี?”

ใบหน้าสดสวยเต็มไปด้วยคำถาม มิได้รู้ว่าไปเป็นภรรยาของเขาตอนไหนอย่างไร จำได้ว่าสตรีปีศาจมากหน้าหลายตาคัดสรรมาด้วยฝีมือของผู้อาวุโส มารอให้เขาชื่นชมความงาม เขากลับสนใจเพียงปักษา นางคิดว่าเขากำลังจะเลือกสรรภรรยาเป็นหนึ่งในปีศาจ จากนั้นเขาก็กัดนาง...

“ว่าด้วยเรื่องเวทวิชาของราชาจิ้งจอกโบราณ ข้ายังไม่ได้บอกเจ้า การกัดภรรยานับเป็นถ่ายทอดพลังให้กับนาง ต่อไปนี้เจ้าคือภรรยา พลังของข้าส่วนหนึ่งไหลเวียนอยู่ในร่างของเจ้า เจ้าจะมีเก้าชีวิต เช่นเดียวกับจิ้งจอกเก้าหาง...”

ใครเล่าจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน นางจ้องมองใบหน้าราบเรียบเย็นชาเพื่อค้นหาบางสิ่ง เกิดความคิดโง่เง่าขึ้นมาว่าเขาเกือบปลิดชีพนางด้วยพิษจากเขี้ยวคมที่ฝังลงบนเนื้อ จึงก้มหน้าลงมองบนบ่าแดงช้ำเป็นรูคมเขี้ยว ปรากฏอักขระประหลาดบนบ่า ด้วยลักษณะคล้ายหางจิ้งจอกทั้งเก้า นางยกมือขึ้นลูบคอ ไม่พบร่องรอยเล็บคมที่เคยฝังลงในเนื้อนางถึงสองครา

“ในเมื่อข้าได้เลือกภรรยาของข้าแล้ว เจ้าควรอยู่ข้างกายข้าทุกชั่วยาม ไม่คลาดห่างกันไป นี่เป็นเรื่องสำคัญกับข้าและเจ้าเป็นอย่างมาก เจ้าปักษาของข้า... เจ้าตาย ข้าตาย... เจ้าเข้าใจที่ข้าบอกเจ้าหรือไม่?”

จือจือเบิกตากว้างตกใจหน้าตาเหลอหลา หากพอสามีจิ้งจอกเอียงคอเป็นนัยว่าเขาเอ่ยคำถามต่อนาง นางก็รีบตอบ “ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ”

-------

นางตาย เขาตาย!

แม้นปากว่าเข้าใจ แท้จริงแล้วจือจือไม่มีวันเข้าใจแม้เพียงสักเศษเสี้ยวหนึ่งของเรื่องราว

นางไม่เข้าใจเหตุผลของราชาจิ้งจอกว่าเขากระทำสิ่งนี้ไปเพื่ออะไร สตรีปีศาจก็ตั้งมากมายที่เหมาะสมคู่ควร หากนางเป็นธิดาผู้ชั่วร้ายเล่า เขาจะมาตบแต่งกับนางทั้งที่ยังไม่ศึกษานิสัยใจคอได้อย่างไร ดีไม่ดีนางอาจทรยศ หนทางนำหางของเขาไปมอบให้ฝ่ายเทพเพื่อทำลายปีศาจจิ้งจอก เขาก็ต้องตาย หากนางซื่อบื้อตกน้ำตกโคลน เขาอาจสูญเสียหางแห่งชีวิต แล้วปีศาจในเมืองนี้จะเคารพยำเกรงผู้นำปีศาจจิ้งจอกที่มีหางไม่ครบเก้าหรือ? ทำไมท่านราชาผู้นี้ตัดสินใจเลือกภรรยา ด้วยความหุนหันพลันแล่นเสียจริง

‘เคยได้ยินมาว่าปีศาจจิ้งจอกใจร้อน เห็นจะเป็นเรื่องจริง’

คิดพลางชะโงกคอมองออกไปจากห้องนอนกว้างขวางโอ่อ่า หลังจากที่นางเลิกให้ความสนใจกับเครื่องเรือนสีนิล เสื้อผ้าอาภรณ์เครื่องหยกนิลของสามี สิ่งของนานาชนิดในห้องล้วนทำจากทองและหยก รวมถึงตั่งสำหรับนั่งและนอน โซ่ทองคล้องขาอันเล็ก ๆ แลดูเกินหน้าเกินตา ไม่สมควรเป็นของปักษาธรรมดาตัวหนึ่งซึ่งเคยเป็นที่โปรดปรานของราชาจิ้งจอก