9

นางคิดพลางเฝ้ามองเขาด้วยแววตากลมโต ฮุ่ยเฟินลอบยิ้มจนมองเห็นเขี้ยวคมตรงมุมปาก เมื่อเขานำพานางไปชมเรือน มือกอดประคองเอวนาง ไอสีนิลห้อมล้อมรอบสองกาย พลันปรากฏขึ้นในห้องนอนกว้างขวางโอ่อ่า ใกล้เคียงกับจวนเดิมซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกล นางไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าราชาจิ้งจอกใช้เพียงฝ่ามือขวาข้างเดียว ยังทรงพลังถึงเพียงนี้ นางผู้บำเพ็ญเพียรมาแปดพันปีคงไม่ได้สักเศษเสี้ยวของเขา

“...ก็เลยมิได้ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ เพราะหมดพลังไปการสร้างเรือนไม้อันงดงามท่ามกลางท้องนทีในเมืองฟู่เสียแล้ว ข้าควรทำอย่างไรดี?”

ในคำถามของราชาจิ้งจอก พึ่งแต่งเรื่องโกหกขึ้นมา ด้วยความอยากรู้ว่านางจะโต้ตอบอย่างไร นัยน์ตาคู่คมจรดลงมองใบหน้างามใต้ริมฝีปากสีชาด สบแววตาใสซื่อของเทพธิดา ดูท่าทางว่านางคงไม่รู้เรื่องรู้ราวจริง ๆ

“ท่านจะให้ข้าทำอะไร?”

“หากข้าไม่ได้กอดหอมภรรยา จะแต่งงานกับเจ้าเพื่อไปอะไร?”

“ข้าไม่ทราบ...”

“เจ้าเป็นสตรีเฉลียวฉลาด รู้จักเอาตัวรอด เรื่องนี้แค่นี้ไยเจ้าไม่รู้ มิเช่นนั้นเจ้าก็แกล้งทำเป็นไม่รู้”

จือจือกลอกตาไปมา นึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่เคยเล่าให้นางฟัง ตอบสามีไปตามตรง “เทพล้วนถือกำเนิดจากลูกแก้วแห่งชีวิต จิตวิญญาณของผู้บำเพ็ญเพียร เมื่อสำเร็จเป็นเซียนจึงกลายเป็นเทพผู้ยึดถือความบริสุทธิ์ ถือครองพรหมจรรย์ บนเทวโลกที่ข้าพำนักอาศัยมีเพียงมิตรสหาย ศิษย์พี่ศิษย์น้อง หาได้มีเทพที่แต่งงานกันฉันสามีภรรยาไม่”

“ข้าได้ยินว่ามี... เจ้าไม่รู้จักเทพแห่งสายน้ำทิศประจิมหรือ?”

“นับว่าหาได้ยากยิ่งนัก กระทั่งว่าเคยมี พวกเขาเป็นคู่คิดคู่ครอง ร่วมทุกข์ร่วมสุข ถือความรักบริสุทธิ์เยี่ยงเทพ พวกเขาถือครองพรหมจรรย์”

สิ้นคำนั้น ผู้ให้ความเคารพตั้งใจฟังนางพูดจนจบ โน้มตัวลงประทับจุมพิตบนริมฝีปากของนางอย่างอ่อนโยน ธิดาปักษาไม่ทันตั้งตัวกับการจู่โจมแสนอ่อนหวาน นางเพียงปิดตาลงรับสัมผัสประหลาดนั้น

บุรุษร่างสูงกำยำค่อย ๆ ขบเม้มริมฝีปากบนอันนิ่มนวล ละเมียดละไมสัมผัสนาง ราวกับว่ากำลังลิ้มชิมอาหารอันโอชะ ฮุ่ยเฟินกลืนกินริมฝีปากทั้งบนและล่างของนางอย่างเชื่องช้า กอดประคองนางอย่างระมัดระวัง ให้สมกับที่เฝ้ารอคอยการปรากฏตัวของนาง ครั้งหนึ่งเคยคิดว่านางจะงดงามเพียงไหนในร่างของปักษาที่เฝ้าดูแล สบนัยน์ตาคู่สวยสีมรกต มองลึกลงไปราวกับว่านางถือครองมนตราแห่งความลุ่มหลง

เมื่อรองเท้าสีชาดลอยขึ้นเหยียบยืนในเวหาโดยไม่รีรอให้ผู้มีพลังมากกว่าจัดการ อ้อมแขนแข็งแรงกระชับกอดเอวคอดบาง จือจือไร้สำนึกรู้โดยสิ้นเชิง หัวสมองของนางขาวโพลนโล่งเปล่า ไม่รู้ตนด้วยซ้ำไปว่านางองอาจกล้าหาญมอบจุมพิตให้เขาเช่นกัน นางไม่รู้ว่านางกำลังทำอะไร ทั้งที่นางกล่าวกับเขาไปกว่านางเป็นเทพธิดาผู้ถือพรหมจารี นางกลืนคำพูดตนเองสิ้น

ชายอาภรณ์สีชาดพัดปลิวในเวหาเยียบเย็น ละอองบุปผาพลิ้วปลิวรอบกายของทั้งสองที่กอดจูบ เทพธิดาไม่อาจควบคุมพลังแห่งหยาง ปล่อยให้มันพัดปลิวไปตามลม สอดแทรกเข้าทุกไออณูของเวทสีนิลสนิท เมื่อนางถูกล่อลวงด้วยอ้อมกอดและจุมพิตปีศาจ ผู้มีความตั้งใจกระทำ กอดจูบนางปานจะกลืนกิน กว่าจะยอมปล่อยนาง ยกมุมปากขึ้นเปิดเผยรอยยิ้มพึงใจ ฮุ่ยเฟินหลุบตามองริมฝีปากสีชาดเอิบอิ่มเพราะพิษจูบ

“ตกลงว่าผู้ถือความบริสุทธิ์ ปรารถนาความรักของเทพ หรือว่าความหลงใหลคลั่งไคล้ของปีศาจ?”

ร่างบางในอาภรณ์สีชาดเหยียบปลายเท้าลงบนพื้น เมื่อสติของนางหวนคืน หลังพลั้งเผลอไปตามอารมณ์ นางตะกุกตะกักตอบ “ขะ... ข้าไม่ทราบ ข้าไม่เคยมีสามี ข้าไม่เคยใกล้ชิดบุรุษมาก่อน”

“ข้าไม่เคยใกล้ชิดสตรีเช่นกัน ข้ารู้สึกเหม็นกลิ่นของพวกนางนัก ส่วนเจ้าปักษาของข้าเป็นข้อยกเว้น”

นางได้ยินเรื่องนี้เพราะแอบฟังองครักษ์เจรจากัน ก้มหน้าลงมองเสื้อสีนิลอย่างเอียงอาย มืออุ่นร้อนเลื่อนขึ้นวางล้อมแก้มเย็นเฉียบของนาง ราชาจิ้งจอกตระหนักได้ว่ามีเรื่องสำคัญ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากบอกลานางไปเลยก็ตาม

“ข้าคงต้องไปจัดการปีศาจในเมืองเสียก่อน พวกเขาไม่พึงพอใจเรื่องการแต่งงานของข้ากับเทพธิดา ข้ารับปากว่าจะรีบกลับมาหาภรรยาในทันที เร็วที่สุดเมื่อข้าเสร็จจัดการธุระเสร็จสิ้นทุกอย่าง ไม่มีปัญหาตามมา”

“ท่านไปเถิด... ข้ารอได้ ไยต้องรีบร้อน” นางยิ้มตอบอย่างไม่เต็มใจให้เขารีบกลับมา หาได้รู้ไม่ว่านั่นเป็นรอยยิ้มแรกของนาง ที่ประทับสำหรับบุรุษจิ้งจอกยิ่งนัก