บททั้งหมดของ ราตรีที่สิบกับราชาจิ้งจอก: บทที่ 11 - บทที่ 20

เพราะนั่งนิ่งเฉยมาทั้งวันจนรู้สึกเบื่อหน่าย สามีก็ยังไม่กลับเรือนเสียที จือจือออกไปเก็บดอกไม้ในสวนด้านหน้าจวน พบเหล่าแมลงบุปผา เผ่าพันธุ์นกปีศาจไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจนาง ถึงแม้ว่าพวกมันสัมผัสได้ถึงพลังหยางของเทพธิดา นางพอจะนั่งเจรจาปรับทุกข์กับพวกมันได้‘...คิดถึงศิษย์พี่รองศิษย์พี่ใหญ่ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไร ได้ไปเกิดในภพภูมิใหม่ที่ดีหรือไม่ ข้าเป็นผู้เอาตัวรอดผู้เดียว ใช้ชีวิตสุขสบายดี’“ขออภัยเทพธิดา ข้ารบกวน...”เสียงที่ดังขึ้นพร้อมการปรากฏกายของสตรีปีศาจ วางถาดอาหารให้นางบนพื้นหญ้า อยู่ดี ๆ หางทั้งเก้าของนางกลับดูดกลืนสตรีแปลกหน้าไปเสีย ไม่ทันได้เจรจากันว่านำของว่างมาให้นางหรืออย่างไรทันใดนั้น เจ้าของจวนปรากฏขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล ก่อนที่เขาจะมีสีหน้าเรียบเฉย เมื่อพบนางปลอดภัยสบายดีอยู่ในสวนหย่อม ใต้จันทราสีชาด ทอแสงอร่ามงามตกกระทบบนแก้มขาวผ่อง ค่อย ๆ เป็นสีแดงระเรื่อนัยน์ตาสีมรกตเผลอหลุบมองริมฝีปากอันนิ่มนวลของสามี นึกถึงจุมพิตแสนอ่อนหวาน หากพอนางดึงสติตนกลับมาได้ นางมองซ้ายขวาหาบ่าวรับใช้ปีศาจ“เมื่อครู่นี้มีบ่าวรับใช้สตรีหายไป ข้าไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง?”“เป็นเ

ฮุ่ยเฟินอาจทำให้นางเกิดความรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ยังไม่รีรอเข้าหานาง รวดเร็วปานสายลมพัดผ่านสตรีเทพมิอาจตั้งรับการจู่โจมของจิ้งจอกโมโหร้าย ใจร้อนด่วนได้อยากครอบครองนาง เรื่องใดก็ไม่สนใจอย่างที่เขาได้กล่าวว่าต่อให้ทั้งเมืองหายสิ้นไปกับตา เขาจะให้ความสนใจเพียงนางจือจือหวั่นใจนัก ในยามราตรีของสถานที่แห่งนี้มืดสงบ บรรยากาศโดยรอบกายราวกับว่านางตกอยู่ในห้วงนิทราแสนหวานใต้จันทราสีชาด เปลวเทียนวูบไหวส่องสว่างใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ร่างกำยำคร่อมทับบนเรือนร่างของนาง แม้มิได้สัมผัสกายกันอย่างแนบชิด หัวใจของนางสั่นไหวระริก ภายใต้ฝ่ามือทั้งสองของบุรุษร่างกำยำ วางบนฟูกนอนเพื่อล้อมร่างนางไว้“คราแรกพบเจ้าในร่างปักษา ข้าไม่รู้วิธีการอ่อนโยน จนองครักษ์ได้ตักเตือนข้าว่าควรทำอย่างไร ขอให้เจ้ายกโทษให้ข้าสักครั้งเถิด”“แล้วที่ท่าน... มอบจุมพิตให้ข้า ไยท่านจึงอ่อนโยนถึงเพียงนี้?”ในความหมายว่าเขากำลังโกหกล่อลวงนาง คราแรกพบนางจะคร่าชีวิตนาง กลับมาปฏิบัติดีต่อนางเพราะคาดหวังบางสิ่ง นัยน์ตาสีชาดปรากฏความจริงใจต่อนาง“ตงหยางบอกกับข้าว่าสตรีอาจเปรียบเสมือนปักษา มีขนอันนุ่มนวล ทว่าบอบบาง จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องทะนุ

เดิมทีเป็นบรรณาการที่รับมาอย่างไม่เต็มใจ ยามนี้เขากลับชื่นชอบมันนัก พอได้รั้งตรึงร่างสตรีเทพผู้มีใบหน้างดงามอ่อนหวาน หากเติมเต็มด้วยราคะในแววตาสีมรกต เบิกกว้างมองเขาราวกับว่าเป็นผู้ร้ายฮุ่ยเฟินไม่ปล่อยให้นางได้ต่อว่าบริภาษสิ่งใด มอบจุมพิตให้นางลืมเลือนทุกสิ่ง จือจือไม่ได้คิดสิ่งใดนอกจากไล่ตามจุมพิตเสน่หา เร่าร้อนขึ้นตามลำดับ ปลายลิ้นช่ำชองเฝ้ากระหวัดเกี่ยว พัวพันลิ้นน้อย เขาทำให้นางลืมตนเมื่อขยับร่างกายเข้าระหว่างกลางกายสตรีแรกรักอย่างระมัดระวัง มือลูบไล้ต้นขาด้านใน จับหมับไม่ให้นางขยับหนีดิ้นรนเรียวขาขวาของนางถูกยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อลดแรงเสียดทาน เมื่อสามีรับปากว่าจะไม่ทำร้ายนาง เขาจึงพยายามทำให้นางเจ็บปวดน้อยที่สุด เท่าที่จะเป็นไปได้แม้นั่นเป็นไปไม่ได้เลย ด้วยสรีระที่แตกต่างของบุรุษร่างสูงใหญ่กำยำ ขนาดใหญ่โอฬารเกินปีศาจสตรีจะรองรับ นับประสาอะไรกับสตรีเทพร่างเล็กบาง นางรับรู้ถึงช่องทางเล็กแคบที่ไม่เคยให้ผู้ใดได้แตะต้องชุ่มชโลมด้วยน้ำ ดังปทุมมาลย์ที่ลอยคลออยู่บนผืนนที ไม่มีส่วนใดของมันที่จะไม่เปียกฉ่ำ ง่ายต่อการรุกรานของสิ่งแปลกปลอม นางก็ไม่รู้ว่าคืออะไร หน้าตาเป็นอย่างไร กระทั่งมันท

ในสภาพนกป่วยก็ยังได้รับการเอาใจใส่ เจ้าของจวนเสกโซ่ทองเส้นเล็ก ๆ ล่ามไว้ที่ขาปักษา เป็นโซ่อันเดียวกันที่เขาพูดถึง ด้วยกลัวนางจะบินหนีไป ราตรีก่อนนั้นเขาก็พันธนาการนางพร้อมทบทวนความทรงจำ มอบบทเรียนร้อนแรงให้นางไม่รู้สิ้น ไม่โอนอ่อนยอมให้นางได้พักสักเค่อหนึ่ง“ดูหน้าตาบึ้งตึงของเจ้าสิจือจือ ข้าแลเห็นเจ้าว่าเหน็ดเหนื่อย ข้าก็จะไม่รบกวนเจ้า ยามนี้คงหิวโหยอาหารและการพักผ่อนพอควร”“ข้าไม่หิว”“มาวันแรก ทั้งว่าง่ายเชื่อฟังข้าเป็นอย่างดี พอได้เสียกับข้า เป็นภรรยาของข้าเต็มตัวแล้วเจ้านี่นะ...” ปลายเสียงว่าพลางสะบัดชายอาภรณ์เบา ๆ ปรากฏต้นสมุนไพรที่ห้อมล้อมด้วยประกายแสงอันงดงาม ฮุ่ยเฟินไม่ยอมมอบของให้นางเสียที ยังว่านาง “ดื้อรั้น”ดวงตาคู่สวยจับจ้องสมุนไพรหายาก มีฤทธิ์เย็นและสมานบาดแผล ก่อนที่เขาจะส่งมันให้นาง แสร้งทำเป็นออกจากห้องไปด้วยการก้าวย่างเดินด้วยท่าทีสุขุม พลันหายกลับมานั่งลงบนฟูกนอนด้วยเล่ห์เหลี่ยมอุบาย ดึงมันคืนกลับไปพร้อมผลักนางให้นางนอนราบลงเสียงร้องตกใจดังไปถึงนอกเรือน รุ่งอรุณนี้บ่าวรับใช้ได้รับอนุญาตให้เข้ามาดูแลจวนหลังใหม่ ทว่าไม่มีใครกล้าเข้ามารบกวน พวกเขาล้วนได้ยินเสียงของสต

“ท่านอย่าลงโทษนางนะ ข้าไปจับหางของนางเอง ข้าเพียงสงสัยเรื่องหางของจิ้งจอก” นางละล่ำละลักพูด เงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเหม็นฉุนของสามี ปัดเวทหยางด้วยท่าทางไม่พอใจ เขาล้างกลิ่นสาบสตรีปีศาจจากมือของนางด้วยพลังเทพ“เมื่อเจ้าเอ่ยขอให้ข้าไว้ชีวิตนาง ข้าจะให้สักครั้งหนึ่ง แต่ในการปกครองของข้า ไม่มีผู้กระทำผิดซ้ำซาก”‘ถือว่าข้าเป็นผู้มีเมตตากว่าเจ้านครปีศาจอื่น ๆ ทั้งที่เมตตาไม่ใช่วิถีของปีศาจ’หากว่าเขาเตือนแล้วนางจะจดจำเป็นอย่างดี ยิ่งหลายวันมานี้กลิ่นคลุ้งโลหิตจากอาภรณ์สีนิล แม้นางมิได้เห็นกับตาว่าเขาสังหารผู้ใด เพียงได้ยินจากปากปีศาจตนอื่นว่าใครมีปัญหาพูดจาโต้แย้งมากความ จะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนให้ทหารจิ้งจอกกิน!ไม่มีเรื่องใดนอกจากการเข่นฆ่าสังหาร มารปักษาบอกกับนางว่าปีศาจปฏิปักษ์หายไปเกือบครึ่งเมือง จวนเงียบสงัดไร้ถ้อยคำโต้แย้งจากผู้อาวุโส จิ้งจอกผู้มีชีวิตเนิ่นนานนับตั้งแต่รุ่นบิดาของราชาฮุ่ยเฟิน มิกล้ากล่าวถึงเทพธิดาปักษาอีกว่าไม่คู่ควรเหมาะสม ปีศาจผู้เคยมองนางด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าสบตานาง“ค่ำคืนนี้ข้าจะจัดงานสังสรรค์ ปรนเปรอลูกสมุนทั้งหลายจากการทำงานหนั