บทที่ 4

สวีหว่านหนิงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าปลายนิ้วของเขาไล้ผ่านลำคอของเธออย่างแผ่วเบาราวกับไม่ได้สัมผัส จุดที่ไวต่อความรู้สึกทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหดคอลงเล็กน้อย

ลมหายใจที่พ่นออกมา ร้อนผ่าวแผ่ซ่าน เป่ารดที่ซอกคอด้านหลังของเธอ ยิ่งทำให้ใจสั่นสะท้าน

รอบข้างเงียบเกินไป เงียบจนเธอเหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวราวกับตีกลอง

สร้อยคอถูกปลดออก สวีหว่านหนิงพูดเสียงเบา “ขอบคุณ”

ลู่เยี่ยนเป่ยก้มมองเธอจากมุมสูง ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดผ่านกลางกระหม่อมของเธอ

“เมื่อคืนเพิ่งเจอกัน ตอนนี้ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จักแล้วเหรอ?”

สวีหว่านหนิง “...”

ลู่เยี่ยนเป่ยเป็นคนใหญ่คนโต เขาเองยังไม่ยอมรับว่ารู้จักกัน สวีหว่านหนิงจะกล้าหน้าด้านไปตีสนิทอ้างความสัมพันธ์ได้ยังไง เธอคิดว่าคงไม่เจอเขาอีกแล้ว นึกไม่ถึงว่าวันรุ่งขึ้นก็ดันมาเจอกันจัง ๆ

แถมยังดันเป็นอาเล็กของศัตรูหัวใจเธออีก

นี่มันบุพเพสันนิวาสบัดซบอะไรกันเนี่ย!

“ชุดนี้เหมาะกับเธอมาก”

คำพูดของเขา ดึงความทรงจำของสวีหว่านหนิงกลับไปเมื่อคืนได้สำเร็จ ใบหน้าของเธอเริ่มเห่อร้อนขึ้นมา

ใคร ๆ ก็ว่าบอสใหญ่แห่งเซิ่งซื่อ ลู่เยี่ยนเป่ย เป็นคนเคร่งขรึมไร้กิเลส สุขุมเยือกเย็น

แต่คนเมื่อคืน ในเรื่องนั้น... ไม่ได้ไร้กิเลสเลยสักนิด

ตอนนี้พอนึกถึง เธอยังรู้สึกปวดเอวขาอ่อนอยู่เลย

ลู่เยี่ยนเป่ยช่วยเธอถอดสร้อยคอ มองดูจี้พระหยกบนนั้น งานฝีมือประณีต เป็นหยกดีที่หาได้ยาก “ขี่ม้าเป็นไหม?”

“ไม่เป็น”

“ฉันสอนเธอเอง”

สวีหว่านหนิงรู้สึกประหลาดใจ

......

เมื่อสวีหว่านหนิงมาถึงสนามม้า เด็กเลี้ยงม้าก็จูงม้าสีน้ำตาลออกมาแล้วตัวหนึ่ง

ม้าตัวสูงใหญ่ ทำให้เธอยิ่งดูตัวเล็กน่าทะนุถนอม ตอนปีนขึ้นหลังม้า เกือกม้าย่ำไปมา หางม้าปัดฝุ่นฟุ้ง เธอตื่นกลัวว่าจะถูกเหวี่ยงลงมา เท้าเหยียบโกลน มือไม้ไม่รู้จะวางตรงไหน

ตอนที่ลู่เยี่ยนเป่ยจับบังเหียนแล้วขึ้นม้า คนรอบข้างจำนวนไม่น้อยต่างเผยสีหน้าที่มีความนัยออกมา

ส่วนเฉินไป่อันโกรธจนเส้นเลือดที่หน้าผากปูดโปนเต้นตุบ ๆ

การกระทำแบบนี้ของสวีหว่านหนิง ไม่ต่างอะไรกับการสวมเขาให้เขาต่อหน้าคนทั้งสนาม!

สวีหว่านหนิงเหลือบเห็นสีหน้าเขียวคล้ำของเฉินไป่อัน ก็เม้มริมฝีปาก

ความสนใจทั้งหมดของเธออยู่ที่เขา จนไม่ได้สังเกตเลยว่าลู่เยี่ยนเป่ยพลิกตัวขึ้นมาบนม้าแล้ว

จนกระทั่งร่างกายอุ่น ๆ ของชายหนุ่มแนบชิดกับเธอ เธอถึงได้สติ

ลู่เยี่ยนเป่ยยื่นมือดึงบังเหียน สองแขนโอบรัดร่างทั้งร่างของเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างเป็นธรรมชาติ

“ต่อหน้าฉัน ยังมองผู้ชายอื่นอีกเหรอ?” เสียงของเขาแนบชิดใบหูเธอ ลมหายใจอุ่นร้อน

สวีหว่านหนิงหน้าแดง

ลู่เยี่ยนเป่ยสะบัดแส้ม้าเบา ๆ พอม้าเริ่มเดิน ร่างกายของทั้งสองก็แนบชิดกันยิ่งขึ้น สนิทแนบแน่นไร้ช่องว่าง

“อย่าเกร็ง ผ่อนคลายหน่อย”

ริมฝีปากบางของเขา เฉียดผ่านใบหูเธอ จุดไฟปรารถนา ทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอแดงก่ำไปหมด

ขณะที่เธอกำลังพยายามผ่อนคลาย ม้าใต้ร่างก็สะเทือนวูบ แล้วพุ่งทะยานออกไปทันที

เธออดไม่ได้ ร้องอุทานออกมา

ทั้งร่างกระดอนไปมาบนหลังม้า เนื่องจากเธอไม่เคยขี่ม้ามาก่อน อานม้ากระแทกขาจนเจ็บ หัวใจเต้นรัวจนมาจุกอยู่ที่คอหอย รู้สึกเวียนหัวตาลาย ทำได้เพียงพิงคนด้านหลังให้แน่นขึ้น

เสียงลมหวีดหวิวข้างหู สวีหว่านหนิงรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตาย

“หยุด... รีบหยุดที ขอร้องล่ะ!”

เสียงของสวีหว่านหนิงเจือสะอื้น

จนกระทั่งห่างไกลจากผู้คน ลู่เยี่ยนเป่ยถึงรั้งม้าไว้ แล้วพลิกตัวลงไป

สวีหว่านหนิงรอจนจิตใจสงบลงเล็กน้อย ก็รีบลงจากม้า เมื่อวานถูกรังแกมาหนัก เดิมทีก็ขาอ่อนอยู่แล้ว แถมยังโดนอานม้ากระแทกจนเจ็บ หมดเรี่ยวแรง ยืนแทบไม่อยู่ ขาสองข้างเจ็บจนชาและสั่นเทา

“ตอนยั่วยวนฉันเมื่อวาน ใจไม่ได้เสาะขนาดนี้นี่”

“ฉันเปล่า”

“คุณเป็นคู่หมั้นของเฉินไป่อัน รู้เรื่องความสัมพันธ์ของซินอวี่กับฉัน ถึงได้จงใจเข้าหาฉันใช่ไหม?”

สายตาของเขาจ้องตรงแน่ว แฝงแววประเมิน

สวีหว่านหนิงรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัวในทันที

“กินยาคุมหรือยัง?”