บทที่ 5

สวีหว่านหนิงขบกัดริมฝีปาก “กินยาแล้ว ขอโทษด้วย” พูดจบ ก็เดินขากะเผลกกลับไป ความเจ็บปวดที่ขาเล่นงานอย่างหนัก จนเหงื่อกาฬไหลซึม

ลู่เยี่ยนเป่ยมองแผ่นหลังของเธอ แววตาขรึมลึก

ทุกคนต่างประหลาดใจ ทำไมลู่เยี่ยนเป่ยถึงพาสวีหว่านหนิงขี่ม้า หรือว่าจะถูกใจเธอเข้าแล้ว?

ตอนนี้เห็นเธอเดินขากะเผลกกลับมา ผมเผ้ายุ่งเหยิง สภาพดูไม่ได้ รู้ว่าเธอไปเสียท่าให้ลู่เยี่ยนเป่ย ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ

ลูกเลี้ยงตระกูลสวีคนหนึ่ง ประจบเอาใจตระกูลเฉินยังไม่พอ ยังคิดจะปีนป่ายเกาะมังกรเกาะหงส์ ไม่รู้จักเจียมตัว

“ไป ฉันจะไปส่งเธอเอง” เฉินไป่อันสีหน้าทะมึนทึง

“ฉันมีรถ”

เฉินไป่อันหัวเราะหยัน “ตอนนี้เธอ ยังขับรถเองไหวเหรอ?”

สวีหว่านหนิงเจ็บขามาก ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า ต้นขาด้านในบวมแดงช้ำเขียว ก็ไม่ได้เล่นตัว ขึ้นรถไปกับเขา

รถเพิ่งขับออกจากรีสอร์ท เฉินไป่อันก็ถามเสียงเย็นว่า “เธอพูดอะไรกับลู่เยี่ยนเป่ย?”

“ไม่ได้พูดอะไร”

“ท่านรองตระกูลลู่เป็นคนระดับไหน ความสัมพันธ์ของฉันกับซินอวี่ ไม่ใช่แค่เธอพูดไม่กี่ประโยคก็จะยุแยงได้หรอกนะ”

“ถ้านายรักเธอจริง ก็ควรจะถอนหมั้นกับฉัน ไปคบกับเธออย่างเปิดเผย ไม่ใช่มาทำลับ ๆ ล่อ ๆ แบบตอนนี้ ทำเหมือนลักลอบเป็นชู้กัน”

“สวีหว่านหนิง!” เฉินไป่อันเหยียบเบรกทันที เธอไม่ทันตั้งตัว หัวเกือบชนรถ “เธอไม่ต้องมายั่วโมโหฉัน ถ้ายังไม่เห็นตระกูลสวีของพวกเธอบ้านแตกสาแหรกขาด เธออย่าหวังว่าจะไปไหนได้”

“นายนี่มันหน้าด้านจริง ๆ”

“ตอนที่บ้านฉันตกระกำลำบาก เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉัน บังคับให้ฉันหมั้นกับเธอ ตระกูลสวีของพวกเธอไม่หน้าด้านบ้างหรือไง?”

เรื่องธุรกิจ สวีหว่านหนิงไม่เข้าใจ นึกว่าที่หมั้นกับเธอ เฉินไป่อันเต็มใจเสียอีก นึกไม่ถึง ความจริงจะเป็นแบบนี้

“สวีหว่านหนิง อยู่ให้ห่างจากตระกูลลู่ไว้ เธอตอแยไม่ไหวหรอก”

“เฉินไป่อัน ฉันขอเตือนนายไว้เหมือนกัน อย่ามาแตะต้องตระกูลสวีของพวกเรา ไม่อย่างนั้น... เมื่อกี้ที่ฉันอยู่กับเขา นายก็เห็นแล้วนี่ ถ้าฉันโมโหขึ้นมา แต่งงานกับลู่เยี่ยนเป่ย เป็นอาสะใภ้เล็กของนาย! ดูซิว่านายจะทำยังไง!” สวีหว่านหนิงตวาดด้วยความเดือดดาล

เฉินไป่อันหน้าเขียวคล้ำ ปลดล็อกประตูรถ “ไสหัวลงไป”

สวีหว่านหนิงขอบตาแดงก่ำหัวเราะเสียงต่ำ เปิดประตูลงจากรถ

เขาไม่อยากถอนหมั้น ไม่ใช่เพราะรัก แต่เพื่อเหยียดหยามเธอ เหยียดหยามตระกูลสวี เพื่อการนี้ เขาอดทนมาถึงห้าปี อำมหิตจริง ๆ

ตั้งแต่แรก เขาก็เกลียดขี้หน้าขยะแขยงตัวเธอ แต่เธอกลับอยากจะถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรกับเขา น่าขันสิ้นดี

มองดูรถของเขาขับออกไปอย่างไม่ไยดี น้ำตาของเธอกลับรินไหลออกมาอย่างไม่รักดี

……

ตอนที่เธอนั่งแท็กซี่กลับถึงบ้าน ก็เลยเวลาอาหารกลางวันมาแล้ว อาและอาสะใภ้ไม่อยู่ทั้งคู่ แม่บ้านกำลังเก็บกวาดเศษอาหารบนโต๊ะ พอเห็นเธอกลับมา ก็รวบจานชามทั้งหมดเข้าครัวไปดื้อ ๆ

เธอไม่มีสถานะในตระกูลสวี ย่อมเป็นธรรมดาที่แม้แต่คนรับใช้ก็ยังมองข้ามเธอ

กลับถึงห้อง เธอคิดทบทวนหลายเรื่อง หากต้องการหลุดพ้นจากตระกูลสวีและเฉินไป่อัน การขอความช่วยเหลือจากลู่เยี่ยนเป่ย อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

แต่คนระดับเขา จะเข้าหาได้อย่างไร

เปิดบราว์เซอร์ในมือถือ ค้นหา [ลู่เยี่ยนเป่ย]

ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มีน้อยนิด เกี่ยวกับประวัติของเขา ก็คลุมเครือมาก รูปถ่ายใบเดียวที่มี ก็ยังเป็นรูปด้านหลัง

วันฝนตก สูทสีดำ ร่มสีดำคันหนึ่ง ด้านหลังยังมีผู้ติดตามอีกสองคน แม้จะเป็นเพียงแผ่นหลัง แต่กลิ่นอายของเจ้าพ่อตัวร้ายก็ยังแผ่พุ่งออกมา ทั้งสุขุมนุ่มลึกและเย่อหยิ่ง

เขาเป็นลูกคนที่สองของบ้าน เหนือกว่านั้นยังมีพี่ชาย ดังนั้นคนอื่น ๆ จึงเรียกว่า ท่านรอง

ตระกูลลู่เป็นตระกูลผู้มีอิทธิพลระดับสูงของเมืองหลวง ขุนนางเก่าแก่หลายชั่วคน ลู่เยี่ยนเป่ยเคยเป็นทหารมาก่อน หลังจากปลดประจำการถึงเข้ามาทำงานที่เซิ่งซื่อ วิธีการเฉียบขาดและแข็งกร้าว ใช้เวลาเพียงสั้น ๆ ก็ครองตำแหน่งได้อย่างมั่นคง

ชาวเน็ตลือกันว่า: เขายังมีลูกชายคนหนึ่ง ชื่อ อายุ ล้วนไม่ระบุแน่ชัด ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ

เธอหยิบเช็คเงินสดห้าล้านใบนั้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ครุ่นคิดอย่างเหม่อลอย

......

สำนักงานใหญ่เซิ่งซื่อกรุ๊ปอยู่ที่เมืองหลวง ลู่เยี่ยนเป่ยมาที่เมืองเจียง แม้จะทำตัวเงียบ ๆ แต่ก็พอสืบหาร่องรอยได้

ตอนที่เธอปรากฏตัวที่คลับน้ำพุร้อนพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่ง ก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนไม่น้อยได้ในทันที

ล้วนเป็นกลุ่มวัยรุ่น สวีหว่านหนิงหน้าตาสะสวย ผิวขาวผ่อง สวมชุดกระโปรงยาวรัดเอว ขับเน้นเอวบางร่างน้อย มีเด็กหนุ่มก้มหน้าคุยอะไรบางอย่างกับเธอ ท่าทางสนิทสนม ชวนให้ผู้คนจินตนาการไปไกล

“ท่านรอง สวีหว่านหนิงที่อยู่ตรงนั้น ท่านรู้จักไหมครับ? ได้ยินว่าหลายวันก่อนท่านพาเธอไปขี่ม้าเหรอครับ?” ผู้ชายข้างกายลู่เยี่ยนเป่ยเอ่ยขึ้น “ท่านอยู่ให้ห่างจากเธอหน่อยจะดีกว่านะครับ”

“เธอเป็นเด็กที่ตระกูลสวีรับเลี้ยง ชื่อเสียงไม่ค่อยดีเท่าไร”