공유

บทที่ 3

작가: สายลมแสงจันทร์แห่งลำน้ำ
สวีหว่านหนิงอาบน้ำลวก ๆ สวมเสื้อผ้าชุดใหม่ กลืนยาคุมกำเนิดลงไป แล้วเหลือบมองเช็คเงินสด เธอไม่คิดมากให้เสียเวลา ยัดมันใส่กระเป๋าเสื้อทันที

ระหว่างทางกลับบ้าน เธอโทรหาหัวหน้าแผนกเพื่อขอลางาน ไม่ได้ไปเข้าเวรที่โรงพยาบาล

เมื่อเธอถึงบ้าน เพิ่งจะเปิดประตู ภาพตรงหน้าก็ไหววูบ ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งสติได้

“เพียะ...” แก้มซ้ายก็โดนตบฉาดใหญ่

“เจิ้นหง คุณตีลูกทำไมคะ?” หลี่ซูอิงรีบเข้ามาห้าม

สวีเจิ้นหงแค่นหัวเราะ “ตระกูลสวีของเราเลี้ยงเธอมาตั้งยี่สิบกว่าปี เรื่องที่เธอหมั้นกับเฉินไป่อัน เธอก็เต็มใจเอง ตอนนี้กลับกล้าคิดจะถอนหมั้นกับเขาโดยไม่ผ่านความเห็นชอบจากฉัน ฉันว่าแกคงปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ!”

“คุณอา หนูไม่อยากแต่งงานกับเขาแล้ว” สวีหว่านหนิงเงยหน้าขึ้น สบสายตากับเขา

“ตอนที่พ่อแม่แกตาย ถ้าไม่ใช่พวกเรารับเลี้ยงไว้ แกจะมีวันนี้เหรอ? รีบไปขอโทษไป่อันเดี๋ยวนี้ ถ้าเขาไม่ยกโทษให้ แกก็ไม่ต้องกลับมาอีก!”

สวีเจิ้นหงพูดจบ ก็สะบัดมือเดินจากไป

สวีหว่านหนิงผิวขาว ผิวหน้าบาง โดนตบไปฉาดหนึ่ง ใบหน้าก็บวมแดงขึ้นมาทันที

“หนิงหนิง คุณอาเขาไม่ได้ตั้งใจหรอก เขาแค่ร้อนใจเกินไป” หลี่ซูอิงใช้ผ้าขนหนูห่อถุงน้ำแข็ง ช่วยประคบหน้าให้เธอ

“เมื่อเช้าเขาโทรมา บอกว่าถ้าถอนหมั้น ก็จะถอนทุนออกจากบริษัท เธอก็รู้ ช่วงสองปีมานี้บริษัทประสบปัญหา ได้เขาช่วยพยุงไว้แท้ ๆ”

“เชื่ออานะ ไปยอมอ่อนข้อให้ไป่อันหน่อย ดีไหม?”

สวีเจิ้นหงปฏิบัติกับเธอไม่ดี แต่หลี่ซูอิงรักและเอ็นดูเธอมาก

สวีหว่านหนิงทนคำขอร้องอ้อนวอนของอีกฝ่ายไม่ไหว จึงพยักหน้าตกลง

......

สวีหว่านหนิงไปหาเฉินไป่อัน ไม่ใช่เพื่อยอมอ่อนข้อ แต่หวังเพียงให้จากกันด้วยดี

โทรหาเขา แต่ไม่มีคนรับสาย

จนไปเห็นรูปที่คนถ่ายลงในไทม์ไลน์: [บังเอิญเจอคุณชายเฉินกับคุณหนูใหญ่ลู่ กิ่งทองใบหยก เหมาะสมกันจริง ๆ]

พิกัด: รีสอร์ทหูสี่

ตอนที่สวีหว่านหนิงเจอเฉินไป่อัน เขาอยู่ที่สนามม้า กำลังจูงม้าให้ผู้หญิงคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาสะสวยน่ารัก พอเห็นเธอก็ไม่แม้แต่จะปรายตามอง เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหอง นี่ก็คือคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลลู่เมืองหลวง ลู่ซินอวี่

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินไป่อัน เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

ฤดูร้อนกลางปี แสงแดดแผดจ้ารุนแรงจนทำให้รู้สึกแสบตา

พอเฉินไป่อันเห็นเธอ ก็วิ่งเหยาะ ๆ เข้ามา ใบหน้าถมึงทึง “เธอมาทำไม?”

“ฉันอยากคุยกับนาย”

“ไม่เห็นเหรอว่าฉันยุ่งอยู่?”

“ยุ่งกับการจูงม้าให้คนอื่นเนี่ยนะ?”

“มีเรื่องอะไรเอาไว้ค่อยคุยกัน ฉันเตือนเธอไว้เลยนะ อย่ามาก่อเรื่องที่นี่”

ทันใดนั้น ผู้ชายขี่ม้าคนหนึ่งก็กลับมาจากที่ไกล ๆ

มือหนึ่งของเขากุมบังเหียน ควบคุมม้า ใบหน้าเรียบเฉยเย็นชา ชุดขี่ม้าสีดำดูสง่างามและเปี่ยมด้วยพลัง ทันทีที่สบตากัน สวีหว่านหนิงก็ตะลึงงันอยู่กับที่

นี่มัน...

เขาพลิกตัวลงจากหลังม้า ลู่ซินอวี่รีบลงจากม้าวิ่งเข้าไปหา ส่งยิ้มประจบเอาใจ “อาเล็ก”

เขาขานรับเรียบ ๆ แต่สวีหว่านหนิงกลับเหมือนโดนฟ้าผ่า

เขาคือบอสใหญ่แห่งเซิ่งซื่อ...

ลู่เยี่ยนเป่ย?

คนภายนอกต่างเรียกขานว่า ท่านรอง

ชื่อเสียงเลื่องลือ ไม่มีใครกล้าแหย็ม

เขาถอดถุงมือ สายตากวาดมองผ่านร่างสวีหว่านหนิงอย่างเรียบเฉย ทั้งหยิ่งผยองและเย็นชา “คนนี้คือ...”

“เธอเป็นเพื่อนผมครับ” เฉินไป่อันรีบแนะนำ

ประโยคเดียว ทำให้หัวใจของสวีหว่านหนิงดิ่งวูบลงสู่ก้นเหว

เพื่อประจบเอาใจตระกูลลู่ เขาถึงกับไม่กล้าบอกสถานะของเธอ

“ในเมื่อเป็นเพื่อน ก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมาเล่นด้วยกันสิ” ลู่เยี่ยนเป่ยพูดเสียงเรียบ

เขากุมอำนาจล้นมือ เฉินไป่อันไม่กล้าปฏิเสธ จึงให้สวีหว่านหนิงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

......

หน้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

หลังจากสวีหว่านหนิงเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา เธอถอดแหวนออก แล้วยื่นมือเตรียมจะถอดสร้อยคอที่สวมอยู่ออก

เพื่อป้องกันไม่ให้เครื่องประดับไปเกี่ยวกับสิ่งของขณะขี่ม้า จึงมีกฎห้ามสวมใส่เด็ดขาด

เพียงแต่มองไม่เห็นตะขอสร้อย แกะยังไงก็ไม่ออก ในใจเริ่มร้อนรน ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เธอยังไม่ทันตั้งตัว ก็มีมือคู่หนึ่งสัมผัสที่ต้นคอด้านหลังของเธอ

สัญชาตญาณทำให้เธอจะหันกลับไป แต่ถูกคนคนนั้นเอ่ยปากห้ามไว้ “อย่าขยับ”

คือลู่เยี่ยนเป่ย
이 책을.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • หลังถูกถอนหมั้นฉันก็ได้ดี   บทที่ 30

    ประธานเกาถูกถีบอย่างแรง ตัวของเขากระแทกกับเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลัง เขาเจ็บจนเหงื่อเย็น ๆ ไหลท่วม“อื้อ—” เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมหน้าอก ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้เขาต้องนอนขดตัวลงบนพื้น เสียงครวญครางอย่างทรมานดังขึ้นมา ความรู้สึกเหมือนหน้าอกถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ เขาเจ็บจนใบหน้าซีดขาว เหงื่อเย็น ๆ ไหลท่วม ด้วยความแรงขนาดนี้ แทบจะทำให้กระดูกของเขาหักสะบั้นได้เลย คิดไม่ถึงเลยว่า ลู่เยี่ยนเป่ยจะเป็นคนทำลายเรื่องดี ๆ ของเขาอีกแล้วสายตาของเขาราบเรียบ แต่ก็แฝงไปด้วยแรงกดดันอันไร้ที่สิ้นสุด “ประธานเกา ให้ฉันพานายขึ้นสวรรค์ดีไหม?”เหงื่อเย็น ๆ ไหลท่วมแผ่นหลังของประธานเกาในทันทีลู่เยี่ยนเป่ยมองไปทางสวีหว่านหนิง “ลุกขึ้นไหวไหม?”เธอพยักหน้า จากนั้นร่างกายของเธอที่ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาในอ้อมแขนอ้อมแขนของเขาอบอุ่นมาก อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมไม้จันทน์จาง ๆ ทั้งคุ้นเคยและอ่อนโยน ในขณะที่ลู่เยี่ยนเป่ยกำลังอุ้มเธอออกไป สวีหว่านหนิงก็เอื้อมมือไปจับเสื้อของเขาแล้วพูดอย่างยากลำบากว่า “โทร…โทรศัพท์”ลู่เยี่ยนเป่ยกวาดสายตามองรอบด้าน จากนั้นก็เห็นโทรศัพท์ที่ตกอยู่มุมห้องเขาวางสว

  • หลังถูกถอนหมั้นฉันก็ได้ดี   บทที่ 29

    พวกเราคบกันมาตั้งหลายปี แม้สวีหว่านหนิงจะรู้ว่าเฉินไป่อันไม่ได้รักเธอ แต่เธอก็ยังมีความหวังเล็ก ๆ ว่าเขาจะผลักประตูบานนั้นออก เขาไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ผลักประตูออก ประธานเกาก็จะไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอีกต่อไป แต่เขาไม่ ที่แท้ความสัมพันธ์ตลอดห้าปี…ก็มีแค่เธอที่คิดไปเองฝ่ายเดียวแม้กระทั่งตระกูลสวียังเป็นเช่นนี้มือของชายคนนั้นลูบไล้ทั่วร่างกายของเธอ น้ำตาล้นเอ่อ ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าล้วนพร่ามัวแต่ก็ชัดเจนเธอได้ยินเสียงเสื้อผ้าที่ฉีกขาด แต่เธอไร้เรี่ยวแรงขัดขืนริมฝีปากของสวีหว่านหนิงสั่นระริก เธอเหมือนปลาบนเขียงที่ไร้ทางสู้ ไม่ว่าใครก็สามารถเหยียบย่ำได้ แม้ว่าร่างกายและจิตใจเธอจะบอบช้ำแตกสลาย เลือดสด ๆ ไหลริน แต่ก็ยังไม่มีใครเห็นใจ ช่างน่ารังเกียจ—-เธอทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ?ทำไมทุกคนถึงทำกับเธอแบบนี้ **อีกด้านหนึ่ง เฉินไป่อันก็เดินตามลู่ซินอวี่มาที่ห้องส่วนตัว ตอนที่ได้เจอกับลู่เยี่ยนเป่ยแล้ว แต่เขายังดูเหม่อลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ภายในสมองมีเพียงแววตาอ้อนวอนขอความช่วยเหลือของสวีหว่านหนิงเธอดูโอนอ่อน แต่ความหยิ่งผยองในกระดูกยังคงอยู่!หากความหยิ่งผยองน

  • หลังถูกถอนหมั้นฉันก็ได้ดี   บทที่ 28

    หลี่ซูอิงพูดพร้อมรอยยิ้ม “ครั้งที่แล้วคือเรื่องไหนเหรอ?”“พวกเราล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน เธอคงไม่ได้กำลังโทษว่าเป็นความผิดของอาใช่ไหม” สวีเจิ้นหงจ้องเธอตาเขม็งท้ายสุดแล้วสวีเจิ้นหงก็มีบุญคุณที่เลี้ยงเธอมา จนเธอมีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้ได้ เมื่อพูดถึงขั้นนี้แล้ว สวีหว่านหนิงยังจะพูดอะไรได้อีก เธอส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว”“เจินเจินเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ นานมากแล้วที่พวกเราไม่ได้กินข้าวด้วยกันแบบนี้ เธอก็ไม่ได้ทำงานแล้ว ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ต้องดื่มกันสักหน่อย” สวีเจิ้นหงพูดขึ้น จากนั้นก็รินไวน์ให้เธอครึ่งแก้วทั้งสี่คนชนแก้วกัน สวีเจิ้นหงเล่าถึงความยากลำบากเมื่อสิบปีที่แล้วตอนที่เพิ่งเริ่มธุรกิจ จากนั้นก็เปลี่ยนไปพูดเรื่องพ่อแม่ของสวีหว่านหนิง เธอก็ทำได้เพียงนั่งฟังเงียบ ๆ “หนิงหนิง หลายปีที่ผ่านมานี้ ถ้าอาทำอะไรไม่ดีกับเธอก็ช่วยยกโทษให้ด้วยนะ”อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายทำให้สวีเจิ้นหงรู้สึกสับสน สวีหว่านหนิงพูดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “คุณกับอาสะใภ้เลี้ยงดูฉันมา ทุกสิ่งที่คุณมอบให้ ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจมากค่ะ”“เด็กดี” สวีเจิ้นหงยิ้ม หนึ่งชั่ว

  • หลังถูกถอนหมั้นฉันก็ได้ดี   บทที่ 27

    สวีหว่านหนิงชะงักไปเล็กน้อย แต่สวีเจินเจินกลับกวาดสายตาสำรวจเธออย่างจริงจัง ยัยเด็กเหลือขอคนนี้เข้าหาท่านรองลู่ได้ด้วยเหรอ?นับว่ามีความสามารถ สวีหว่านหนิงฝืนยิ้ม “ฉันได้รับเกียรติพบเขา แต่ด้วยสถานะสูงส่งของเขา นอกจากนี้เขายังเป็นอาของลู่ซินอวี่ ต่อให้ฉันไปขอร้องเขา เขาก็อาจจะไม่เหลือบแลฉันสักนิดเลยก็ได้”สวีเจินเจินแค่นหัวเราะ “อย่างน้อยเธอก็รู้จักเจียมตัวเอง”สวีเจิ้นหงเคยได้ยินมาว่า ลู่เยี่ยนเป่ยเคยออกหน้าช่วยเธอในงานเลี้ยงครั้งหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงคิดว่าสวีหว่านหนิงจะช่วยพูดได้ แต่ตอนนี้ดูแล้ว ถนนสายนี้ก็น่าจะถูกปิดตายแล้ว เฉินไป่อันบีบบังคับเขาอย่างไม่ลดละ มีเพียงไม่กี่คนที่เต็มใจช่วยเหลือเขา…แล้วเขาจะทำยังไงดี **หลังจากผ่านมาสักพักหนึ่ง สวีหว่านหนิงก็ไม่ได้เจอกับลู่เยี่ยนเป่ยอีกเลย ในใจของเขารู้ดีว่าคนอย่างลู่เยี่ยนเป่ย หากเขาไม่ต้องการทำ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถควบคุมเขาได้เฉินไป่อันยังคงกดดันเธออย่างต่อเนื่อง ตระกูลสวีกำลังตกอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก สวีเจินเจินเคยไปขอเข้าพบเฉินไป่อันแล้ว แต่กลับถูกเขาไล่ออกจากบริษัท หลังจากกลับมาบ้าน เธอก็โมโหฟาดงวงฟ

  • หลังถูกถอนหมั้นฉันก็ได้ดี   บทที่ 26

    ตอนที่สวีหว่านหนิงลงจากรถ มือข้างหนึ่งของลู่เยี่ยนเป่ยก็ยังคีบบุหรี่ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งกำลังไถโทรศัพท์ เขาน่าจะเห็นวิดีโอที่พูดเรื่องการถอนหมั้นแล้ว ควันบุหรี่ลอยฟุ้ง สิ่งนี้ทำให้โครงหน้าของเขาดูคมคายมากยิ่งขึ้น เขาสวมเสื้อสีขาว กางเกงดำ ดูสง่าผ่าเผยแต่ดื้อรั้น ดวงตาของสวีหว่านหนิงแดงก่ำ เธอเป็นเหมือนสัตว์ตัวเล็กที่น่าสงสาร “ท่านรอง ฉันขอยืมบุหรี่สักม้วนได้ไหม” สวีหว่านหนิงลองพูดหยั่งเชิงอย่างลังเล “ตามใจ”ลู่เยี่ยนเป่ยพูด จากนั้นก็หยิบบุหรี่และไฟแช็กให้เธอสวีหว่านหนิงหยิบบุหรี่ออกจากซองแล้วคาบไว้ที่ปากอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เธอทัดผมยาวไว้หลังหู ตอนที่เธอจุดไฟแช็ก เปลวไฟก็ส่องสะท้อนเข้าที่ใบหน้าสวยของเธอผิวเธอบอบบางมาก ต่อให้ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่รอยฟกช้ำบนร่างกายก็ยังไม่หายดีภายใต้ประกายไฟส่องสะท้อนความงามที่อ่อนแอและบอบบางนี่เป็นครั้งแรกที่เธอสูบบุหรี่ เธอสูบเข้าไปอย่างรุนแรง ทำให้สำลักควันและไออออกมาจนน้ำน้ำตาไหล“สูบไม่เป็นก็ยังจะสูบอีก” ลู่เยี่ยนเป่ยหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ “ไหนบอกว่าบุหรี่สามารถบรรเทาอาการเจ็บปวดได้ไม่ใช่เหรอ?”“เธอชอบเฉินไป่อันขนาดนั้นเชียวเหรอ?”“ไ

  • หลังถูกถอนหมั้นฉันก็ได้ดี   บทที่ 25

    ตั้งแต่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิต สวีหว่านหนิงก็ต้องอาศัยอยู่กับคนอื่นมาโดยตลอด เธอจึงเรียนรู้ที่จะอ่านสีหน้าของคนอื่น แต่ไม่มีใครเคยสนใจเลยว่าเธอจะสบายดีหรือเปล่า ลู่เยี่ยนเป่ยเป็นคนแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมานี้ “เธอจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า?” ลู่เยี่ยนเป่ยถาม “ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน”ตระกูลสวีถูกเฉินไป่อันกดดันหนักมากแทบจะอยู่ไม่ไหวแล้วสวีเจิ้นหงดิ้นรนหาเงิน สวีเจินเจินก็ติดต่อเพื่อนที่อยู่ในเมืองเจียง ตระกูลสวีกำลังล้มละลายแล้ว ไม่มีใครช่วยเหลือเขาสักคน ทุกครั้งที่สวีเจินเจินไม่พอใจจากเรื่องด้านนอก เธอก็จะกลับมาระบายอารมณ์กับสวีหว่านหนิงที่นั่น…ไม่ใช่บ้านของเธอตั้งแต่แรก**รถไปจอดอยู่ที่พื้นที่ว่างเปล่าชานเมือง ตอนที่ลู่เยี่ยนเป่ยกำลังสูบบุหรี่ โทรศัพท์ของสวีเจิ้นหงก็สั่นขึ้น คนที่โทรมาคือ เฉินไป่อันลู่เยี่ยนเป่ยไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่ลงจากรถ และให้พื้นที่กับเธอ เขารู้ว่าเธอไม่ได้รับความยุติธรรม และทั้งดื้อรั้น ปากแข็ง นั่นทำให้เขารู้สึกสงสารอย่างอดไม่ได้ ถึงขนาดมีความคิดอยากจะช่วยเธอ แต่ถ้าเขาลงทุนให้สวีซื่อ มันก็สามารถแก้ปัญหาได้ชั่วคราวเท่านั้น แต่เกรงว่าหลังจากนี้จะมีป

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status