All Chapters of เมียอ้วนในความลับ: Chapter 51 - Chapter 60

“ร้านอยู่ที่ตลาดกลางคืนห้วยขวางค่ะ จะไปกันได้หรือยังคะ ถ้าคุณช้าฟาไปเองเร็วกว่าค่ะ”พูดจบก็เดินนำหน้าเปิดประตูออกไปเลย โดยไม่ได้สนใจว่าเขาจะเดินตามมาไหม ธีรณัฐรีบเดินไปคว้ากุญแจรถกับกระเป๋าเงินเดินตามหลังไปทันที แล้วก็ต้องอมยิ้มอีกรอบเมื่อเห็นคนเจ้าเนื้อยืนติดอยู่ในลิฟต์โดยไม่ได้ไปไหน“คุณธี ลิฟต์มันกดไม่ติดค่ะ ลิฟต์เสียหรือเปล่าโทรแจ้งนิติดีไหมคะ”นิ้วสั้นป้อมกดย้ำ ๆ อย่างนั้น ด้วยท่าทีหงุดหงิด“จะกดติดได้ยังไงล่ะ ก็ลิฟต์มันต้องใช้คีย์การ์ดในการเข้าออก”เขาว่าพร้อมกับใช้แผ่นขนาดเท่าบัตรเอทีเอ็มเอื้อมไปแตะตรงไฟกะพริบแล้วกดชั้นที่จะลง แล้วยื่นมาให้เธอ“อันนี้ของเธอ เผื่อเราเลิกงานไม่ตรงกัน มันใช้แตะเปิดประตูทางเข้า แตะลิฟต์ แล้วก็เปิดประตูเข้าห้องในใบเดียว ห้ามทำหายล่ะ”“ออค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอรับมันมาพลิกดู ก่อนจะเก็บลงกระเป๋าที่อยู่คอนโดฯ บ้านของแม่ และตลาดห้วยขวางอยู่ไม่ไกลกันสักเท่าไร ขับรถสิบกว่านาทีก็ถึง แต่ถ้ารถติดหน่อยก็ครึ่งชั่วโมงร้านป้านานเป็นร้านส้มตำขึ้นชื่อของตลาด ที่เป็นรถเข็นจอดอยู่ข้างทาง มีโต๊ะกับเก้าอี้ไม่กี่ตัว ทว่าลูกค้ากลับเข้าไม่ขาดสายเพราะรสชาติกลับอร่อยจนต้องก

กึก...เสียงประตูห้องทำงานเปิดออกพร้อมกับธีรณัฐเดินออกมา ข้างกายคือณลินที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เลขาฯ หน้าห้องที่กำลังงับไม้หมูปิ้งอยู่ รีบวางลงแทบไม่ทันธีรณัฐยืนส่งณลินจนเดินหายเข้าไปในลิฟต์ พอหันกลับมาจึงเอ่ยถามเลขาฯ ตัวเองเสียงเรียบ“อร่อยไหม?”“อร่อยค่ะ ไม่รู้ว่าน้องฟาไปซื้อมาจากไหนรสชาติดีทีเดียว”ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้ากัน “ฟาริศาขึ้นมาที่นี่เหรอ?”“ค่ะ แต่พอดิฉันบอกว่าท่านประธานติดคุยธุระกับคุณณลิน เธอก็กลับไป แล้วยังเอาข้าวเหนียวหมูปิ้งให้ด้วย บอกว่าคนที่น้องเขาอยากซื้อมาให้กินคงอิ่มอกอิ่มใจไปแล้ว”ธีรณัฐยืนนิ่งครู่หนึ่ง สายตาคมมองไปทางลิฟต์ที่เพิ่งปิดลงเมื่อครู่ ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักอย่างอยู่ในใจ“อืม...” เขาครางรับในลำคอ ก่อนจะก้าวกลับเข้าห้องทำงานไปเงียบ ๆเลขาฯ เหลือบมองตามหลังเจ้านายอย่างสงสัย นาน ๆ ที่ถึงจะเห็นสีหน้าแบบนี้จากผู้เปินเจ้านาย มันไม่ใช่อารมณ์หงุดหงิด หรือโกรธ แต่เหมือนคนที่กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ลึก ๆ มากกว่าภายในห้องทำงาน กลิ่นหอมจาง ๆ ของกาแฟยังคงลอยอบอวลอยู่บนโต๊ะทำงาน ธีรณัฐทิ้งตัวลงนั่ง เอนหลังพิงเก้าพลางนวดขมับเบา ๆตอนนี้ในสมองเขาไม่ได้คิดเรื่อ

พี่สุริหรี่ตาลง “แค่เอกสารจริงนะ?”“ค่ะ พี่สุริ จะมีอะไรล่ะคะ”เธอยิ้มบาง ๆ แล้วย่อตัวลงนั่งเก้าอี้หันหน้าเข้าคอมพิวเตอร์ เมื่อเห็นว่าทุกคนยังไม่ไป จึงหันกลับไปพยักพเยิดหน้าให้กลับไปทำงานได้แล้ววันนี้ทั้งวันแม้จะพยายามตั้งใจทำงานแค่ไหน แต่จิตใจเธอก็ยังว้าวุ่นอยู่กับเรื่องทุจริตที่เธอมีหลักฐานทุกอย่างชัดเจน ตอนนั้นคุณธีบอกว่าจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง เธอจึงยังไม่อยากจะเข้าไปยุ่งมากนัก ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นญาติกัน เธอมันก็แค่คนนอกช่วงเย็นกว่าจะเคลียร์งานเสร็จเพื่อนร่วมแผนกก็กลับกันไปหมดแล้ว พอปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์เสร็จ ร่างอวบอ้วนก็ลุกขึ้นยืดตัวเพื่อไล่ความเมื่อยล้า หลังจากนั่งทำงานอยู่หน้าจอจนแทบไม่ได้ลุกไปไหนหญิงสาวเดินทอดน่องไปจนถึงคอนโดฯ ของธีรณัฐ พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอเจ้าที่ เอ๊ย! เจ้าของห้องนั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงโซฟา พอเห็นเธอก้าวเข้ามาดวงตาคู่คมก็ตวัดมอง“ทำไมเพิ่งมา เลิกงานตั้งแต่หกโมงแล้วนี่” เขายกข้อมือขึ้นดูเวลา แล้วเหลือบมองคนเจ้าเนื้อ“งานที่ทำไว้ไม่เสร็จค่ะ ไม่อยากให้ค้างเอาไว้เป็นดินพอกหางหมู”“แน่ใจเหรอ ไม่ใช่นั่งรอให้ไอ้ ... เออ... คุณหัสวีร์อะไรนั้น”หญิงสาวตวัดมองแล้

สุริยาลอบกลืนน้ำลาย ก่อนจะตอบแทนลูกน้องในทีม “พวกเราเซ็นตามขึ้นตอนค่ะ ไม่เคยมีใครสั่งให้ปรับแก้ตัวเลข หรือเลิกจ่ายเกินจริง เอกสารพวกนั้นส่วนใหญ่ผ่านฝ่ายการเงินก่อนอยู่แล้ว”“แต่ลายเซ็นพวกนี้...”อัศนีที่นั่งอยู่บอร์ดบริหารพลิกเอกสารขึ้นมาโชว์ สีหน้าทำเป็นจริงจัง “...เป็นของคุณฟาริศาใช่ไหมครับ? ลงนามอนุมัติด้วยตัวเองหลายครั้ง ทั้งที่ยอดงบประมาณมันผิดสังเกต”ฟาริศาเงยหน้ามองเขาตรง ๆ “ใช่ค่ะ ลายเซ็นเป็นของดิฉัน แต่เอกสารฉบับนี้ … ดิฉันไม่เคยเห็นมาก่อน”เสียงซุบซิบดังขึ้นในห้องประชุม บางคนหันมามองเธอด้วยความสงสัย บางคนก็เหมือนจะเห็นใจ ธีรณัฐเคาะปลายนิ้วลงบนโต๊ะสองสามครั้งเบา ๆ เป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบ“คุณหมายความว่าไง ฟาริศา ที่บอกว่าไม่เคยเห็นเอกสารนั้นมาก่อน หรือว่าลายเซ็นนั้นเป็นของปลอม”เขาเอ่ยถามขึ้นเพื่อเป็นประโยคชี้ทางการแก้ตัว ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าทุกอย่างทุกจัดฉากขึ้น และเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างอัศนีจะทำวิธีไหนที่จะเอาตัวรอด และที่สำคัญทำไมมันถึงจงใจเลือกฟาริศาเป็นเป้าหมาย ถ้าหากแม่เลี้ยงเขาไม่สั่งมา“ค่ะ ดิฉันทำงานทุกขั้นตอน แต่ไม่มีคำสั่งใดที่ให้เบิกจ่ายไปยังบัญชีนี้” เธ

“ฟาแต่งงานแล้วจริงเหรอ?”ย่อตัวนั่งลงยังไม่ถึงวินาที คำถามที่ทำเอาเธอตกใจจนตาโตก็เอ่ยขึ้นจากหัวหน้าแผนกตัวเองทันทีจากปฏิกิริยาที่แสดงออกหัสวีร์แทบจะไม่ต้องรอคำตอบจากเจ้าตัว“พวกพี่รู้ได้ยังไงคะ?” เธอหันไปมองหน้าธีรณัฐอย่างกลัวๆเรื่องนี้เราทั้งคู่ตกลงกันว่าจะไม่ให้ใครรู้เป็นอันขาด“งั้นที่ท่านประธานพูดก็เป็นเรื่องจริงนะสิ” คราวนี้พี่แพรพายเป็นคนเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองสลับไปยังเจ้านายตัวเองใบหน้ากลมหันตามสายตาทันที ก่อนจะขมวดเข้าหากันเชิงเป็นคำถามว่าคุณเป็นคนบอกพวกเขาเหรอ แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรหัสวีร์ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน“แล้วคุณธีรณัฐทราบได้ยังไงครับ ว่าน้องฟาแต่งงานแล้ว ขนาดพวกเราทำงานกับน้องมาตั้งนานยังไม่รู้เลย”“นั่นสิฮะ สุริเองก็ไม่รู้ แล้วหล่อนแต่งงานทำไมไม่เชิญพวกพี่ไป”คำถามนั้นหันไปหาฟาริศาทันที เธอได้แต่ยิ้มแหย ๆ ส่งไปให้ ไม่รู้จะตอบสิ่งเหล่านั้นยังไงดี คนที่บอกให้ปิดเป็นความลับ ก็ดันคายเรื่องนี้ออกมาเสียเอง“ที่ผมรู้เพราะเห็นรอยแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายนะครับ เพราะถ้าคนโสดส่วนใหญ่เขาจะไม่ใส่แหวนที่นิ้วนี้กัน”ประโยคนั้นทำให้สายตาทุกคู่มองไปยังมือข้างซ้ายของฟาริศาทันที เธอรี