All Chapters of เมียอ้วนในความลับ: Chapter 1 - Chapter 10

“เมื่อเช้าแม่ไปตลาดมา เลยได้โจ๊กหมูใส่ไข่มาให้”หญิงสาวเพียงส่งยิ้มแทนคำขอบคุณ ก่อนจะเหลือบไปเห็นร่องรอยข้าวเหนียวหมูปิ้งที่ถูกกินไปแค่ครึ่งเดียว“ยัยซาไปแล้วเหรอคะแม่”“อืม เพื่อนมารับแต่เช้าแล้วแหละ ช่วงนี้ทั้งใกล้สอบ ทั้งมีกิจกรรมกองเชียร์คงออกจากบ้านแต่เช้ากลับดึก”ฟาริศาพยักหน้ารับรู้ เพราะก่อนหน้านี้น้องสาวก็บอกเอาไว้บ้างแล้ว พอจัดการมื้อเช้าเสร็จ เธอก็รีบเดินตรงไปขึ้นรถเมล์รอบเจ็ดโมง“มาแล้วเหรอจ๊ะคุณน้อง”สุริยา หรือ ใคร ๆ ก็เรียกว่าสุริหนุ่มหล่อวัยเกือบสี่สิบ แต่ไม่หมายปองสตรีใดนอกจากผู้ชายเท่านั้นที่จะอยู่ในสายตา“แล้วเห็นไหมล่ะ ถ้าพี่สุริเห็นก็แสดงว่าน้องมาแล้ว”เธอหันไปต่อปากต่อคำก่อนจะย่อตัวนั่งลงเก้าอี้ทำงานที่อยู่ใกล้กัน สุริยาเบะปากให้แล้วโยนแฟ้มอันใหญ่ เสียงดังโครม“เฮ้ย! อะไรคะเนี่ย”“ข้อหาต่อปากต่อคำเก่ง แกเอารายงานไปนั่งอ่าน แล้วก็เตรียมสรุปส่งให้กับเลขาฯ ท่านประธาน”“สั่งเก่งยิ่งกว่าอาหารตามสั่ง ชิ” หันไปค้อนวงใหญ่ให้กับเพื่อนร่วมงานที่มีตำแหน่งสูงกว่าคือเป็นหัวหน้างานฟาริศาอายุย่างเข้า 29 ปี ทำงานที่นี่มาเกือบห้าปี เธอเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายการตลาดที่ทุกคนในทีมรักแล

“ทำไมปีนี้ถึงเอางบประมาณไปทุ่มกับงานเลี้ยงบริษัทมากมายขนาดนั้น”น้ำเสียงแหลมเอ่ยขึ้นขณะที่นั่งเชิดหน้า พลางยกกาแฟขึ้นจิบ ใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นประปราย แม้จะผ่านการร้อยไหม ฉีดโบท็อกมาแล้วธีรณัฐรู้ดีว่าประโยคนั้นติติงตนเอง แต่เขาก็เลือกที่จะเมินเฉยอมราเป็นภรรยาของพ่อเขา เรียกง่าย ๆ ว่าเป็นแม่เลี้ยงที่ไม่ค่อยลงรอยกับเขามาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วต่อหน้าผู้เป็นบิดา อมรามักจะทำตัวเป็นผู้หญิงอ่อนโยน แต่พอลับหลังก็กลายเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย คอยจิกคอยกัดเขาไม่เลิก ยอมรับว่าตอนยังเล็กเขาเลือกที่จะนิ่งเฉยไม่โต้ตอบ เพราะเห็นแก่หน้าผู้เป็นพ่อทว่านับจากวันที่ผู้หญิงคนนี้เริ่มลามปามด่ามาถึงแม่ตนเองที่เสียไป ความอดทนทั้งหมดจึงหมดลงทันที“ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบ แล้วทำเป็นไม่สนใจตนเองเหมือนทุกครั้ง อมราจึงเลือกถามขึ้นมาใหม่“ได้ยินแต่ผมไม่อยากตอบ”เขาเหลือบตามองครู่หนึ่ง ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะย่อตัวนั่งลงเก้าอี้เยื้องกัน แม่บ้านรีบเอามื้อเช้าเข้ามาเสิร์ฟ“ฉันก็มีหุ้นส่วนในบริษัทเหมือนกัน เธอก็ควรจะบอกฉันเรื่องนี้”คราวนี้ใบหน้าเรียบนิ่งยกยิ้มมุมปาก หุ้นส่วนที

เธอเดินตามไปอย่างเก้ ๆ กัง ๆ จังหวะที่เธอวางถาดอาหารลงนโต๊ะ เขาก็เลื่อนแก้วน้ำที่วางอยู่ข้างกันให้เธอหนึ่งแก้วท่าทีเรียบเฉยนั้นทำเอาฟาริศารู้สึกอึดอัด ทำอะไรเกร็ง กลัวว่าจะทำไม่ถูกใจเขาแล้วถูกดุดวงตาคู่คมกวาดมอง กะเพราหลายจานถูกวางเรียงกัน เขารอบมองแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน ที่แต่ละอย่างมันไม่เหมือนกัน บางจานก็ใส่ถั่ว บางจานก็มีแม้แต่หอมหัวใหญ่กับแครอต“เห็นไหมล่ะคะ ว่าแต่ละร้านมันไม่เหมือนกัน”เธอว่ายิ้ม ๆ เมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของเขา แต่มันเป็นเรื่องปกติที่เธอมักจะเห็นอยู่เป็นประจำฟาริศาไม่ลืมยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแต่ละจานเอาไว้เหมือนที่ทำกับร้านแรก แล้วก็ยื่นช้อนกับถ้วยใบเล็กให้เขาได้ลองตักชิมรสชาติ“รสชาติแต่ละจานไม่เหมือนกันจริง ๆ ด้วย”เขาพยักหน้าเบา ๆ ขณะที่ลิ้นกำลังสัมผัสอาหารในปาก ทั้งที่มันก็เป็นแค่เมนูธรรมดา แต่กลับเป็นอาหารจานเดียวที่คนสั่งกินมากที่สุดแล้วหลังจากได้ลิ้มรสที่ฟู้ดคอร์ทเสร็จแล้วฟาริศา จึงเลือกไปยังร้านในภัตตาคารอาหารที่อยู่ไกลออกไปไม่มากนัก โดยที่ยังคงมีธีรณัฐตามไปด้วยบรรยากาศที่โต๊ะกินข้าวของสองคนดูแปลกไปจากโต๊ะรอบข้าง ไม่ใช่เพราะพวกเขาคุยกันเสียงดัง

“แล้วนั่นใครล่ะ” พยักพเยิดหน้าไปยังด้านหลัง“นี่คุณธีรณัฐค่ะ เป็นเจ้านายฟาเอง” เธอยิ้มไม่เต็มปาก อีกทั้งใบหน้ากลมนั้นก็ขึ้นสีเรื่อ ผู้เป็นแม่หรี่ตาลงอย่างรู้ทัน“สวัสดีค่ะ มาส่งยัยฟาเหรอคะ”“ครับ ผมเลยถือโอกาสมาชิมหมึกย่างด้วย หวังว่าผมไม่รบกวนเกินไปนะครับ” เขาว่าพร้อมกับเหลือบมองหน้าลูกค้าที่ต่อแถวยาวเยียด“ได้ ๆ ไม่มีปัญหา แต่รอหน่อยนะคะ”เขาพยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วร่นถอยไปยืนดูอยู่ไม่ไกล และก็เห็นว่ามันเป็นจริงอย่างที่ฟาริดาบอก ว่าร้านของแม่เธอมีคนมาต่อคิวซื้อยาวหลังจากนั้นไม่นานคนตัวกลมที่เขากำลังยืนดูอยู่ก็เดินถือถุงที่มีถ้วยกระดาษมาให้ เขารับมาถือไว้แล้วก็ยืนกินตรงนั้นมันเสียเลย“อร่อยไหมคะ”“อืม อร่อยเหมือนที่คุณบอกจริง ๆ ด้วย” ตอบทั้งที่ปากยังเคี้ยวอยู่เพียงพริบตาเดียวหมึกย่างในถ้วยก็หมดลงอย่างรวดเร็ว เธอเชื่อแล้วว่าเขาชอบกินหมึกย่างอย่างที่บอกจริง ๆธีรณัฐยืนอยู่ไม่นานก็ขอตัวกลับ เพราะไม่อยากรบกวนเวลาของฟาริศาที่จะต้องช่วยแม่ขายของ“ผมคงต้องกลับก่อน ขอบคุณสำหรับหมึกย่างนะครับ” เขายิ้มบางๆ รอยยิ้มนั้นเรียบง่ายแต่กลับทำให้หัวใจหญิงสาวกระตุกเล็กน้อย“ไม่เป็นไรค่ะ ท่านประธานขับ

ธีรณัฐเหยียบคันเร่งรถหรูบึ่งมายังสถานีตำรวจย่านกลางเมือง พอจอดรถได้เขาก็รีบเดินเข้าไปด้านใน บรรยากาศภายในสถานีตำรวจดูอึดอัดกว่าที่ควรจะเป็นชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะทำงานของนายตำรวจเวรประจำ สีหน้าเคร่งขรึมเต็มไปด้วยความหงุดหงิดใจ เพราะน้องชายต่างแม่มักจะมีปัญหาให้เขาตามแก้อยู่ประจำ โดยที่แม่เลี้ยงเขาไม่เคยรู้เลย“ขอโทษครับ มีคนที่ชื่อธนภพถูกควบคุมตัวไว้ที่นี่หรือเปล่า”นายตำรวจวัยกลางคนปิดแฟ้มลง แล้วเงยหน้าขึ้นพอเห็นว่าคนที่เอ่ยถามเป็นใคร ก็รีบลุกขึ้นผายมือไปยังอีกด้านของตัวอาคาร“เชิญทางนั้นครับ ห้องสอบสวนที่สาม”เขาไม่พูดอะไรต่อ เดินตามทางที่เจ้าหน้าที่ชี้ไปโดยไว พอถึงหน้าห้องสอบสวน บานประตูที่เปิดค้างอยู่เผยให้เห็นภาพตรงหน้า ร่างของชายหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ นั่งค้อมหลังอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ แววตาแดงก่ำบ่งบอกว่าเพิ่งผ่านเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทมา“พี่ธี...” ธนภพเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นพี่ชายต่างมารดาในชุดสูทเรียบหรูยืนอยู่ตรงประตูธีรณัฐเม้มริมฝีปากแน่น ผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ดวงตาดุกวาดมองตั้งแต่ใบหน้าถึงข้อศอกที่ถลอกปอกเปิก แล้วเหลือบไปยังอีกฝั่งของโต๊ะ ซึ่งมีนักศึกษาหญิง