Share

Chapter 11

last update Last Updated: 2025-12-25 11:02:23

“อื้อ ๆ ” มัญชิษฐาพยายามจะด่าทอและบอกให้อีกฝ่ายปล่อยเธอ ทว่าเสียงที่หลุดออกจากปากกลับกลายเป็นเสียงอู้อี้ แถมกายกลมกลึงก็ยังเริ่มเอนไปซบร่างใหญ่ ตามแรงรัดจากท่อนแขนแข็งแกร่งอย่างขัดขืนไม่ได้

เธอไม่รู้ว่าเสียงของหัวใจซึ่งเต้นกระหน่ำก้องดังชัดเต็มสองหูมาจากอะไรกันแน่ ความโกรธจากการถูกลวนลาม หรือว่ามาจากความรู้แปลกประหลาด ซึ่งเกิดขึ้นในใจยามที่ริมฝีปากหนาทาบทับบนลำคอระหง ซุกไซ้คลอเคลียขบเม้มเรื่อยขึ้นไปพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ แม้จะดังเพียงน้อยนิด ทว่าเมื่อมันกระทบโสตประสาทหูของเธอแล้ว ความดังกลับเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ

“เอาน่าคุณผู้หญิง ขอนิดเดียวเอง ฉันพอใจก็ทำให้เธอพอใจได้เหมือนกัน” เขาอยากรู้ว่าเธอจะหวานมันและเร่าร้อนแค่ไหน ถึงได้ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งต้องเลิกรากับแฟนสาวซึ่งคบหาดูใจกันมาหลายปีได้

มือหนาเคลื่อนถอยให้ปากอุ่นร้อนทาบทับบนกลีบปากนุ่ม เมื่อครู่เขายังสัมผัสมันได้ไม่ถนัดถนี่และเต็มที่ ด้วยฤทธิ์เดชแม่ตัวแสบ คราวนี้เขาจึงไม่ประมาท

ท่อนแขนใหญ่รัดร่างเพรียวบางแนบชิด รับรู้ถึงก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นซึ่งบดเบียดเสียดสีอยู่กับแผงอกกว้าง ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเลือดในกายเริ่มจะพลุ่งพล่านและไหลเวียนไปทั่วร่าง ในลำคอแห้งผากเหมือนกำลังหิวกระหายอะไรบางอย่างอันเรียกว่า...ความต้องการส่วนลึกซึ่งซุกซ่อนอยู่ในกาย

นานเท่าไหร่แล้วเขาไม่ได้พบพานมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงอย่างแนบชิด ในเมื่อเวลาทุกนาทีในชีวิต มีเพียงแค่งาน...งานและงาน ถ้าหากไม่มีเรื่องของน้องสาวต่างมารดาเข้ามาเกี่ยวข้อง เขาก็คงยุ่งอยู่กับการติดต่องาน ไม่ก็นั่งเซ็นเอกสาร มองข้อมูลในจอคอมพิวเตอร์ เข้าประชุมงานสำคัญ ถกเถียงกับเรื่องผลประโยชน์ซึ่งไม่เคยลงตัวซักครั้ง มีแต่คนอยากได้อยากมีอย่างไม่มีสิ้นสุด

ถามไปแต่ก็ไม่ได้มีคำตอบให้ตัวเอง ด้วยว่าเริ่มเลือนรางกับความหวานของรสกลีบกุหลาบอวบอิ่ม ถึงอีกฝ่ายจะยังพยายามฝืนต้าน แต่เมื่อถูกเขาส่งยื่นสัมผัสอันหนักหน่วง ด้วยมือลูบไล้ไปทั่วเรือนกาย นวดเฟ้นในบางส่วนอันไวต่อความรู้สึก ปากร้อนผ่าวบดเบียด ฟันขาวขบกัดลงไปบนกลีบปากล่างอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเปิดแยกกลีบปากนุ่มให้ห่างสอดลิ้นล่วงล้ำเข้าไปอย่างช้า ๆ

อือ...มัญชิษฐาได้แต่ร้องครางในลำคอ ขนบนเรือนกายลุกเกรียว สองขาเริ่มสั่นและอ่อนแรง จนแทบประคองตัวเองให้ยืนตรงๆ เอาไว้ไม่ไหว เมื่อลิ้นอุ่นชื้นสอดแทรกเข้ามาเลาะเลี้ยวเกี่ยวกระหวัดไปทั่วโพรงปากอุ่นชื้น มือร้อนผ่าวลูบไล้มาหยุดบนเนินเนื้อนุ่มหยุ่นทาบคลึงเคล้นอย่างหนักหน่วง

เธอบอกไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไรกับสัมผัสร้อนผ่าวเคลื่อนไหวไปทั่วร่าง รู้เพียงแค่ว่าไม่ได้รังเกียจและขยะแขยงอย่างที่ควรจะเป็น แล้วยังนำพาเอาความรู้สึกบางอย่าง...ร้อนวูบวาบไปทั่วราวกับว่ามีเพลิงไฟกำลังเผาพลาญผิวเนื้อ ทว่าแฝงความรู้สึกอ่อนหวานซาบซ่านไว้ในเวลาเดียวกัน ในท้องเหมือนมีเกลียวน้ำกระแสคลื่นอันรุนแรงไหลวนเวียนไปทั่ว จนไม่รู้ว่าจะรับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยังไงดี

ชายหนุ่มถึงกับร้องครางในลำคอ เมื่อรับรสความหวานนุ่มละมุนราวกับแตะแต้มไปบนกลีบดอกไม้บอบบางมีน้ำหวานเคลือบติดขอบใบ ทว่ามีอีกสิ่งซึ่งสอดแทรกมา จนเขาแปลกใจเป็นยิ่งนัก ก็คนในอ้อมกอดชอบอ่อยให้ท่าผู้ชายไปทั่ว ไม่สนใจผัวเขาแฟนใคร แค่เธอพอใจก็ยั่วยวนพาเขาเข้าห้องได้อย่างหน้าไม่อาย ทว่าเมื่อเขากดจูบลงไปอย่างหนักหน่วง แทนที่จะได้รับสัมผัสอย่างเดียวกันตอบกลับมา กลับเป็นว่าเขาเจอกับสาวน้อยไม่ประสา

เธอจูบไม่เป็น...ไม่น่าเชื่อ เป็นได้ยังไงกัน?

เมื่อไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้รับรู้ ชายหนุ่มจึงทุ่มแรงบดคลึงบนกลีบปากนุ่มอย่างหนักหน่วง คลึงเคล้นขบกัดจนเรียวปากนุ่มเห่อบวมเจ่อขึ้นมาในทันที เรียวลิ้นอุ่นชื้นกวาดไล้พลิกพลิ้วกระหวัดเกาะเกี่ยวกับลิ้นเล็ก ซึ่งพยายามถอยหนีและดุดดันให้สิ่งบุกรุกถอยไป โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของเธอยิ่งทำให้เขายิ่งอยากจูบซับให้หนักหน่วงและแนบชิดมากกว่านี้ ผิวเนื้อเธอไม่ใช่แค่นุ่มนิ่ม ทว่าหอมจนอยากซบซุกดมดอมกดฝังลงไปถ้วนทั่วให้ชุ่มฉ่ำใจ

จูบร้อนผ่าวขบเคลื่อนไปทั่ววงหน้า ขบกัดติ่งหูเล็ก “ไม่น่าเชื่อนะ ผู้หญิงเที่ยวเก่ง ตั้งแต่โตเป็นสาวมาแทบไม่เคยนอนบ้านตัวเองเลย จะจูบไม่เป็น...มีอะไรให้ฉันแปลกใจกว่านี้อีกไหมคุณผู้หญิง” เขาห่อปลายลิ้นกระเซ้าแหย่ไปในช่องหูนุ่ม จนคนที่เพลิดไปกับจุมพิตแสนวาบหวามเริ่มมีสติขึ้นมาเล็กน้อย

ในสมองบอกเธอว่าไม่...หยุดเสียที บวกกับคำพูดของอีกฝ่ายสอดแทรกมาก็เป็นส่วนหนึ่ง เรือนกายซึ่งอ่อนระทวยเริ่มแข็งขืนขึ้น มือเล็กยกขึ้นทาบบนอกกว้างจิกปลายเล็บกดลงไปแล้วลากเต็มแรงจนคนตัวใหญ่สะดุ้ง แต่เปล่าเขาไม่ได้ปล่อยอย่างที่เธอต้องการ

ฮึ! ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “ยังจะมีฤทธิ์อีกหรือคุณผู้หญิง อยากได้แรง ๆ ก็ไม่บอก เดี๋ยวฉันจัดให้”

แขนแกร่งรัดร่างนุ่มนิ่มแน่นขนัดขึ้น ฝ่ามือร้อนผ่าวครอบครองทรวงอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ ฟอนเฟ้นอย่างหนักหน่วงรุนแรง จนแทบจะเรียกว่าเป็นขยี้

“อือ...” มัญชิษฐาร้องประท้วง แต่เสียงกลับดังอยู่ในลำคอ และเธอยังแอ่นลำตัวให้ใกล้ชิดกับฝ่ามือร้อนผ่าว ซึ่งนำมาทั้งความเจ็บร้าวปลายยอดอกเล็กแข็งตัวชันเป็นตุ่มไตและเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน ลมหายใจเริ่มหอบแรง

เธอต้านทานเท่าไหร่ แรงบดขยี้บนกลีบปากก็หนักหน่วง ลิ้นอุ่นชื้นล่วงล้ำกวาดไล้ดูดซับความหวานจากโพรงปากนุ่มอย่างหลงใหล มือหนานวดเฟ้นอกอวบทวีความรุนแรงอย่างไม่ยอมให้ได้หยุดพัก จนรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกำลังจะหลอมละลายด้วยเปลวไฟจากเลือดอุ่น ๆ ซึ่งไหลวนไปทั่ว สองขาจิกเกร็ง นิ้วเท้าจิกลงไปบนพื้นทรายอย่างกับต้องกระระบายความปั่นป่วนซ่านเสียว

จุมพิตหนักหน่วงแสบร้อนผสมผสานหวานเชื่อมราวกับน้ำผึ้งทำให้มัญชิษฐาหลงเพลิดไป จนไม่รู้เลยว่าตอนนี้ร่างของเธอได้ทรุดลงนอนราบกับพื้นทรายและเสื้อยืดตัวเล็กได้เลิกขึ้นไปกองอยู่เหนือเนินทรวงทำให้ฝ่ามือใหญ่ได้สัมผัสหน้าอกหน้าใจสาวอวบเต่งตึงอย่างถนัดถนี่ สายเชือกผูกมัดตัวกางเกงเริ่มถูกมือใหญ่ดึงออกอย่างช้า ๆ นิ้วยาวร้อนหยอกล้อกับหน้าท้องนวลเนียนเรียบขมวดไหว ปลุกปั่นความต้องการในเรือนกายให้ลุกโชน 

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ไฟรักไฟเชลย   Chapter 112 - จบ

    “คุณใหญ่!” มัญชิษฐาร้องตะโกนพร้อมวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปในบ้านพักอย่างเร็วรี่“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้วิ่งหน้าตาตื่นมาแบบนี้กันผิง” การันต์เอ่ยถามพร้อมวางแก้วน้ำในมือลง อ้าแขนรับร่างเพรียวบางซึ่งโถมตัวเข้าหาอย่างกับกลัวเขาจะเป็นอะไรไปอย่างนั้นแหละ คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัย“คุณใหญ่ คุณใหญ่เป็นอะไรบ้างคะ เจ็บตรงไหนบ้าง” สองมือเล็กทาบเคลื่อนไปทั่วกายใหญ่พร้อมเสียงละลักละล่ำถามไถ่อย่างตื่นตระหนก“ใจเย็น ๆ นะผิง เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงหน้าตาตื่นแบบนี้” การันต์ปลอบประโลมพร้อมดันร่างอรชนไปนั่งบนโซฟาตัวนุ่ม“ก็คุณเปรมบอกว่าคุณประสบอุบัติเหตุ ไม่ยอมไปหาหมอนี่คะ” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีอาการดังที่เปรมมิกาบอกไว้ ทำให้มัญชิษฐาผ่อนลมหายใจออกจากปอดอย่างโล่งอก“หรือว่าคุณ...” ก่อนความโกรธจะเข้ามาแทนที่เมื่อคิดว่าการันต์ร่วมมือกับน้องสาวหลอกเธอมาที่นี่“ยายเปรม...ฉันเปล่านะผิง ฉันก็โดนยายน้องสาวตัวดีหลอกมาเหมือนกัน” อยากจะทั้งสมนาคุณและเขกหัวยายตัวดีช่างวางแผนนัก “ยายเปรมโทรไปบอกว่าให้รีบมาด่วน มีคนอยากเจอ ไม่คิดว่ามาถึงไม่ทันจะได้นั่งด้วยซ้ำ ผิงก็โผล่หน้ามานี่แหละ”“ถ้าอย่างนั้น คุณก็ไม่ได

  • ไฟรักไฟเชลย   Chapter 111

    “แต่ฉันว่าคุณควรปล่อยเพื่อนฉันได้แล้ว” ชานนท์รีบเข้ามาขวาง เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักกำลังจะใจอ่อน ถ้าอยากได้เพื่อนเธอไปเป็นเพชรประดับใจ ก็ต้องพิสูจน์วัดใจกันหน่อยซิ จริงใจไม่ใช่จริงโจ้... “แล้วกรุณาออกไปจากห้องฉันด้วย ก่อนฉันจะเรียกตำรวจมาเชิญตัวคุณออกไป”อยากดึงดันอยู่เพื่อง้อมัญชิษฐาต่อ แต่เมื่อเห็นปราการด่านหนาราวยิ่งกว่ากำแพงเมืองของเพื่อนชายหัวใจสาวที่คอยปกป้องคนรักเขาอย่างไม่คิดชีวิตก็ทำให้คิดได้ว่าควรจะล่าถอยไปก่อน แล้วค่อยกลับมารุกใหม่ ถ้าดื้อนักก็ดักลักพาตัวไปที่บ้านพักเพื่อทบทวนความทรงจำหวานๆ เสียหน่อย ง้อหนักๆ มากหน่อย ขี้คร้านจะใจอ่อน“ก็ได้...ฉันจะกลับไปก่อนนะผิง แต่...” โน้มใบหน้าไปจนริมฝีปากแนบกับหูเล็ก “อย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้ปล่อยเธอไงง่าย ๆ นะ...เตรียมตัวให้ดีนะที่รัก ต่อไปนี้ฉันจะรุกแบบไม่มีถอย จนกว่าจะได้เธอมาเป็นเมียเหมือนเดิม”“คุณขู่อะไรเพื่อนฉัน” ชานนท์เอ่ยถาม เมื่อเห็นเพื่อนรักอ้าปากค้าง“เปล่า แค่บอกว่าอย่าคิดหนี ถ้าจับตัวได้เมื่อไหร่ จะพาไปขังลืมที่บ้านพักกับรีสอร์ทของคุณพุดจีบ...จำได้ไหมผิงที่นั่นเกิดอะไรขึ้นบ้าง” การันต์เอ่ยเสียงนุ่มทุ้ม ยิ้มทั้งปากและนัยน์ตา“แ

  • ไฟรักไฟเชลย   Chapter 110

    มัญชิษฐาถอนหายใจอย่างหนักอก คำพูดการันต์คือคำไหนคำนั้น “แกไปเก็บของต่อเถอะชาช่า พรุ่งนี้เราจะได้เดินทางกันแต่เช้า ส่วนผู้ชายคนนี้เดี๋ยวฉันคุยกับเขาเอง” ส่งยิ้มให้เพื่อนรักที่มองมาอย่างเป็นกังวลใจ คงกลัวเธอใจอ่อน ไม่ละ...เจ็บครั้งเดียวพอแล้ว ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายใจดำคนนี้อีกแล้ว “ไม่เป็นไรชาช่า ฉันเจ็บแล้วจำ”“แน่ใจนะผิง...อือ...” ชานนท์รับคำในลำคอ ก่อนสะบัดหน้าเชิดเดินเข้าไปที่ห้องเก็บของต่ออย่างไม่มั่นใจในคำพูดของเพื่อนรักสักนิด รักเขาเสียขนาดนั้น เชื่อได้เหรอที่จะไม่ใจอ่อนกับคำอ้อนวอนหวาน ๆ ของอีตาหน้าหล่อนั่นนะหรือ ขนาดเธอยังต้องปั้นหน้าแข็งขืนและโกรธกรุ่นแทบตาย“เธอโชคดีมากเลยนะผิง ที่มีเพื่อนรักมากถึงขนาดนี้ แล้วเมื่อกี้บอกว่าจะไปตั้งแต่เช้า จะไปไหนกัน”“ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” หญิงสาวพยายามสะบัดกายออกจากการเกาะกุม ทว่านอกจากจะไม่หลุดแล้วยังจมหายเข้าไปในอกกว้างมากยิ่งขึ้น“ปล่อยฉันนะ แล้วคุณมีอะไรจะพูดก็พูดมาคุณการันต์”“แหม...พูดจาห่างเหินจังเลยนะผิง ไม่คิดถึงกันเลยหรือไง ว้า...มันน่าเสียใจจริง ๆ เลย ฉันหรืออุตส่าห์คิดถึงเธอทุกลมหายใจเข้าออก” การันต

  • ไฟรักไฟเชลย   Chapter 109

    “รักสิ...พี่รักน้องเปรมมากนะ น้องเปรมถามอย่างนี้ทำไม”“ถ้ารักแล้วทำไมพี่เต็มถึงไม่เชื่อใจเปรมละคะ” บางเหตุการณ์ย่อมมีครั้งแรกและครั้งต่อไปไม่จบไม่สิ้น แต่ในความรักไม่ควรอย่างยิ่งที่จะมีสิ่งนี้ ‘ไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจ’ ดังนั้นควรคุยกันให้เข้าใจเสียก่อน ไม่อยากให้เหตุการณ์เช่นในครานี้เกิดขึ้นมาอีกครั้ง เพราะคราวต่อไปเธอคงไม่ใจเย็นและไม่มีพี่ชายแสนดีคอยเตือนสติให้รู้ให้แก้ไขเหตุการณ์ได้ทันท่วงทีเช่นครั้งนี้“พี่ขอโทษนะครับน้องเปรม ขอโทษที่คิดน้อยไปหน่อย” เต็มสิบยอมรับผิด เขาจะยอมให้ความรู้สึกบ้า ๆ นี่มาบั่นทอนความสุขและความรักที่เขาและเปรมมิกามีต่อกันหรือ...“พี่สัญญา ต่อไปนี้พี่จะเชื่อมั่นและเชื่อใจในความรักของเรา” “สัญญานะคะ เพราะคราวต่อไป เปรมคงไม่มาง้อแล้วล่ะ มาถึงยังเจอกับภาพบาดตาบาดใจเสียอีก เปรมก็เจ็บเป็นและน้อยใจเป็นเหมือนกัน” หญิงสาวเว้าวอนเสียงหวาน การรักกันนะง่าย แต่การจะครองรักกันอยู่กันอย่างเข้าอกเข้าใจนั้นนะยาก มีอะไรจึงควรเปิดใจพูดกันให้กระจ่างโดยไม่ใช้อารมณ์“พี่คงไม่มีสิ่งไหน หรือคำใด ๆ แก้ตัวได้ แต่พี่จะให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์” เต็มสิบกอดกระชับร่างเล็กแนบชิดจนแทบไม่มีท

  • ไฟรักไฟเชลย   Chapter 108

    “เอ่อ...” จะตอบไปว่าเขาไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ทำอะไรก็ปฏิเสธไม่ลง เพราะจำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แต่ตีหน้าจืดเจื่อนใส่“ตื่นมาต้องการอะไรคะ”“หิวน้ำ” คนป่วยบอกอ้อนเล็กน้อยด้วยสายตา อยากยื่นแขนไปโอบกอดร่างเล็กให้สมกับความคิดถึง แต่เจอสายตาดุ ๆ เต็มไปด้วยความกระเง้ากระงอดและเง้างอน“รอแปบนะคะ เดี๋ยวเปรมไปเอาน้ำมาให้ก่อน” เปรมมิกาบอกเมื่อยื่นมือไปคว้าขวดน้ำที่เอามาวางไว้หัวเตียงไม่มีน้ำหลงเหลืออยู่อีกแล้ว“เร็ว ๆ นะครับ พี่คิดถึง” เต็มสิบหยอดคำหวานไปเล็กน้อยให้กับคนขี้งอนอยากตอกกลับไปว่า ตัวเขาเองนั่นแหละทิ้งเธอ... โทรมาก็ไม่ยอมรับ น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ แต่เพราะเห็นว่าป่วยอยู่เลยยกหนี้ครั้งนี้ไปก่อน รอให้หายดีก่อนเถอะ...คุยกันยาวแน่“ได้ค่า...” เปรมมิกาตอบกลับเสียงยาวและรีบเดินออกไปรินน้ำใส่กระติกน้ำที่สามารถบรรจุน้ำร้อนไว้ได้ไปให้คนป่วยได้กิน“ทำอย่างนี้ทำไมคะพี่เต็ม” เมื่อเห็นว่าเต็มสิบดูดีขึ้น น่าจะคุยได้รู้เรื่องแล้วเปรมมิกาก็เลยเอ่ยปากถาม อย่างไม่ยอมปล่อยเรื่องที่สงสัย เพราะเธอนอนไม่หลับแน่นอนถ้าไม่ได้ฟังคำตอบจากปากเต็มสิบ ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์เธอ ทำไมถึงได้กลับบ้านแล้วไม่พาเธอมาด้วย“เรื่อ

  • ไฟรักไฟเชลย   Chapter 107

    น้ำปรุงสะดุ้งเฮือก จนผ้าขนหนูผืนเล็กแทบหลุดจากมือ รีบหันมามองคนมาใหม่ทันควัน “คุณมาก็ดีแล้ว เป็นเมียประสาอะไรนะ ทำไมถึงได้ปล่อยให้ผัวกลับมาด้วยสภาพเจ็บแบบนี้ แล้วทำไมป่านนี้ถึงได้เพิ่งคิดมาหาตอนนี้ ไม่ปล่อยให้พี่เต็มเข้าโรงพยาบาลก่อนละถึงมานะ”“เธอพูดบ้าอะไรน้ำปรุง” แผดเสียงถามด้วยความสงสัย เมื่อถูกแม่เด็กหน้าใสด่าว่าจนเถียงไม่ทัน“ใครมานะน้ำปรุง แฟนเหรอ ไปเถอะ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ยังดูแลตัวเองได้ ขอบใจนะ” เต็มสิบพูดเสียงเบาหวิว นิ่วหน้าด้วยความปวดในศีรษะจนแทบจะแตกจนหูเพี้ยนไปฟังไม่ออกว่าคนที่มาไม่ใช่แฟนน้ำปรุงอย่างที่เข้าใจ“ก็ว่าคุณนะสิ มาก็ดีแล้ว ดูแลผัวตัวเองดี ๆ ละ ไม่ใช่ปล่อยให้กลับบ้านมาพร้อมอาการบาดเจ็บ แล้วยังมาทำงานงก ๆ ตากแดดตากฝนจนป่วยเป็นไข้ถึงขนาดนี้ นี่ดีนะว่าฉันมีแฟนแล้ว ไม่อย่างนั้นนะ ป่านนี้ฉันเอาพี่เต็มทำผัวไปแล้ว” น้ำปรุงพูดใส่หน้า ชะเง้อจนคอยาวออกไปนอกบ้านเพื่อดูว่าหนุ่มคนรัก ซึ่งได้พบหลับจากที่เต็มสิบและเปรมมิกาไปได้ไม่ถึงสามวันมาหรือยังจากที่ไม่ถูกชะตาเพราะแฟนหนุ่มมองหุ่นอวบอัดซึ่งสวมใส่เสื้อผ้า เปิดนี่นิดปิดนี่หน่อยจนตาวาวแทบจะหลุดออกมานอกเบ้า ก่อนที่หนุ่มน้อยห

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status