Paano Naiiba Ang Bersyon Ng Darangen Tungkol Kay Labaw Donggon?

Habang binunot-bunot ko ang mga pahina ng lumang koleksyon ng mga epiko noong college, ramdam ko agad na iba ang hangin pagdating sa kwento ni Labaw Donggon. Ang alamat na ito ay nagmula sa epikong 'Hinilawod' — isang mala-buong epiko mula sa Panay, na pinananatili at isinalaysay ng mga katutubong Sulodnon (mga taga-bukid sa gitnang bahagi ng isla). Hindi ito produkto ng iisang may-akda; itinanim ito sa bibig ng maraming henerasyon bago pa man dumating ang mga banyaga sa kapuluan. Sa madaling salita, ang pinagmulan niya ay ang mismong pamayanan: ang kultura, paniniwala, at imahinasyon ng mga tao sa kabundukan ng Panay. Masasabing ang alamat ni Labaw Donggon ay bahagi ng mas malawak na tradisyon ng pagkakantang epiko—mga kwentong umaabot ng ilang oras o gabi kapag isinasalaysay ng mga matatanda o ng mga tinatawag na 'binukot' at mga alagad ng sining-bayan. Ang mga bersyon ay nag-iiba-iba depende sa tagapagsalaysay: may bigat sa alamat tungkol sa kanyang lakas, mga sumpa, pag-ibig at pagsubok; may ibang detalye na nagdadagdag ng diyos-diyosan at kakaibang nilalang. Dahil oral ang pinag-ugatan, natural lang na may mga lokal na kulay—mga pangalan ng pook, diyalekto, at ritwal na mahahalata kapag pinaghahambing ang iba't ibang kopya ng 'Hinilawod'. Personal, napaka-exciting para sa akin na makita kung paano nabubuhay ang alamat sa modernong panahon—sa bagong pagsasadula, sa mga adaptasyon ng teatro, at sa mga tekstong akademiko na nagdokumento. Naiisip ko lagi na ang tunay na pinagmulan ay hindi lamang isang lugar sa mapa kundi ang proseso ng pagsasalaysay mismo: ang pagkukwento sa tabi ng apoy, ang pagtitiyaga ng mga tagapagsalaysay na ipasa ang salaysay sa susunod na henerasyon, at ang pag-angkin ng komunidad sa kanilang sariling mitolohiya. Kaya kapag tinanong kung saan nagmula ang alamat ni Labaw Donggon, lagi kong sinasagot na sa puso ng Panay at sa bibig ng mga taong nagmamahal sa kanilang kasaysayan—at sana, manatili pa rin itong buhay sa mga susunod na kwentuhan at dula.

Sobrang saya ko tuwing nakakakita ako ng local na art na humahawak sa ating mga epiko — at sa tanong mo, oo, meron, pero medyo kakaunti at sobrang niche ang mga piraso na may temang 'Labaw Donggon'. Nakakita ako ng ilang collectible-style prints at fan art sa Instagram at Facebook mula sa mga indie artist na nag-adapt ng hitsura ni 'Labaw Donggon' batay sa mga bersyon ng 'Hinilawod'. May mga poster-style prints, digital illustrations na pino ang detalye, at minsan may mga simpleng enamel pins o keychains na ginawa para sa mga lokal na konsyerto o pagtatanghal ng epiko. Ang trick, kadalasan, ay mas marami silang lumalabas tuwing may cultural festival, university theater production, o kapag may mga indie zine fairs. Kung collector ka tulad ko, ang pinakamagandang hakbang ay mag-follow ng mga visual artists mula sa Visayas at Mindanao, sumali sa lokal na fb groups na nakatutok sa folklore, at i-check ang mga stalls sa kultura at libro fairs. Mas nakaka-excite kapag sinusuportahan mo ang artist nang direkta—higit pa sa merch, nabibigyan mo rin sila ng puwang para gawing modern at makulay ang ating mga epiko. Ako, tuwing nakakabili ng maliit na print o badge, nagpapa-smile na parang may piraso ng kwento ang bahay ko.

Nakakakilig isipin kung paano ang isang espada — na kadalasan ay isang simpleng bagay sa eyes ng modernong mambabasa — ay nagiging kumplikadong simbolo sa loob ng 'Hinilawod'. Para sa akin, ang espada ni Labaw Donggon ay hindi lang sandata: ito ay representasyon ng kapangyarihan, karapat-dapat na pamamana, at ang tungkulin ng isang mandirigma sa komunidad. Sa madaldal na paraan ng mga epikong tulad ng 'Hinilawod', ang bawat armas o alahas ay may kuwento; kapag hawak ni Labaw ang espada, kitang-kita mo ang pagsasama ng tao at sobrenatural — parang tulay na nag-uugnay sa kanyang pagkatao at sa mga diyos o espiritung gumabay sa kaniya. May elemento rin ng identidad at pagpapakilala: ang espada ay tanda ng kanyang pagiging anak ng lahi ng mga bayani, ng karangalan na ipinasa mula sa mga ninuno. Sa tradisyong oral, walang hiya-hiya sa pagsasabing ang sandata ang naglalarawan ng lugar ng isang tao sa lipunan — protector, aggressor, o manggagamot — depende sa kung paano niya ito ginagamit. Nakikita ko rin ang espada bilang simbolo ng kapangyarihang magbago ng kapalaran; maraming tagpo sa epiko kung saan ang isang pikot o hiwa ang naglilipat ng direksyon ng kuwento. Hindi ko maiwasang ikumpara ito sa ibang mitolohiya: parang Excalibur sa kanluran o ang Kris sa timog-silangang Asya — hindi basta metal at kahoy, kundi object na nagpapatunay ng lehitimasyon at responsibilidad. Bilang mambabasa, tuwing naiisip ko ang espada ni Labaw, nasisilip ko rin ang mga tanong tungkol sa pagkamakalalaki, tungkulin, at kung paano binabasa ang epiko ngayon — bilang alamat, bilang aral, at bilang paalala na ang kapangyarihan ay may kasama ring pananagutan.

Seryosong fan rant muna: kapag iniisip ko si Labaw Donggon sa 'Hinilawod', hindi lang siya simpleng mandirigma—napapalibutan siya ng isang halo ng pamilya, diyos-diyosan, at mga nilalang na minsang tumutulong at minsan naman ay sumasalungat sa kanya. Ang pinaka-solid na kakampi niya? Siyempre ang kanyang pinagmulan: si Alunsina, ang mala-diyosang ina na nagbigay sa kanya ng dugo at ambisyon. Kasama rin sa kanyang pamilya ang mga kapatid niyang sina Humadapnon at Dumalapdap—hindi laging pareho ang landas nila, pero madalas silang nagtatulungan o nagkakaroon ng magkakaugnay na pakikipagsapalaran. Sa epiko, nakikita mo rin ang mga lokal na diwata, mga tagapayo, at mga punong-lalaki ng iba’t ibang lalawigan na tumutulong kay Labaw Donggon—lalo na kapag kailangan niyang magpakitang-gilas para makuha ang mga babaeng kanyang nililigawan o para labanan ang malalaking kalaban. Sa kabilang banda, napakaraming antagonista sa kuwento: hindi lang kalaban na tao kundi mga halimaw at mga makapangyarihang nilalang. May mga nagaganap na pagtatalo sa pagitan ng mga diyos at diwata, mga nilalang na gumagamit ng salamangka, at mga halimaw sa dagat at kagubatan na kailangang talunin. Minsan ang mismong mga babaeng nilalapitan niya o ang kanilang mga pamilya ang nagiging sanhi ng alitan—may mga taus-puri, selos, at sumpa na nagbubunsod ng labanan. Ang volatile na ugnayan sa pagitan ng mga mortal at supernatural beings ang tunay na nagbibigay kulay sa kanyang mga pakikipagsapalaran: ang kaibigan ngayon ay maaaring maging kaaway dahil sa galit ng isang diwata, o dahil sa kabiguan sa paggalang sa mga sinaunang kaugalian. Personal, na-eenjoy ko ang dinamika na ito—hindi flat na good guys vs bad guys. Ang mga kakampi ni Labaw Donggon ay hindi puro background lamang; may sariling motibasyon sila, at ang kanyang mga kalaban madalas may kuwento rin. Nakakatuwang pag-usapan kung paano nag-iiba ang allegiances depende sa tagpo: minsan utang na loob ang magdadala ng tulong, minsan naman ang pride at paghahangad ng kapangyarihan ang maghahatid ng digmaan. Sa tuwing binabasa ko ang 'Hinilawod', naiisip ko na ang mundo ni Labaw Donggon ay puno ng kulay—hindi lang siya basta bayani, kundi sentro ng isang kumplikadong web ng relasyon na nagreresulta sa mga epikong laban at makasaysayang kwento.

Uy! Bilang isang taong hilig-hilig sa mga epiko at tunog ng lumang panitikang Pilipino, lagi akong natutuwa kapag may nag-iisang tanong tungkol sa 'Labaw Donggon'—at magandang balita: hindi ito nawawala, marami lang siyang anyo at pinagkukunan. Una, importante malaman na madalas ikinumpara o binabanggit si 'Labaw Donggon' bilang bahagi ng mas malawak na epiko na kilala bilang 'Hinilawod' mula sa Panay; kaya kung hahanapin mo ang kuwento niya, malaking posibilidad na makikita mo ito sa mga bersyon o salaysay ng 'Hinilawod'. Marami sa mga antolohiya ng epiko ng Pilipinas at mga akda tungkol sa oral literature ang naglalaman ng buod, pagsasalin, o komentaryo tungkol sa kanyang mga pakikipagsapalaran. Hanapin ang mga koleksyon nina Damiana L. Eugenio at iba pang mananaliksik sa Philippine folklore sa malalaking aklatan o online catalogues. Pangalawa, para sa mga gustong manood nang literal: may mga recording at pagtatanghal—mina-record ng mga cultural groups o ng mga unibersidad—na makikita mo sa video platforms tulad ng YouTube o sa mga website ng National Commission for Culture and the Arts. Madalas itong itinatanghal sa mga festival sa Visayas (lalo na sa Panay) at sa mga university cultural nights; kapag may documentary o staged reading ng 'Hinilawod', kadalasan makikita si 'Labaw Donggon' doon. Kung seryoso kang mag-research, maganda ring sumilip sa mga digital repositories ng mga unibersidad (hal., UP, Ateneo) at sa National Library o NCCA archives—may mga PDF, tesis, at artikulong akademiko na naglalaman ng mas malalim na pagsasalin at tala tungkol sa epiko. Sa totoo lang, masarap ihalo ang pagbabasa at panonood: magbasa ka ng antolohiya o artikulo para makuha ang konteksto at pagkakasunod-sunod ng mga pangyayari, tapos manood ng recitation o play para maramdaman ang tunog, ritmo, at kultura ng pagpapahayag. Personal, tuwing nababasa ko ang mga epikong ito, parang bumabalik ako sa mahabang gabi ng pamayanan kung saan ang mga matatanda ang naglalahad—may kakaibang saya kapag pareho mong naranasan ang salita at tunog. Kaya kung naghahanap ka ng simula: mag-check muna ng mga antolohiya sa malalaking aklatan at sa NCCA, at pagkatapos ay mag-surf sa video platforms para sa mga live recitations at pagtatanghal ng 'Hinilawod' kung saan lumilitaw si 'Labaw Donggon'.

Nakakatuwa kapag napag-uusapan ang mga lumang epiko—lalong-lalo na si Labaw Donggon dahil mukha siyang ginto sa istoryang-bayan ng Visayas. Si Labaw Donggon ang isa sa mga pangunahing bayani sa epikong 'Hinilawod', isang malawak na oral epic mula sa mga Sulod at Hiligaynon na komunidad sa isla ng Panay. Hindi lang siya simpleng bayani: puno ng pakikipagsapalaran, pagmamalaki, at intriga ang kanyang mga kuwento—may mga diyos, halimaw, at magigiting na pakikipaglaban na bagay na bagay sa pelikula o serye. Dahil muntik na niyang pumasok sa mainstream, madalas kong iniisip bakit kulang pa ang malakihang adaptasyon na tumatalima sa orihinal na materyal at sa mga komunidad na pinagmulan nito. Sa totoo lang, wala pang malaking commercial film o TV series na tumuon lang kay Labaw Donggon na kumalat sa pambansang antas, pero hindi ibig sabihin ay wala. May mga pagtatanghal ng 'Hinilawod' sa entablado, community performances, at dokumentaryong paggawa ng pelikula na nagsusumbong sa epiko—madalas sa mga cultural festivals at university showcases. Nakakita rin ako ng ilang short films at art films na hinango o in-inspired ng mga elemento ni Labaw Donggon at ng mga anak niya tulad ni Humadapnon. Bilang tagahanga, nasasabik akong makita ang isang serye na magsasalin sa screen ang multilayered na mundo: hindi lang ang laban at pag-ibig kundi pati na rin ang pamanang kultura, ang ritwal, at ang panitikang oral mismo. Kung gagawin man ng isang serye o pelikula, sana respetuhin ng mga gumawa ang pinagmulan—gumamit ng local consultants, isali ang Sulod speakers, at ihalo ang modernong teknolohiya sa tradisyunal na sining. Isipin mo: isang season na tumatalakay sa mga unang pakikipagsapalaran ni Labaw Donggon, kasunod ang pag-usbong ng mga anak niya sa susunod na season—parang anthology na may epic scope. Personal, naniniwala akong may lugar ang ganitong kuwento sa pelikula ng Pilipinas; malaki ang potential hindi lang sa pambansang audience kundi pati na rin internationally, pero kailangan ng puso at paggalang para hindi maging colonialized o watered-down ang kuwento. Gusto ko nang makita ang araw na makakapanood tayo ng matapat, maganda, at nakakaindak na adaptasyon ng 'Hinilawod'—at sasabayan ko 'yan ng popcorn at maraming komento sa mga post-show discussions.

Umuusbong talaga ang sigla ko kapag napag-uusapan ang mga epikong tulad ng 'Labaw Donggon', dahil ramdam ko kung paano tumitibok ang lumang kuwentuhan sa bagong anyo. Ang pinakaunang bagay na napapansin ko ay hindi literal na remake lang ang mga modernong bersyon—kundi reinterpretation: may mga manunulat at artist na kumukuha ng mga arketyipong tauhan at sine-set sa alternatibong mundo, urban fantasy, o kahit sa speculative fiction na may pulitika at gender re-examination. Nakita ko ang ganitong approach sa mga independent comics, short stories sa mga anthology tungkol sa mitolohiya, at sa ilang stage adaptations na sinamahan ng contemporary music at visual projection. May mga akademiko at lokal na mananaliksik na nag-archive at nag-translate ng bahagi ng 'Hinilawod'—ang epikong kinalalagyan ni 'Labaw Donggon'—na naging basehan ng mga creative retellings. Marami ring community projects: mga recording ng chanters na ini-upload sa audio libraries, at mga university-based theater troupes na nag-eeksperimento sa hybrid forms (dance-theater + spoken word). Ang resulta? Nakita ko ang dalawang uri ng reimagining: ang faithful na may respeto sa oral performance at ang malayang adaptasyon na gumagamit ng epiko bilang inspirasyon para sa contemporary themes. Bilang mambabasa at tagahanga, mas gusto ko kapag malinaw kung anong bahagi ng orihinal ang pinananatili—ang mythic scale, ang family drama, o ang mga di-mapapantayang creatures—at kung anong bagong usapin ang idinadagdag. Nakakatuwang makita na unti-unti ring sumisikat ang mga visual adaptations, kaya mas napapalapit ang epiko sa mas batang audience. Sa wakas, para sa akin, ang magandang reimagining ay yung tumitimbang sa pagitan ng paggalang sa pinagmulan at pagdadala ng bagong boses.

Tuwing iniisip ko ang mga alamat na nagpapaindak sa puso ng Visayas, ang kwento ni Labaw Donggon ang palaging una kong binabalikan. Sa buod na ito, kinukwento ko siya bilang isang dambuhalang bayani mula sa epikong 'Hinilawod' — ipinanganak na may pambihirang lakas at tinahak ang daang puno ng pakikipagsapalaran, pag-ibig, at trahedya. Mula sa kanyang pag-alis sa bayan para hanapin ang mga diwata at prinsesa, hanggang sa mga laban niya laban sa mga higante, halimaw, at nakakilabot na nilalang, makikita mo ang kanyang matinding kumpiyansa na minsan ay nagiging dahilan ng kanyang pagbagsak. Ang tema ng paghahangad — hindi lang ng karangalan kundi ng sining ng pag-ibig — ang nagpapaikot sa karamihan ng kanyang kwento. Hindi na bago sa kanya ang mga kakaibang pagsubok: naglayag siya sa malalayong dagat, pumasok sa malinaw na kagubatan ng mga diwata, at humakbang sa mga palasyo ng mga nilalang sa ilalim ng lupa para kunin ang kanyang mga minamahal. May mga pagkakataong nanalo siya, may mga pagkakataong natalo at naapi — minsan dahil sa panlilinlang ng kalaban, minsan dahil sa sarili niyang kayabangan. Nakakasama niya ang mga kapatid na sina Humadapnon at Dumalapdap (mga kapatid na bayani rin sa epiko), at may mga kwentong nagpapakita ng tensyon at tunggalian sa pagitan nila — karaniwang bunga ng selos, pagnanais sa iisang babae, o simpleng paghahamon para sa kataasan ng bayan. Sa huli, ang buod ni Labaw Donggon ay hindi lang serye ng labanan at paglalakbay; ito ay kwento ng pagiging tao sa tabi ng pagiging diyos-diyosan, ng pagmamahal na hindi laging nakakamit, at ng aral tungkol sa limitasyon ng kapangyarihan. Minsan, habang ipinagpapalagay niya na kaya niyang baguhin ang kapalaran, doon nagkakaroon ng mga sugat — hindi lang sa katawan kundi sa relasyon at dangal. Personal, lagi kong naa-appreciate kung paano ipinapakita ng kwento na ang tunay na bayani ay hindi laging panalo; minsan, natututo rin siyang magbukas ng puso, umakyat mula sa pagkakamali, at harapin ang mga resulta. Ganon ako — naaaliw sa malalaking eksena ng epiko, at napapauso sa malulungkot na pagwawakas ng mga pangyayaring puno ng emosyon at alamat.