การบำบัดทางจิตสามารถเปลี่ยนความกลัวรักที่ดูเหมือนไม่มีทางออกให้กลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้และค่อยๆ จัดการได้
เมื่อพูดจากประสบการณ์ที่ได้คุยกับคนหลากหลาย ฉันเห็นว่ากระบวนการเริ่มจากการทำความเข้าใจต้นตอของความกลัว — บางคนกลัวถูกทอดทิ้ง บางคนกลัวการสูญเสียความเป็นตัวเอง — แล้วค่อยๆ แยกแยะความคิดกับความจริงออกจากกัน ด้วยวิธีอย่าง CBT (การปรับความคิด) ผู้เข้ารับการบำบัดจะเรียนรู้ทดสอบสมมติฐานที่กลัวผ่านการทดลองเชิงพฤติกรรมเล็กๆ เช่น การสื่อสารความต้องการอย่างชัดเจนกับคนใกล้ชิด
นอกจากนี้ เทคนิคการเปิดเผยอย่างค่อยเป็นค่อยไป (exposure) ช่วยลดความตื่นตระหนกเมื่อเผชิญสถานการณ์ใกล้เคียงความรัก และถ้ามีบาดแผลจากอดีต การบำบัดแบบประมวลผลความทรงจำอย่าง EMDR ก็ได้ผลดี ฉันเองมักยกตัวอย่างฉากที่คนเริ่มไว้ใจในหนัง 'Silver Linings Playbook' เพื่อชี้ว่าความเปราะบางถูกฝึกให้เป็นทักษะได้ ไม่ใช่
คำสาปแช่ง และท้ายที่สุด สิ่งที่ทำให้การบำบัดเวิร์กคือการได้ฝึกความปลอดภัยภายใน รู้จักตั้งขอบเขต และมีคนคอยยืนยันว่าการ
รักใครสักคนไม่จำเป็นต้องสูญเสียตัวตนไปทั้งหมด