การแต่งกายของไทเฮาไม่ใช่แค่การเลือกเสื้อผ้า แต่มันคือภาษาหน้าตาและเครื่องหมายทางอำนาจที่คน
ในวังอ่านออกได้ทันที, ฉันมองเห็นชุดของไทเฮาเป็นการประกาศตำแหน่งเหมือนป้ายชื่อที่ไม่มีคำพูด ชนิดผ้า สี และลวดลายถูกเลือกมาเพื่อบอกว่าใครควรคุกเข่าใครต้องเคารพ โดยเฉพาะสีเหลืองและสีทองซึ่งมักเชื่อมโยงกับอำนาจสูงสุด เครื่องประดับอย่างมงกุฎฟงกวนหรือผ้าคลุมศีรษะที่มีพู่ระย้าบอกบทบาทพิธีการและการมีอำนาจเบื้องหลังบัลลังก์
ในบริบทของการเมืองในราชสำนัก ชุดไทเฮามักถูกใช้เป็นเครื่องมือสื่อสาร: ชุดพิธีบอกถึงความชอบธรรมและการสืบทอด ชุดไว้อาลัยบอกถึงการยึดมั่นในประเพณีและความเมตตาที่เป็นภาพลวงตาได้ดีกว่าคำพูดจริง ๆ การปัก
ลายมังกรหรือฟินิกซ์ไม่ได้เป็นแค่ลวดลายสวยงาม แต่เป็นสัญลักษณ์เชิงอำนาจ ส่วนผสมของเครื่องประดับอันล้ำค่าและการแต่งหน้าอย่างตั้งใจทำให้ตัวไทเฮากลายเป็นจุดโฟกัสในพิธีกรรมทั้งหลาย
การเห็นชุดเหล่านั้นในภาพวาดหรือสื่อร่วมสมัยทำให้ฉันคิดถึงการจัดฉากและการแสดงบทบาทซ้ำ ๆ ที่สร้างความมั่นคงให้กับอำนาจ ชุดของไทเฮาจึงเป็นทั้งเกราะและหน้ากาก — เกราะที่ปกป้องสถานะ และหน้ากากที่ซ่อนจุดอ่อนหรือความเปราะบางของผู้ที่ครองมันไว้ มันไม่ใช่แค่สวย แต่เป็นภาษาของการปกครอง