คนเขียน เจ้าแผ่นดิน ได้แรงบันดาลใจจากเรื่องใดบ้าง?

ตั้งแต่ครั้งแรกที่อ่าน 'เจ้าแผ่นดิน' ผมรู้สึกว่ามันเป็นงานที่ยืนอยู่บนไหล่ของเรื่องเล่าใหญ่หลายชิ้นที่เราเคยคุ้นเคย แต่ก็ผสมกลิ่นท้องถิ่นและมุมมองทางประวัติศาสตร์ที่เป็นเอกลักษณ์ของผู้เขียนเอง ชิ้นส่วนของพงศาวดารไทย ส่วนหนึ่งของตำนานท้องถิ่น และความรู้สึกของการต่อสู้เพื่ออำนาจและความอยู่รอด ทำให้ภาพรวมของเรื่องชัดเจนขึ้นโดยไม่ต้องอ้างแหล่งเดียว ถ้าจะยกตัวอย่างที่มีลักษณะใกล้เคียงซึ่งผมคิดว่าเป็นแรงบันดาลใจแบบอ้อม ๆ ก็น่าจะมีทั้งงานประวัติศาสตร์คลาสสิกอย่างพงศาวดารและชีวประวัติของกษัตริย์ รวมถึงนิยายมหากาพย์ที่เน้นการเมืองภายในราชสำนักและผลกระทบต่อชีวิตคนธรรมดา

มุมหนึ่งของแรงบันดาลใจมาจากความนิยมสากลในการเล่าเรื่องการแย่งชิงบัลลังก์และเกมการเมืองที่โหดร้ายแบบ 'Game of Thrones' ซึ่งวิธีการสร้างตัวละครที่มีทั้งความดีและความชั่ว ทำให้เหตุการณ์ทางการเมืองมีมิติและไม่ใช่แค่การ์ตูนชั่วดี อีกด้านหนึ่งสำนวนการบรรยายแบบเข้าใจสภาพสังคมและการต่อสู้ของคนระดับต่าง ๆ ชวนให้นึกถึงงานอย่าง 'I, Claudius' ที่เล่าเรื่องการเมืองในราชสำนักแบบจิตวิทยาลึก ๆ หรือแม้แต่ 'War and Peace' ที่ให้ความรู้สึกของช่วงเวลาใหญ่และชะตากรรมของคนธรรมดาท่ามกลางสงคราม ผลงานจากตะวันออกเช่น 'Romance of the Three Kingdoms' ก็อาจเป็นแรงกระตุ้นให้เห็นความสำคัญของกลยุทธ์ ศรัทธา และความจงรักภักดีในบริบทของการครองอำนาจ

อีกส่วนที่ชัดเจนคือร่องรอยของวรรณกรรมท้องถิ่นและตำนานพื้นบ้านที่เติมความเป็นไทยให้กับบรรยากาศเรื่อง ทั้งการใช้สัญลักษณ์ ประเพณี และค่านิยมที่สะท้อนภาพสังคมไทยในอดีต ทำให้ 'เจ้าแผ่นดิน' ไม่ใช่แค่การยืมโครงเรื่องจากตะวันตกหรืองานต่างประเทศ แต่เป็นงานที่ดึงเอารากฐานวัฒนธรรม มุมมองต่ออำนาจ และความเชื่อของคนในชุมชนมาผนวกกับโครงสร้างนิยายการเมืองสมัยใหม่ ภาษาที่ใช้และรายละเอียดฉากต่าง ๆ ยังชวนให้นึกถึงนิยายประวัติศาสตร์ไทยที่เน้นภาพบุคลิกของผู้นำและผลต่อประชาชน

สรุปแล้ว แรงบันดาลใจของผู้เขียนน่าจะเป็นการผสมผสานระหว่างวรรณกรรมการเมืองระดับโลก ตำนานและพงศาวดารท้องถิ่น รวมถึงงานชีวประวัติและนิยายประวัติศาสตร์ที่ให้ความสำคัญกับสภาพสังคมจริง ๆ ผลลัพธ์ที่ได้คือเรื่องราวที่มีทั้งความยิ่งใหญ่ของชะตาและความใกล้ชิดของชีวิตคนธรรมดา อ่านแล้วรู้สึกว่าเราได้ดูทั้งละครในราชสำนักและภาพสะท้อนของสังคมไปพร้อม ๆ กัน นั่นแหละเป็นเสน่ห์ที่ทำให้ผมยังกลับไปอ่านซ้ำได้เรื่อย ๆ