ฉบับแปลภาษาอังกฤษของ Re:Fine แตกต่างจากต้นฉบับอย่างไร?

พอได้อ่านทั้งสองเวอร์ชันเปรียบเทียบ ความแตกต่างที่เด่นชัดสำหรับฉันคือวิธีจัดการกับน้ำเสียงของตัวละครและบันทึกประกอบ ฉันรู้สึกว่าฉบับอังกฤษของ 're:fine' เพิ่มบันทึกอธิบายหรือปรับคำศัพท์ให้ทันสมัยขึ้น ทำให้บางฉากที่ในต้นฉบับให้ความลี้ลับกลับมีคำอธิบายมากกว่าเดิม

อีกจุดที่สังเกตได้คือการแปลคำทับศัพท์และชื่อเฉพาะ — บางคำถูกเก็บไว้แบบดั้งเดิมเพื่อรักษาอารมณ์ ในขณะที่บางคำถูกแปลให้เป็นคำที่คุ้นเคยในภาษาอังกฤษเพื่อความเข้าใจเร็ว เหมือนตอนที่อ่าน 'Fullmetal Alchemist' เวอร์ชันต่างประเทศแล้วพบว่าบางชื่อตัวละครหรือคำศัพท์เปลี่ยนสำเนียงความหมายไปเล็กน้อย นอกจากนี้สำนวนที่บ่งบอกเพศหรือระดับความเป็นทางการบางครั้งถูกทำให้กลาง ๆ มากขึ้น เพื่อไม่ให้ผู้อ่านรู้สึกแปลกใจจากการรับรู้อัตลักษณ์ของตัวละคร สุดท้ายความรู้สึกส่วนตัวคือฉบับอังกฤษอ่านลื่นและเข้าถึงง่ายขึ้น แต่ถ้าอยากได้รสชาติเดิมของภาษาต้นฉบับ อาจต้องอ่านพร้อมบันทึกประกอบหรือเวอร์ชันภาษาต้นกำเนิดเป็นคู่มือไว้ในใจ

หลังจากเริ่มอ่านเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษของ 're:fine' สิ่งแรกที่สะดุดตาฉันคือจังหวะการเล่าเรื่องที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย — ไม่ใช่แค่คำที่ต่าง แต่เป็นจังหวะการหายใจของบทพูดและประโยคบรรยายที่ทำให้โทนโดยรวมรู้สึกต่างออกไปจากต้นฉบับ ฉันมองว่าผู้แปลพยายามบาลานซ์ระหว่างความ忠於ต้นฉบับกับความลื่นไหลสำหรับผู้อ่านภาษาอังกฤษ ผลลัพธ์คือบางบรรทัดที่ในต้นฉบับมีความเยือกเย็นหรือสับสนเล็กน้อย ถูกปรับให้ชัดเจนขึ้นเพื่อไม่ให้ผู้อ่านหลุดจากเนื้อหา ขณะที่บางฉากที่ใช้ประโยคสั้น ๆ สร้างความกดดัน กลับถูกยืดยาวขึ้นเพื่อสร้างบริบทมากกว่าเดิม

พอย้อนดูรายละเอียด พบว่าการจัดการกับคำที่มีน้ำหนักทางวัฒนธรรมและการเล่นคำเป็นจุดที่เปลี่ยนแปลงเยอะที่สุด ในกรณีของคำพังเพยหรือมุกที่กัดกร่อน ผู้แปลมักเลือกใช้การแปลความหมายหรือแทนที่ด้วยมุกในภาษาอังกฤษที่มีความหมายใกล้เคียง แทนที่จะยึดตามรูปประโยคเดิมทั้งหมด นั่นทำให้ความเฉียบของบางมุกหายไป แต่ในทางกลับกันก็ทำให้ผู้อ่านที่ไม่คุ้นเคยกับบริบทเดิมเข้าใจได้ง่ายขึ้น นอกจากนี้การจัดการกับคำยกย่องหรือคำเรียก (honorifics) ก็มีความเปลี่ยนแปลง — บางส่วนถูกทิ้งไว้ในรูปแบบภาษาอังกฤษ บางส่วนถูกแปลเป็นคำเรียบง่ายเพื่อรักษา flow ของบทสนทนา ซึ่งมีผลต่อการรับรู้ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละคร

อีกเหตุผลที่รู้สึกได้คือการประดิษฐ์รูปแบบของ onomatopoeia และตัวเอียงที่ให้ความสำคัญกับจังหวะการอ่าน แทนที่จะคงรูปเสียงตามต้นฉบับไว้ตรง ๆ การตัดสินใจแบบนี้นึกถึงตอนที่อ่าน 'Monogatari' เวอร์ชันแปล แล้วรู้สึกว่าความบ้า ๆ ของสำนวนบางอย่างถูกปรับให้เป็นภาษาที่เข้าใจง่ายขึ้น แต่ถ้าชอบความดิบและรสชาติเดิม ๆ อาจจะรู้สึกขาดบางอย่าง สรุปคือฉันเห็นว่าฉบับภาษาอังกฤษของ 're:fine' พยายามเปิดประตูให้ผู้อ่านกลุ่มใหม่ด้วยการทำให้เข้าใจง่ายขึ้น แต่ก็แลกมาด้วยการลดความคลุมเครือและบางครั้งความเอกลักษณ์ของสำนวนต้นฉบับ — นั่นเป็นความเปลี่ยนแปลงที่ต้องชั่งใจระหว่างความเที่ยงตรงและการเข้าถึงผู้ชม