แฟนการ์ตูนแนวมืด-แฟนตาซีอย่างฉันมักจะชอบไล่ตามว่าเส้นสายกับคาแรกเตอร์ที่ทำให้คน
หลงใหลมาจากใคร ในกรณีของตัวละครจาก '
jujutsu kaisen' หรือที่หลายคนเรียกสั้นๆ ว่า '
มหาเวทย์ผนึกมาร' แหล่งกำเนิดคือลายเส้นของอาจารย์ Gege Akutami ซึ่งเป็นผู้สร้างและวาดต้นฉบับมังงะ ผมชอบที่งานของอาจารย์มีความไม่สมมาตรเล็ก ๆ ทำให้ใบหน้าและการแสดงออกดูมีมิติ ทั้งในฉากบู๊ที่กระชับและฉากนิ่งที่เต็มไปด้วยบรรยากาศชวนขนลุก คาแรคเตอร์อย่าง
yuji,
megumi, Nobara หรือ Satoru ต่างมีซิลูเอ็ตและชุดที่โดดเด่นจากฝีมือคนวาดเอง พอเห็นต้นฉบับแล้วรู้สึกได้ถึงแรงกระแทกของคอนทราสต์ที่ทำให้ตัวละครมีเสน่ห์แบบดิบๆ
เมื่อผมมองไปยังเวอร์ชันอนิเมะ จะเห็นบทบาทสำคัญอีกคนหนึ่งคือผู้ออกแบบตัวละครสำหรับทีวี นั่นคือ Tadashi Hiramatsu งานของเขาไม่ใช่การคิดคาแรกเตอร์จากศูนย์ แต่เป็นการแปลลายเส้นมังงะให้ขยับได้บนจอ—ปรับสัดส่วน เลือกเฉดสี และเก็บรายละเอียดที่ทำให้ตัวละครอ่านอารมณ์ได้ทันที ตัวอย่างที่ชัดคือการลงสีและไฮไลต์บนผมของ Satoru Gojo กับลายเส้นของ
sukuna ที่ในอนิเมะมีความคมและเงาเพิ่มขึ้น ทำให้ความน่ากลัวหรือเสน่ห์ของตัวละครเด่นชัดกว่าในกระดาษเปล่า การแปลงงานจากมังงะสู่อนิเมะแบบนี้ต้องอาศัยความละเอียดและความเข้าใจตัวต้นฉบับจริงๆ
ในมุมมองของแฟนที่ชอบทั้งมังงะและอนิเมะ ผมจึงมองว่าเสน่ห์ของตัวละครที่ผู้คน
ชื่นชอบเกิดจากการทำงานร่วมกันแบบสองชั้น: ความคิดคาแรกเตอร์ขั้นต้นจากอาจารย์ Gege Akutami ที่ให้โครงสร้างและไอเดียพื้นฐาน แล้วก็การตีความและเกลาโดย Tadashi Hiramatsu ที่ทำให้ตัวละครเหล่านั้นมีชีวิตในภาพเคลื่อนไหว ผลลัพธ์เลยเป็นตัวละครที่ทั้งมีเอกลักษณ์ดิบจากคนวาดต้นฉบับและมีความงามแบบแอนิเมชันที่ดึงดูดคนวงกว้าง — นี่แหละเหตุผลว่าทำไมภาพลักษณ์ของพวกเขาถึงติดตาและถูกพูดถึงบ่อยๆ