เคยสังเกตไหมว่าบทพูดที่ดีไม่ได้บอกแค่เนื้อหา แต่บอกตัวละครด้วยทุกแง่มุม
เวลาเขียนบทพูด ผมมักจะคิดถึงวิธีที่ตัวละครจะใช้คำ ใส่จังหวะ และเว้นวรรคเหมือนเป็นท่วงทำนองของเสียงพูด ไม่ใช่แค่ข้อมูลที่ต้องสื่อ เช่นถ้าต้องการให้คนอ่านรู้สึกว่าตัวละครมีภูมิหลังชนบท คำที่เลือกจะมีสัมผัสท้องถิ่นและจังหวะพูดช้ากว่าคนกรุง ในทางกลับกันตัวละครที่โตมากับการแข่งขันจะพูดกระชับ ตรงประเด็น และมีคำหยาบคายเป็นเครื่องมือสร้างความคม
อีกเทคนิคที่ผมใช้บ่อยคือให้บทพูดแยกชั้นของความหมายไว้เสมอ บางประโยคอาจสื่อความตรง บางประโยคเป็นการหลอกล่อ หรือบางบรรทัดเป็นความคิดที่ไม่กล้าพูดออกมา การเล่นกับเว้นวรรคและอิมพ์ลีสช่วยเปิดช่องให้คนอ่านตีความได้เหมือนฟังสัมภาษณ์ชีวิตจริง ตัวอย่างที่ชอบมากคือฉากที่ตัวร้ายใน '
naruto' พูดจาเรียบเฉยแต่มีกลิ่นอำนาจอยู่ในคำพูด แค่นั้นก็ทำให้ตัวละครแข็งแรงและน่าจดจำในระดับสายตาและเสียงของคนอ่าน