นักเขียนอธิบายว่าเป่า เป้ย มีพลังพิเศษอะไรในนิยาย?

ในมิติที่ตีความเชิงสัญลักษณ์ พลังของเป่า เป้ยอาจไม่ใช่พลังเหนือธรรมชาติแบบจับต้องได้ แต่เป็นทักษะการเยียวยาผ่านการเล่าเรื่องและการฟัง — เธอทำให้คนเล่าอดีตของตัวเองออกมาอย่างเป็นระเบียบ แล้วด้วยคำพูดหรือการตั้งคำถามที่ถูกจังหวะ ก็เหมือนเธอกำลังจัดเรียงเศษกระจกของความทรงจำให้สะท้อนภาพที่ต่างออกไป ฉันชอบมุมมองนี้เพราะมันเชื่อมโยงกับงานวรรณกรรมหลายชิ้นที่ใช้การเล่าเป็นเครื่องมือรักษาใจ เช่นฉากใน 'The Neverending Story' ที่เรื่องราวเองกลายเป็นสื่อบำบัด ภาพของเป่า เป้ยในมุมนี้ไม่จำเป็นต้องมีประกายไฟหรือพิธีกรรม แต่มีการเอาใจใส่ระหว่างคำพูด แววตา และเงาของความทรงจำที่ค่อยๆ คืนรูป ในตอนท้ายฉันคิดว่านี่คือพลังแบบที่ทำให้ตัวละครทั้งผู้ให้และผู้รับเติบโตไปด้วยกัน และความเรียบง่ายของไอเดียนี้ยังคงทำให้ฉากบางฉากสะเทือนใจอยู่เสมอ

ภาพแรกที่ปรากฏตอนอ่านบอกอย่างชัดเจนว่าเป่า เป้ยมีความสามารถเกี่ยวกับการมองเห็น 'เสี้ยวเวลาที่จะเกิดขึ้น' มากกว่าจะเปลี่ยนอดีตโดยตรง เธอเห็นเหตุการณ์เป็นภาพลอยสั้นๆ ที่แสดงผลลัพธ์จากการตัดสินใจต่างๆ และสามารถเลือกกระตุ้นหรือกดทับภาพเหล่านั้นให้ส่งผลต่อความคิดของคนรอบข้าง การทำงานของพลังนี้เหมือนการเลี้ยงดูทางจิต — เธอไม่บังคับชะตากรรมทั้งหมด แต่ส่งเสริมให้บางความเป็นไปเป็นจริงมากขึ้นหรือจางหายไป ฉันนับว่าไอเดียนี้ฉลาดเพราะเปิดพื้นที่สำหรับการเล่าเรื่องแบบละเอียด พลังไม่ได้ทำให้ทุกอย่างง่าย มันสร้างความขัดแย้งใหม่ๆ และฉากที่เธอเห็นภาพอนาคตแล้วต้องต่อสู้กับความอยากเปลี่ยนแปลงนั้นทำให้ฉันนึกถึงความหนักแน่นของตัวละครใน 'Steins;Gate' ในแง่ของการแบกรับความรู้ล่วงหน้า แต่ต่างกันตรงวิธีที่พลังมีผลต่อผู้อื่นมากกว่าจะเป็นการเดินทางข้ามเวลาโดยตรง ฉากที่เป่า เป้ยเลือกยอมให้ภาพอนาคตบางส่วนสลายเพราะกลัวผลกระทบระยะยาวคือจุดที่นิยายฉายภาพจริยธรรมของพลังนี้ได้ชัดเจนและทำให้ฉันคิดถึงความรับผิดชอบของผู้ที่รู้อนาคต

พลังของเป่า เป้ยถูกวาดให้เป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อนและอันตรายไปพร้อมกัน — การเข้าไปสัมผัสความทรงจำของผู้อื่นราวกับเปิดสมุดบันทึกที่ล็อกไว้ด้วยเสียงกระซิบ ไม่ได้เป็นพลังชนิดเรียกฟ้ากระหน่ำหรือยิงลำแสง แต่มันทำงานผ่านการสัมผัสเชิงอารมณ์: เธอสามารถดึงเสี้ยวความทรงจำออกมา เปลี่ยนภาพ การเรียงลำดับเหตุการณ์ หรือแม้แต่ลบความเจ็บปวดบางช่วงให้หายไป

ฉันชอบการที่ผู้เขียนกำหนดข้อจำกัดไว้ชัดเจน — เมื่อเป่า เป้ยใช้พลังมากเกินไป เธอจะสูญเสียความทรงจำตัวเองชั่วคราวหรือถูกทำให้เห็นภาพซ้อนทับของชีวิตคนอื่น เหมือนการจ่ายค่าใช้จ่ายทางจิตใจ ซึ่งทำให้ฉากการช่วยคนที่เจ็บปวดกลายเป็นการตัดสินใจที่มีน้ำหนักมากกว่าการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ฉากหนึ่งที่ยังติดตาคือการที่เธอต้องเลือกระหว่างลบความทรงจำร้ายๆ ของคนที่รักกับการเก็บความจริงไว้เป็นบทเรียน — ฉากนั้นเตือนฉันถึงความคล้ายคลึงกับโทนของ 'Eternal Sunshine of the Spotless Mind' แต่มีความเป็นเอเชียและความละเอียดอ่อนทางอารมณ์ของนิยายมากกว่า

มุมมองส่วนตัวคือพลังแบบนี้ทำให้ตัวละครมีความเปราะบางและมีความเป็นมนุษย์สูงขึ้น เพราะทุกครั้งที่เธอช่วยคน นั่นหมายถึงการยอมแลกบางส่วนของตัวเอง การอ่านฉากพวกนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าพลังไม่ได้เป็นแค่เครื่องมือ แต่เป็นภาระที่สวยงามและเศร้าในเวลาเดียวกัน