บทวิจารณ์โดจินถังซาน ชี้จุดเด่นและข้อด้อยอย่างไร

ฉากสะดุดที่สะเทือนใจที่สุดของ 'โดจินถังซาน' อยู่ที่ฉากสารภาพบนสะพานตอนท้าย ซึ่งเวลาในภาพนิ่งถูกใช้เป็นเครื่องมือเล่าเรื่องได้อย่างชาญฉลาด เส้นสายเล็ก ๆ ที่ลากผ่านใบหน้า ตัวอักษรย่อม ๆ ที่วางไว้ในช่องว่าง ทำให้ความเงียบมีน้ำหนักและเปิดพื้นที่ให้คนอ่านเติมจินตนาการ แม้พล็อตโดยรวมจะไม่ซับซ้อน แต่ธีมเรื่องอัตลักษณ์กับการยอมรับตัวเองถูกสอดแทรกอย่างเป็นธรรมชาติ

อีกข้อดีคือการใช้ช่องว่างและเงียบเป็นภาษาหนึ่งของงาน การเว้นจังหวะไม่พูดมากเกินไปในบางฉากกลับทำให้บทสนทนาสั้น ๆ ที่มีน้ำหนักยิ่งขึ้น ในทางกลับกัน ตัวละครรองที่มีศักยภาพบางตัวกลับไม่ได้รับหน้าที่พอเพียง ทำให้ความเป็นชุมชนของตัวเอกดูแคบลงกว่าที่ควรจะเป็น แต่สำหรับคนที่ชอบการอ่านที่ให้ความสำคัญกับโมเมนต์เล็ก ๆ มากกว่าพล็อตยืดยาว งานนี้มอบสิ่งนั้นได้อย่างน่าพอใจ และฉากสะพานก็ยังคงวนเวียนในหัวเป็นภาพเดียวที่ไม่อาจลืมได้

หน้าที่ภาพกับการวางหน้ากระดาษของ 'โดจินถังซาน' ชัดเจนเกินกว่าจะมองข้ามได้ ฉากพักผ่อนแบบชิล ๆ ที่ลงสีอ่อน ๆ ทำให้มู้ดของเรื่องไม่หนักจนเกินไป และมุกตลกลักษณะสไลซ์ไลน์ในตอนบ่อน้ำร้อนกลายเป็นเครื่องเบรกที่ทำให้คาแรกเตอร์แต่ละคนได้โชว์มุมน่ารัก แต่จุดที่ทำให้ตาลุกคือจังหวะการเล่าเรื่องที่ไม่ค่อยสม่ำเสมอ ตอนไคลแม็กซ์กลับถูกย่อด้วยคัทเร็ว ๆ จนรู้สึกขาด ๆ เกิน ๆ

ประเด็นการเขียนบทยังมีเรื่องซ้ำซากของคีย์มอมเมนต์ที่พึ่งพา 'มุขเดิม' มากไป เช่น การเปิดเผยอดีตของตัวละครด้วยวิธีการเดียวกันซ้ำหลายครั้ง ทำให้ผลกระทบลดลงตามลำดับ อีกด้านที่น่าสนใจคือภาษาเชิงภาพที่ใช้เรียกเสียงหัวเราะกับผู้ชมได้ดี ฉากที่เพื่อนร่วมทีมเล่นมุกแกล้งกันด้วยการใช้อุปกรณ์ธรรมดา กลายเป็นมุขที่เรียกเสียงฮาได้จริง โดยรวมแล้วงานนี้เหมาะสำหรับคนที่อยากอ่านสั้น ๆ จบไว ได้ภาพสวยกับมุกขำ ๆ แต่ถ้าต้องการซับพล็อตลึก ๆ หรือบทบาทตัวประกอบที่เข้มข้น อาจรู้สึกว่าถูกทิ้งไว้ระหว่างทางอย่างน่าเสียดาย

หน้าปกของ 'โดจินถังซาน' ทำให้ฉันหยุดอ่านชั่วคราวก่อนก้าวเข้าไปสู่เนื้อหา — สีและแสงในนั้นบอกได้เลยว่างานนี้ให้ความสำคัญกับภาพมากกว่าคำพูด

การวาดเส้นมีพลัง เรียงเฟรมและมุมกล้องฉลาดจนหลายช่วงเวลาแทบไม่ต้องใช้คำบรรยายเพื่อสื่ออารมณ์ ตอนฉากต่อสู้ในบทเปิดที่ตัวเอกยืนอยู่บนหลังคา แสงเงาและเส้นขยับของนักวาดช่วยขับความตึงเครียดได้ดี ฉากนิ่งบางเฟรมที่เลือกเว้นวรรคให้คนอ่านหายใจทำให้ฉากดราม่ามีน้ำหนักจริง ๆ นอกจากนี้มุกตลกแบบภาพกับการใช้เอฟเฟกต์เสียงเป็นตัวหนังสือในกรอบช่วยเพิ่มความสนุก โดยเฉพาะฉากเมื่อคู่หูของตัวเอกพลาดท่าอย่างตลกจนบังอารมณ์หนักไว้ได้

อย่างไรก็ตามงานนี้ก็มีจุดอ่อนชัดเจน เส้นบางช่วงขาดความคงที่ เรื่องราวพยายามไล่ใส่ข้อมูลแบ็กกราวนด์เร็วเกินไปจนบางตัวละครรองถูกละเลย ความสัมพันธ์ที่ควรจะค่อย ๆ เติบโตกลับถูกย่อลงเป็นฉากสั้น ๆ เพื่อเคลื่อนเรื่อง อีกเรื่องคือโทนบางตอนพลิกผันเร็วมากจนรู้สึกเหมือนเปิดสวิทช์อารมณ์บ่อยเกินไป ซึ่งทำให้ความเชื่อมโยงของตัวละครหลักกับผู้อ่านลดลงไปบ้าง สรุปแล้ว 'โดจินถังซาน' น่าจะเป็นงานที่คนชื่นชอบภาพสวยและจังหวะฉับไวจะชอบ แต่ถาหากมองหาโครงเรื่องลึก ๆ หรือตัวละครรองที่ครบเครื่อง อาจต้องยอมรับว่ามีช่องว่างให้พัฒนาอีกพอสมควร