บทสัมภาษณ์ผู้เขียนนวนิยายเรื่องดังนั้นไงเผยแรงบันดาลใจอะไร?

หนังสือเล่มนี้เปิดประตูให้เข้าไปสำรวจมุมที่ลึกและละเอียดจนทำให้ฉันต้องหยุดอ่านแล้วคิดต่ออีกหลายรอบ

ในฐานะคนที่หลงใหลการจับรายละเอียดเล็กๆ ของชีวิต 'ดังนั้นไง' ให้แรงบันดาลใจจากความเป็นจริงที่ถูกขยี้ให้กลายเป็นเรื่องเล่า — ความสัมพันธ์ผิดที่ ผิดเวลา การจากลา และการเยียวยาที่มาในรูปแบบไม่คาดฝัน ฉากสนทนาสั้นๆ ในย่านที่รกร้างของเล่มทำให้ฉันนึกถึงความเศร้าบางอย่างใน 'Norwegian Wood' แต่ที่นี่ผู้เขียนเลือกจะไม่ตัดเข้าฉากโศกศัลย์ทันที เขาพาเราไต่ระดับผ่านรายละเอียดเล็กน้อย—กลิ่นชา กล่องดนตรี การเงียบที่พูดได้—แล้วค่อยปล่อยให้ความหนักค่อยๆ ทะลักเข้ามาในใจ เหตุผลที่มันกระแทกจึงไม่ใช่เพราะเหตุการณ์ยิ่งใหญ่ แต่เพราะความคุ้นเคยที่ถูกเอามาแยกชิ้น และนำกลับมาประกอบใหม่อย่างเจ็บปวดและสวยงาม

การใช้สเปซเวลาและมุมมองในเรื่องทำงานด้วยกันราวกับบทเพลงประกอบภาพยนตร์ ฉันชอบวิธีที่ผู้เขียนไม่เผาหลายฉากพร้อมกัน แต่เลือกให้ผู้อ่านยืนอยู่ในมุมเดียว แล้วค่อยเปลี่ยนมุมกล้องเมื่อถึงจังหวะสำคัญ วิธีการนี้ทำให้ภาพความทรงจำและการตัดสินใจของตัวละครมีน้ำหนักขึ้นกว่าเดิม นอกจากนี้ยังมีเสน่ห์แนวผสมความจริงกับความเป็นไปได้บางอย่าง ซึ่งทำให้นึกถึงวิธีเล่าเรื่องใน 'Your Name' ที่ซ่อนความเศร้าไว้หลังความมหัศจรรย์ แต่ใน 'ดังนั้นไง' ความมหัศจรรย์กลับเป็นตัวกระตุ้นให้ตัวละครต้องเผชิญหน้ากับความจริงภายในมากกว่าแค่ปาฏิหาริย์ภายนอก

โดยรวมแล้วแรงบันดาลใจของงานเล่มนี้ดูเหมือนจะมาจากการเฝ้ามองชีวิตประจำวันที่ผ่านไปอย่างไม่เด่นชัด แต่ถ้าจ้องนานพอ ก็จะเห็นรูปทรงของเรื่องราวใหญ่กว่าตัวมันเอง ผู้เขียนเลือกเล่าในโทนที่ไม่ปลอบโยนจนเกินไป แต่ก็ไม่โหดร้ายจนทิ้งเราไว้กับความว่างเปล่า ผลงานจบด้วยความรู้สึกเหมือนเดินออกจากร้านกาแฟในยามเย็น—ไม่เหมือนเดิม แต่พร้อมจะกลับเข้ามาอีกครั้งเมื่อความคิดบางอย่างยังไม่หมด แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

พล็อตแนวความสัมพันธ์ที่เฉียบคมใน 'ดังนั้นไง' ได้แรงบันดาลใจจากประสบการณ์ของผู้เขียนที่ผสมผสานความเป็นจริงกับจินตนาการจนเกิดความรู้สึกกลวงๆ แต่มีความหมาย

มุมมองครั้งนี้ฉันอยากพูดสั้นๆ ว่าแรงขับเคลื่อนหลักคือการสังเกตผู้คนแบบละเอียด ผู้เขียนเหมือนคนที่เดินผ่านสถานีรถไฟในคืนฝนพรำ เห็นคนสองคนเงียบๆ แล้วสร้างโครงเรื่องใหญ่จากการแลกเปลี่ยนสายตาเพียงไม่กี่วินาที เทคนิคการเขียนเน้นประโยคสั้น ตัดฉับ และใส่ช่องว่างให้ผู้อ่านเติมความหมายเอง ซึ่งทำให้ฉันนึกถึงฉากบางฉากใน 'Spirited Away' ที่สื่ออารมณ์ผ่านภาพมากกว่าคำพูด

สิ่งที่ฉันชอบคือการใช้รายละเอียดเล็กๆ อย่างโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับหรือข้อความที่ค้างอยู่ เพื่อเล่าความเปราะบางของตัวละคร แรงบันดาลใจแบบนี้ย้ำเตือนว่าการเล่าเรื่องไม่จำเป็นต้องมีเหตุการณ์พีคตลอดเวลา แค่มุมมองที่เลือกหยิบมาเล่าก็เพียงพอจะทำให้เรื่องนั้นกระทบใจได้อย่างแรงและคงอยู่ในความทรงจำของผู้อ่านไปนาน