บริษัทผู้สร้างจะสร้างภาคต่อกิลกาเมซหรือไม่

การถูกโยนเข้าไปในโตเกียวที่ว่างเปล่าและถูกบังคับให้เล่นเกมที่มีเดิมพันเป็นชีวิตเป็นสิ่งที่ทำให้ 'อลิซ ในแดน มรณะ' น่าติดตาม: เรื่องเริ่มจากชายหนุ่มที่ชื่ออาริสุ ซึ่งอยู่ดีๆ ก็พบว่าตัวเองและเพื่อนสองคนติดอยู่ในเมืองร้างที่กฎของโลกนี้ถูกกำหนดด้วยไพ่ที่ปรากฏขึ้นทุกครั้ง เกมแต่ละเกมมีหน้าไพ่กำหนดประเภทและระดับความยาก และเวลาบนฝ่ามือหรือ 'วีซ่า' จะนับถอยหลัง หากพ่ายแพ้หรือหมดเวลา ผลลัพธ์มักจะเป็นความตายหรือการสูญเสียอย่างรุนแรง ฉันติดตามพัฒนาการของอาริสุตั้งแต่การพยายามเอาตัวรอดไปจนถึงการเรียนรู้ว่าเกมไม่ได้มีเพียงความรุนแรงแบบตรงๆ เท่านั้น บางเกมทดสอบสติปัญญาและการวางแผน บางเกมเป็นกับดักทางจิตใจที่บีบให้ตัวละครต้องเผชิญกับอดีตหรือคุณค่าทางศีลธรรม การได้เห็นอาริสุร่วมมือกับอุซางิและเจอผู้เล่นอย่างชิชิยะหรือคุอินะ ช่วยให้เรื่องมีมิติทั้งด้านมิตรภาพ การหักหลัง และการตัดสินใจที่ยากสุดๆ สิ่งที่ชวนให้ฉันคิดตามไม่ใช่แค่เกม แต่เป็นคำถามเชิงปรัชญาเกี่ยวกับการมีชีวิตอยู่และความหมายของชัยชนะ เรื่องราวสมดุลระหว่างฉากแอ็กชันแบบระทึกและฉากเงียบที่ขับเคลื่อนด้วยตัวละคร ทำให้ 'อลิซ ในแดน มรณะ' เป็นผลงานที่ทั้งตึงเครียดและสะเทือนใจในเวลาเดียวกัน

ช่วงแรกที่ได้เจอ 'อลิซ ในแดน มรณะ' ความคิดแรกที่วิ่งเข้ามาไม่ใช่ใครเก่งที่สุด แต่เป็นใครเปลี่ยนโลกของเรื่องได้มากที่สุด ในมุมมองของคนที่ชอบติดตามพัฒนาการตัวเอกจากจุดอ่อนถึงจุดแข็ง ผมเห็นว่า Arisu กลายเป็นแกนกลางทางอารมณ์ของเรื่องอย่างชัดเจน จากเด็กหนุ่มที่สับสนกับชีวิตจริง เขาถูกบีบให้ต้องคิดเร็ว ตัดสินใจเสี่ยง และเรียนรู้ความหมายของความรับผิดชอบ ผู้ชมตามเขาไปในทุกเกม ตั้งแต่ความกลัวแรกจนถึงการยอมรับการเสียสละ ทำให้ฉากที่ Arisu เผชิญหน้ากับการตัดสินใจสุดท้ายส่งผลสะเทือนใจอย่างลึกซึ้ง อีกด้านหนึ่ง ผมยังคิดว่าเรื่องราวจะไม่หนักแน่นเท่านี้ถ้าไม่มีการสะท้อนผ่านสัมพันธ์กับตัวละครอื่น ๆ เช่นความไว้ใจและการสูญเสียที่สร้างความเป็นมนุษย์ให้กับ Arisu การกระทำของเขาเป็นตัวเชื่อมบทเรียนและธีมหลักของเรื่อง ทำให้ตัวละครอื่น ๆ มีน้ำหนักและความหมายมากขึ้น การเติบโตของ Arisu จึงไม่ใช่แค่การเอาชีวิตรอด แต่เป็นการเรียนรู้ว่าชีวิตมีคุณค่าแบบไหนในโลกที่ไร้กฎเกณฑ์ สรุปสไตล์ส่วนตัว ผมมองว่า Arisu มีบทบาทสำคัญที่สุดเพราะเขาเป็นแกนกลางที่ขับเคลื่อนทั้งอารมณ์และธีมของ 'อลิซ ในแดน มรณะ' — ถ้าอยากรู้ว่าทำไมเรื่องนี้กระแทกใจ ข้ามประเด็นพล่านแล้วสังเกตการเติบโตของเขาจะเห็นคำตอบนั้นชัดเจน

เราเริ่มหลงใหลใน 'อลิซ ในแดน มหัศจรรย์' จากเรื่องเล่าที่คนแก่ในครอบครัวเล่าว่ามันมาจากการเล่านิทานตอนพายเรือให้เด็กๆ ฟัง หนึ่งในแรงบันดาลใจสำคัญคือเด็กจริงๆ คนหนึ่ง ชื่ออลิซ ลิดเดลล์ ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้การผจญภัยหลายฉากเกิดขึ้น เรื่องเล่าเล็กๆ ระหว่างการพายเรือกับเพื่อนๆ ถูกขัดเกลาเป็นนิยายโดยคนที่ชื่อจริงคือชาร์ลส์ ลัตวิจ ดอดเจสัน แต่สังคมสาธารณะรู้จักเขาในนามแปลกๆ ที่ทำงานเขียนมากกว่า ผมชอบคิดถึงโมเมนต์ที่ต้นกำเนิดของเรื่องนั้นเป็นการเล่นระหว่างผู้ใหญ่กับเด็ก ไม่ใช่การคิดค้นโลกจากศีรษะว่างเปล่า มันมีทั้งอารมณ์ขัน แซวสังคม และความอยากเล่นกับภาษา การที่ผู้เขียนเป็นนักคณิตศาสตร์ช่วยให้โครงเรื่องมีตรรกะแปลกๆ ที่กลายเป็นเสน่ห์ เช่น การเปลี่ยนขนาดตัวของตัวละครหรือการพูดที่มักจะพลิกความหมาย เป็นแรงบันดาลใจชั้นดีให้จินตนาการไม่ถูกจำกัดด้วยกฎปกติ ซึ่งทำให้ฉันยังอ่านซ้ำได้โดยไม่เบื่อแล้วก็ยิ้มได้ทุกครั้ง

วันแรกที่ฉันเจอหนังสือปกเก่าเล่มหนึ่ง ฉันแทบหยุดหายใจเพราะภาพประกอบของ 'Alice in Wonderland' ที่วาดโดย John Tenniel ยังคงความคมและแปลกประหลาดในแบบคลาสสิกอยู่เสมอ การสะสมหนังสือและภาพพิมพ์เป็นทางเลือกที่ลึกซึ้งและคุ้มค่า: ฉันแยกหนังสือออกเป็นหมวดใหญ่ ๆ — ฉบับพิมพ์ครั้งแรกหรือฉบับแอนทิค, ฉบับศิลปินพิเศษเช่นฉบับที่ Salvador Dalí เคยทำ, และฉบับสวย ๆ ของสำนักพิมพ์อย่าง 'Folio Society' หรือซีรีส์ปกผ้าแบบ 'Penguin Clothbound' ที่พิมพ์ภาพประกอบใหม่ การได้ถือเล่มที่มีปกต้นฉบับหรือแผ่นภาพสลัวจากศิลปินชื่อดังมันให้ความรู้สึกเหมือนได้ถือชิ้นประวัติศาสตร์ เทคนิคการเก็บรักษาก็สำคัญ: ผมมักใส่หนังสือลงซองกรด-ฟรี วางในที่แห้งและไม่โดนแสงตรง ๆ และเลือกกรอบกระจกกัน UV สำหรับภาพพิมพ์ขนาดใหญ่ สิ่งที่น่าจับตามองเมื่อซื้อคือสภาพปก ความสมบูรณ์ของขอบกระดาษ และมีหรือไม่มีใบอนุญาตหรือป้ายคำอธิบายของสำนักพิมพ์ ยิ่งมีรายละเอียดครบ ยิ่งเพิ่มคุณค่าและความเพลิดเพลินเวลาเปิดอ่านหรือโชว์บนชั้นหนังสือแบบส่วนตัว

หน้าจอสีสันของ 'The Wizard of Oz' ปี 1939 ทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับนิยายต้นฉบับเปลี่ยนไปในหัวฉันอย่างสิ้นเชิง ภาพยนตร์เลือกตัดทอนและปรับบุคลิกตัวละครหลายตัวให้ชัดเจนและเป็นภาพมากขึ้น เช่น แม่มดตะวันตกถูกทำให้โหดร้ายและเป็นศัตรูชัดเจน ในขณะที่นิยายของ L. Frank Baum มีโทนที่หลากหลายกว่าและตัวร้ายก็ไม่ได้ดำขาวชัดเจนแบบเดียวกัน ช่วงการเดินทางในหนังถูกเรียงเป็นภารกิจเดียวที่มุ่งสู่เป้าหมาย แต่ต้นฉบับเป็นชุดตอนผจญภัยย่อยๆ ที่มีสิ่งประหลาดหลากหลายเกิดขึ้น ซึ่งทำให้เนื้อหาของหนังกระชับขึ้นแต่สูญเสียความรู้สึกของความอัศจรรย์ที่ไม่คาดฝันแบบต้นฉบับไปบ้าง องค์ประกอบใหม่ๆ อย่างเพลงประกอบและการเปลี่ยนรองเท้าของโดโรธีจากสีเงินเป็นสีแดงในหนัง ถูกเพิ่มเพื่อช่วยเล่าเรื่องในรูปแบบภาพยนตร์และทำให้มีอารมณ์ร่วมมากขึ้น ส่วนฉากจบของหนังที่ย้ำความอบอุ่นและการกลับบ้านเป็นฝัน กลายเป็นข้อสรุปทางอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความหวัง ขณะที่หนังสือเดิมมอบความรู้สึกของการเดินทางและการพบเจอสิ่งแปลกใหม่อย่างต่อเนื่องมากกว่า การได้ดูทั้งสองเวอร์ชันทำให้ฉันชอบการตีความที่แตกต่างกัน: หนังทำให้หัวใจอบอุ่นทันที ส่วนหนังสือชวนให้ตื่นเต้นกับการค้นพบแบบไม่มีที่สิ้นสุด

การอ่านมังงะฉบับ 'พ่อมดออซ' ทำให้มองเรื่องราวคลาสสิกนี้ต่างออกไปอย่างชัดเจน — ไม่ใช่แค่การย่อหน้าหรือลดทอนเท่านั้น แต่เป็นการตีความและเติมความหมายบางอย่างที่ต้นฉบับไม่มี ผมรู้สึกว่าฉบับมังงะเลือกจะเจาะลึกอารมณ์ภายในของตัวละครมากขึ้น ตัวอย่างเช่นฉากพายุทอร์นาโดไม่ได้เป็นแค่ฉากเปลี่ยนโทนแบบฟันธง แต่ถูกขยายเป็นภาพสัญลักษณ์ ทั้งแผงภาพและการใช้มุมกล้องช่วยสื่อความหวาดกลัว ความสับสน และความโดดเดี่ยวของตัวเอก ทำให้ผู้อ่านเข้าใจแรงขับภายในมากกว่าการผจญภัยเพียงผิวเผิน อีกจุดที่ชอบคือการปรับบทบาทของตัวร้ายและตัวประกอบ — แม่มดถูกให้มิติมากขึ้น ไม่เพียงแค่ร้ายตามตำรา แต่มีแรงจูงใจหรืออดีตที่ทำให้การปะทะดูมีเหตุผลขึ้น รวมทั้งฉากหลังของเมืองมรกตมักจะไม่ใช่เนื้อเรื่องเพ้อฝันที่สะอาด แต่มีรายละเอียดเล็กๆ ของความเสื่อมโทรมที่บอกเล่าว่า 'อาณาจักร' ก็มีช่องโหว่เหมือนกัน ฉบับมังงะจึงกลายเป็นนิทานสำหรับคนโตที่ยังคงความมหัศจรรย์ไว้ แต่ใส่ความซับซ้อนด้านจิตใจและสังคมเพิ่มเข้าไปจนรู้สึกว่าทุกภาพมีความหมาย

จริงๆ แล้ว 'Alice in Wonderland' หรือ 'อลิซในแดนมหัศจรรย์' นั้นเป็นวรรณกรรมคลาสสิกที่ถูกพูดถึงมานานมากแล้วล่ะ แต่ถ้าพูดถึงหนังสือที่เกี่ยวข้องกับ 'Alice in Wonderland' ในแง่ของหนังสือภาพ หรือการ์ตูนที่ดัดแปลงจากต้นฉบับ ก็มีอยู่เยอะเลยนะ อย่างแรกที่อยากแนะนำคือหนังสือฉบับแปลภาษาไทยที่หลายสำนักพิมพ์จัดพิมพ์ บางเล่มก็มีการ์ตูนประกอบสวยๆ แบบเต็มสี ใส่ภาพวาดสไตล์คลาสสิกที่ดูคล้ายกับต้นฉบับภาษาอังกฤษดั้งเดิม บางเล่มก็มีคำอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับที่มาของเรื่อง ทำให้เห็นความลึกซึ้งของเรื่องนี้มากขึ้น ส่วนอีกแบบที่พบได้บ่อยคือหนังสือภาพแบบ pop-up ที่มีฉากสามมิติสวยงามเวลาดึงหรือเปิดออก มันเหมาะกับคนที่ชอบเก็บหนังสือสวยๆ ไว้โชว์มากกว่าเพื่ออ่าน เพราะเนื้อหาอาจจะถูกย่อให้สั้นลง แต่ภาพประกอบนั้นอลังการมากจริงๆ

'อลิซ วันเดอร์แลนด์' เป็นผลงานคลาสสิกที่เต็มไปด้วยตัวละครสุดเพี้ยนและน่าจดจำ ตัวเอกหลักคืออลิซ เด็กหญิงขี้สงสัยที่ตกไปในโลกใต้ดินหลังไล่กระต่ายขาวตัวหนึ่ง นอกจากอลิซแล้ว ยังมีตัวละครสำคัญอย่าง 'กระต่ายขาว' ที่เร่งรีบตลอดเวลา 'ราชินีหัวใจ' ผู้ชอบสั่งตัดหัวคน 'แมวเชสเชียร์' ที่หายตัวได้เหลือแต่รอยยิ้ม 'แจ๊บเบอร์ว็อกกี้' ตัวละครพูดไม่รู้จบ และ 'แฝดทวีดิลดัมกับทวีดิลดี' คู่แฝดที่ชอบพูดคุยไร้สาระ แต่ละตัวถูกสร้างขึ้นมาอย่างมีเอกลักษณ์สะท้อนความ absurd ของโลกวันเดอร์แลนด์