บุคลิกตัวละครในเทพนิยายเรื่องใดมีสัญลักษณ์สำคัญแสดงอะไร?

เราเป็นคนที่ชอบรวบรวมสัตว์เทพนิยายจากอนิเมะที่ดูแล้วอยากเล่าให้เพื่อนฟังต่อเสมอ เรื่องพวกนี้มักจะเป็นจุดขายของงานที่ดึงเอาตำนานพื้นบ้านมาปรับใช้ให้มีชีวิต ไม่ว่าจะเป็นจิ้งจอกเก้าหางที่มักโผล่มาในบทบาทลึกลับคอยหลอกหรือช่วยคน หรือแรคคูนจอมตลกที่แปลงกายได้จนฮาแตก จิ้งจอกหรือ 'kitsune' ปรากฏในหลายเรื่องแบบหลากอารมณ์ ทั้งเป็นทั้งเป็นเพื่อนและเป็นศัตรู ตัวอย่างเช่นใน 'InuYasha' จะเห็นภาพยักษ์และปีศาจที่ได้รับแรงบันดาลใจจากตำนานจิ้งจอก ส่วนแรคคูนหรือ 'tanuki' ถูกเล่าแบบน่ารักแต่แฝงสัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมชัดเจนอย่างในบางฉากของ 'Natsume Yuujinchou' และปีกของนกยักษ์หรือ 'tengu' ก็ปรากฏเป็นนักรบหรือปู่ผู้มีปัญญาในหลายเรื่อง สัตว์อื่น ๆ อย่าง 'kappa' (สิ่งมีชีวิตในน้ำที่แสนซุกซน), 'yuki-onna' (หญิงหิมะ), 'baku' (ผู้กินฝัน) หรือ 'kirin' (ม้าศักดิ์สิทธิ์) ต่างก็ถูกดัดแปลงให้เข้ากับธีมของอนิเมะแต่ละเรื่อง การเห็นสัตว์พวกนี้ไม่ใช่แค่เสิร์ฟภาพสวยเท่านั้น แต่ยังสะท้อนความเชื่อและความหวังของตัวละครด้วย ความประทับใจสุดท้ายที่ติดใจคือการที่ตำนานเหล่านี้ทำให้โลกในอนิเมะลึกขึ้นและรู้สึกว่าเราเดินอยู่ในความทรงจำร่วมกันของคนรุ่นเดียวกัน

มีทฤษฎีหนึ่งเกี่ยวกับ 'หนูน้อยหมวกแดง' ที่ทำให้ผมมองนิทานพื้นบ้านแบบเด็ก ๆ ได้ลึกขึ้นกว่าที่เคย ผมชอบที่ภาพป่ากับหมาป่าไม่ได้ถูกอ่านเป็นแค่ความน่ากลัว แต่กลายเป็นสัญลักษณ์ของการเติบโตและการเผชิญหน้ากับแรงกดดันทางสังคม บางคนอ่านเป็นเรื่องการเข้าสู่วัยรุ่น—หมวกแดงคือความไร้เดียงสาและความอยากรู้อยากเห็น ส่วนหมาป่าคือความเสี่ยงทั้งจากคนนอกและจากความต้องการภายใน ราวกับว่าป่าคือจิตใต้สำนึกที่ยั่วยุให้เลือกทางที่ไม่ปลอดภัย ความเข้มข้นของทฤษฎีนี้อยู่ที่มันไม่ได้บอกเพียงบทเรียนเดียว แต่เปิดพื้นที่ให้ตีความหลากหลาย เช่น การอ่านผ่านเลนส์วัฒนธรรมเพศ ความไม่เท่าเทียมของอำนาจ หรือแม้แต่การวิพากษ์สังคมที่สอนให้เด็กกลัวคนแปลกหน้า ผมชอบการที่เรื่องสั้น ๆ สอนผ่านภาพสะกดคนอ่านให้คิดต่อหลังปิดหนังสือ และนั่นแหละคือเหตุผลที่ทฤษฎีนี้ยังคงสะเทือนใจเสมอ

ยอมรับเลยว่าเมื่อมองถึงรากเหง้าของ 'Aquaman' มันชัดเจนว่าเขาเอาแรงบันดาลใจมาจากตำนานเทพเจ้าทะเลและเรื่องเล่าเกี่ยวกับเมืองใต้ทะเลที่มีมาช้านานมากกว่าแค่การเป็นซูเปอร์ฮีโร่แบบสมัยใหม่ สร้างขึ้นในยุคทองของคอมิกส์โดยพอล นอร์ริส และมอร์ท เวย์ซิงเกอร์ ในปี 1941 บุคลิกและสัญลักษณ์ของเจ้าแห่งสมุทรสะท้อนถึงภาพจำของเทพเจ้าทะเลอย่าง 'Poseidon'/'Neptune' ที่ถือตรีศูลเป็นอาวุธ ตัวตรีศูลเองกลายเป็นสัญลักษณ์สำคัญที่บ่งบอกถึงอำนาจเหนือผืนน้ำและการปกครอง ซึ่งเห็นได้ชัดทั้งในคอมิกส์ยุคเก่าและการถ่ายทอดร่วมสมัย นอกจากนี้แนวคิดเรื่อง 'Atlantis' ที่เป็นแหล่งกำเนิดของเขาก็มาจากตำนานยุคโบราณอย่างบทสนทนาในปรัชญากรีกที่เล่าเรื่องของเมืองที่จมลงใต้คลื่น ทำให้ภาพของ Aquaman มีกลิ่นอายของตำนานคลาสสิกผสมกับนิยายผจญภัยทางทะเล ส่วนเส้นทางการเล่าเรื่องของเขายังดึงเอาองค์ประกอบจากนิทานพื้นบ้านและเทพนิยายของหลายวัฒนธรรมเข้ามาผสม เช่น เรื่องเล่าของมนุษย์ครึ่งปลาอย่างนางเงือกที่พบได้ในนิทานยุโรปจนถึงตำนานของชนเผ่าต่างๆ ที่มองทะเลเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ความสามารถในการสื่อสารกับสิ่งมีชีวิตใต้ท้องทะเลทำให้ Aquaman ดูคล้ายกับตัวแทนของเทพเจ้าทะเลในตำนานต่าง ๆ เสียด้วยซ้ำ ในขณะเดียวกันก็มีแง่มุมที่ได้รับอิทธิพลจากนิยายอัศวินและตำนานกษัตริย์ (เช่นอารมณ์ของการทวงคืนบัลลังก์และการปกครองอาณาจักรที่หายไป) ทำให้ภาพของเขามีทั้งความเป็นวีรบุรุษสายบูรณาการอาณาจักรและฮีโร่ผู้เป็นสะพานเชื่อมระหว่างสองโลก นอกจากนี้ในยุคที่มีคู่แข่งซูเปอร์ฮีโร่ทะเลอย่าง Namor ก็มีการยืมอิทธิพลจากบรรยากาศนิยายผจญภัยพัลพ์และโทนเรื่องทะเลปะทะมนุษย์บกไปด้วย ในเวอร์ชันสมัยใหม่โดยเฉพาะภาพยนตร์และคอมิกส์ชุดหลัง ๆ นักเขียนและผู้กำกับหยิบเอาตำนานหลากหลายมาทำให้ฉากใต้ทะเลมีมิติ ทั้งการออกแบบวัฒนธรรมของชาว Atlantis ที่ดูกลมกลืนระหว่างเทคโนโลยีกับพิธีกรรมโบราณ ไปจนถึงการสำรวจหัวข้อเรื่องความเป็นเจ้าของทรัพยากรและการอนุรักษ์ทะเล ซึ่งสอดคล้องกับมุมมองของเทพเจ้าทะเลที่ต้องคุ้มครองผืนน้ำ ฉันชอบที่การผสมผสานเหล่านี้ทำให้ 'Aquaman' ไม่ใช่แค่การยืมองค์ประกอบจากตำนานใดเรื่องหนึ่ง แต่เป็นการถักทอภาพใหม่จากหลายตำนานเข้าด้วยกัน จนเกิดตัวละครที่ทั้งอิงตำนานและทำหน้าที่เป็นตัวแทนประเด็นร่วมสมัยในเวลาเดียวกัน ท้ายที่สุดแล้ว ความน่าสนใจของเขามาจากการที่ตำนานเก่ากับปัญหายุคใหม่มาบรรจบกัน ตอนที่เห็นฉากที่เขาใช้ตรีศูลสั่งคลื่นหรือสื่อสารกับสัตว์ทะเล ฉันมักคิดถึงภาพเทพเจ้าทะเลในตำนานโลกและรู้สึกตื่นเต้นที่ตำนานเหล่านั้นยังมีชีวิตอยู่ผ่านตัวละครนี้ นี่แหละเสน่ห์ของการนำตำนานมาปรับใช้—มันทำให้ฮีโร่คนหนึ่งกลายเป็นกระจกสะท้อนเรื่องราวเก่าและคำถามร่วมสมัยไปพร้อมกัน

จินตนาการของเราโลดแล่นทันทีเมื่อคิดจะเปลี่ยนนิทานเป็นหนังแฟนตาซีเทพนิยาย เพราะสิ่งที่ต้องทำไม่ใช่แค่ยืดเวลาให้ยาวขึ้น แต่เป็นการขยายโลกภายในให้มีน้ำหนักและกฎเกณฑ์เป็นของตัวเอง เรามักเริ่มจากการตั้งคำถามว่าโลกนี้มีระบบเวทมนตร์แบบไหน เหตุผลที่สิ่งมหัศจรรย์ปรากฏคืออะไร และใครได้ประโยชน์จากมัน นั่นจะช่วยกำหนดช่วงโทนจากนิทานเด็กไปสู่โทนผู้ใหญ่ได้อย่างเป็นธรรมชาติ การแบ่งบทให้ตัวละครรองมีพื้นที่เล่าเรื่อง จะทำให้เรื่องดูมีมิติ เช่น ให้ราชาโบราณมีอดีตที่ขัดแย้ง หรือให้สัตว์วิเศษเป็นผู้ยึดโยงกับตำนานพื้นเมือง วิธีนี้ทำให้ฉากที่เคยเรียบง่ายกลายเป็นฉากที่สะเทือนใจเมื่อตัวละครต้องตัดสินใจอย่างยากลำบาก นักเขียนยังสามารถใส่ประเด็นสังคมร่วมสมัยเข้าไป เช่น อำนาจ การเสียสละ หรือการทำลายสิ่งแวดล้อม โดยไม่ทำลายแก่นของนิทานเดิม เราชอบแนวทางที่ยึดแก่นเรื่องเดิมเป็นแกนนำ แล้วปักหมุดเพิ่มเส้นเรื่องย่อย เช่น สงครามระหว่างเผ่า เรื่องรักที่ต้องห้าม หรือการตามหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ ให้โครงสร้างเป็นสามส่วนเพื่อรักษาจังหวะการเดินเรื่อง เหล่านี้จะทำให้ผลงานดูเป็นมหากาพย์ขึ้นโดยไม่เสียความอบอุ่นแบบนิทานเดิม และท้ายที่สุดฉากหนึ่งฉากที่ฉุดหัวใจคนดูได้ก็พอที่จะทำให้การดัดแปลงงานนี้คงทนในความทรงจำ เหมือนที่ฉากจาก 'The Lord of the Rings' เคยทำให้ฉันตื่นเต้นตอนดูครั้งแรก

ลองนึกภาพโลกเทพนิยายที่เต็มไปด้วยเพลงประกอบและปราสาทสวยๆ แล้วได้ดูแบบถูกลิขสิทธิ์บนจอที่บ้าน—นั่นแหละคือเหตุผลที่เราเลือกดูผ่านบริการสตรีมมิ่งหลักบ่อย ๆ เราอยากแนะนำชัด ๆ ว่าสำหรับหนังแฟนตาซีแนวเทพนิยายแบบครอบครัวหรือเวอร์ชันฮอลลีวูด แพลตฟอร์มอย่าง 'Disney+ Hotstar' มักจะเป็นแหล่งที่ไว้ใจได้ เพราะมีทั้งหนังจากสตูดิโอดิสนีย์และภาพยนตร์ไลฟ์แอ็กชันที่ดัดแปลงจากนิทาน เช่น 'Beauty and the Beast' หรือ 'Maleficent' ซึ่งให้บรรยากาศเทพนิยายที่คุ้นเคยแต่เพิ่มฉากภาพสวยและงานสร้างใหญ่โต ถ้าอยากเก็บเป็นของสะสมแบบซื้อหรือเช่า การใช้บริการอย่าง 'Apple TV'/'iTunes' และ 'Google Play Movies' ก็เป็นตัวเลือกดี เพราะมักจะมีทั้งเวอร์ชันพากย์ไทยและซับไทยให้เลือก แถมบางครั้งมีฉบับรีมาสเตอร์หรือเบื้องหลังให้ดูด้วย เราเองชอบเช่าหนังพวกนี้เป็นครั้งคราวเมื่ออยากย้อนวัยหรือพาลูกหลานดูเรื่องราวคลาสสิก เพราะคุณภาพภาพและซาวด์มักดีกว่าดูแบบฟรีไม่ถูกลิขสิทธิ์ สรุปว่า หากเป้าหมายคือการดูหนังเทพนิยายแบบถูกต้องตามกฎหมาย ให้เริ่มจาก 'Disney+ Hotstar' และร้านเช่าดิจิทัลหลัก จากนั้นก็ดูว่ามีตัวเลือกพากย์ไทยหรือซับไทยไหม แล้วจัดเวลาเปิดไฟสลัว ๆ นอนดูไปพร้อมกับขนมนิดหน่อย จะได้บรรยากาศเหมือนนั่งชมการแสดงในโรงเล็ก ๆ ที่บ้าน

เคยสงสัยไหมว่าเสื้อบอลกาวน์ที่เห็นในแม็กกาซีนและงานแต่งงานหลายครั้งมีร่องรอยของเทพนิยายฝังอยู่ข้างใน? ในความคิดของเรา ต้นแบบชุด 'Cinderella' ทำหน้าที่เป็นแม่แบบของทรงกระโปรงฟูลสเกิร์ตกับทรงเอวคอดที่กลายเป็นภาษาสากลของความเป็น “เจ้าหญิง” ได้อย่างน่าสนใจ ย้อนไปดูองค์ประกอบพื้นฐาน: กระโปรงบาน ผ้าตาข่ายหรือทูลล์ ชั้นซ้อน และเอวที่เน้นด้วยคอร์เซ็ต ล้วนมาจากการเล่าเรื่องเชิงภาพในนิทานบอลรูมซึ่งถูกย้ำด้วยภาพยนตร์ ภาพเหล่านี้ทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์ทางอารมณ์ — ไม่ได้เป็นแค่เสื้อผ้าแต่เป็นการสื่อว่าใครควรได้รับความสนใจหรือบทบาทพิเศษในสังคม เราเองเคยไปงานคอสเพลย์ที่คนส่วนใหญ่แต่งเป็นเวอร์ชันสวยงามของชุดเจ้าหญิง และสังเกตว่าดีเทลแบบเดียวกันกลับถูกดัดแปลงมาใส่ในเดรสลองที่วางขายในห้าง ผลกระทบทางแฟชั่นไม่ได้หยุดที่ชุดราตรีเท่านั้น เทรนด์สตรีทแวร์บางชุดก็หยิบเกล็ดจากดีเทลเจ้าหญิง เช่น ผ้าซาตินที่ใช้ในแจ็กเก็ต หรือการเพิ่มผ้าชีฟองเป็นชิ้นตกแต่ง การร่วมมือระหว่างแบรนด์แฟชั่นไฮเอนด์กับสตูดิโอภาพยนตร์ทำให้ภาพชุดจาก 'Cinderella' ถูกยกระดับเป็นไอเท็มลักชัวรีและกลับมาเป็นแรงกระตุ้นให้วงการแฟชั่นทดลองกับโทนสีพาสเทลและโครงสร้างที่หวานขึ้นอย่างคงรูป — ซึ่งก็ดีสำหรับคนที่ชอบความฝันในชีวิตจริง

ความหมายของสัตว์ในเทพนิยายมักถูกผูกไว้กับความหวัง ความกลัว และค่านิยมของแต่ละสังคม ซึ่งทำให้การอ่านสัญลักษณ์เหล่านี้สนุกและมีมิติยิ่งขึ้น เราโตมากับภาพมังกรที่ถูกวาดต่างกันในสองฝั่งของโลก — มังกรตะวันตกมักเป็นสัตว์ดุร้ายที่ต้องพิชิต ในขณะที่มังกรตะวันออกถูกมองว่าเป็นตัวแทนของอำนาจและความอุดมสมบูรณ์ เรื่องเล่าของ 'Beowulf' เป็นตัวอย่างคลาสสิกที่มังกรกลายเป็นสะท้อนของความโกรธและความตาย ในขณะที่นิยายและศิลปะจีนให้มังกรเป็นสัญลักษณ์ของจักรพรรดิและโชคลาภ เราเชื่อว่าความหมายของสัตว์อื่นๆ ก็มีชั้นเช่นกัน เช่น นกฟีนิกซ์ที่สื่อถึงการเกิดใหม่และการเยียวยา เมื่อผสมกับเรื่องเล่าท้องถิ่นก็จะได้ภาพการฟื้นฟูทางสังคม ส่วนยูนิคอร์นมักย้ำถึงความบริสุทธิ์และความลึกลับ สิ่งที่ทำให้มันน่าหลงใหลคือการที่สัตว์เหล่านี้ไม่เคยมีความหมายเดียว จึงเปิดช่องให้ผู้เล่าและผู้ฟังตีความใหม่ได้ตลอดเวลา

เคยสงสัยไหมว่าสัตว์ในเทพนิยายที่เราเห็นในหน้าจอใหญ่มักมาจากจินตนาการเก่าแก่ แต่กลับถูกนำมาปรับแต่งให้แปลกใหม่บนภาพยนตร์ ฮอลลีวูดเองก็มีตัวอย่างเยอะมากที่ทำให้สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ดูมีชีวิตขึ้นมาอย่างน่าเกรงขาม เราเริ่มจากมังกรก่อนเลยเพราะเป็นหนึ่งในภาพจำแรก ๆ ของฉันเมื่อพูดถึงสัตว์ในตำนาน — ใน 'Dragonheart' จะเห็นมังกรที่มีบุคลิกและความฉลาดเฉลียว ไม่ได้เป็นแค่สัตว์ดุร้ายอย่างเดียว ส่วน 'Reign of Fire' เลือกจับมังกรในแนวโลกหลังหายนะ ทำให้มังกรกลายเป็นภัยคุกคามในเชิงระบบนิเวศ ทั้งสองเรื่องให้ความรู้สึกต่างกันสุดขั้ว แต่ล้วนแสดงให้เห็นว่ามังกรสามารถถูกนำเสนอในหลายมิติ ขยับมาเป็นสิ่งมีชีวิตอื่นที่เคยทำให้ฉันหน้าตื่น คือยูนิคอร์นที่ปรากฏใน 'Harry Potter and the Sorcerer's Stone' — ฉากในป่าสุดเงียบสงบนั้นทำให้ยูนิคอร์นกลายเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์และความลึกลับ ไม่ไกลกันนักคือเงือกใน 'Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides' ที่เปลี่ยนภาพลักษณ์จากเทพนิยายพื้นบ้านเป็นสิ่งมีชีวิตที่หลอกล่อและอันตรายได้อย่างมีสไตล์ นอกจากนั้นยังมีสัตว์ประหลาดพื้นบ้านอย่าง Kraken ใน 'Clash of the Titans' ที่แม้จะเป็นสัตว์ทะเลยักษ์แต่สะท้อนความน่าเกรงขามของพลังธรรมชาติได้ดี สุดท้ายการปรากฏตัวของ Smaug ใน 'The Hobbit: The Desolation of Smaug' ทำให้ฉันชอบการเล่าเรื่องที่มังกรเป็นทั้งสมบัติและภัยพิบัติในเวลาเดียวกัน ทั้งหมดนี้รวมกันเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนว่าภาพยนตร์ฮอลลีวูดหยิบเอาสัตว์ในเทพนิยายมาปั้นให้มีชีวิตบนจอแตกต่างกันอย่างมีชั้นเชิง