ผู้กำกับภาพยนตร์ใช้เทคนิคใดถ่ายทอดผีเด็กบนจอ

ของเล่นเล็ก ๆ มักกลายเป็นตัวแทนความน่าสะพรึงของผีเด็กได้อย่างน่าประหลาด

ฉันชอบวิธีที่หนังอย่าง 'The Lovely Bones' ใช้โลกเหนือจริงและของใช้เด็กเป็นสะพานเชื่อมระหว่างความตายและความทรงจำ กล้องที่เน้นรายละเอียดเช่นรองเท้าคู่หนึ่งที่ยังคาอยู่หรือทางเดินที่มีรอยเท้า จะทำให้ผู้ชมเข้าใจสิ่งที่ขาดหายไปโดยไม่ต้องอธิบายเยอะ การเล่นกับสีโทนอุ่นในความทรงจำแล้วตัดสลับเป็นสีเย็นตอนที่ผีปรากฏทำให้เราเผลอรู้สึกว่าความปลอดภัยถูกทำลาย

อีกอย่างที่ผมให้ความสำคัญคือการใส่เสียงเด็กที่ไม่ชัดเจนจริง ๆ แค่กระซิบเบา ๆ หรือฮัมเป็นทำนองซ้ำ ๆ ก็เพียงพอจะทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปได้ การไม่เห็นใบหน้า แต่เห็นเงาหรือเงาสะท้อนในหน้าต่างก็ทำให้จินตนาการเติมเต็มเอง จบแบบไม่ต้องเปิดไพ่ทั้งหมดมักทำให้หลอนได้ยาวกว่า

ความเงียบและจังหวะภาพมักเป็นตัวกำหนดความหลอนไว้ได้ดีที่สุดบนหน้าจอ

ฉันเชื่อว่าการทำให้ผีเด็กหลอนมันไม่จำเป็นต้องแสดงทุกอย่างออกมาตรงๆ เสมอไป เทคนิคที่ชอบคือการใช้เสียงที่ดูไม่สมเหตุสมผลกับภาพ เช่น เสียงกล่อมนอนที่ช้าลงหรือเสียงหัวเราะที่ถูกยืดออก จังหวะตัดต่อที่หยุดชะงักทำให้เรารู้สึกเหมือนมีบางสิ่งอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่กล้าจ้องมองตรง ๆ ซึ่งเห็นได้ชัดในฉากบางฉากของ 'The Sixth Sense' ที่ใช้สีแดงเป็นสัญลักษณ์และซาวด์ที่เงียบกว่าปกติเพื่อเน้นความแปลกของสิ่งที่เกิดขึ้น

การจัดแสงและมุมกล้องก็มีพลังมาก การถ่ายจากมุมต่ำหรือใช้เลนส์ยาวจะทำให้เด็กบนจอดูแปลกตาและแยกออกจากบริบทปกติ การจัดวางของเล่น กระดาษวาดภาพ หรือคราบเปื้อนบนผนังในเฟรมเดียวกันช่วยสร้างเรื่องเล่าโดยไม่ต้องพูดเยอะ ๆ ฉันชอบเทคนิคที่ 'Ju-On' ใช้คือการวางตัวละครเด็กในกรอบที่นิ่งแล้วให้เกิดการเคลื่อนไหวอย่างผิดธรรมชาติในช็อตถัดไป — มันช็อปโฮกและกระทบต่อประสาทผู้ชมได้ดี

สุดท้ายการแสดงของเด็กเองก็สำคัญมาก การฝึกให้เด็กทำหน้าตายาว ๆ หรือลดการกะพริบตาเล็กน้อยสามารถทำให้ภาพดูหลอนทันที ฉันมักจะใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ เช่นทรงผมที่ไม่เป็นทรง เสื้อผ้าที่สกปรกเล็กน้อย หรือการยืนผิดมุมเล็ก ๆ เหล่านี้แหละที่ทำให้ผีเด็กบนจอไม่ใช่แค่คอสเพลย์ แต่กลายเป็นความรู้สึกที่ยังคงตามหลอกหลอนไปได้นานหลังหนังจบ

มีหลายวิธีที่ผู้กำกับใช้เพื่อบิดความคาดหวังของผู้ชมให้กลายเป็นความหวาดกลัว หนึ่งในเทคนิคที่ชอบคือการใช้การเคลื่อนกล้องยาวต่อเนื่องเพื่อสะสมบรรยากาศ เช่นฉากที่ต้องการเผยผีเด็กอย่างช้า ๆ กล้องจะลื่นผ่านพื้นที่เล่นของเด็ก แสงจะซีดลง แล้วค่อยเผยบางสิ่งที่ผิดปกติ เทคนิคนี้ถูกนำมาใช้ได้ทรงพลังในซีรีส์อย่าง 'The Haunting of Hill House' ที่มุมกล้องและบรรยากาศช่วยให้การปรากฏตัวของผีดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของบ้านมากกว่าการปรากฏแบบฉับพลัน

อีกแนวคือการใช้เมคอัพและเอฟเฟกต์แบบพึ่งพากายภาพจริง ๆ มากกว่าการพึ่ง CGI ล้วน ๆ เช่น การทำให้ผิวหน้าเอื้อมถึงได้ไม่สมจริง การทำตาดำลึก หรือการใส่สายไฟเล็ก ๆ เพื่อให้การเคลื่อนไหวผิดธรรมชาติ แต่ที่จับใจคือการรวมเสียงกับเสียงพากย์ที่ถูกปรับเพี้ยนให้ความถี่สูงขึ้นหรือต่ำลงจนได้เสียงเด็กที่ฟังแล้วสั่นประสาท ตัวอย่างคลาสสิกคือฉากใน 'The Exorcist' ที่ผสมเสียงร้อง เสียงกระซิบ และการเคลื่อนไหวของเด็กจนรู้สึกไม่ใช่มนุษย์

การใช้สัญลักษณ์เด็กเช่นตุ๊กตา หนังสือกล่อม หรือภาพวาดก็เป็นกลวิธีที่ดี ถ้าผสมเข้ากับการเล่าเรื่องที่ให้มุมมองเด็กเป็นตัวนำ ผู้ชมจะรู้สึกเชื่อมโยงมากขึ้น และความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นจึงเจาะลึกกว่าแค่การหลอกแบบผิวเผิน ฉันมักจะสังเกตว่าวิธีพวกนี้ทำงานได้ดีเมื่อผู้กำกับรู้ว่าอะไรควรปิดไว้และอะไรควรเปิดเผย