มีองค์กรใดช่วยเหลือชาวป่าบางกลอย และติดต่ออย่างไร?

เสียงใบไม้ที่ไหวและกลิ่นดินชื้นคือภาพจำแรกเมื่อเดินเข้าไปใกล้พื้นที่นั้น — ป่าบางกลอยตั้งอยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน ซึ่งอยู่ฝั่งทิศตะวันตกของจังหวัดเพชรบุรีโดยพื้นที่ป่าเชื่อมต่อกับแนวเทือกเขาตะนาวศรี ใครจะไปจากกรุงเทพฯ มักใช้ทางหลวงหมายเลข 4 (เพชรเกษม) มุ่งหน้าไปยังตัวจังหวัดเพชรบุรีแล้วเลี้ยวเข้าทางไปยังที่ทำการอุทยานเป็นจุดเริ่มต้น การเดินทางเข้าไปยังชุมชนบ้านบางกลอยมักต้องเปลี่ยนเป็นรถโฟร์วีลหรือเดินเท้าเข้าไปอีกหลายกิโลเมตร เพราะถนนในป่าหลายช่วงเป็นทางดินและมีการเดินทางโดยการข้ามลำธารบางจุด ในมุมมองของคนที่เคยไปเยือน ช่วงเวลาที่เหมาะสมคือหน้าแล้งเพราะทางจะไม่เละและการสื่อสารยังพอมีสัญญาณบางพื้นที่ แต่ไม่ควรคิดว่ามันสะดวกเหมือนเที่ยวเมืองใหญ่ การติดต่อกับเจ้าหน้าที่อุทยานหรือชุมชนล่วงหน้าช่วยได้มาก และการเคารพกติกาพื้นที่คุ้มครองคือเรื่องสำคัญ เรามักเตรียมรองเท้าเดินป่า อุปกรณ์กันยุง น้ำดื่ม และเงินสดติดตัวเพราะร้านค้าในชุมชนมีจำกัด นอกจากเรื่องการเดินทางแล้ว ความละเอียดอ่อนทางวัฒนธรรมก็สำคัญ บ้านบางกลอยมีทั้งผู้เฒ่าและเด็ก การถ่ายรูปหรือรบกวนกิจวัตรประจำวันของชาวบ้านควรทำด้วยความระมัดระวังและขออนุญาตก่อนเสมอ ความทรงจำสุดท้ายที่ติดตาไม่ใช่แค่ความเขียวชอุ่ม แต่เป็นความเงียบที่หนักแน่นและเรื่องราวของผู้คนที่พยายามรักษาผืนป่าเอาไว้ เมื่อได้ไปแล้ว มันไม่ใช่แค่การเช็กอิน แต่เป็นการเก็บบทเรียนกลับมาอย่างเงียบ ๆ

เรื่อง 'บางกลอย' เป็นกรณีศึกษาที่แทงใจคนที่ติดตามเรื่องสิทธิเพื่อที่ดินและการอนุรักษ์ป่าอย่างผม เพราะมันผสมทั้งประวัติศาสตร์ ความเชื่อดั้งเดิม และการใช้กฎหมายรัฐรวมกันในวิถีที่ซับซ้อน การปะทะเกิดจากความขัดแย้งระหว่างการประกาศเขตอุทยานและวิถีชีวิตของชุมชนบนพื้นที่สูง คนในชุมชนยึดโยงดินแดนเป็นแหล่งทำกิน ประเพณี และสุสานบรรพบุรุษ ขณะที่รัฐใช้กฎหมายคุ้มครองทรัพยากรและความสงวนของผืนป่าเป็นเหตุผลในการขับไล่ การสื่อสารที่ไม่ลงตัวและการตีความกฎหมายที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงทางวัฒนธรรมกลายเป็นชนวนเรื้อรัง มีช่วงเวลาที่กลุ่มคนเลือกกลับขึ้นไปอยู่บนพื้นที่เดิมเพื่อตั้งถิ่นฐานอีกครั้ง และการตอบสนองจากเจ้าหน้าที่ทำให้เกิดการปะทะทางกายภาพ การฟ้องร้อง และการประท้วงจากภาคประชาสังคม หลายครอบครัวต้องเจอผลกระทบเรื่องสุขภาพ การศึกษา และความเป็นอยู่ที่เปลี่ยนไป แต่ละเหตุการณ์ไม่ได้เป็นเพียงการตัดสินใจเชิงนโยบายอย่างเดียว มันเกี่ยวพันกับความรู้สึกของการถูกตัดขาดจากรากเหง้า ซึ่งผมเชื่อว่าควรได้รับการคำนึงถึงมากกว่าการมองเป็นปัญหาทางเทคนิคเพียงอย่างเดียว

สถานการณ์รอบ 'ป่าบางกลอย' ยังคงทำให้ฉันสะเทือนใจและคิดมากอยู่เสมอ เพราะนี่ไม่ใช่แค่เรื่องการจัดการพื้นที่ป่า แต่เกี่ยวพันกับวิถีชีวิตและสิทธิของผู้คนที่อยู่มาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย บทสรุปสั้น ๆ ที่ฉันติดตามคือประเด็นหลักยังคงเป็นการพิสูจน์สิทธิที่ดิน และการเจรจาระหว่างชุมชนกับหน่วยงานรัฐ หน่วยงานสิทธิมนุษยชนและองค์กรชุมชนยังคงเรียกร้องให้มีการแก้ไขเชิงโครงสร้าง เช่น การยอมรับเอกสารแนวทางชุมชนดั้งเดิม การจัดทำแผนฟื้นฟูที่คำนึงถึงวัฒนธรรมท้องถิ่น และการลดการใช้มาตรการคุกคามต่อผู้นำชุมชน เหตุการณ์บางช่วงมีการจับกุมหรือการฟ้องร้อง แต่ก็มีแรงสนับสนุนจากสังคมเมืองและเครือข่ายภาคประชาสังคมที่พยายามผลักดันให้ประเด็นนี้ถูกพูดถึงในที่สาธารณะ มุมมองส่วนตัวของฉันคือนักรณรงค์ต้องผลักดันให้การแก้ปัญหาไม่ใช่แค่การให้ความช่วยเหลือชั่วคราว แต่เป็นการคืนสิทธิพื้นฐานและพื้นที่ทางวัฒนธรรม การยอมรับแนวทางการจัดการพื้นที่แบบรวมศูนย์ระหว่างรัฐบาลกับชุมชนเป็นสิ่งสำคัญ หากการพูดคุยยังคงเดินหน้าไปแบบค่อยเป็นค่อยไป เราจะต้องจับตาดูข้อผูกพันทางกฎหมายและความโปร่งใสของการดำเนินการให้มากขึ้น ความหวังยังอยู่ถ้าทุกฝ่ายฟังกันจริง ๆ และยอมรับว่าคนพื้นถิ่นไม่ใช่ปัญหา แต่เป็นผู้ที่มีบทบาทสำคัญในการดูแลผืนป่า

ดิฉันเห็นป่าบางกลอยเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของการชนกันระหว่างกรอบกฎหมายเชิงนโยบายและวิถีชีวิตชุมชนท้องถิ่น ซึ่งถูกกำกับด้วยกฎหมายหลายฉบับและมติระดับรัฐที่มีผลต่อการจัดการพื้นที่ป่า เอกสารทางกฎหมายหลักที่เกี่ยวข้องได้แก่ พ.ร.บ.อุทยานแห่งชาติ ซึ่งให้การคุ้มครองพื้นที่ป่าในลักษณะห้ามอยู่อาศัยหรือทำกินถาวรภายในเขตอุทยาน รวมถึงกฎหมายป่าไม้ที่ควบคุมการครอบครองและใช้ประโยชน์จากที่ดินป่า นอกจากนั้นยังมีประมวลกฎหมายที่ดินและข้อบังคับของหน่วยราชการที่กำกับการออกสิทธิที่ดินในพื้นที่ป่า สถานการณ์ของบางกลอยมักจะผูกกับการบังคับใช้กฎหมายเหล่านี้โดยหน่วยงานอุทยานและป่าไม้ อีกมิติสำคัญคือการตัดสินใจเชิงนโยบาย เช่น มติหรือแนวปฏิบัติของคณะรัฐมนตรีและหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ที่บางครั้งจะกำหนดแนวทางชั่วคราวเพื่อจัดการกรณีชุมชนกลับเข้าพื้นที่หรือการดูแลความมั่นคงของผืนป่า แนวทางเหล่านี้อาจผ่อนปรนบ้างในเชิงปฏิบัติ แต่ก็ขึ้นอยู่กับการประสานงานระหว่างหน่วยงานและแรงกดดันทางสังคมด้วย มุมมองส่วนตัวคือการแก้ปัญหาควรข้ามกรอบแยกชัดแบบดำ–ขาว ด้วยการยอมรับสิทธิชุมชนดั้งเดิมในทางปฏิบัติ เช่น การยอมให้มีเขตใช้ประโยชน์ชั่วคราวหรือการทำแผนจัดการร่วมระหว่างชาวบ้านและเจ้าหน้าที่เพื่อรักษาป่าไปพร้อมกัน มาตรการเช่นนี้จะช่วยลดการขัดแย้งและทำให้กฎหมายที่มีอยู่ถูกนำไปใช้แบบยืดหยุ่นและยุติธรรมในระดับพื้นที่

สภาพป่าที่บางกลอยเมื่อหลายปีก่อนมีความชื้นและความหนาแน่นของต้นไม้ที่ต่างไปจากวันนี้อย่างเห็นได้ชัด การมาเยือนแต่ละครั้งทำให้ประสาทสัมผัสของผมบันทึกรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นของดินที่เปลี่ยนไป เสียงนกบางชนิดที่เริ่มเงียบลง และแนวต้นไม้ที่ถูกตัดหรือถางให้เป็นแนวแคบ สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นแค่ภาพของความเหี่ยวเฉา แต่สะท้อนถึงกระบวนการหลายชั้น ทั้งการขยายตัวของพื้นที่เพาะปลูก การเข้าถึงจากถนนที่เพิ่มขึ้น และแรงกดดันจากนโยบายการจัดการพื้นที่อนุรักษ์ที่ไม่สอดคล้องกับวิถีชีวิตท้องถิ่น มุมมองส่วนตัวคือการเห็นการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพในระดับที่จับต้องได้: พืชสมุนไพรพื้นบ้านที่เคยหาง่ายเริ่มหายไป สัตว์เล็กสัตว์น้อยไม่ปรากฏตัวเหมือนก่อน และสภาพดินที่แห้งกร้านขึ้นในช่วงแล้งยาว ความเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศทำให้ฤดูน้ำท่ามีความผันผวน ร่วมกับการเปลี่ยนการใช้ที่ดินส่งผลให้การทำงานของระบบนิเวศเปลี่ยนแปลงไปอย่างถาวร ภาพรวมนี้ทำให้คิดถึงหนังเรื่อง 'Princess Mononoke' ที่แสดงความตึงเครียดระหว่างมนุษย์กับป่า แม้จะเป็นงานสื่อสารเชิงสัญลักษณ์ แต่ความจริงที่สัมผัสได้จากบางกลอยคือการเรียกร้องให้มีการบริหารจัดการที่เคารพความรู้พื้นบ้านและความหลากหลายทางชีวภาพ มิฉะนั้นภาพของป่าที่ค่อย ๆ ยุบสลายจะยังคงตามหลอกหลอนต่อไป

รายงานเชิงสารคดีเกี่ยวกับป่าบางกลอยที่ฉันเห็นมีความเข้มข้นและเศร้าไปพร้อมกัน เหมือนดูบทกวีที่ถูกตัดทอนเรื่องราวจริงจังลงมาเป็นภาพเคลื่อนไหว เมื่อได้ดูงานจากสื่อสาธารณะบางชิ้น ความรู้สึกต่อการสูญเสียพื้นป่าและการต่อสู้ทางกฎหมายของชาวกะเหรี่ยงยิ่งชัดเจนขึ้น หยิบตัวอย่างงานยาวๆ ที่ลงลึกเรื่องสิทธิที่ดิน การอพยพ การฟื้นฟูวิถีชีวิตพื้นบ้าน และบทสัมภาษณ์ผู้เฒ่าผู้แก่ จะเห็นว่าองค์ประกอบภาพถ่ายมุมสูง แผนที่เก่า และเสียงบันทึกสนทนาเล็กๆ ทำให้เรื่องราวมีน้ำหนักมากกว่าแค่ข่าวด่วน การรับชมในมุมของคนที่ติดตามการเคลื่อนไหวเรื่องสิทธิชุมชนมานานทำให้ฉันสนใจชิ้นที่นำเสนอข้อมูลเชิงบริบท เช่น ประวัติการขึ้นทะเบียนพื้นที่ป่า กฎหมายที่เกี่ยวข้อง และผลกระทบต่อวิถีชีวิตประจำวันของชาวบ้าน งานแบบนี้ไม่จำเป็นต้องเป็นภาพยนตร์ยาวเสมอไป สารคดีสั้น 15–30 นาทีที่ทำดีมีพลังเทียบเท่ากัน และมักจะมีการสัมภาษณ์เชิงลึกที่ทำให้เข้าใจเหตุผลเบื้องหลังการตัดสินใจของคนในชุมชนได้ชัดเจนขึ้น ตอนที่ให้ความสำคัญที่สุดสำหรับฉันคือการฟังเสียงชาวบ้านโดยตรงและการตั้งคำถามกับโครงสร้างอำนาจที่มีผล ตำแหน่งกล้องและวิธีตัดต่อบอกเล่าถึงความตั้งใจของผู้สร้าง ถ้ามองหาสารคดี ให้เลือกงานที่เคารพผู้ที่ถูกเล่าเรื่อง และจบด้วยความเป็นไปได้หรือแนวทางการช่วยเหลือมากกว่าความสิ้นหวัง นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ฉันยังอยากติดตามต่อไป

บ้านเล็กๆ ใต้ร่มไม้ตรงนั้นเคยมีเสียงหัวเราะจากเด็กๆ วิ่งเล่นรอบกองไฟมาก่อน แต่ตอนนี้สิ่งที่เห็นกลับเป็นช่องว่างของความทรงจำที่ถูกดึงออกไปทีละน้อย การสูญเสียที่ฝังลึกที่สุดสำหรับชุมชนป่าบางกลอยไม่ได้มีแค่ที่ดินหรือบ้านเท่านั้น แต่คือการถูกตัดขาดจากการเข้าถึงป่าอาหาร รากไม้สมุนไพร และแหล่งน้ำที่เคยเป็นเส้นเลือดของชีวิตประจำวัน ความสามารถในการหาพืชอาหารตามฤดูกาลและเลี้ยงชีพจากป่าถูกทำลายจนการกินข้าวกลายเป็นเรื่องไม่แน่นอน ในฐานะคนที่เคยกินปลาจากลำธารใกล้หมู่บ้าน ฉันรู้ดีว่าการไม่มีที่เดิมหมายถึงค่าครองชีพที่เพิ่มสูงขึ้นและพึ่งพาความช่วยเหลือภายนอก นอกจากเศรษฐกิจแล้ว รอยแผลทางวัฒนธรรมก็ชัดเจน องค์ความรู้เรื่องประเพณี พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ และการบอกเล่าประวัติศาสตร์ที่ถูกส่งต่อแบบปากต่อปากเริ่มหลุดลอย คนแก่ที่เป็นห้องสมุดเดินได้ของชุมชนมีโอกาสน้อยลงในการสอนเด็กๆ ทำให้อัตลักษณ์เริ่มอ่อนแอลงในรุ่นต่อไป ฉันรู้สึกว่าการได้กลับไปยังป่าหรือมีสิทธิ์ในการจัดการพื้นที่ของตัวเองจะไม่ใช่แค่การคืนที่ดิน แต่เป็นการคืนความเป็นคนของพวกเขาด้วย

มีงานวิจัยและรายงานเชิงประวัติศาสตร์และกฎหมายที่ผมคิดว่าให้มุมมองรอบด้านเกี่ยวกับป่าบางกลอยค่อนข้างครบ แนะนำให้เริ่มจากงานเขียนของนักมานุษยวิทยาที่ศึกษาชุมชนกะเหรี่ยงและการตั้งอุทยานในประเทศไทย เพราะงานพวกนี้จะอธิบายที่มาของข้อขัดแย้งระหว่างนโยบายอนุรักษ์กับสิทธิชุมชนท้องถิ่นอย่างละเอียด ตัวอย่างเช่นผลงานของ Chayan Vaddhanaphuti ซึ่งวิเคราะห์ปฏิสัมพันธ์ระหว่างรัฐกับชุมชนป่าต้นน้ำได้ชัดเจน ช่วยให้เข้าใจบริบททางประวัติศาสตร์ที่นำไปสู่การอพยพหรือการผลักดันชาวบ้านออกจากพื้นที่ นอกจากบทความวิชาการแล้ว งานวิจัยระดับปริญญาโท/เอกที่ตีพิมพ์ในมหาวิทยาลัยไทยก็มักมีข้อมูลเชิงพื้นที่และสัมภาษณ์ผู้ได้รับผลกระทบที่ละเอียด ซึ่งหาได้จากหอสมุดออนไลน์ของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ สุดท้ายอย่าลืมอ่านบทความเชิงสืบสวนในสื่ออิสระอย่าง 'Prachatai' หรือคอลัมน์เชิงวิเคราะห์ใน 'Bangkok Post' เพราะมุมมองด้านการสื่อสารและข้อเท็จจริงประจำวันจะเติมช่องว่างที่งานวิชาการบางชิ้นไม่ได้กล่าวถึง อ่านจบแล้วฉันมักรู้สึกว่าเรื่องบางกลอยเป็นกรณีศึกษาที่ดีมากสำหรับใครที่อยากเข้าใจการปะทะกันระหว่างนโยบายรัฐกับวิถีชีวิตชุมชน และการวางนโยบายที่เคารพสิทธิมนุษยชนควรเริ่มจากข้อมูลเชิงพื้นที่อย่างแท้จริง