รูปเวตาล ปรากฏในหนังสือหรือนิยายเรื่องใดบ้าง?

เอาแบบตรงๆ ฉันมองว่าคำตอบสำหรับคำถามนี้ไม่สามารถตอบด้วยชื่อเดียวได้ เพราะนิยามของ ‘นิยายภาพประกอบ’ กับวิธีวัดยอดขายต่างกันมาก ระหว่างงานที่เป็นนิยายมีภาพประกอบ (illustrated novel), ไลท์โนเวล, หรือหนังสือภาพสำหรับผู้ใหญ่ แต่ละตลาด—เช่น ญี่ปุ่น อเมริกา หรือไทย—ก็มีชาร์ตและเทรนด์ของตัวเอง ฉันเลยมักจะคิดถึงคำว่า "ขายดีที่สุดปีนี้" ว่าเป็นคำจำกัดความที่ต้องระบุแหล่งอ้างอิงก่อน ในมุมมองของผู้ติดตาม ฉันสังเกตว่าปัจจัยที่ผลักดันยอดขายมักมาจากการมีอนิเมะประกอบ การรีอีดิทฉบับภาพสวย หรือโปรโมชันข้ามสื่อ ทำให้นักเขียนที่เคยนิ่งๆ อาจโด่งขึ้นมาในปีนั้นได้ พอพูดแบบนี้ ฉันเลยชอบดูหลายชาร์ตเทียบกันมากกว่าฟังชื่อเดียว เพราะมันให้ภาพรวมของผู้ชนะที่แท้จริงมากกว่า

บอกตรงๆ ว่าการจัดลำดับการอ่าน 'มัทนา' เป็นเรื่องสนุกกว่าที่คนส่วนใหญ่คิดและผมมักเล่าให้เพื่อนๆ ฟังแบบนี้เสมอ เริ่มจากภาคหลักก่อนเสมอ: อ่านเล่มหลักตามลำดับตีพิมพ์ (เล่ม 1 ไปจนจบ) เพื่อเก็บการเปิดเผยทั้งปมและพัฒนาการตัวละครอย่างที่ผู้แต่งตั้งใจให้รับรู้ ผมพบว่าการเข้าถึงจังหวะอารมณ์ของเรื่องจะชัดเจนขึ้นมากเมื่อไม่โดนสปอยล์จากไซด์สตอรี่หรือพรีเควล หลังจากจบภาคหลัก ให้ขยับไปที่เรื่องสั้นหรือไซด์สตอรี่ที่ออกมาทีหลัง เพราะงานพวกนี้มักเติมรายละเอียดของโลกหรือความสัมพันธ์ที่ช่วยให้เห็นมุมมองใหม่ๆ ของตัวละครบางคน ไม่แนะนำให้เสียเวลาก้าวข้ามไทม์ไลน์จริงถ้ายังไม่ได้อ่านภาคหลัก เพราะบางบทเปิดเผยข้อมูลสำคัญที่ทำให้ฉากย่อยดูหนักขึ้น ปิดท้ายด้วยคอมเมนท์ส่วนตัวว่า ถ้าอยากได้อรรถรสมากขึ้น ให้เว้นช่วงอ่านสั้นๆ ระหว่างเล่มจบกับไซด์สตอรี่ เพื่อให้ความรู้สึกของตัวละครได้ตั้งหลักก่อน พลอยทำให้การย้อนกลับไปอ่านเพิ่มความลึกได้มากขึ้น เช่นเดียวกับที่ผมชอบทำกับ 'Fullmetal Alchemist' เวอร์ชันนิยายที่อ่านเป็นชุดแล้วค่อยตามด้วยบทเสริม

คิดว่าเรื่องวัสดุสำหรับบุษบกต้องคำนึงทั้งความสวยและความปลอดภัยมากกว่าที่หลายคนคิดนะ เราเคยทำงานกับชิ้นงานขนาดใหญ่หลายชิ้นจึงมองเป็นทั้งงานช่างและงานศิลป์ควบคู่กันไป โครงสร้างภายในผมมักเลือกใช้ท่อนเหล็กกล่องขนาดเล็กหรืออลูมิเนียมกล่องถ้าต้องการน้ำหนักเบาเพราะทนและประกอบง่าย แต่ถ้าเวทีต้องรับน้ำหนักนักแสดงเยอะจริง ๆ ไม้เนื้อแข็งหรือโครงเหล็กเชื่อมจะปลอดภัยกว่า ส่วนผิวด้านนอกควรใช้ไม้อัด (plywood) หรือ MDF ปาดแต่งด้วยดับเบิลกรีนหรือโพลียูรีเทนเพื่อความเรียบ แล้วทำฟินิชด้วยกาวกันน้ำและสีรองพื้นแบบซีเมนต์หรือกาวยึดขั้นสูงสำหรับงานกลางแจ้ง การตกแต่งสำคัญไม่แพ้กัน เราแนะนำใช้โฟม EVA ตัดลายหรือไฟเบอร์กลาสขึ้นรูปสำหรับลายฉลุแล้วเคลือบด้วยสารกันขีดข่วนเพื่อให้ดูเป็นทองหรือไม้จริง ส่วนการตกแต่งทองคำให้ใช้ทองเหลืองแผ่นบางหรือสีทองคุณภาพสูงแทนทองแท้เพื่อลดต้นทุนและความเสี่ยง ยกตัวอย่างงานใหญ่ที่ผมเคยเห็นบนเวที 'The Lion King' เขาใช้โครงน้ำหนักเบาผสมกับผ้าและฟอยล์เพื่อได้ภาพที่พลิ้วและปลอดภัย สรุปแล้วเลือกวัสดุตามจุดประสงค์: โครงรับน้ำหนักใช้เหล็ก/ไม้, ผิวใช้ไม้อัด/โฟม/ไฟเบอร์, ตกแต่งใช้สีและฟอยล์ แล้วอย่าลืมเผื่อระบบยึด หน้าจอไฟ และการเข้า-ออกฉุกเฉินให้ครบ

เวลานึกถึงคำว่า 'นักปราชญ์' ในซีรีส์แอนิเมะ ผมมักนึกภาพคนที่ยืนอยู่ขอบฉากแล้วคอยควบคุมชะตากรรมจากเบื้องหลังมากกว่าที่จะเป็นฮีโร่เดินนำหน้า ฉันชอบมิติของตัวละครกลุ่มนี้เพราะเขาไม่ได้เป็นแค่อาจารย์หรือคำตอบของปริศนา แต่เป็นกระจกสะท้อนความเชื่อและความกลัวของตัวเอก ตัวอย่างที่นึกออกจะเป็นคนที่ดูเหมือนแก่แต่มีพลังซ่อนอยู่ หรือคนที่ดูหนุ่มแต่พูดจากประสบการณ์ของคนผ่านร้อนผ่านหนาว การแสดงออกทางกาย ทั้งวิธีพูด การเลือกคำ และของใช้ประจำตัว เช่น ตำราโบราณ แท่งไม้ หรือแว่นที่เป็นสัญลักษณ์ ช่วยบ่งบอกบทบาทได้มากกว่าประโยคยาวๆ ในหลายเรื่อง 'นักปราชญ์' ทำหน้าที่เป็นพ้อยต์บิดโครงเรื่อง ทั้งสอน ความจริงที่ขมขื่น หรือเป็นต้นเหตุของหายนะ เพราะความรู้นั้นมักมาพร้อมกับความรับผิดชอบหรือความหลงผิด ฉันเคยสัมผัสความอบอุ่นเมื่อเห็นนักปราชญ์ยอมละทิ้งทฤษฎีเพื่อช่วยคนธรรมดา และก็เคยสั่นเมื่อเห็นคนที่รู้มากกลับเลือกเส้นทางที่ทำลาย เราจะได้เห็นธีมคลาสสิกอย่างการส่งต่อความรู้ รุ่นต่อรุ่น หรือการทดสอบคุณธรรมของผู้รับมรดกทางปัญญา ความสำเร็จของตัวละครประเภทนี้สำหรับฉันไม่ได้อยู่ที่การอธิบายทุกอย่าง แต่คือการปล่อยให้ผู้ชมรู้สึกว่ามีสิ่งลึกซึ้งซ่อนอยู่หลังคำพูด การให้ช่องว่างให้ผู้ชมจินตนาการ อาจจะเป็นคำพูดครึ่งประโยค มุมกล้องที่จับสายตา หรือลายมือในสมุด ทำให้ภาพลักษณ์ของนักปราชญ์มีน้ำหนักและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน นี่แหละเสน่ห์ที่ทำให้ฉันชอบเห็นบทบาทนี้ปรากฏในงานเล่าเรื่องต่างๆ

ฉันมองว่าอ่านตามลำดับเผยแพร่ของ'ทะเลดวงดาว' เป็นตัวเลือกที่ปลอดภัยที่สุด เพราะการพัฒนาฝีมือผู้เขียนกับการวางปมสำคัญมักเกิดขึ้นตามลำดับนั้น การอ่านเรียงตามที่ออกวางขายช่วยให้คุณเติบโตไปกับตัวละคร เห็นการวางเงื่อนงำและการห้อยมุกซึ่งจะกลับมาคืนทุนในเล่มหลัง ๆ โดยไม่โดนสปอย์ลใหญ่จากภาคต่อหรือสปินออฟ สองจุดที่ควรระวังคือ: (1) ถ้ามีเล่มสั้นหรือเรื่องข้างเคียงที่ออกก่อนภาคหลัก จะมีข้อมูลพื้นฐานที่ผู้เขียนยังไม่ค่อยขยาย ทำให้บางคนงง ถ้าอ่านก่อนเวลาที่เหมาะสม และ (2) ฉากเปิดเผยความลับบางอย่างมักถูกออกแบบให้กระทบคนอ่านที่ตามมาตั้งแต่ต้น ถ้าอยากได้แบบละเอียดจริง ๆ ให้ตามลำดับเผยแพร่ครบก่อน แล้วค่อยข้ามไปยังเรื่องข้างเคียงหรือรีมิกซ์ตามต้องการ เหมือนตอนอ่าน'The Lord of the Rings' ที่ทำให้เรื่องใหญ่ค่อย ๆ เปิดออกตามจังหวะของผู้แต่ง — วิธีนี้ทำให้ความประทับใจไม่เสื่อมลงและความเชื่อมโยงในโลกเรื่องราวชัดเจนขึ้น

เมื่อพูดถึงการเติมความรู้ด้านวิศวกรรมไฟฟ้า ผมมักคิดถึงการผจญภัยแบบค่อยๆ ปะติดปะต่อความรู้ทีละชิ้น มากกว่าจะพุ่งตรงไปที่เรื่องเดียว เรื่องแรกที่ผมแนะนำแบบไม่ลังเลคือพื้นฐานวงจรและอิเล็กทรอนิกส์ ทั้งแอนะล็อกและดิจิทัล เพราะมันเป็นภาษาเบื้องต้นของทุกระบบไฟฟ้า ใครเข้าใจวงจร โต้ตอบกับสัญญาณ และออกแบบบอร์ดเล็กๆ ได้ จะเริ่มเห็นภาพของระบบทั้งระบบได้ชัดขึ้น ต่อมาผมมักผลักให้เพื่อนๆ ลองลงลึกเรื่องไมโครคอนโทรลเลอร์ การเขียนโปรแกรมฝังตัว และระบบควบคุม (control systems) เพราะพวกนี้เชื่อมโลกซอฟต์แวร์กับฮาร์ดแวร์เข้าด้วยกัน ถ้าชอบงานโรงไฟฟ้าหรือระบบจ่ายพลังงานก็ให้เพิ่มวิชา 'ระบบพลังงาน' และ 'อิเล็กทรอนิกส์กำลัง' ถ้าชอบหุ่นยนต์/IoT ให้มุ่งไปที่ 'เซ็นเซอร์', 'การสื่อสารข้อมูล' และ 'ออกแบบ PCB' สุดท้ายผมขอเน้นประสบการณ์จริงมากกว่าทฤษฎีล้วนๆ เข้าแลบ ทำโปรเจกต์เล็กๆ แข่งกันทำบอร์ดหรือระบบควบคุม แล้วค่อยขยายเป็นงานที่ซับซ้อนขึ้น เรียนรู้เครื่องมือจำลองเช่น SPICE, MATLAB แล้วลงมือบัดกรี, ใช้ Oscilloscope, ทำงานร่วมกับคนสายซอฟต์แวร์บ้าง — นี่แหละวิธีที่ทำให้ความรู้ไฟฟ้าเป็นของเราอย่างแท้จริง

เคยสงสัยไหมว่าทำไมตุ๊กตา 'Rilakkuma' บางตัวถึงดูกลมอวบมากราวกับลูกบอลนุ่มๆ นั่นมาจากการเล่นกับวัสดุและแพตเทิร์นมากกว่าที่ตาเห็น ฉันมักจะคิดถึงการออกแบบแพตเทิร์นที่เอื้อต่อความโค้ง เช่น การตัดชิ้นผ้าให้เป็นชิ้นโค้งต่อเนื่องแล้วเย็บแบบลดตะเข็บทีละน้อย เพื่อให้ตะเข็บไม่เป็นเส้นคมๆ บนผิวผ้า การใช้ผ้าที่ยืดเล็กน้อยอย่าง minky หรือ velour ช่วยให้ผิวผ้านุ่มและโอบรอบไส้ได้ดี ทำให้รูปทรงดูเต็มแต่ไม่แข็ง อีกจุดที่สำคัญคือไส้และการจัดน้ำหนัก ฉันชอบแบบที่ใช้โพลีฟิลล์คุณภาพสูงผสมไมโครบีดส์เล็กน้อย เพื่อให้ตุ๊กตาทรงกลมนุ่มแต่ยังคงรูปเวลาอุ้ม การเย็บแบบ under-stitch หรือการเสริมด้วยกัสเซ็ท (gusset) บางจุดทำให้ของเล่นมีโครงที่พอดีและไม่ยับง่าย ส่วนรายละเอียดภายนอกอย่างการปักหน้าเล็กๆ จะวางตำแหน่งให้ต่ำลงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ดึงสายตาออกจากเส้นโค้งหลัก ผลคือสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้รวมกันจนเกิดความรู้สึกกลมอวบที่เรารัก และเป็นเหตุผลว่าทำไมบางชิ้นแม้จะเรียบ แต่ก็ดูน่ากอดเหลือเกิน

อยากเล่าเกร็ดเล็กๆ ที่เจอเวลาไปตามเวิร์กช็อปช่างไม้ในกรุงเทพ: ถ้ามองหาโต๊ะอิหม่ามแบบสั่งทำ ให้เริ่มจากย่านที่มีช่างทำเฟอร์นิเจอร์จริงจังก่อน อย่างย่านจตุจักรมีร้านงานไม้และช่างแกะสลักเล็กๆ หลายร้านที่รับงานสั่งทำแบบละเอียด พอเข้าไปคุยจะได้เห็นชิ้นตัวอย่าง งานแกะลาย การประกอบ และวัสดุที่ใช้จริง ซึ่งช่วยให้ตัดสินใจเรื่องลายแกะ เสาหน้าบัน และความสูงได้ชัดเจน เราเคยสั่งโต๊ะสำหรับมัสยิดชุมชนเล็กๆ แล้วได้บทเรียนสำคัญสองอย่าง: วัดขนาดพื้นที่จริงก่อนสั่ง และบอกการใช้งานให้ชัดว่าอิหม่ามต้องยืน หรือมีพื้นที่วางคัมภีร์เพิ่มไหม เพราะแบบที่สวยแต่สูงเกินไปทำให้การสวดไม่สะดวก อีกเรื่องคือวัสดุ ถ้าต้องการความทนทานและลายสวย ไม้สักแปรรูปจะอายุการใช้งานยาว แต่ถ้าอยากคุมงบ ไม้ยางพาราเคลือบคุณภาพดีก็เป็นตัวเลือกที่ดี อีกจุดที่ช่วยได้คือหาเวิร์กช็อปที่มีบริการติดตั้งส่งถึงที่ บางร้านในย่านบางนา-ตราดและบางพลีจะรับงานโรงเจหรือมัสยิดใหญ่ ทำงานแบบพาไปวัดหน้างานจนติดตั้งเสร็จ ราคาจะแตกต่างตามลายแกะและขนาด แต่ถ้าอยากได้งานละเอียด แนะนำเผื่อเวลาอย่างน้อยสองถึงสามสัปดาห์สำหรับการผลิตและตกแต่ง สุดท้ายแล้วการเลือกช่างที่คุยง่ายและเข้าใจงานแบบศาสนพิธีจะทำให้โต๊ะอิหม่ามออกมาสมจริงและใช้งานได้ยาวนาน เห็นแล้วใจพองทุกครั้งที่ได้เห็นผลงานที่ตั้งอยู่ในมัสยิดอย่างภูมิใจ