สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่ มีสินค้าอย่างเป็นทางการชิ้นไหนบ้าง?

แปลกดีที่ความแตกต่างระหว่างเวอร์ชันนิยายกับซีรีส์ทำให้ฉันมองเรื่องราวซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่รู้เบื่อ ฉันอ่าน 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่' จนรู้สึกผูกพันกับความคิดและน้ำเสียงของตัวละครในหน้ากระดาษก่อน แล้วพอมาเจอฉบับซีรีส์ก็พบว่าคนทำภาพยนตร์เลือกจะเล่าเรื่องด้วยภาษาทางภาพที่เน้นจังหวะและความรู้สึกตรงหน้า มากกว่าการลงลึกในความคิดภายในแบบนิยาย ฉากสำคัญหลายฉากในหนังสือที่มีการบรรยายยาวๆ ถูกย่อให้กระชับหรือย้ายตำแหน่งเพื่อรักษาจังหวะของทีวี ซึ่งบางครั้งทำให้รายละเอียดเล็ก ๆ เช่นปูมหลังของตัวประกอบบางตัวหรือแรงจูงใจเชิงลึกของตัวเอกถูกเบลอไป อีกเรื่องที่สัมผัสได้ชัดคือโทนของความรักและความเศร้าในนิยายมักมีความขมและหนักแน่นกว่า ซีรีส์เลือกที่จะเติมความละมุน เพิ่มมุขน่ารัก และฉากโรแมนติกที่เห็นภาพได้ชัดเจนเพื่อเข้าถึงคนดูวงกว้าง นั่นหมายความว่าบางมุมมองเชิงปรัชญาและการเสียสละที่นิยายวางไว้เป็นแกนกลาง จะถูกปรับให้ดูเบากว่า หรือตัดทอนรายละเอียดที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวด แต่ในทางกลับกัน ฉากสวย ๆ เพลงประกอบ และการแสดงของนักแสดงบางคนก็ทำให้ความสัมพันธ์ของตัวละครดูมีชีวิตและอบอุ่นขึ้น สรุปแบบไม่ซ้ำกับต้นฉบับคงไม่ได้ เพราะนิยายให้ความรู้สึกเป็นการอ่านภายในจิตใจ ส่วนซีรีส์เป็นการสัมผัสด้วยตาและหู ฉันชอบทั้งสองแบบในมุมต่างกัน: นิยายสำหรับวันที่อยากครุ่นคิดยาว ๆ ซีรีส์สำหรับวันที่อยากถูกพาเข้าไปในโลกนั้นแบบเร่งด่วนและเต็มอิ่ม

เทรนด์ที่เด่นที่สุดในวงการแฟนฟิคของ 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่' คือแนว Modern AU ที่ค่อย ๆ คลายความเป็นเทพนิยายให้กลายเป็นชีวิตประจำวันที่คนอ่านจะเข้าใจได้ทันที ฉันมักจะชอบเวอร์ชันที่เอาความโรแมนติกช้า ๆ มาเล่นกับการแสดงออกทางสังคม เช่น ไป๋เฉียนเป็นนักวาดภาพประกอบส่วนเย่หัวเป็นบอสของบริษัทสตาร์ทอัพ ทั้งคู่เริ่มจากความเข้าใจผิดเล็กน้อยแล้วค่อย ๆ ซึมซับความเป็นมนุษย์ของกันและกัน เรื่องพวกนี้ได้รับความนิยมเพราะมันให้ความอบอุ่นแบบจับต้องได้—ฉากหิมะที่ทั้งสองยืนคุยข้างถนนหรือฉากไปทานชานมตอนกลางคืน มันดูใกล้ชิดและเป็นไปได้ในโลกจริง สไตล์การเล่าแบบนี้มักเน้นจังหวะช้า ๆ กับพัฒนาการความสัมพันธ์ที่ละเอียดอ่อน ฉันชอบเมื่อคนเขียนใส่รายละเอียดชีวิตประจำวัน เช่น กลิ่นกาแฟตอนเช้า หรือการที่ตัวละครต้องเผชิญปัญหางานแล้วกลับบ้านมาเจอคนที่เข้าใจ ซึ่งต่างจากฉากแฟนตาซีในต้นฉบับ แต่ยังคงเคารพบุคลิกเดิมของไป๋เฉียนและเย่หัวไว้ได้ ทำให้ผู้อ่านรู้สึกพอใจทั้งในเชิงอารมณ์และความคาดหวังของคาแรกเตอร์ นอกจากความอบอุ่นแล้ว แนวนี้ยังมีพื้นที่ให้แฟนฟิคเตอร์เล่นกับประเด็นสมัยใหม่ เช่น ความเท่าเทียมในที่ทำงาน ความกังวลต่ออนาคต และการปรับตัวเมื่อต้องสูญเสียบางสิ่ง มันอ่านง่ายและแชร์ได้ในโซเชียล วิธีนี้เลยเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้แฟนฟิคแบบ Modern AU ติดลมบนในหมู่แฟน ๆ ของ 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่'

หัวใจของเรื่องคือการเวียนว่ายของชะตากับความทรงจำที่พาให้คนสองคนมาพบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เห็นภาพป่าท้อบานเป็นฉากหลังแล้วหัวใจฉันยังเต้นตามทุกครั้งที่นึกถึงฉากเปิดเรื่องใน 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่' ฉันสรุปแบบกว้าง ๆ ว่าเรื่องเล่าเกี่ยวกับความรักระหว่างสองตัวละครหลักที่ข้ามชาติ ข้ามความทรงจำ และข้ามบทบาททางสังคม เริ่มจากความผูกพันในฐานะเทพเจ้าและอาจมีเสียดสีของอำนาจ ต่อด้วยหนึ่งชาติที่ตัวเอกต้องลงมาเป็นมนุษย์ (บทนี้ฉันชอบการเปลี่ยนแปลงของตัวละครมาก เพราะความเป็นมนุษย์ดึงเอามุมเปราะบางออกมาอย่างเห็นได้ชัด) และสุดท้ายเป็นการไถ่ถอนที่ต้องใช้ความเข้าใจ ยอมรับข้อผิดพลาด และกล้าที่จะให้อภัย บรรยากาศสำคัญของเรื่องอยู่ที่การใช้ภาพธรรมชาติอย่างป่าท้อเป็นสัญลักษณ์ของความงามแต่เปราะบาง ฉากบางฉากที่ฉันประทับใจคือช่วงที่ตัวละครต้องเลือกระหว่างหน้าที่กับหัวใจ—มันทำให้ความรักในเรื่องไม่ใช่แค่อินทรีย์ของนิยายรักทั่วไป แต่กลายเป็นบททดสอบของตัวตน การเวียนชีวิตและผลของกรรมที่แต่ละคนต้องรับผิดชอบ นี่แหละคือเสน่ห์ของ 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่' ที่ทำให้ฉันอยากกลับไปอ่านซ้ำอยู่เรื่อย ๆ

คงไม่มีแฟนซีรีส์ยุคดิจิทัลคนไหนพลาดเรื่องนี้ไปได้ เพราะฉากตระการตาของ 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่' มาจากฝีมือการสร้างสรรค์บนพื้นที่ถ่ายทำขนาดใหญ่ในมณฑลเจ้อเจียง เล่าแบบตรงไปตรงมาเลยว่า สถานที่ถ่ายทำหลักคือ Hengdian World Studios (横店影视城) กับ Xiangshan Film and Television Town (象山影视城) ทั้งสองแห่งนี้ถือเป็นโรงถ่ายไททั่นของจีน ที่ใช้เป็นแบ็กดรอปให้กับฉากราชวัง สวนดอกท้อ และฉากนภาลัยต่าง ๆ ของเรื่อง ชุดฉากใหญ่ ๆ อย่างสวนดอกท้อที่เห็นยามพระอาทิตย์ส่องผ่านใบไม้ มักจะถูกสร้างขึ้นเป็นสแตนด์อโลนในพื้นที่ของสตูดิโอเพื่อควบคุมแสงและลม ทำให้ภาพออกมาสวยงามและคงทนสำหรับการถ่ายหลายเทคที่ต้องทำซ้ำหลายครั้ง คนที่ชอบมองรายละเอียดจะสังเกตได้ว่า ฉากอินทรีย์อย่างทิวทัศน์กว้าง ๆ หรือยอดเขาสูง ๆ มักเป็นการผสมกันระหว่างชุดฉากจริงใน Hengdian และการแต่งเติมด้วยจอฉากหลังหรือ CGI ทำให้ทั้งความเป็นภาพยนตร์และความแฟนซีมาบรรจบกันได้อย่างกลมกลืน ตอนที่เห็นฉากพระราชวังลอยฟ้า ความรู้สึกที่ผมมีคือความเอ็กซ์เทร็มของการลงทุนในการสร้างโลกสมมติ ซึ่งก็ทำให้การชมการกลับมาดูรอบสองรอบสามยังคงมีความสดใหม่ในรายละเอียดอยู่เสมอ

ต้องยอมรับว่าจุดหักเหที่ชัดเจนที่สุดใน 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่' สำหรับฉันอยู่ที่ช่วงชีวิตของเธอในฐานะ 'ซู่ซู่'—เมื่อความทรงจำของพานชิงถูถูกลบและเธอกลายเป็นมนุษย์ธรรมดา ช่วงเวลานั้นเปลี่ยนโทนเรื่องจากเทพนิยายรักเหนือมนุษย์สู่น้ำหนักของโศกนาฏกรรมและความคลุมเครือเกี่ยวกับอัตลักษณ์ ฉากแต่งงานแบบมนุษย์กับเย่ฮวา และการใช้ชีวิตร่วมกันแบบเรียบง่ายก่อนเหตุการณ์เลวร้าย เป็นการทำให้ความสัมพันธ์ของสองคนไม่ได้ยืนอยู่บนฐานของตำแหน่งหรืออำนาจ แต่ยืนอยู่บนความใกล้ชิดและความทรงจำร่วม นั่นทำให้การสูญเสียของซู่ซู่ไม่ใช่แค่การสูญเสียคนรัก แต่เป็นการสูญเสียตอนหนึ่งของตัวตนที่ทั้งผู้ชมและตัวละครผูกพันอยู่ด้วย ผลพวงจากเหตุการณ์นี้ยังส่งผลยาวเหยียด: การตัดสินใจของเย่ฮวา ความแค้น ความผิดหวัง และการกระทำที่ตามมา ล้วนถูกจุดประกายจากเหตุการณ์นี้มากกว่าภัยพิบัติอื่นๆ นั่นคือเหตุผลที่ฉันมองว่าช่วงที่ความทรงจำหายและชีวิตมนุษย์ของพานชิงเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญ มันทำให้เรื่องราวขยับจากอดีตชาติและชะตากรรมไปสู่การตัดสินใจของมนุษย์ในปัจจุบัน และยังคงทิ้งร่องรอยทางอารมณ์จนถึงตอนจบ ซึ่งทำให้ฉากนั้นคงอยู่ในใจฉันเสมอ

แนะนำให้เริ่มจากเวอร์ชันละครโทรทัศน์ของ 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่' ก่อนเสมอ เพราะมันเป็นประตูที่เข้าถึงง่ายและให้ภาพรวมของเรื่องได้ชัดเจน ความรู้สึกตอนดูครั้งแรกคือเหมือนโดนดึงเข้าไปในโลกแฟนตาซีที่ครบทั้งฉากโรแมนติกและการเมืองเชิงเทพเจ้า การตัดต่อและการแสดงช่วยให้ตัวละครที่บางทีในนิยายอาจนามธรรม กลายเป็นคนที่เราสนใจจริง ๆ ผมคิดว่าหากเพิ่งเริ่ม ทำความรู้จักกับตัวละครหลักผ่านละครจะช่วยให้ติดตามเนื้อเรื่องซับซ้อนได้ง่ายขึ้น หลังจากดูละครจบ หากยังอยากได้รายละเอียดเชิงตำนานหรือความคิดภายในตัวละครมากขึ้น ค่อยขยับไปหาหนังสือต้นฉบับหรือสปินออฟอื่น ๆ เพื่อเติมเต็มช่องว่าง ระหว่างทางยังมีเพลงประกอบและฉากคัทที่ทำให้รู้สึกอินต่อได้อีกมาก ไม่ต้องเร่งรีบ ให้เวลาแต่ละเวอร์ชันทำหน้าที่ของมัน แล้วเลือกตามความชอบจริง ๆ

ไม่มีฉากไหนทำให้ใจฉันพองได้เท่ากับฉากใต้ต้นพีชใน 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่' ที่ทั้งภาพและเสียงรวมกันจนเป็นโมเมนต์คาใจคนนับล้าน ฉากนี้ไม่ได้มีแค่การพบกันหรือการจูบ แล้วจบบท เพลงประกอบค่อย ๆ ทิ้งให้เรารู้สึกหวานอย่างเดียว แต่มันคือการถ่ายทอดความสัมพันธ์ที่ผ่านการทดสอบมาอย่างหนัก—สายตาที่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ ความอ่อนโยนที่ถูกกักเก็บ และความรู้สึกที่ทะลักออกมานั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนยืนอยู่ตรงนั้นกับตัวละคร พอเพลงเล่นประกอบกับกลีบดอกที่ปลิวลงมา มุมกล้องที่จับมือสองข้างพัวพันกันแบบใกล้ชิด มันกลายเป็นภาพจำที่ไม่ลบเลือนได้ง่าย ๆ ฉันจ้องดูซ้ำแล้วซ้ำอีกในคืนที่ต้องการความอุ่นใจ เพราะฉากนี้ไม่เพียงแค่หวาน แต่มันแฝงไว้ด้วยการเสียสละและการให้อภัย การแสดงสีหน้าเล็ก ๆ ของทั้งคู่บอกเรื่องราวได้มากกว่าบทพูดยาว ๆ เสมอ นั่นล่ะที่ทำให้ฉากใต้ต้นพีชกลายเป็นไฮไลท์สำหรับฉัน—ไม่ได้เพราะมันสมบูรณ์แบบ แต่เพราะมันจริงและมีชั้นเชิงพอที่จะทำให้คนดูรู้สึกว่าเขาเองก็เคยรักแบบนี้ได้เช่นกัน

เพลงที่ติดหูสุดสำหรับฉันคือ '凉凉' เพราะท่อนฮุคของมันคล้องจองกับภาพได้แบบไม่น่าเชื่อ: เสียงหญิงใส ๆ ของนักร้องเดินคู่กับเสียงชายที่อบอุ่น สร้างความรู้สึกทั้งหวานและขมผสมกันจนยากจะลืม ฉากที่ทำให้ท่อนนี้ฝังลึกในหัวคือฉากอำลา—ฉากที่ความรักทั้งยิ่งใหญ่และเจ็บปวดถูกถ่ายทอดออกมาอย่างทะลุปรุโปร่งใน 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่' เสียงร้องท่อนเปียโนเปิดแล้วค่อย ๆ เสริมด้วยสตริง ก่อนจะดึงให้คนดูจมกับความรู้สึก ช่วงโค้งสูงของท่อนฮุกจะเป็นจังหวะที่ฉันเงยหน้ามองจอทุกครั้ง ที่ชอบคือการเรียบเรียงให้เสียงร้องไม่บดบังบทภาพ แต่กลับเสริมความหนักแน่นของปมอารมณ์ออกมา เมื่อเวลาผ่านไปก็ฮัมท่อนนั้นตามประสาคนฟังเพลงบ่อย ๆ มันกลายเป็นซาวด์แทร็กส่วนตัวที่เรียกภาพฉากได้ทุกที ไม่ใช่แค่เพราะทรงทำนองที่ติดหู แต่เพราะการจัดวางในคีย์และไดนามิกที่ทำให้ทุกหน้าตอนรู้สึกมีน้ำหนักขึ้นไปอีกระดับ และนั่นแหละคือเหตุผลที่ฉันยังคงนึกถึงท่อนนี้เสมอเมื่อพูดถึงเพลงประกอบของเรื่องนี้