สไตล์การเล่าเรื่องของ วาสนา นาน่วม แตกต่างจากใครอย่างไร?

ภาพรวมที่ผมเห็นคือวาสนาเลือกเล่าเรื่องจากมุมผู้ได้รับผลกระทบเป็นหลัก และใส่น้ำหนักกับรายละเอียดเชิงพื้นที่ ซึ่งแตกต่างจากนักข่าวสายข้อมูลล้วนที่ชอบใช้สถิติและแผนภาพเป็นตัวนำ

น้ำเสียงของผมกับเธอเมื่อตามงานหนึ่งชิ้นมักเจอความกล้าในการตั้งคำถามเชิงจริยธรรมมากกว่าการยืนอยู่กลาง ๆ แบบสื่อกระแสหลัก นั่นไม่ได้แปลว่าเธอไม่ระวังข้อมูล แต่การเลือกคำและฉากทำให้เรื่องที่อาจดูเป็นข่าวแห้ง ๆ กลายเป็นเรื่องของคนจริง ๆ ที่มีชื่อเสียง หยิบยกประสบการณ์เฉพาะตัวมาเล่า ทำให้เกิดภาพจำชัดเจนขึ้น

อีกด้านหนึ่ง ผมสัมผัสได้ว่าเธอชอบให้รายละเอียดเชิงบรรยากาศ—กลิ่น เสียง สภาพแวดล้อม—ซึ่งนักเขียนเชิงวิเคราะห์บางท่านมักละเลย ทำให้ผลงานของวาสนามีทั้งความอบอุ่นและความหนักแน่นในคราวเดียว ผลลัพธ์คืองานที่อ่านได้ตั้งแต่คนทั่วไปจนถึงคนที่ตามข่าวเชิงลึก และนั่นคือเหตุผลที่ผมมองว่าเธอยืนต่างจากคนอื่นอย่างชัดเจน

เสียงการเล่าเรื่องของเธอเหมือนคนคุยข้างกองไฟ มากกว่าจะเป็นนักบรรยายบนเวที ผมรู้สึกว่าเวลาที่อ่านงานของวาสนา จะเจอทั้งภาพจากสนามจริงและคำพูดของคนตัวเล็ก ๆ ซึ่งทำให้ประเด็นใหญ่อย่างนโยบายหรือการบริหารบ้านเมืองกลับมีใบหน้าและเรื่องราว

ในมุมผม ความต่างที่เห็นชัดคือการนำเสนอความเป็นมนุษย์ก่อนการเมือง ขณะที่นักข่าวอีกกลุ่มจะเริ่มจากกรอบนโยบาย เธอเริ่มจากชีวิตคน ๆ หนึ่งแล้วขยายไปสู่ภาพรวม นี่ทำให้บทความของเธออ่านง่ายและเจาะใจสุดท้าย ผมมักเก็บบทความของเธอไว้เป็นข้อคิดเวลานึกถึงการเล่าเรื่องที่อยากทำบ้าง

การเล่าเรื่องของวาสนาเต็มไปด้วยน้ำเสียงที่กระชับและมุ่งไปยังผู้อ่านอย่างตรงประเด็น

ผมมักจะรู้สึกว่าเธอไม่ไหลไปทางภาษาวิชาการหรือการประดิษฐ์สำนวนที่ไกลจากคนทั่วไป แต่เลือกใช้ภาพ การยกตัวอย่างจากชีวิตจริง และคำพูดของคนในพื้นที่เพื่อสร้างบรรยากาศแบบนั้น ๆ งานเขียนของเธอจึงมีทั้งความเป็นรายงานและความเป็นบทบันทึกชีวิตคู่กันไป ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าได้ยืนอยู่ในซีนเดียวกับคนที่เธอเล่า ถึงแม้หัวข้อจะหนักหรือซับซ้อน แต่การจัดลำดับข้อมูลไม่ได้ทำให้ผู้อ่านสับสน

เปรียบเทียบกับนักเขียนสายวิเคราะห์เชิงวิชาการที่มักจะวางกรอบด้วยทฤษฎีหรือสถิติ วาสนามักจะวางกรอบด้วยฉากและบทสนทนาแทน ฉะนั้นงานของเธอจึงเข้าถึงอารมณ์และความเป็นมนุษย์ได้เร็วกว่า แต่ถ้าต้องการรายละเอียดเชิงเทคนิคลึก ๆ ก็อาจจะต้องอ่านประกอบจากแหล่งอื่นอีกชิ้นหนึ่ง

ท้ายที่สุดความต่างที่ผมชอบมากที่สุดคือจังหวะการเล่า เธอไม่รีบร้อนในการให้บทสรุป แต่ก็ไม่ยืดเยื้อเกินไป เล่าให้คนอ่านรู้สึกอยากติดตามต่อ ไม่ใช่รู้สึกถูกสั่งให้เชื่อสายตรง นี่แหละทำให้งานของเธอมีชีวิต และจบด้วยความค้างคาแบบที่ผมกลับไปคิดต่อเองเป็นคืน ๆ