สไตล์ภาพและเทคนิควาดของ อิโต้ จุนจิ แตกต่างจากใครในวงการ?

แฟนสยองขวัญอย่างฉันมักจะบอกว่า งานของอิโต้ จุนจิมี 'เสียง' ภาพที่เฉพาะตัวจนแยกออกจากคนอื่นในวงการได้ทันที — เส้นที่ชัดจนเหมือนไต่ลายละเอียดของผิวหนัง ความเปลี่ยนแปลงที่ค่อย ๆ นิ่งก่อนจะระเบิดออกเป็นภาพน่าสะพรึง และการใช้พื้นที่ว่างที่ทำให้ความเงียบกลายเป็นคัทซีนที่น่าจับตา มากกว่าการทำให้คนกลัวแบบตรง ๆ งานของเขาสร้างความอึดอัดจากสิ่งธรรมดาที่ถูกบิดเบือนขึ้นทีละน้อย เช่นใน 'Uzumaki' ที่ความหมุนวนกลายเป็นอาการบ้าระห่ำ หรือใน 'Tomie' ที่ความสวยงามซ้ำซ้อนกลายเป็นคำสาป ไม่มีใครในยุคเดียวกันใช้การผสมระหว่างความประณีตของเส้นและความแปลกประหลาดของไอเดียแบบนี้เท่าเขา

สังเกตเทคนิคการวาดแล้วจะรู้สึกว่าอิโต้เล่นกับความละเอียดต่างจากคนอื่นอย่างชัดเจน: เขาใช้เส้นบางจำนวนมาก สร้างพื้นผิวด้วยการขีดเส้นซ้อน ๆ จนเกิดความรู้สึกของผิวหนังหรือวัสดุที่เปลี่ยนรูปได้ ต่างจากสไตล์ของ 'Kazuo Umezu' ที่มักเน้นเส้นคม ๆ และการแสดงสีหน้าที่ดูเป็นสัญลักษณ์มากกว่า หรือ 'Hideshi Hino' ที่เส้นอาจดิบและดุดันกว่า อิโต้ชอบการไล่น้ำหนักหมึกเป็นโทน ๆ ทำให้ภาพบางเฟรมมืดจนไม่เห็นรายละเอียด แต่กลับทิ้งความรู้สึกว่างเปล่าให้หัวใจผู้อ่าน นอกจากนี้เขามักใช้มุมกล้องใกล้ชิดกับใบหน้าหรือส่วนร่างกาย จับสัดส่วนปกติแล้วบิดให้ผิดธรรมชาตินิด ๆ ก่อนที่ภาพจะกลายเป็นฝันร้าย ซึ่งนี่ไม่ใช่แค่ทักษะการวาดแต่เป็นการออกแบบจังหวะการเล่าเรื่องด้วยภาพ

เปรียบเทียบกับศิลปินต่างแนว เช่น 'Suehiro Maruo' ที่มักผสมอีโรติกกับกอธิคและมีลายเส้นที่ดูงามแต่เปี่ยมด้วยความวิปริต หรือศิลปินตะวันตกอย่าง H.R. Giger ที่เน้นโครงสร้างไบโอเมคานิคและพื้นผิวมันวาว อิโต้ไม่ได้ตามแนวโครงสร้างเย็น ๆ หรือความงามผิดรูปแบบมืดมนเพียงอย่างเดียว แต่เลือกใช้เส้นขรุขระละเอียดและพื้นที่สีดำเพื่อกระตุ้นจินตนาการให้ผู้อ่านเติมช่องว่างของภาพด้วยความกลัว ผลลัพธ์คือความสยองที่รู้สึกว่าใกล้ตัว เพราะฉากมักเริ่มจากสิ่งธรรมดา เช่น บ้าน โรงเรียน หรือรอยแตกลายบนผิวหนัง แล้วค่อย ๆ ขยายเป็นสิ่งที่ยากจะหยุดมอง

ท้ายสุด ความแตกต่างที่ประทับใจที่สุดสำหรับฉันคือวิธีที่เขาทำให้สิ่งน่าเกลียดกลายเป็นงานศิลป์ที่แปลกประหลาดอย่างงดงาม — มันไม่ใช่แค่ภาพช็อกแต่เป็นประสบการณ์ทางสายตาที่อยู่ในสมองต่อหลังอ่านจบแล้ว ฉะนั้นเวลานึกถึงงานสยองขวัญในการ์ตูน ฉันมองว่าอิโต้ไม่เพียงแค่ต่าง แต่ยังสร้างมาตรฐานใหม่ในการใช้เส้น แสงเงา และจังหวะการเล่าเรื่องด้วยภาพ ซึ่งทำให้ผลงานของเขายังคงหลอกหลอนและน่าทึ่งเสมอ