ดิฉันชอบมองอาบัตตาคัมในแง่วรรณกรรมวิจารณ์มากกว่าเป็นเพียงตัวละครหนึ่ง เขาทำหน้าที่เป็นสะพานเชื่อมระหว่างอดีตและปัจจุบันของโลกเรื่อง บทบาทนี้ช่วยให้ผู้อ่านเข้าใจต้นกำเนิดของวิธีคิดที่ครอบงำสังคมหรืออุดมการณ์ที่เล่าอยู่ในเรื่อง
การมีอยู่ของเขาไม่เพียงแต่สร้างแรงกดดันให้ตัวเอก แต่ยังเป็นแหล่งที่มาของข้อมูลเชิงสัญลักษณ์: หนังสือหายาก ประเพณีต้องห้าม หรือพิธีกรรมที่ถูกเก็บไว้ ล้วนทำให้เขากลายเป็นผู้นำทางธีมโดยไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับดาบ ฉันเห็นความคล้ายคลึงกับการใช้ตัวละครเหมือนกัลลิคใน 'The
lord of the rings' ซึ่งบางครั้งหน้าที่ของคนแบบนี้คือการเตือนหรือกระตุ้นให้ตัวอื่นเผชิญกับทางเลือกใหญ่
สุดท้ายแล้วเขามีบทบาทเป็นกระจก — เผยให้เห็นว่าคนในโลกนั้นยอมแลกอะไรเพื่อความสงบหรือความมั่นคง นี่คือสิ่งที่ทำให้เขามีมิติและยังคงตราตรึงในความทรงจำของผู้อ่าน