ความประทับใจแรกของฉันกับ '
percy jackson' มาจากการอ่านเสียงเล่าเรื่องที่เต็มไปด้วยอารมณ์ขันและมุมมองแบบวัยรุ่น—ซึ่งหนังสือทำได้ดีกว่าภาพยนตร์อย่างชัดเจน
หนังสือนำเสนอเสียงภายในของเพอร์ซีย์อย่างต่อเนื่อง ทำให้เราเข้าใจความสับสน ความกลัว และความอยากเป็นฮีโร่ของเขาได้ลึกกว่าฉากบนจอ ตัวอย่างที่ชัดเจนคือช่วงที่เพอร์ซีย์อยู่ที่ค่าย Half-Blood ในหนังสือ มีการแจกแจงความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครหลายมิติ ทั้งมิตรภาพกับกอร์เวอร์ ความฉลาดเฉลียวของแอนนาเบ็ธ และความเปราะบางของแม่ ซึ่งภาพยนตร์มักย่อหรือข้ามฉากพวกนี้ไปเพื่อความกระชับของพล็อต
นอกจากเรื่องความลึกตัวละครแล้ว หนังสือยังให้เวลากับโลกของ
ตำนานกรีก การอธิบายที่มาของคำสาป พลังพิเศษของลูกครึ่ง และรายละเอียดเล็กๆ ที่ทำให้โลกนี้มีน้ำหนัก พอมาเป็นหนัง ฉากแอ็กชันและเอฟเฟกต์เข้ามาแทนที่บทสนทนาเชิงอธิบาย ทำให้ความแปลกใหม่บางอย่างหายไป แต่ก็เข้าใจได้เพราะสื่อภาพต้องเคลื่อนไปข้างหน้าเร็วกว่า
ฉันมักนึกถึงความอบอุ่นที่ได้จากการอ่านบรรทัดเดียวที่เพอร์ซีย์คิดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับครอบครัวหรือเพื่อน ซึ่งหนังทำได้แต่น้อยกว่า ความเป็นวัยรุ่นในหนังสือจึงยังคงติดตรึงใจฉันมากกว่าเวอร์ชันบนจอ