เพลงประกอบใดใช้ใน สตรีเช่นข้าหาได้ยากยิ่งนักแสดง?

เสียงประกอบในมุมมองคนที่เล่นดนตรีคือบทเรียนน่าสนใจเสมอ ฉันมองเห็นโครงสร้างของธีมหลักที่ถูกพัฒนาแบบเลตมอติฟ (leitmotif)—เมโลดี้สั้น ๆ ที่กลับมาตลอดเรื่องแต่เปลี่ยนการเรียงเสียงไปตามบริบท เพื่อสะท้อนการเติบโตของตัวละคร นอกจากนั้นจังหวะและคีย์ที่ใช้มักจะสลับระหว่างไมเนอร์สำหรับฉากตึงเครียดกับเมเจอร์สำหรับฉากอบอุ่น ทำให้การเปลี่ยนอารมณ์เป็นไปอย่างราบรื่น

เครื่องดนตรีที่โดดเด่นคือเปียโนและไวโอลินในฉากอารมณ์ และการเติมซินธ์กับกลองอิเล็กทรอนิกส์ในฉากแอ็กชันหรือการเผชิญหน้า ความฉลาดอีกอย่างคือการใช้เสียงต่ำ (low strings) แบบเบาลงในช่วงที่ตัวละครพูดความจริง จะช่วยเน้นความสำคัญของคำพูดโดยไม่เบียดบังเสียงร้องหรือเอฟเฟกต์เสียง เมื่อฉันฟังแล้วมักจะจดว่า composer ตั้งใจให้ดนตรีเป็นส่วนหนึ่งของการเล่าเรื่อง ไม่ใช่แค่พื้นหลังอย่างเดียว ซึ่งทำให้ฉากหลายฉากใน 'สตรีเช่นข้าหาได้ยากยิ่ง' ทำงานได้ดีในเชิงอารมณ์ เหมือนกับผลงานที่เน้นเปียโนเป็นแกนกลางอย่าง 'Your Lie in April' แต่โทนโดยรวมมีความร่วมสมัยและหลากหลายกว่ามาก

เสียงของธีมหลักทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังดูภาพยนตร์เล็ก ๆ ที่เรียงร้อยเรื่องรักและการยอมรับ ด้วยความที่ฉันเป็นคนดูวัยรุ่นเลยชอบสังเกตเพลงเปิดเพลงปิดเป็นพิเศษ เพลงเปิดใน 'สตรีเช่นข้าหาได้ยากยิ่ง' ถูกจัดวางให้เป็นตัวดึงคนดูตั้งแต่ช็อตแรก: จังหวะสดใส เทกซ์เจอร์ของกีตาร์แค่นิด ๆ และการเรียงคอร์ดที่ก้าวไปข้างหน้า ทำให้รู้สึกว่าตัวเอกกำลังเริ่มเดินทางใหม่

ส่วนเพลงปิดมักจะเลือกโทนช้า ๆ เต็มไปด้วยความอิ่มเอมและเศร้าในเวลาเดียวกัน ฉากหนึ่งที่ฉันชอบเป็นพิเศษคือฉากสารภาพความรู้สึกที่มีการใช้แทร็กเปียโนสะอาด ๆ ประสานกับคอร์ดสายไวโอลิน—ฉากนั้นกลายเป็นมีมในชุมชนแฟนเพราะเสียงดนตรีมันละมุนมาก ยิ่งพอมีเวอร์ชันอคูสติกจากนักพากย์ปล่อยออกมา แฟน ๆ ก็ยิ่งคลั่งไคล้ ความสำเร็จของซาวด์แทร็กส่วนหนึ่งมาจากวิธีที่มันเชื่อมโยงกับตัวละครจนแฟน ๆ จดจำช็อตและท่อนดนตรีได้ทันที เหมือนกับบรรยากาศแบบวงดนตรีโรงเรียนใน 'K-On!' แต่โตขึ้นและมีมิติทางอารมณ์มากกว่า

เพลงประกอบของ 'สตรีเช่นข้าหาได้ยากยิ่ง' มีมิติที่ฉันชอบเพราะมันผสมระหว่างอารมณ์ที่ละเอียดอ่อนกับพลังรุกเร้าอย่างลงตัว วันนี้ฉันจะเล่าแบบย่อ ๆ ว่าอะไรปรากฏบ่อยและทำไมมันถึงติดหูคนดู

ส่วนใหญ่แล้วมิวสิกของเรื่องนี้แบ่งเป็นสามชั้นหลัก: เพลงเปิดที่พุ่งขึ้นด้วยจังหวะป็อปผสานสตริง ทำหน้าที่ตั้งโทนของเรื่อง, เพลงปิดที่เป็นบัลลาดช้า ๆ เน้นเปียโนและเสียงร้องละมุน ทำให้คนดูค้างความคิดหลังจบแต่ละตอน, และแบ็กกราวด์มิวสิก (BGM) ที่ใช้ธีมเปียโน-ไวโอลินซ้ำเป็นสัญลักษณ์ของความสัมพันธ์ระหว่างตัวละคร เมื่อฉันได้ยินธีมเปียโนเดี่ยวในฉากเงียบ ๆ มันมักจะทำให้ความหมายของคำพูดที่เรียบง่ายในฉากนั้นหนักแน่นขึ้นกว่าที่เห็นบนหน้าจอ

ฉากไคลแม็กซ์หลายฉากเลือกจะดรอปเครื่องดนตรีจำนวนมากให้เหลือเพียงซินธ์เบสและไวโอลิน ซึ่งเป็นการตัดที่ฉลาด ทำให้เสียงร้องหรือบทพูดของตัวละครเด่นขึ้นกว่าเดิม สำหรับคนที่ติดตามเสียงประกอบของอนิเมะอย่าง 'Violet Evergarden' จะรู้สึกได้ถึงความตั้งใจในการใช้ธีมซ้ำเพื่อขับเน้นอารมณ์ เหมือนที่เรื่องนั้นทำ แต่ใน 'สตรีเช่นข้าหาได้ยากยิ่ง' มันมีการผสมกลิ่นสมัยใหม่มากขึ้น ทำให้ฟังแล้วไม่หลุดจากความร่วมสมัย สรุปว่าดนตรีของเรื่องนี้เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ฉากธรรมดาดูทรงพลังขึ้นในสายตาฉัน

เพลงปิดของเรื่องนี้มีความละมุนที่ยังคงติดอยู่ในหัวฉันวันต่อมา เสียงร้องในท่อนฮุกถูกผสมให้เข้ากับฮาร์มอนิคไวโอลินอย่างพอเหมาะ ทำให้จบตอนแล้วรู้สึกเหมือนยังมีกลิ่นเรื่องราวค้างอยู่ในใจ ฉันเองมักจะวนกลับไปฟังแทร็กเปียโนที่ใช้ในฉากสำคัญซ้ำ ๆ เพราะมันทำหน้าที่เป็นเส้นใยเชื่อมความทรงจำของตัวละคร

ความน่าสนใจอีกอย่างคือการใส่ซาวด์เอฟเฟกต์เล็ก ๆ เช่น เสียงฝนหรือเสียงนกร่วมกับ BGM ทำให้แต่ละฉากมีความเป็นที่ตั้งชัดขึ้น เรื่องนี้ใช้เทคนิคคล้ายกับงานดนตรีที่มีโทนชวนขนลุกและคิดลึกอย่าง 'madoka Magica' ในแง่ของการใช้เสียงเพื่อเพิ่มพลังให้กับภาพ แต่โทนของ 'สตรีเช่นข้าหาได้ยากยิ่ง' อ่อนโยนกว่าและให้ความหวังมากกว่า มันคือเพลงที่อยู่กับฉันตอนไปนอน—ไม่ดังแต่ยังคงก้องในหัว—นั่นแหละคือความประทับใจสุดท้าย