ไฮคิวมีซีซั่นต่อไปหรือมีข่าวอัพเดตจากผู้สร้างหรือไม่?

ฉากท้ายเกมที่เผลอตบหัวใจจนแทบหยุดเต้นเกิดขึ้นในช่วงการแข่งขันระหว่าง 'คาราสึโนะ' กับ 'ชิราโทริซาวะ' ซึ่งฉากนั้นรวมทุกอย่างที่ผมชอบในกีฬา: ความดุดันของคู่แข่ง ความไม่ยอมแพ้ของทีมเล็ก และโมเมนต์ที่ทำให้ตัวละครเติบโตทันตา ฉากตอนที่ฮินาตะพุ่งขึ้นรับลูกเร็วที่เซ็ตโดยคาเงยามะแล้วทำคะแนนได้ในจังหวะสำคัญเป็นตัวอย่างชั้นดีของจังหวะที่ถูกฝึกฝนจนกลายเป็นสัญชาตญาณ ผมเห็นการเทรนร่วมกันมาก่อนหน้านี้ถูกกลั่นมาเป็นความแม่นยำในช็อตเดียว จังหวะนั้นไม่ได้มีแค่ความเร็วกับพลัง แต่ยังมีเสียงเชียร์ที่เหมือนเป็นพาร์ตของการตัดสินใจด้วย ทุกครั้งที่ดูส่วนนี้ ผมรู้สึกว่าการทำงานร่วมกันมันชัดเจนจนแทบมองเห็นสายใยที่ผูกทีมไว้ สิ่งที่ทำให้ฉากนี้ทรงพลังไม่ใช่เพียงผลสกอร์ แต่เป็นการสรุปบทเรียนการเติบโตของตัวละคร พลังของอูชิจิมะเป็นตัวชี้วัดว่าคาราสึโนะยังต้องพัฒนาต่อไป ในขณะเดียวกันจังหวะวินาทีนั้นก็ย้ำว่าความไว้วางใจระหว่างเซตเตอร์กับตีเซ็ต (และความกล้าของผู้ตีเซ็ต) เป็นสิ่งที่สร้างชัยชนะได้ ฉากนี้จึงติดอยู่ในใจผมเป็นภาพที่รวมทั้งหัวใจและเทคนิคไว้ด้วยกัน และทิ้งร่องรอยของแรงบันดาลใจไว้อย่างชัดเจน

ลองนึกภาพการยืนบนเส้นเสิร์ฟในสนามโรงเรียนแล้วส่งบอลเข้าพื้นสนามด้วยความมั่นใจ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับผู้เล่นใหม่และเป็นสิ่งที่ 'ไฮคิว' แสดงให้เห็นบ่อยครั้งว่าการฝึกพื้นฐานอย่างสม่ำเสมอสำคัญขนาดไหน ในมุมมองของผม สิ่งแรกที่ควรจับเป็นนิสัยคือการรับบอลด้วยแขน (บัมพ์) และการเสิร์ฟแบบพื้นฐาน การฝึกรับโดยยืนในท่าพื้นฐาน แขนแน่นเป็นแพลตฟอร์ม และการก้าวเท้าเพื่อปรับมุมรับ จะช่วยให้ผู้เล่นใหม่ไม่วุ่นวายเมื่อเจอบล็อกหรือเสิร์ฟแรง ๆ ฝึกลูกเป้ารับโดยให้เพื่อนเสิร์ฟไปยังช่องต่าง ๆ และตั้งเป้าว่าต้องส่งบอลกลับให้เซ็ตเตอร์ในตำแหน่งที่กำหนดทุกครั้ง ช่วงแรกอย่าเพิ่งเน้นลูกตีแรง แต่เน้นความแม่นยำของการส่งบอลมากกว่า ต่อมาให้ผมพูดถึงการเตรียมตัวทางเทคนิค การเดินทางเข้าจังหวะสำหรับการตี (approach) ควรเริ่มจากฝึกก้าวสามก้าว ช่วงสุดท้ายก้าวเท้าให้หนักเพื่อสร้างแรงกดและใช้อ้อมแขนให้เต็มที่ ฝึกเซ็ตแบบง่าย ๆ กับเพื่อนหรือกับกำแพงเพื่อให้กล้ามเนื้อจำมุมและแรง นอกจากนี้การฝึกบล็อกแบบเงียบ ๆ คือการเรียนรู้การยืนให้ได้มุมที่ดีและการกระโดดพร้อมหันมือเข้าไปกดหน้าคมของผู้ตีก็สำคัญ หยิบตัวอย่างจากฉากที่ฮินาตะและคาเงะยามะฝึกเควิคแอทแท็กใน 'ไฮคิว' มาเป็นไกด์ไลน์ว่าการซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้เร็วขึ้นจริง ๆ สุดท้าย อย่าลืมเรื่องการสื่อสารและความฟิต การเรียกชื่อเพื่อน การบอกตำแหน่ง และการฝึกสภาพร่างกายแบบคาร์ดิโอรวมกับการฝึกระเบียบเท้า จะช่วยให้ฝึกเทคนิคได้คุ้มค่าและพร้อมเล่นเป็นทีมมากขึ้น เห็นผลชัดเมื่อลองรวมทุกอย่างเข้าด้วยกันและสนุกกับการพัฒนาทีมไปด้วยกัน

ฉันเอนเอียงไปชอบตัวละครรองอย่าง 'เคนมะ โคซึเมะ' ใน 'ไฮคิว' มากเป็นพิเศษ เพราะเขาเป็นตัวละครที่ฉีกกรอบนักกีฬาทั่วไปออกมาอย่างชัดเจนและน่ารักมากกว่าที่หลายคนคาดคิด วิธีการคิดและการเล่นของเขาให้ความรู้สึกเหมือนกำลังดูคนที่รักเกมมากกว่าจะเป็นนักวอลเลย์บอลล้วน ๆ — เขาวิเคราะห์ จับจุดอ่อน และตอบโต้ด้วยความนิ่งเฉียบ แต่ในจังหวะสำคัญกลับพร้อมจะระเบิดพลังออกมา นั่นคือเสน่ห์ที่ทำให้ฉันหลงรักเขา เพราะฉันเองก็เป็นคนชอบสังเกตแล้วค่อยลงมือ ทำให้รู้สึกเห็นตัวตนตรงนั้นมากขึ้น การที่เขาเป็นคนเก็บตัวแต่มีมิตรภาพแน่นแฟ้นกับพวกเหมียวๆ ในทีมก็ทำให้ตัวละครดูสมจริง ไม่ได้แข็งทื่อแบบสตูดิโอสร้างภาพ นอกจากนี้ฉากที่เขาแสดงให้เห็นว่าแม้จะไม่ค่อยแสดงอารมณ์ แต่ก็ใส่ใจเพื่อนร่วมทีมและกล้าที่จะเปลี่ยนวิธีเล่นเพื่อช่วยทีมต่อต้านความท้าทายของคู่แข่ง มันสะท้อนว่าเป็นคนที่น่าเชื่อถือในยามวิกฤต ฉันชอบการออกแบบคาแรกเตอร์แบบนี้ที่ไม่ต้องพูดพล่ามเยอะ แต่การกระทำกลับบอกแทนทุกอย่าง เหลือไว้แค่รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่เขาปรากฏตัวในมุมกล้องของเรื่อง

ฉันชอบเริ่มต้นจากเพลงที่เปิดฉากความตื่นเต้นได้ทันทีและทำให้วิ่งเข้าไปดูต่อเสมอ อย่าง 'Imagination' ที่พลังของกีตาร์และเสียงร้องผลักดันให้หัวใจเต้นแรงเหมือนกำลังวิ่งขึ้นตาข่ายด้วยตัวเอง เพลงนี้จับอารมณ์ของการฝึกซ้อมหนักและความทะเยอทะยานของตัวละครได้ดีมาก จังหวะดุดันกับคอรัสที่ระเบิดออกมาช่วยสร้างโมเมนต์แบบมังงะที่ถูกเปลี่ยนมาเป็นเสียงเพลงอย่างลงตัว ความผูกพันของฉันกับเพลงประกอบไม่จำเป็นต้องเป็นเพลงเปิดเสมอไป เสียงเปียโนหรือสตริงในธีมตัวละครอย่างธีมของ 'Hinata' ทำให้ฉากที่ดูธรรมดากลายเป็นโมเมนต์เงียบ ๆ ที่เต็มไปด้วยความหมาย เมื่อฟังตอนเช้าก่อนออกจากบ้าน เพลงพวกนี้มักดันความกล้าให้ลุกขึ้นทำสิ่งที่กลัว อีกเพลงที่ชอบคือแทร็กบิวท์อัพในช่วงชนะคะแนนที่ออกแบบมาสำหรับการขึ้นสปริงของทีม ซึ่งเวลาได้ยินทีไรฉันจะนึกถึงการร่วมทีมและความเป็นหนึ่งเดียวกันทุกที