Akin Kalang Sayo Ako Oliver

"Ang mahalin ka ay isang pagkakamaling 'di ko na dapat isinugal pa, Flint. I swear, walking on that aisle is the worst thing I did my whole life. Ang unfair mo naman, Flint! Hulog na hulog ako, oh!" *** After Thalea's nerve-wracking hangover from a party the previous night, she was taken by her best friend to a church for her to marry the man that her best friend was supposed to share a vow with. Bossy, rude and kinda playboy. Irish Flint will surely never be good to Thalea. He is sweet and soft, next minute he became obsessive and rude. Living with Flint is maybe a misfortune for Thalea and the betrayal her best friend did to her is also painful; but one thing is for sure... she fell in love with the man she mistakenly shared a vow with, despite knowing the fact that Flint was not really meant to be for her in the first place — but to her best friend. "That was a beautiful pain though. Salamat sa pansamantalang pagpapasilong mo sa'kin." She murmured before slowly walking away from the person she once called home.

Ang bunsong anak ko, na pitong taong gulang palang, ay natuklaw ng ahas. Dinala ko siya sa ospital ng aking panganay na anak para ipagamot. Sa hindi inaasahan, inakala ng girlfriend ng aking panganay na anak na ako ay kanyang kabit. Hindi lang niya pinipigilan ang mga medical staff sa pagpapagamot sa bunso kong anank, kundi sinampal niya pa ako. "Perfect match kami ng boyfriend ko. Ang kapal ng mukha mo para dalhin ang hindi mo tunay na anak dito para hamunin ako!" Idiniin niya ako sa sahig habang hinahampas at sinasaktan niya ako. Sumigaw pa siya, "Ang isang malandi na tulad mo ay titigil lang sa pang-aakit sa iba kapag hindi mo na kaya!" Binuugbog ako, maraming pasa, at duguan habang dinadala ako sa emergency room. Ang aking panganay na anak ang humahawak sa operasyon. Nanginginig ang kanyang kamay habang nakahawak sa kanyang scalpel, at mukha siyang mapula. "Sino ang gumawa nito sa iyo, Ma?"

Dalawang buwan ng mamatay ako, napagtanto ng mga magulang ko na nakalimutan nila akong iuwi mula sa lakad nila. Naiinis na sumimangot at sumigaw ang ama ko. “Dapat siyang maglakad mag-isa mismo. Kailangan ba niya talaga itong palakihin?” Ang kapatid ko, na mayabang, ay binuksan ang chat namin at nagpadala ng emoji, kasama ng message. [Mamatay ka na dyan. Sa ganitong paraan. Kami ni Scarlet ang maghahati sa pamana ni Lola.] Wala siyang natanggap na sagot. Habang malamig ang ekspresyon, nagsalita ang nanay ko, “Sabihin mo sa kanya na kapag nagpakita siya sa kaarawan ng lola niya sa tamang oras, hahayaan ko na ang pagtulak niya kay Scarlet sa tubig.” Hindi sila naniniwala na hindi ako nakaalis ng gubat. Matapos maghukay ng malalim, nakita nila sawakas ang mga buto ko.

"P-Pa..bat nyo naman ako iniwan" sabi ko sa malamig na bangkay ni papa na nasa loob ng kabaong,umalis lang ako saglit pagdating ko patay na sya. "Ano pang ginagawa mo dito?" Napatingin ako kay tita habang nakapamewang sya. Napayuko nalang ako dahil pinagtitinginan kami ng mga tao dito. "T-tita--" "Wag mo akong matita tita dyan! Ikaw ang malas sa buhay namin! Pati asawa ko namatay dahil sa kamalasan mo!! Ngayon layas!!" Malakas na sigaw nito,nagbubulungan na ang ibang tao. "T-tita wala p-po akong m-matutuluyan e" Umiiyak na sabi ko kay tita.Bigla nya akong kinaladkad palabas ng mansyon. "Pag sinabi kong layas! Layas!!" Sigaw nanaman nito dahilan para mapatingin maging ang mga tao sa labas ng gate. Umiiyak na tumayo ako,nagmamakaawang wag naman sana nya akong palayasin. "Malas ka samin alam mo ba yun?! Ha?! Dahil sayo nawalan ng pake sakin ang asawa ko! Nasa sayo ang atensyon nya! Huh! Bakit nga ba ganun?! E AMPON KA LANG NAMAN!!" Malakas na sigaw nanaman nito kaya mas lalong lumakas ang mga bulungan. "Mom whats happening here?" Tanong ni Stella....anak nya. "Pinapalayas ko na sya" maawtoridad na sabi ni Tita,tumawa naman si Stella. "So ano pang ginagawa mo? Layas na! Chupi! Bawal ang malas dito!" Sigaw nito. Wala akong nagawa kundi ang tumakbo ng tumakbo.Siguro nga malas ako,wala na si Papa sakin...wala na rin akong matutuluyan,bakit pa ako nabuhay?!

Who knew that bumping on to a stranger's car would give someone a one way ticket to a world they so despise and desperately avoid? Sienna Melendez doesn't want to be married, nor fall in love. She had that tattooed across her brain. She doesn't need these things, she can live and be happy just by herself. Plus, she doesn't want the pain that comes with love. It hurts, anesthetics could never help, and time doesn't seem to heal it at all. But when she bumped into a guy's car, she thought that after a few negotiations and her paying for the damages, they would just forget and move on. No, her parents thought she was being too friendly with him and thought it was best for the both of their companies if they were married. Things did not end well, and now, she's facing a life being trapped in a marriage with the heir of the Valencia empire, the "demon" as she had nicknamed him, Neo Valencia. ** "Damn it!" marahas niyang itinapon ang tuwalyang hawak sa sofa. "You know what? I hate you! I hate your dumb voice, your stupid muscles and your annoyingly attractive face!" "And you know what they say," his lips twitched into a smirk. "- that love and hate are two sides of a very... very thin line," tinalikuran siya nito at pumasok na sa banyo. And she just stood there, trying to process what he just said when she realized something. "Hoy! Ako na dapat 'yong mauuna sa banyo eh!"

“Chloe, noong bata ka pa, nag-arrange ng kasal ang pamilya natin para sayo. Ngayong nakakabawi ka na mula sa sakit mo, ayos lang ba sayo na bumalik sa Kingston City at magpakasal?" “Kung ayaw mo pa rin, kakausapin ko ang tatay mo at ikakansela namin ang engagement." Sa madilim na silid, tanging katahimikan lang ang naririnig ni Chloe. Habang iniisip ng tao sa kabilang linya na hindi niya siya makukumbinsi, bigla siyang nagsalita. “Ayos lang sa’kin na bumalik at magpakasal." Ang nanay niya, si Felicia, ay napahinto, malinaw na nagulat siya. “A… Ayos lang sayo?” Kalmado ang tono ni Chloe. "Oo, pero kailangan ko pa ng kainting panahon para asikasuhin ang lahat sa Marina City. Uuwi ako sa loob ng dalawang linggo. Mom, pakiusap simulan niyo na ang paghahanda para sa kasal.” Pagkatapos ng ilan pang salita, ibinaba ni Chloe ang tawag.

Si Macie Smith ay kasal kay Edward Fowler ng dalawang taon na—dalawang taon na pagiging housekeeper ni Edward, walang pagod na naging tapat at mapagkumbaba. Dalawang taon ay sapat na para maubos ang bawat butil ng pagmamahal niya kay Edward. Ang kasal nila ay natapos nang bumalik mula sa ibang bansa ang first love ni Edward. Simula ngayon, wala na silang kinalaman sa isa’t isa. Wala na silang utang sa isa’t isa. “Hindi na ako bulag sa pag ibig, Edward. Sa tingin mo ba ay susulyapan pa kita kung nakatayo ka sa harap ko ngayon?” … Pinirmahan ni Edward ang divorce papers, hindi nag aatubili. Alam niya na mahal siya ni Macie ng higit pa sa buhay mismo—paano siya iiwan ni Macie? Hinihintay niya na pagsisihan ni Macie ang lahat—babalik si Macie ng luhaan, nagmamakaawa na tanggapin siya ni Edward. Gayunpaman, napagtanto ni Edward na mukhang seryoso si Macie ngayon. Hindi na mahal ni Macie si Edward. … Noong tumagal, lumabas ang katotohanan, at nabunyag ang nakaraan. Sa huli ay nagkamali si Edward kay Macie noon. Nataranta siya, nagsisisi, at nagmamakaawa kay Macie upang patawarin siya. Gusto niyang makipagbalikan. Sa sobrang irita ni Macie sa ugali ni Edward ay nagpadala siya ng notice na nagsasabi na naghahanap siya ng asawa. Sa sobrang selos ni Edward ay halos mawala siya sa tamang pag iisip. Gusto niyang magsimula muli, ngunit napagtanto niya na hindi man lang siya pasok sa minimum requirements.

Disclaimer:THIS STORY IS PURELY WORK OF FICTION. ALL CHARACTERS, NAMES, PLACE OR EVENTS MENTIONED IN THE STORY ARE USED FICTITIOUSLY, PLEASE DON'T ASSOCIATE THE CHARACTER TO THE ACTUAL PORTRAYER. >>> Naglalakad ako ng may marinig akong ingay sa bandang kusina. Nung una benaliwala ko lang yun pero ng may narinig ako iyak ng batang babae ay agad ko tinungo ang kusina dahil alam ko kung sino yung batang babae umiiyak. Pagdating ko ng kusina nakita ko umiiyak ang kapatid ko at bukod dun nakita ko rin na pinapagalitan s'ya ni Beatrice. Agad ko naman nilapitan ang kapatid ko para tanongin kung bakit s'ya umiiyak. "Yana anong ngyari? bakit ka umiiyak?" nagaalala tanong ko. Pinunsan nito ang mga pisnge n'ya bago ako sagutin. "A-Ate ako po kasi sinisisi ni ate Beatrice na kumuha ng necklace n'ya kahit hindi naman po talaga ako ang kumuha." sagot nito sa tanong ko habang umiiyak. "At talagang masisinungaling kapa bata ka! eh! Ikaw lang naman ang pumasok sa kwarto ko bago mawala yung necklace ko!" asik ni Beatrice sa kapatid ko. Hindi ko maiwasang hindi s'ya patulan sa pagbibintang n'ya sa kapatid ko. Alam ko hindi magagawa ng kapatid ko ang binibintang n'ya dahil hindi ko ganon pinalaki ang kapatid ko. "Ano ba Beatrice? Bakit mo naman pinagbibintangan yung kapatid ko? Eh wala ka naman ebendinsya na s'ya ang kumuha ng necklace mo!" sabi ko sa galit na tuno. Pagak itong tumawa bago muling nagsalita. "AT TALAGA KINAKAMPIHAN MO PA YANG KAPATID MO MAGNANAKAW" asik nito sa akin at sa kapatid ko. "Opss! Nakalimutan ko palang anak kayo ng mga magnanakaw! Mga mukang pera! gold digger!" sambit nito sa mapangasar na tuno. Sa puntong yun hindi ko na napigilan ang galit ko. Idamay na n'ya ang lahat wag lang ang kapatid ko at lalong-lalo na

Dalawang taon na ang nakakaraan, pinilit ako ng nanay ko na makipaghiwalay sa boyfriend ko para palitan ang kapatid niya at pakasalan ang kanyang bulag na fiance. Dalawang taon ang nakalipas, bumalik ang paningin ng asawa kong bulag. Pagkatapos, hiniling ng nanay ko na ibalik ko siya sa kapatid ko. Tiningnan ako ng masama ng tatay ko. “Huwag mong kalimutan na fiance ni Rosie si Ethan! Sa tingin mo ba karapatdapat kang maging asawa niya?” Mamamatay na din naman ako. Kay Rosalie na ang posisyon ng pagiging Mrs. Sadler kung gusto niya! Hihintayin ko na karamahin sila kapag patay na ako!

Matagal na panahon na ang nakakaraan, isa pa lang akong delivery boy noon. Isang araw, nakatanggap ako ng order para magdeliver ng adult toys. Noong pumasok ako sa hotel room, nakita ko ang isang magandang babae na nakaluhod sa kama habang nakatalikod sa akin. Nakasuot lang siya ng isang thong. Noong sandaling iyon, nakatanggap ako ng mensahe sa delivery app. “Gamitin mo ang mga laruan para masarapan siya. Kapag ginalingan mo, bibigyan kita ng isang daang libong dolyar."