Capitulo 4 En El Restaurante

นางเอกเป็นใบ้ แม่สามีรังเกียจ แต่งงานมา4ปีสามีไม่เคยแตะต้อง วันนึงเขาพาคนรักที่ตั้งท้องกลับมา แล้วไล่นางเอกออกจากบ้าน ท่ามกลางความมืดมิดลมพัดกรรโชกแรงฝนตกลงมาอย่างหนัก นางเอกเดินตากฝนหนาวสั่น พาตัวเองไปนอนขดอยู่ป้ายรอรถเมล์ " คนอย่างแกอย่าคิดจะเป็นแม่ใครเลย สงสารที่เด็กที่เกิดมา จะติดเชื้อใบ้จากแม่ของมัน"

ผู้ชายที่เขาให้เกียรติเธอได้แค่ริมถนนแบบนั้น ทำไมฉันต้องอยากได้ เรื่องย่อ เรื่องราวความวุ่นวายหลังจากที่ทางมหาวิทยาลัย มีโปรเจกต์ สานสัมพันธ์กับชุมชนในพื้นที่มีมติให้มีการสร้างสะพาน ปราณวริทธิ์ นิธิวราดล (นักศึกษาวิศวะปี4) หรือลม จึงได้จัดการวางแผนใส่ชื่อเพื่อนของตัวเองเพื่อเอาตัวรอด แต่ใครจะรู้ว่าฟ้ามีตา เพราะท้ายที่สุดลมก็ต้องกับมาทำโปรเจกต์นี้ด้วยตัวเอง โดยที่จะต้องทำงานร่วมกัย พรพระจันทร์ ธาดาภิวัฒน์(ซีลีน) หญิงสาวที่สวยสะดุดสายตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่การเจอกันระหว่างเขากับเธอกลับไม่ใช่เรื่องราวที่น่าประทับใจ เรื่องราวความรัก ความวุ่นวายจากโปรเจกต์สะพานครั้งนี้จึงเกิดขึ้น ท่ามกลางปัญหาและเรื่องราวที่ทั้งสองต้องจัดการไปด้วยกัน

El día que se suponía que iba a ser mi boda, la novia no era yo. La ceremonia que había esperado durante cinco años se convirtió en una broma cuando Valentina, mi hermana, caminó por el pasillo de mármol con un vestido de novia blanco. Su brazo estaba entrelazado con el de Luca, el hombre que se suponía que me estaría esperando en el altar. —Lo siento, Bianca —dijo suavemente—. Pero ya no eres la novia hoy. Luego se tocó el estómago; sus ojos brillaban de triunfo. —Estoy embarazada del hijo de Don Romano. Sus palabras detonaron dentro de mi cabeza, y el mundo entero se quedó en silencio. Como si temiera que no le creyera, levantó algo brillante hacia la luz. Una imagen de ultrasonido en blanco y negro. Se leía claramente: [Edad gestacional —12 semanas.] Mis ojos ardieron, las lágrimas escocieron mientras me giraba hacia Luca, buscando desesperadamente cualquier cosa. Una negación, una explicación, o un arrepentimiento. En cambio, él solo suspiró, agotado y resignado. —Bianca, lo siento —dijo con impotencia—. A Valentina no le queda mucho tiempo. Esta boda... era su último deseo. Te lo compensaré —añadió—. Podemos tener otra boda más tarde. Mi padre, Moretti, se paró detrás de él, con la misma expresión severa que había usado toda mi vida. Nunca lo he visto sonreírme, ni siquiera una vez. —Bianca —dijo bruscamente—, tu hermana se está muriendo. Déjala tener esto. Mi hermano asintió sin decir una sola palabra, como si eso fuera suficiente para ser una respuesta sólida. Toda mi vida, la habían elegido a ella, sus lágrimas, sus caprichos y sus necesidades, por encima de las mías. Hoy no era diferente. Algo dentro de mí se rompió silenciosamente. Bien. Si nadie en esta familia se preocupa por mí, me iré.

เมื่อหมอสาวอายุ 27 ดันตกหลุมรักเด็กบาร์โอสต์ อายุ 22 และมารู้ทีหลังว่า เขากำลังเรียนอยู่ วิศวะปี 4 ของมหาวัทยาลัยแห่งหนึ่ง มีเหรอที่สาวใหญ่แก่กว่า 5 ปี จะปล่อยให้พลาดได้ ไม่ว่าต้องใช้มารยา ลูกเล่นแค่ไหน เธอก็จะจีบให้ได้คอยดู ทว่าดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะ เธอและเขาต่างก็พบเจอกันบ่อยครั้งราวกับมีด้ายแดง แบบนี้เรียกว่าคู่แท้แล้วรึเปล่า

กฤษฎิ์ พิสิฐกุลวัตรดิลก "อาหมอกฤษฎิ์" หนุ่มใหญ่วัย 34 ปี มาเฟียในคราบคุณหมอสูตินรีเวชแห่งโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำของประเทศ โหด เหี้ยม รักใครไม่เป็น เปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่น สำหรับเขารักแท้ไม่เคยมีรักดีๆ ก็มีให้ใครไม่ได้ แต่สุดท้ายดันมาตกหลุมรักแม่ของลูกอย่างถอนตัวไม่ขึ้น❤️ "เฟียร์สตีนอยู่ดีๆรู้ตัวอีกทีก็มีลูกสาววัย4ขวบแล้วอ่ะครับ แถมแม่ของลูกทำเอาใจเต้นแรงไม่หยุดเลยนี่เรียกว่าตกหลุมรักใช่ไหมครับ" นลินนิภา อารีย์รักษ์ "ที่รัก" สาวน้อยวัยแรกแย้มบริสุทธิ์ผุดผ่อง ฐานะยากจนสู้ชีวิต เพราะความจำเป็นทำให้เธอต้องตกเป็นของเขา คนนั้นด้วยความเต็มใจ จนทำให้เธอต้องกลายมาเป็นคุณแม่ยังสาวด้วยวัยเพียง 18 ปี "ตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรก ห่างกันไกลแค่ไหนใจยังคงคิดถึงเธอเสมอ ❤️พ่อของลูก" หนูน้อยแก้มใส กมลชนก อารีย์รักษ์ "ลุงหมอเป็นพ่อขาของแก้มใสเหรอคะ" หนูเป็นลูกของคุณพ่อกฤษฎิ์กับคุณแม่ที่รักค่ะ หนูจะเป็นกามเทพตัวจิ๋วที่จะมาแผลงศรให้คุณพ่อกับคุณแม่รักกัน❤️มาเอาใจช่วยหนูกันด้วยนะคะ

Acepté cambiarme de escuela para acompañar a mi amigo de la infancia, que supuestamente estaba siendo acosado. Pero un día antes de sellar la solicitud… él se arrepintió. Su amigo se burló: —Te la jugaste bien, ¿eh? Fingiste ser víctima del acoso todo este tiempo solo para engañar a Camila Herrera y hacer que se fuera. —Ella creció contigo, ¿de verdad puedes dejar que vaya sola a una escuela desconocida? Con una voz fría, Diego Sarmiento respondió: —Solo es otra escuela en la misma ciudad. ¿Qué tan lejos podría ir? —Además, me cansa tenerla pegada todo el día. Así está mejor. Ese día estuve mucho rato parada fuera de la puerta, hasta que al final decidí dar media vuelta. Solo que, en mi solicitud de transferencia, cambié el Colegio San Rafael de Marisia por el internado en el extranjero al que mis padres querían enviarme. Al final, todos parecían olvidarlo: él y yo, desde el principio, pertenecíamos a mundos completamente distintos.

Antes de la boda, descubrí que llevaba más de dos meses embarazada. Leobardo Ríos, algo ebrio, acarició mi vientre y bromeó a medias: —Verónica Vega, aún no estoy preparado para ser padre. ¿Y si no tenemos este bebé? Con el corazón en calma, respondí suavemente: —Está bien. En mi vida pasada, había insistido en quedarme con ese hijo. Pero, cuando Valeria Sánchez perdió el suyo por accidente y quedó con secuelas para volver a concebir, Leobardo me guardó rencor. Después de la boda, su actitud hacia mí fue completamente fría, mientras el hijo que había traído al mundo tras un parto difícil, que casi me costó la vida… lloraba, deseando que Valeria fuera su madre. Más tarde, cuando tuve un accidente de coche y me desangraba, padre e hijo pasaron junto a mí con total indiferencia, con tal de poder llegar a tiempo al parto de Valeria. Mientras yo moría desangrada, ellos celebraban con efusividad una nueva vida. Por eso, en esta nueva oportunidad, no volveré a perderme a mí misma ni tomaré el camino equivocado, por lo que, sin más, marqué el número del director, para anunciarle: —Estoy dispuesta a unirme a la expedición polar.

Después de dos años de matrimonio, Camila Rivas descubrió al intentar obtener nuevamente su certificado de matrimonio que el preciado papel que había guardado con tanto cariño era falso... Quiso confrontar a su esposo Alejandro Jiménez, pero escuchó algo que la dejó sin palabras: el hombre que la había cuidado con tanto amor durante seis años, ya estaba casado desde hacía cinco años con su profesora, que era seis años mayor que él. No solo había sido su escudo humano, sino que además, él le había asignado la culpa de no poder tener hijos, mientras adoptaba a sus hijos. Con el estómago revuelto, Camila llamó a su abogado encargado de heredar la fortuna. —Soltera, sin hijos, toda la herencia es mía. Camila decidió alejarse de la familia Jiménez, y Alejandro, confiado en que ella no tenía a dónde ir, esperaba tranquilo que regresara a rogarle. Sin embargo, un día, Camila apareció en los titulares de todos los medios del país, en una noticia sobre un matrimonio arreglado. Ahora, ella estaba acompañada de un hombre en la cima del poder, compartiendo el escenario bajo los reflectores, recibiendo la admiración y los mejores deseos de todo el mundo...

หม่อมหลวงกฤติเดช ธิติวรารักษ์ หนุ่มอารมณ์ดี จิตใจดี มาพักผ่อนเพื่อหลบเลี่ยงจากปัญหาครอบครัวในโรงแรมแห่งนึงโดยมีลูกพี่ลูกน้องตามมาช่วยคอยดูแลทั้ง 2 คนได้เจอกับเจ้าของโรงแรมหญิงและผู้ช่วยสาวที่ดูห้าวและหวงเจ้านายมาก จึงทำให้กฤติเดชอยากต่อปากต่อคำด้วยตลอดเวลา ส่วนเขตต์ธาดาก็รู้สึกดีกับสุฑัตตาที่เป็นเจ้าของโรงแรม แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขตต์ธาดาต้องเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ เรื่องราวจะเป๋นอย่างไรต่อไป ทั้ง 4 คนจะลงเอ่ยกันแบบไหนโปรดติดตามได้ในนิยายเรื่องนี้ได้เลย

Je suis morte le jour où je devais recevoir la médaille du service distingué de la meute. Trois heures après ma mort, mes parents, mon frère et mon compagnon venaient de terminer la fête de remise du diplôme qu'ils avaient organisée pour ma sœur. Pendant que ma sœur Élise publiait une photo de famille chaleureuse sur Instagram, j'étais enfermée dans notre sous-sol, appuyant sur mon téléphone avec ma langue pour appeler à l'aide. La seule personne qui a répondu était mon compagnon, Richard. Tout ce qu'il a dit, c'était : « Sophie, arrête de faire des histoires. La fête de remise du diplôme d'Élise est importante. Assez de crises de colère ! » C'était la quatre-vingt-dix-neuvième fois qu'ils faisaient cela. Je gisais dans une mare de mon propre sang, les poumons immobiles. Ils pensaient que je faisais juste une scène, que je me cachais quelque part, que s'ils me donnaient une leçon, je reviendrais en rampant. Mais ils ne savaient pas, j'étais à la maison tout ce temps. J'étais déjà morte.