Capitulo 4 En El Restaurante

มาเฟียหนุ่มอายุเพียง 21 ปี เขาเรียนอยู่ปี 4 วิศวะมหาลัยชื่อดัง เป็นเจ้าของคลับตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ผับนี้ก็ได้จากบารมีพ่อที่เป็นมาเฟียของเขานั้นแหละ มันไม่ยากที่จะเปิดคลับตามใจลูกชายเพียงคนเดียวของเขา แต่ตอนนี้เขาต้องมารับภาระที่ใหญ่หลวงของพ่อ โดยการดูแลกิจการสีเทาทั้งหมด โชคยังดีที่พ่อสอนเขาให้แข็งแกร่งตั้งแต่เด็กๆ ไม่งั้นก็คงทำเรื่องที่มาเฟียเขาทำกันไม่ได้ มาร์คัสบอกกับลูกเขาว่า จะไปตามหาเรื่องที่มันค้างคาใจอะไรบางอย่างจึงฝากกิจการให้เขาดูแลเอาไว้ชั่วคราว แต่ในระหว่างที่เขากำลังทำเรื่องผิดกฎหมาย หญิงสาวใบหน้าสวยกับโผล่มากลางวงพอดี และดูเหมือนว่าถ้าจะปล่อยเธอไป ถ้าเธอไปปากสว่างเขาก็คงต้องเกมแน่ๆ “ชะ...ช่วยด้วยค่ะ ฉันติดอยู่ตรงนี้” หนุ่มวัยฉกรรจ์จำนวนหลายนายรวมทั้งเขา มองไปทางต้นเสียง “ตัวอะไรวะนั่น! พวกมึงไปดูดิ” ...... “ธะ เธอ....เข้ามาได้ไง?” “ถามได้ฉันก็ลงมาจากเครื่องร่อนของฉันนะสิ ก็เห็นๆ อยู่” เธอตอบอย่างหงุดหงิด “นาย.พวกนายทำอะไรกันน่ะ?” เธอเขย่งเท้ามองไปด้านหลังชายหนุ่มหน้าคมอย่างนึกสงสัย

จากที่ได้ยินเสียงที่ดุเดือดทุกคืน ไม่คิดว่าเธอจะ "หลงกล" เดินเข้ามาในถ้ำเสือที่กำลังหิวอย่างเขาเสียเอง “พี่รู้นะว่าบางคน ได้ยินเสียงบางอย่างในห้องนี้ ไม่อยากรู้เหรอว่าเสียงมาจากไหน” ใครจะไปคิดว่าเพื่อนบ้านที่เธอสงสัยจะเป็นเขา "1 ใน 4 จตุรเทพคณะวิศวะกรรมศาสตร์" ที่โด่งดังไปทั่วมหาวิทยาลัย "หล่อ โปรไฟล์ดี เรียนเก่ง แต่ก็...เอาแต่ใจตัวเอง เจ้าชู้ เรื่องมาก แต่พวกเขาไม่เคยขาดผู้หญิง" นี่เป็นคุณสมบัติของพวกเขา “เอากุญแจห้อง คืนมาได้แล้วค่ะ” "ไม่เห็นเหรอว่าพี่เจ็บอยู่ อยากได้ก็มาทำแผลให้ก่อนสิ ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้ ช่วยเป็นเพื่อนบ้านที่ดีสักวันไม่ได้เหรอ น้ำใจน่ะรู้จักไหมครับคุณเพื่อนบ้าน" “หาเรื่องเจ็บตัวเองแล้วมาถามหาน้ำใจเหรอ คนบ้าอะไรเนี่ย” “หรือจะไม่เอากุญแจแล้ว ไอ้สายยูนั่นน่ะ ป้องกันอะไรไม่ได้หรอกนะจะบอกให้ มันช่วยให้คนรู้มากขึ้นด้วยว่า เจ้าของไม่อยู่ห้อง” “รีบเข้าไปสิคะ!” “ดุจังเลยนะ เชิญครับ” เชิญตามไปอ่านเรื่องราวจากนี้ของทั้งคู่ได้เลยจ้าา....

เขาไม่ชอบผู้หญิงเห็นแก่เงิน ส่วนเธอ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ 'เงิน' พี่ฟิวส์ รุ่นพี่ปี 4 ตำแหน่งนายกสโมสรนักศึกษาที่ได้มาเพราะความหล่อล้วนๆ เขาคือหนุ่มสุดฮอตที่เหมือนไม่สนใจความรักแต่ดันหลงเสน่ห์ความน่ารักของสาวปีหนึ่งไปเต็มๆ น้ำค้าง นักศึกษาชั้นปีที่ 1 ต้องทำงานเพื่อหาเงินมาเลี้ยงตัวเอง แต่ดันไปมีเรื่องกับนายกสโมสรนักศึกษาจอมขี้เก๊ก แถมไปตกปากรับคำว่าจะช่วยทำงานเพื่อแก้ปัญหาที่ก่อไว้ สุดท้ายความใกล้ชิดจึงเป็นเหตุ...

El día que se suponía que iba a ser mi boda, la novia no era yo. La ceremonia que había esperado durante cinco años se convirtió en una broma cuando Valentina, mi hermana, caminó por el pasillo de mármol con un vestido de novia blanco. Su brazo estaba entrelazado con el de Luca, el hombre que se suponía que me estaría esperando en el altar. —Lo siento, Bianca —dijo suavemente—. Pero ya no eres la novia hoy. Luego se tocó el estómago; sus ojos brillaban de triunfo. —Estoy embarazada del hijo de Don Romano. Sus palabras detonaron dentro de mi cabeza, y el mundo entero se quedó en silencio. Como si temiera que no le creyera, levantó algo brillante hacia la luz. Una imagen de ultrasonido en blanco y negro. Se leía claramente: [Edad gestacional —12 semanas.] Mis ojos ardieron, las lágrimas escocieron mientras me giraba hacia Luca, buscando desesperadamente cualquier cosa. Una negación, una explicación, o un arrepentimiento. En cambio, él solo suspiró, agotado y resignado. —Bianca, lo siento —dijo con impotencia—. A Valentina no le queda mucho tiempo. Esta boda... era su último deseo. Te lo compensaré —añadió—. Podemos tener otra boda más tarde. Mi padre, Moretti, se paró detrás de él, con la misma expresión severa que había usado toda mi vida. Nunca lo he visto sonreírme, ni siquiera una vez. —Bianca —dijo bruscamente—, tu hermana se está muriendo. Déjala tener esto. Mi hermano asintió sin decir una sola palabra, como si eso fuera suficiente para ser una respuesta sólida. Toda mi vida, la habían elegido a ella, sus lágrimas, sus caprichos y sus necesidades, por encima de las mías. Hoy no era diferente. Algo dentro de mí se rompió silenciosamente. Bien. Si nadie en esta familia se preocupa por mí, me iré.

Ma famille a été attaquée par des loups sauvages lorsque nous avons pénétré sur leur territoire. Ma louve a été gravement blessée, et finalement, c'était moi qui ai sauvé tout le monde. Alors que je m'effondrais, épuisée, personne n'est venu vers moi, ils ont tous couru vers ma sœur adoptive, Félicie, en se souciant de quelques égratignures superficielles. Lorsque les membres de la meute m'ont transportée à l'infirmerie, le guérisseur m'a annoncé la terrible nouvelle : ma louve avait été frappée par un poignard d'argent et que le petit d'un mois que je portais dans mon ventre ne survivrait pas. Pourtant, mon compagnon, Luc, a donné à Félicie le seul traitement qui pouvait sauver la vie. N'ayant pas d'autre choix, j'ai refusé les remèdes du guérisseur et j'ai soulagé la douleur de ma louve avec des herbes rudimentaires, sachant que cela ne nous donnerait que trois jours avant la mort. Au cours de ces derniers jours, j'ai tout laissé aller. J'ai donné à Félicie toutes mes possessions et l'argent de l'assurance, tandis que mes parents souriaient en signe d'approbation. J'ai signé sans hésiter l'accord de rupture de lien que Luc m'a glissé sur la table. Luc était satisfait, convaincu que j'étais attentionnée. Kévin, mon frère, a hoché la tête lorsque je lui ai dit de donner ma chambre à Félicie. Même mon fils Jérémie, quand je lui ai demandé d'appeler Félicie « maman », s'est écrié joyeusement. Personne ne m'a demandé pourquoi j'avais donné toutes mes affaires à Félicie, et leurs regards approbateurs en disaient long : « Bien. L'ancienne Emmanuelle est de retour. » Mais à mesure que le temps passait, une pensée me hantait : « Quand ils trouveront nos corps, celui de ma louve et celui de mon petit à naître, cette satisfaction se transformera-t-elle en regret ? »

Acepté cambiarme de escuela para acompañar a mi amigo de la infancia, que supuestamente estaba siendo acosado. Pero un día antes de sellar la solicitud… él se arrepintió. Su amigo se burló: —Te la jugaste bien, ¿eh? Fingiste ser víctima del acoso todo este tiempo solo para engañar a Camila Herrera y hacer que se fuera. —Ella creció contigo, ¿de verdad puedes dejar que vaya sola a una escuela desconocida? Con una voz fría, Diego Sarmiento respondió: —Solo es otra escuela en la misma ciudad. ¿Qué tan lejos podría ir? —Además, me cansa tenerla pegada todo el día. Así está mejor. Ese día estuve mucho rato parada fuera de la puerta, hasta que al final decidí dar media vuelta. Solo que, en mi solicitud de transferencia, cambié el Colegio San Rafael de Marisia por el internado en el extranjero al que mis padres querían enviarme. Al final, todos parecían olvidarlo: él y yo, desde el principio, pertenecíamos a mundos completamente distintos.

เขาไม่ชอบเธอเพราะไม่ใช่สเปก เธอไม่ชอบเขาเพราะความเจ้าชู้ จากคู่หมั้นที่พ่อแม่จัดหาให้ กลายเป็นคนที่ทำให้หัวใจว้าวุ่น จนตามติดเธอไปทุกที่ ดูแลทุกเวลา "นั่นแฟนนายเหรอ" "ไม่ใช่แฟน เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน" เรื่อง หลงกลรัก คู่หมั้นวิศวะ (อันตรา & ภาวิชญ์) เซต หลงกลรัก (เรื่องที่ 2) "อันตรา" เด็กเนิร์ดคณะมนุษยศาสตร์ ปี 2 เรียบร้อย พูดน้อย เรียนดี ไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น "ภาวิชญ์" หนุ่มหล่อคณะวิศวะปี 4 เขาเป็น 1 ใน จตุรเทพคณะวิศวะ ขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้ ชอบผู้หญิงอายุมากกว่า ไม่ชอบผูกมัด ฉลาด แต่แพ้น้ำตาผู้หญิงอย่างอันตราที่สุด หลังจากตกกะไดพลอยโจน เธอกับเขาจึงต้องเป็น "ว่าที่คู่หมั้น" กันนับจากวันนั้น เมื่อคอยดูแลเธอ เขาก็เริ่มรู้ว่า อันตราไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คิด ยิ่งนานวัน ยิ่งอยากอยุ่ใกล้ อยากดูแล จนกระทั่งถอนตัวไม่ขึ้น.... ฝากติดตามความรักของอันตรา กับ ภาวิชญ์ ด้วยนะคะ คู่นี้เป็น 1 ในนิยายเซต "หลงกลรัก" ของไรต์เอง ตามไปดูความละมุน ความคลั่งรักของพวกเขาได้เลยค่ะ

Antes de la boda, descubrí que llevaba más de dos meses embarazada. Leobardo Ríos, algo ebrio, acarició mi vientre y bromeó a medias: —Verónica Vega, aún no estoy preparado para ser padre. ¿Y si no tenemos este bebé? Con el corazón en calma, respondí suavemente: —Está bien. En mi vida pasada, había insistido en quedarme con ese hijo. Pero, cuando Valeria Sánchez perdió el suyo por accidente y quedó con secuelas para volver a concebir, Leobardo me guardó rencor. Después de la boda, su actitud hacia mí fue completamente fría, mientras el hijo que había traído al mundo tras un parto difícil, que casi me costó la vida… lloraba, deseando que Valeria fuera su madre. Más tarde, cuando tuve un accidente de coche y me desangraba, padre e hijo pasaron junto a mí con total indiferencia, con tal de poder llegar a tiempo al parto de Valeria. Mientras yo moría desangrada, ellos celebraban con efusividad una nueva vida. Por eso, en esta nueva oportunidad, no volveré a perderme a mí misma ni tomaré el camino equivocado, por lo que, sin más, marqué el número del director, para anunciarle: —Estoy dispuesta a unirme a la expedición polar.

ต้น ต้นคิด หนุ่มเนิร์ดคณะวิศวกรรมศาสตร์ ปี 4 ที่แอบรักเพื่อนสนิทตัวเองอย่าง กร ภากร เพื่อนคณะเดียวกันมาตั้งแต่ปี 1 แต่เพราะความเป็นเพื่อนเขาเลยเก็บงำความในใจนี้มานานแต่พอคิดจะตัดใจ ทั้งสองกลับพลาดท่ามีสัมพันธ์กันในชั่วข้ามคืน แต่แทนที่กรจะหมางเมินมันไป กลับทำตัวติดหนึบจนเป็นต้นที่ชักเริ่มรำคาญ เพื่อนน่ะกรมีเยอะแล้ว แต่เมียขอต้นคิดแค่คนเดียว

“ไข่ตุ๋น” รุ่นน้องปี 2 ที่ชอบแต่งตัวเฉิ่มๆ เชยๆ แถมยังชอบใส่แว่นตาหนาเตอะ “ปาย” รุ่นพี่ปี 4 เห็นก็เรียกเธอทันทีว่า “ไอ้เฉิ่ม” แต่ใครจะรู้กันล่ะว่าเธอน่ะคือตัวแม่ นี่มันของแซ่บไม่ใช่ของเฉิ่ม!!