Chinupa Ko Si Tito

Character: Zarina Czyrine Montereal Sixto Grey Zarkozi (Mayor X Secretary) Synopsis: Simula noong namatay ang mga magulang ko sa 'di malamang dahilan, tanging sumalo sa akin ang lola ko. Bata pa lamang ako tinatak ko na sa kukote ko na lahat ng gusto ko ay hindi ko makukuha, kung makukuha ko 'man ito, kailangang mag banat ng buto, miski nga pag-aaral ay hindi na natupad dahil sa hirap ng buhay na kinagisnan ko. Mas lalong naghirap ang buhay ko ng namatay ang lola sa katandaan, halos bumalik sa umpisa ang buhay ko. Ilang buwan akong nagmukmok sa pagkawala ng lola, kahit gutom ko ay tinutulog ko na lamang para hindi ko maramdaman ito. Isang araw, may silay ng liwanag ng pag-asa ang dumating pero kapalit nito ay walang hanggang pagsisisi, pero wala akong magagawa dahil isang kahig isang tuka ako. Inaya ako ng kaibigan ko sa isang trabaho na tiyak ay kikita ng malaki sa isang gabi lang. Ang mga pulitiko ang magiging customer namin. Pataasan ng presyo, bidding ng mga babae ang mangyayari kung sino ang pinakamalaking offer ay sakaniya na ang babae ng isang gabi. Isang kakaibang lalaki ang nakakuha sa 'kin, kulay luntian ang mga mata at may malapad na balikat at maskuladong mga braso na kitang kita sa polo na yumayakap sa katawan nito. Pagtapos nga ba ng gabi ay tapos na rin sila? O mapapaamo niya ang isang Mayor na mabangis pa sa mga tigre?

Kahihiyan, malas, pagkakamali, bastarda, palamunin, inggrata. All those words are embedded in my mind, and in my soul. Bawat araw ng buhay ko, wala ni isang sandali na hindi pinaalala sa'kin ng pamilya ko na pagkakamali lang ako. I feel so alone. I feel neglected. Nandidiri ako sa sarili ko sa katotohanang bunga ako ng kasalanan. Pakiramdam ko, hindi ko karapatang mabuhay. But then he came. He made feel that I'm worth it, I'm worth loving. He made me feel beautiful. Just like the pictures he takes...picturesque. And it’s too late before I realize that it was all just for show.

"Ouch, ang sakit ng ulo ko," daing ko habang hawak ito. Para itong binibiyak sa sobrang sakit. Dahan-dahan akong nagmulat ng mata at umupo. "Teka, nasaan ako?" Ang huli kong natatandaan ay nasa bar ako at nagpapakalasing upang makalimot. Niloko kasi ako ng long time boyfriend ko pagkatapos ng tatlong taon naming relasyon. At para panandalian makalimutan ang sakit ay nagpasya akong magpunta sa bar para aliwin ang sarili ko. Napasinghap ako sa gulat ng mapagtanto ko na wala akong saplot. "Bakit nakahubad ako?!" Bulalas ko habang kipkip ang katawan ko ng kumot. Wala akong suot na bra, kahit panty ay wala, ang nakakabahala ay masakit pa ang gitna ko... palatandaan na may nangyari na hindi dapat. Nanigas ako ng maramdaman na may gumalaw sa tabi ko. "Oh no..." Ayokong lumingon dahil kinakabahan ako. Pero kailangan kong kumirmahin ang hinala ko, kaya dahan-dahan akong lumingon. Umawang ang labi ko sa gulat ng makita ang huling tao na naisip kong makikita ko. S-si Sir Elijah, ang CEO at boss ko! May nangyari sa aming dalawa! Ang unexpected sex naming dalawa ay nauwi sa kontrata ng kasal at sa loob ng isang taon ay pag aari niya ako.

Akala ni Evan ay tama ang desisyon niyang pakasalan ang lalaking pinapangarap niya---hanggang sa ang desisyong iyon ay nauwi sa isang bangungot. Naipit siya sa isang loveless marriage, muntik makunan ng dinadalang sanggol, at sa huli’y nakulong pa ng limang taon. Hindi naman siya masamang tao, ngunit hindi niya alam kung bakit naging ganito ang takbo ng buhay niya. Ngunit tila may ibang plano ang tadhana, dahil ang dinadala pala niya ay hindi kay Kenneth. Isang pagkakamaling hindi sperm cell ng asawa ang naiturok sa kaniya sa ospital. Dahil sa takot, inilayo niya ang anak kay Kenneth at iniwan ang pangangalaga nito sa isang kaibigan. Paglaya ni Evan, nalaman niyang ang malamig at tahimik na tiyuhing si Kevin ay nagkaroon ng anak habang siya’y nasa kulungan. Pero ang mas ikinagulat niya ay nang makaramdam ng kakaibang koneksyon sa bata. Mas lalo siyang naguluhan nang hindi na niya mahanap ang kaibigang pinag-iwanan sa sariling anak. "Ella, kapag nahanap mo ang file ng doktor na iyon para sa akin, I will divorce Kenneth immediately. Ang kailangan ko lang ay mahanap ang taong inaasam ko buong buhay ko sa kulungan, hindi ako narito para makipag-agawan sa'yo sa asawa ko."

In this world full of responsibilities, I say tapos ko na 'yong iba kaya time na para mahalin naman ang sarili, humayo, at lumandi. Kidding aside, hindi ko nga alam kung ano ba ang type ko pero let's see kung makakahanap ako ng interesado sa boring kong pagkatao. Do not be deceived by the book cover.

“Chloe, noong bata ka pa, nag-arrange ng kasal ang pamilya natin para sayo. Ngayong nakakabawi ka na mula sa sakit mo, ayos lang ba sayo na bumalik sa Kingston City at magpakasal?" “Kung ayaw mo pa rin, kakausapin ko ang tatay mo at ikakansela namin ang engagement." Sa madilim na silid, tanging katahimikan lang ang naririnig ni Chloe. Habang iniisip ng tao sa kabilang linya na hindi niya siya makukumbinsi, bigla siyang nagsalita. “Ayos lang sa’kin na bumalik at magpakasal." Ang nanay niya, si Felicia, ay napahinto, malinaw na nagulat siya. “A… Ayos lang sayo?” Kalmado ang tono ni Chloe. "Oo, pero kailangan ko pa ng kainting panahon para asikasuhin ang lahat sa Marina City. Uuwi ako sa loob ng dalawang linggo. Mom, pakiusap simulan niyo na ang paghahanda para sa kasal.” Pagkatapos ng ilan pang salita, ibinaba ni Chloe ang tawag.

"She had me at my worst. You had me at my best. Pero binaliwala mo ang lahat... and you chose to break my heart." Napasinghap ako sa kanyang sinabi habang ang kanyang mga mata ay walang buhay na nakatingin sa akin. Hindi ko man gustong masaktan siya pero kailangan kong gawin dahil alam kong sa huli masasaktan ko rin siya. Ngiti na lamang ang binigay ko sa kanya habang pinupulot isa-isa ang damit kong nakakalat. "Sana maging masaya ka. I'm sorry." "I am, Ali, masaya ako sa kanya." Tuluyan ng tumulo ang luhang pinipigilan ko at tanging narinig ko lang ang pagsara nang malakas na pinto. "I'm sorry, Xerxes... I'm sorry!"

"Hello Bestie.. Kumusta?" sagot ni Roldan sa kabilang linya. "Bestie, help!!!! Hindi ko na kaya" habol ang hininga na sagot ni Carissa. "Bestie, what happened.... Saan ka ngayon pupuntahan kita" natataranta na sagot ni Roldan. Humihikbi na sumagot si Carissa " Dito sa park Bestie.. Please puntuhan mo ako.. Hindi ko na kaya... Nakipaghiwalay na siya sa akin...... Ang sakit...... Sakit.." sumisigok na sagot ni Carissa. Halatang pinipilit na lang nitong magsalita. "Saang Park Bestie??? Please hold on.. Wag mong masyadong isipin ang problema.. Pupuntahan kita diyan promise.. Send mo sa akin ang location mo ok????... Tarantang sagot ni Roldan. Hindi sumagot si Carissa.. Patuloy lang ito sa pagluha. " Hello Bestie naririnig mo ba ako?? Send mo sa akin ang location mo Para napuntahan kita." halos nagmamakaawa na wika ni Roldan. Alam niya kasi na wala sa huwesyo ang kanyang kaibigan baka mapahamak ito. "Bestie please magsalita ka naman. Sige na send mo na sa akin kung saan ka. Paalis na ako.... Nandito na ako sa kotse." wika ulit ni Roldan. Nag-umpisa na din ito magdrive. Maya-maya pa ay nareceived na din niya ang location kong saan naroon si Carissa. Agad niya itong pinuntahan at natagpuan sa isang upuan. Nakayuko ito at halatang hirap sa paghinga. Nang mahawakan ni Roldan ay agad niyang itinaas ang mukha ni Carissa. Nagulat siya sa hitsura nito. Maputla ito at nakapikit na. Bakas sa mukha nito ang mga luha at paghihirap. Agad na niyakap ni Roldan ang kanyang kaibigan. Maya-maya pa ay naramdaman niya itong lumungay-ngay sa kanyang balikat. Bumagsak din ang mga kamay nito. Nataranta si Roldan ng marealized niya na nawalan ng malay si Carissa . Agad niya itong binuhat at isinakay sa kotse. Pinaharurot agad niya papuntang hospital.

Ang mga magulang ko, ang pinakamayaman na magkasintahan sa bansa, ay sikat na mga pilantropo. Kailangan ko hingin ang permiso nila kung kailangan ko gumastos ng higit pa sa limang dolyar. Sa araw na nadiagnose ako ng terminal cancer, humingi ako ng 100 dolyar, pero sa halip na tulungan ako, sinigawan nila ako ng tatlong oras. “Anong klaseng sakit ang makukuha mo sa edad mo? Kung hihingi ka lang ng pera, galingan mo naman sa palusot mo.” “Alam mo ba na ang 100 dolyar ay kayang suportahan ang mga bata sa naghihirap na mga lugar ng matagal na panahon? Mas may sense pa kausap ang kapatid mo kaysa sa iyo.” Kinaladkad ko ang katawan ko na may sakit pabalik sa maliit na basement. Pero noong dumaan ako sa mall, nakita ko ang mga magulang ko, live sa malaking screen, gumagastos ng malaking yaman para lang rentahan ang Disneyland para sa kapatid ko. Ang isang daang dolyar ay hindi sapat para sa isang round ng chemotherapy. Gusto ko lang bumili ng bagong damit at lisanin ang mundo ng may dignidad.

Ang boyfriend ko ay forensic doctor. Nakidnap ako at may nakadikit na bomba—meron na lamang sampung minuto bago sumabog. Ang mga nagkidnap sa akin ay pinilit na tawagan ko ang boyfriend ko, pero napagalitan lamang ako. “Ano bang kailangan mo, Michelle? Anong pinaplano mo, ginagamit ang buhay mo bilang palusot dahil lang nagseselos ka?” “Ang pusa ni Vi ay hindi makuha mula sa puno ng tatlong araw na. Mahal niya ito na parang ang buhay nito ay buhay niya! Kung idedelay mo ako sa pagligtas dito, magiging mamamatay tao ka!” Nakarinig ako ng malanding boses sa kabilang dulo ng tawag. “Salamat para dito, Kev. Ang husay mo!” Nakilala ko ang boses na iyon—pagmamay ari ito ng childhood friend ng boyfriend ko. Tinext ko ang boyfriend ko ng sasabog na ang bomba. “Paalam habang buhay. Pinagdadasal ko na hindi na tayo magkita pang muli sa ibang buhay.”