Hiori Yo

El día que Sofía Mendoza perdió a su bebé, Diego Villarreal andaba festejando que su primer amor había vuelto al país. Tres años entregándose y acompañándolo, y para él no había sido más que tener una empleada doméstica en casa. A Sofía se le rompió el corazón y decidió de una vez por todas que se iba a divorciar. Todos sus conocidos sabían que Sofía era de esas mujeres pegajosas, de las que no te puedes quitar de encima fácilmente. —Te apuesto que en un día Sofía ya va a estar de vuelta, suplicando como siempre. Diego respondió: —¿Un día? Eso es demasiado, yo le doy máximo medio día. Desde el momento en que se divorció, Sofía se prometió no mirar atrás jamás. Se propuso a construir una nueva vida, a retomar la carrera profesional que había dejado de lado, y también a conocer personas nuevas. Fueron pasando los días y Diego ya no volvió a ver ni rastro de Sofía en la casa. De repente, él se llenó de pánico. En un evento empresarial, por fin, la vio, rodeada de un montón de gente. Sin pensarlo dos veces, se lanzó hacia ella. —¡Sofía! ¿Cuándo vas a dejar de hacer drama? Alejandro Montoya, el hermano de Diego, apareció de la nada, protegiéndola, lo empujó para quitárselo de encima y le habló con una frialdad que daba miedo. —No te atrevas a tocar a tu cuñada. Diego nunca había querido de verdad a Sofía, pero para cuando se dio cuenta de que sí la amaba, ya no había espacio para él en la vida de ella.

During my night shift, I refused to help my adopted sister administer fluids to her patient. After the wrong drug is given, I watch a seven-year-old boy die after he suffers an allergic reaction right before my eyes. In my previous life, the boy's family stormed the nurses' station after I'd just finished administering his IV medication. The next thing I knew, I was violently beaten up. "You poisoned my grandchild by giving him the wrong medicine!" But the fluid I introduced into his bloodstream was a simple glucose solution. It couldn't have led to such a disastrous outcome. When I was on the brink of passing out, someone called the police. I thought help had finally arrived, but I was sorely mistaken. The police officer—my brother—pinned me to the ground. "We found your prints on the drug vial. You're a murderer." Then, my childhood friend, a forensic pathologist, held up an autopsy report and accused me of the same crime. "The patient's time of death is around 5:00 am. That's the same time you administered drugs into his system." Unable to prove my innocence, I was ultimately beaten to death by the boy's enraged family members. My brother and my childhood friend had always loved me. Even on the brink of death, I couldn't understand why they would do this to me. Now, I open my eyes and find myself back on the night it all began.

Rasa khawatir, takut, sedih, dan amarah adalah bagian dari hidup. Semua orang memiliki bagian dan porsinya masing-masing, tetapi ... coba bayangkan jika hidupmu berada di posisi terburuk dari setiap kehidupan. Seperti yang tengah dialami Luna. Wanita berusia dua puluh lima tahun ini tengah berjuang menghadapi hal terburuk yang pernah ia alami. Berlari, bersembunyi, dan menghilang, mengantarkannya pada sebuah cinta dan mimpi yang baru. Namun, perang melawan diri sendiri tidak pernah usai baginya. Apakah semesta memang sekejam ini pada semua orang?

Trixxie Angeles. Gusto lang niyang paghiwalayan ang kapatid at ang hipag pero nag-backfire ang plano niya. Nagbunga ang isang gabibf pinagsaluhan nila ni Gavin. Gavin Mendez. Isang lalaking malikot sa babae ngunit nagkagusto sa babaeng may asawa na. Ano ang kaya niyang isakripisyo sa ngalan ng pag-ibig? Dumaan ang limang taon at kailangan niyang makipagkita sa lalaking nilinlang niya para sa kapakanan ng kanyang anak na may sakit. Ano ang kaya niyang ibigay sa lalaking minsan na siyang sinabihan na walang iibig sa kanya?

“Bu Siti tak bilangin yo, kalau sama anak itu tidak boleh pelit, sekolah itu demi masa depan anak yang cemerlang,” ucap ibu Endang. “Saya juga tahu bu Endang, tapi saya ini hanya pedagang ikan, tidak pegawai negeri,” sahut ibukku yang mulai sewot. Namaku Dara seorang gadis dari keluarga penjual ikan tinggal di daerah pinggiran Jakarta. Aku mempunyai cita-cita ingin sekolah tinggi. Aku harus berjuang membiayai sekolah tinggi dengan bekerja di salah satu perusahaan kosmetik di ibukota. Namun perjalananku untuk menggapai cita-cita tidaklah mudah karena aku tinggal di lingkungan yang banyak tetangga toxicnya. Aku mempunyai tetangga yang gemar bergosip, menggosipkan semua yang ada di lingkungan desa Sukma Jaya. Dia adalah bu Endang si biang gosip paten yang suka mengusili Dara. Membanggakan kedua putrinya Fitri dan Ratna serta membicarakan aib tetangga. Lalu bagaimana caraku agar tetap waras dalam menghadapi terpaaan gosip yang menghadang? kalian pasti penasaran kan? yuk baca kisahku segera.

Ese día, mis padres y mi hermana, que estaban trabajando en el extranjero, de repente me dijeron que yo era un rico de segunda generación con billones de dólares en riqueza.Gerald Crawford: ¿Soy un rico de segunda generación?

“Ahhh!…. K-uya, masakit!…” naluluhang wika niya habang dahan-dahang pinapasok ng kinakapatid niyang si Hunter ang pagkalal*ki nito sa makipot niyang kweba. “Ako ang bahala, bunso. Magtiwala ka lang sa akin. Alam kong masakit pa ito sa una dahil birhen ka pa, pero pinapangako ko sa’yo… I’ll be gentle...” "Kuyaaa!!!... Ang sakit talaga, ayaw ko na, please! huhuhuh!!!..." Parang bata siya kung umiyak. Well, bata pa naman talaga siya… ‘Yun sana ang araw ng pagiging ganap niyang dalaga dahil 18th birthday niya sa gabing iyon. "Hindi ko na pwedeng hugutin… naipasok ko na ang kalahati… ahhhh… ang sikip kasi!…" wika ni Hunter sa ibabaw niya pero lalo cyang umiyak. Humugot muna ito ng malalim na hininga bago bumaba sa ibabaw nya at tumabi ng higa. “Sorry, bunso… di ko na itutuloy. Pero promise me, akin ka na ha? Hihintayin kita. ‘Wag kang magnobyo ng iba sa Manila… akin ka lang.” Hinahaplos nito ang kanyang mukha, pinunasan ang mga luhang lumabas mula sa kanyang mga mata. “Sorry na, bunso… shhh. Don’t cry, Baby. I will take care of you. I promise, akin ka na, papanagutan kita sa pagdating ng panahon. From now on, you’re mine!” Humihikbi cyang nagtakip ng kumot sa hubad na katawan nya. Siya si Yasmin Therese Ledesma, at kinakapatid niya si Hunter Rosales. Debut party nya iyon… araw ng pagiging ganap nyang dalaga... at iyon din ang gabi ng pagkawasak ng pagkababa*e niya! Paano nya haharapin ang mga darating pang araw kasama ang kinakapatid na si Hunter? At paano naman siya seseryosohin nito kung titibo-tibo cya?

Matapos ng tatlong taong pagiging martir at pagkakakulong sa sagradong kasal ni Alyson Samonte kay Geoffrey Carreon ay tuluyan na itong sumuko sa asawa. Sa kabila ng pagtulong ni Don Gonzalo Carreon na pigilan 'yun ay nangyari pa rin. Muntik na sanang magtagumpay ang Don, kaya lang isang pangyayari ang naganap. Nalagay sa alanganin ang buhay ni Alyson at ng mga batang nasa sinapupunan. Iyon ang naging daan upang tuluyang talikdan ni Alyson si Geoff na akala niya ay pipiliin na siya. Lumabas siya ng bansa. Pilit na bumangon, nangarap at nagsikap sa tulong ni Oliver Gadaza, sa pag-aakalang kaya niyang kalimutan ang dating asawa sa paglipas ng maraming taon. Sa pagbabalik niya ng Pilipinas bilang isa ng matagumpay na CEO ng sarili niyang kumpanya, muli kayang magsanga ang landas nila ni Geoff, ngayong nasa iisang industriya na sila? Ano ang mangyayari sa muli nilang pagkikita lalo pa kapag nalaman ni Geoff na nagkaroon pala sila ng triplets na mga anak ng dati niyang asawa na naging lingid sa kaalaman niya ng apat na taon? "Bakit ganyan ang hitsura mo? Ang payat mo. Pinapabayaan mo ba ang—" "Ano namang pakialam mo sa kung anong hitsura mayroon ako?" Napasuklay na ng buhok si Geoff upang supilin ang awang nadarama. Medyo guilty siya na baka dahil iyon sa annulment nila. "Kailangan kong makialam sa'yo Alyson dahil hindi ka pwedeng mamatay hangga't hindi pa tayo annul. Narinig mo? Ayokong gagamitin mo hanggang kamatayan ang apelyido ko!" "Huwag kang mag-alala, hindi pa ako mamamatay. Ayoko rin namang gamitin ang apelyido mo at ilagay sa magiging lapida ko."

¡ADVERTENCIA! ¡Contenido de mayor de edad aquí! ¡Libro para adultos! Este libro está clasificado para mayores de 18 años; hay muchas gratificaciones sexuales, esclavitud, violencia y odio que pueden hacerte sentir incómodo en todo momento. Leer bajo su propio riesgo. ******* El rey Lucien la odia más que a nada en el mundo, porque es la hija del rey que mató a su familia quien lo esclavizó a él y a su pueblo. La hizo su esclava. Ahora, él es su dueño y la hará pagar todo lo que su padre le hizo con espadas. Y su padre hizo mucho. Lo convirtió en el rey poderoso pero dañado, un monstruo. Un rey que lucha contra la locura todos los días. Un rey que odia —ODIA — ser tocado. Un rey que no ha dormido bien en los últimos quince años, quien no puede producir un heredero para su trono. Oh, él la hará pagar. Pero, de nuevo, la princesa Danika no se parece en nada a su padre. Ella es diferente a él. Demasiado diferente. Y cuando se propuso hacerla pagar, estaba obligado a descubrir cuán diferente es ella de su padre. ********* Un amor que surgió de un odio profundamente arraigado. ¿Qué tiene exactamente el destino reservado para estos dos? ¿Estás tan interesado en este viaje como yo? Entonces, abróchate los cinturones de seguridad. ¡Vamos a dar un paseo lleno de aventuras!

((( Julius POV’s )))Napabangon ako dahil sa bungangang yun. Tinignan ko yung babae.“Huwag kang lalapit sa akin!” Bigla akong ngumit at natawa sa sarili ko. Kung gano'n ang babaeng 'to ay walang iba kundi si Janine.“Seems I have a “good” Morning. Good morning Janine.”Bigla akong pinaghahampas ng unan ni Janine. Ewan parang ang saya eh. Nakalapit ako sa kanya. Pinigilan ko ang kamay niya saka hinila ko siya palapit sa akin.“Bitiwan mo ako Julius!” Hinalikan ko siya sa noo. Natigilan siya sa kakapalag.“Now, your mine.” Saka ko siya hinalikan sa labi.Bakas sa mukha niya ang pagkagulat. Kaya bigla niya akong sinampal. Ngumiti lang ako bilang tugon...“I know. I deserve it.” At muli ko siyang hinalikan.“Julius! Gumising ka nga!” At pinagsasampal ako ni Janine, magkabilaang pisngi. Pinigilan ko ang kamay niya.“Gising na gising ako. Gusto mo pa?” Pak!Aww...yun ang masakit.“Di ako nakikipaglokohan sa'yo!” Ngumiti ako.“Sa tingin mo niloloko kita?”“Ahhhh....hmmm..” Hinalikan ko eh.At bago ako bumangon, hinalikan ko siya sa pisngi. Natulala siya.Bumangon na ako. Tinali ko ang robe ko at kinindatan siya bago ako pumunta ng banyo.Nang makapasok ako, narinig ko ang pagsisigaw ni Janine.Nakita ko naman ang refleksyon ko sa salamin. Ngiting-ngiti na napapailing. Naghilamos ako. Iniisip ko kung sino sa dalawang ama-amahan ko ang gumawa nito.